Chapter 3 - self-doubt and pity

KUNG wala siguro si April baka kung ano na ang ginawa ko. Sinamahan niya ako roon. Pinilit akong kumain kahit ayaw ko. Pinainom ako ng gamot. Buong katawan ko kasi ang masakit. Hindi ko maintindihan. Hindi ko matukoy kung saan nanggagaling ang hapdi at kirot.

"Hindi ka ba papasok?" mahina kong tanong kay April pagkahiga ko sa kama.

"A-absent muna ako ngayon, Ate, para may kasama ka rito. Nagpaalam na ako sa teacher ko." Inayos niya ang kumot. "Matulog ka po muna, babantayan po kita."

"Salamat, April."

Ginapi ng pagod at depression ang buong katawan ko. Tinangay ako sa pagtulog pero nagising din dahil sa bangungot. Nakikita ko nang paulit-ulit ang eksenang iyon, ang pag-alis ni Gavin sa tahanan namin at wala akong nagawa kundi ang umiyak na lang.

"Hindi ko alam kung ano ang gagawin, Kuya, hindi ko maiwan si Ate rito, natatakot ako. Baka kung mapaano siya." Boses ni April mula sa sala