Chapter 4

Leana’s POV

“What are you doing?” 

Napalingon ako kay Nico na abala sa panonood sa mga kilos ko. Nginitian  ko siya at tumaas naman ang magkabilang kilay niya.

“Hinahanap ko lang 'yung character chart na para sa isang character ko.” 

Tumango siya at bumalik sa pagpipindot sa Ipad niya.

Nasa canteen kami at dapat ay mag-isa lang siya pero nagkataong nakita ko siyang nakaupo sa isang table mag-isa kaya nilapitan ko na. Sumandal ako sa upuan at inilibot ang paningin at natigilan dahil sa nanunuksong tingin ng mga kaklase ko mula sa ibang table.

Pinanlakihan ko sila ng mga mata pero hindi natigil ang panunukso nila. Akala nila siguro ay may gusto ako rito kay Nico pero ang totoo ay hindi. Gusto kong maging malapit sa kanya para mas makita at malaman pa ang personalidad niya. Parehas kasi sila ng ugali ng isa sa mga characters ko at dahil hindi naman ako introvert, mahirap isulat.

Hindi ako kontento sa imahinasyon ko at sa tingin ko ay parang may kulang pa rin kaya nilapitan ko ‘tong si Nico para mas masulat ko yung character ko realistically. 

Napakamot ako sa pisngi dahil sa konting guilt na naramdaman ko.

Ginagamit ko lang ba si Nico? Hindi maganda ‘yun… Pero, hindi naman siguro ‘no? I mean, interesado ako sa ugali niya at sa paraan ng pag-iisip niya. Tsaka, totoo 'yung sinabi kong masaya siyang kausap kahit pa napakatahimik niya.

Natigilan ako dahil sa mga mata ni Nico na tutok sa screen ng laptop ko. Nanlaki ang mga mata ko at agad na kinuha ang laptop ko.

“Bakit mo binabasa 'yung character chart ko?” sabi ko habang yakap yakap 'yung laptop.

“Why? Is it not allowed?” 

Napa-iwas ako ng tingin.

“Hindi naman sa bawal...”

“Naman pala. Eh bakit ayaw mong ipakita?” supladong aniya.

“Nahihiya ako, okay?”

Kumunot ang noo niya.

“Nahihiya ka pala?”

Nanlaki ang mga mata ko.

“Ay! Grabe ka ah! Lima na, Nico ha. Sinasabi ko sa 'yo.”

“Oh? Anong gagawin mo?”

“Wala! Dadaldalan kita.”

“Tss.”

Ang hilig niya talagang sumighal ‘no?

“Bakit ka nahihiyang ipakita ang mga gawa mo? You should be proud that you have an amazing talent like that. Iilan lang ang mga taong nakakatapos na gumawa ng libro.”

Nakaramdam ako ng kaunting tuwa dahil sa sinabi niya.

“Eh kasi, ako lang naman ang nakakabasa sa mga gawa ko.”

Hinablot niya ang laptop mula sa kamay ko at binuksan iyon.

“Hoy!”

“Don’t be loud, stupid. Nasa canteen tayo.”

“I’m gonna be the first one who will read your work then,” pagpapatuloy niya sa sinasabi.

“Ayoko-”

“Shhh…”

Habang binabasa niya ang character chart ko ay nakasimangot lang ako habang nakatingin sa kawalan dahil sa hiya.

Hindi ako sanay na may nagbabasa sa mga ginagawa ko!

Ni hindi nga nababasa ng kapatid ko dahil mapapatay ko talaga siya kapag binasa niya pero heto ako at walang magawa kundi hayaang ipabasa sa isang taong ilang araw ko pa lang nakikilala.

“How do you make these?” 

Napalingon ako sa kanya dahil sa tanong niya.

“Ano?”

“How do you make these characters?”

“Well, inuuna ko yung internal conflict nila kasi naniniwala ako na maapektuhan nung internal conflict nila ‘yung personality.”

Tumango siya.

“I’m amazed.”

“Amazed ka na nyan? Character chart lang 'yan eh!”

“It’s cool.”

“Talaga?” nakangising tanong ko.

“Huwag kang masyadong matuwa.”

“Panira ng mood ‘to.” 

Inirapan ko siya pero dahil mas suplado pa siya sa suplado, umirap din siya pabalik.

Hindi ko maiwasang mapaisip sa sinabi niya sa akin nung isang araw. Goodluck climbing my walls…

Walls....

Did he experience something bad back then that’s why he has built such high walls? Because I believe that people build their walls so that they can avoid being hurt. Just like me, I have walls too. I may appear too comfortable around people but I don’t easily bring my guard down.

I use a mask to interact with people. I hide my true personality. I have this strong personality so that people won’t hurt or take advantage of me just because I look weak on the outside. And also, I developed that strong personality because I was hurt countless of times back then.

“I’m going back to our classroom.” 

Nabalik ako sa realidad dahil sa biglaang pagsalita ni Nico. Napalingon ako sa kanya at naglakad na siya palayo. Agad naman akong humabol sa kanya at tumabi.

“Buntot ka ng buntot,” saad niya.

“Ganon naman ang friends right? Laging magkasama?” pang-aasar ko.

“We’re not friends,” malamig na tugon niya.

I don’t want to be friends with you either. I’m just using you for my novel.

“I know. Feeling close lang talaga ako.”

“Buti alam mo.”

“Hinahayaan mo naman akong lumapit edi susulitin ko na.”

Naglakad kami ng tahimik at natigilan ako dahil malalagpasan namin yung classroom ng kapatid ko. Napatigil din tuloy siya sa paglalakad at napatingin sa akin, nagtataka.

“What’s wrong?”

“Mauna ka na. May sasabihin lang ako sa kapatid ko.”

“Okay.”

Walang alinlangan siyang naglakad ng deretso. Sumilip ako sa bintana ng classroom nina Chance at nakita ko na naman siyang tumatawa kasama ang mga kaibigan niya.

Nilabas ko ang cellphone ko at tinawagan siya. Nakita ko ang pag-irap niya sa screen ng cellphone niya.

“Bakit ate?” 

“Wala lang.”

“Pakyu. Ano nga?” 

“Pakyu ka rin. Sabay tayong umuwi mamaya.”

“Bakit?”

“Sabi ni mama.”

“Okay.”

Pagkababa ko ng tawag ay pinagmasdan ko pang muli ang kapatid ko. Lagi siyang nakangiti. Laging masaya. Minsan naiisip ko kung paano niya napapanatiling masaya ang sarili niya kahit pa nakaparaming problema.

Carefree siya at kontento sa buhay niya. Bakit ako hindi?

Inalis ko ang nakakalungkot na isipin at naglakad papunta sa classroom. 

Agad na hinanap ng mga mata ko si Nico at nandun siya sa upuan niyang mag-isa na naman at nakatungo lang sa cellphone niya.

Sa ngayon, ang alam ko lang ay gagamitin ko siya at hindi pagkakaibigan ang habol ko. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa hinaharap pero sa ngayon, susundin ko na lang muna ang gusto kong gawin.

“Hoy, Leana.” 

Napalingon ako sa isa mga babaeng classmate ko. Nakangiti siya kaya naman ay ngumiti ako pabalik.

“May gusto ka ba kay Nico?” Nang-aasar na aniya kaya nalukot ang mukha ko.

“Wala.”

“Eh bakit lapit ka ng lapit sa kanya? Hindi ka ba nai-intimidate sa kanya? Ang cold niya kaya.”

Yes, cold siya pero hindi naman 'yung sobrang cold na hindi mo siya magagawang lapitan.

“Gusto ko siyang maging kaibigan.”

Bumilog ang bibig niya.

“Talaga? Anong nakita mo sa kanya? Isn’t he boring?”

Ha! Kung alam mo lang… masaya siyang kausap.

“Hindi siya boring, promise. Kung boring siya edi sana ay hindi ko na siya nilalapitan diba?”

Nagkibit balikat siya pero nang-aasar pa rin ang mga ngiti.

Umupo ako sa upuan ko at nilabas mula sa bulsa ko ang mini pocket note na laging nasa bulsa ko. Hindi pwedeng walang kahit anong klaseng papel sa bulsa ko dahil kapag may pumasok na idea ay kailangan kong itigil lahat ng ginagawa ko para lang isulat iyon.

Pagsusulat lang ng idea ang binalak ko pero nauwi ako sa pagou-outline dahil nag-uumapaw bigla ang mga ideas sa utak ko at alam kong hindi ako mapapakali kapag hindi ko sinulat iyon agad kaya pinagbigyan ko na lang ang sarili ko. Mamaya na lang si Nico. Uunahin ko muna ‘to. 

Uwian na at dahil hihintayin ko pa ang kapatid ko, napagdesisiyonan kong pumunta na lang muna sa library dahil ayoko namang istorbohin ang mga cleaners kapag sa classroom ako tatambay. Teka, nasaan ba si Nico? Umuwi na kaya siya? Yayayain ko pa naman sana siyang pumunta sa library.

Napatigil ako sa paglalakad dahil nakasalubong ko na naman sina Bradley at Vino. Hindi ko sana sila papansinin pero hinarangan nila ang dadaanan ko.

“Excuse me,” malumanay na tugon ko.

“May atraso ka pa sa amin, mahirap.”

Napabuntong-hininga ako. Heto na naman ang mga bobong nilalang.

“Leana ang pangalan ko Vino okay? Tsaka, ano na naman ba yang atraso na sinasabi niyo ha?”

Nakakaumay talaga ang pagmumukha nila.

“Dahil sa ‘yo, wala kaming napasa na assignment. Performance task ‘yun at pinunit mo pa,” nanggigigil na ani Bradley.

“Mga bobo pala kayo eh. Kung ginawa niyo na lang sana ‘yung assignment niyo imbes na iutos sa akin diba?”

“Anong sabi mo?”

“Ano? Sasaktan niyo ko? Sige, subukan niyo.” 

Nagulat ako dahil sa paghatak ni Vino sa kwelyo ko.

Hindi gentleman ang hayop na ‘to.

Dahil mahaba ang kuko ko, kinalmot ko ang pisngi niya na agad namang dumugo. Nabitawan niya ako at napahawak sa pisngi.

“Tangina niyo, magtino nga kayo. Childish’ tong mga ‘to.” Sinamaan ko sila ng tingin at naglakad palayo.

Puro lang naman sila yabang. Ang akala nila siguro ay kakatakutan ko sila dahil mas mayaman sila kaysa sa akin. Sigurado naman akong hindi nila ako gagalawin sa labas ng school dahil sa edad namin. Sinong matinong fifteen year old ang magbabayad ng kung sino kasi merong ipapabugbog? Sa mga libro ko lang ‘yun nababasa.

“I didn't know you’re getting bullied. Why are you getting bullied?”

Napatalon ako sa gulat dahil sa biglaang pagsulpot ni Nico sa tabi ko. Kahit pa hindi malakas ang boses niya ay nagulat pa rin ako.

“Nagulat ako ah. Bakit ka nandito?”

“I was about to go to the library.”

“Talaga? Ako rin eh! Sabay na tayo.”

“You haven’t answered my first question yet.” Inis na aniya.

“Oo! Binubully ako nung dalawang mukhang tae na ‘yun,” saad ko.

“Why?”

“Malay ko ba. Gusto nilang pag-trip’an ang mga middle class na tulad ko.”

Natahimik siya.

“Ang daming spoiled brats dito. Nag-transfer na lang sana ako.” Bulong ko pero alam kong narinig niya.

“Are you… upset?” dahan-dahang tanong niya, nag-aalangan.

“Konti. Pero makakalimutan ko rin naman kaya okay lang.”

Tumango siya at sabay kaming nagpunta sa library. Ang inaasahan ko ay sa ibang table siya uupo pero tinabihan niya ako.

“Wow, akala ko ba naiinis ka sakin?” tanong ko.

“You said you’re upset.”

“So?” takang tanong ko.

“I’ll keep you company.”

Wow… Si Nico ba talaga ‘to?

“Naks. Ang bait mo naman,” pang-aasar ko.

“Shut up, stupid.”

“Leana ang pangalan ko!”

“Nasa library tayo. You’re so loud,” inis na saad niya.

Hayyy… Pasimple pa 'tong si Nicolo. Mabait naman pala siya. 'Yung cold na appearance niya lang kasi eh. Napagkakamalan tuloy na masungit. Well, masungit naman talaga siya.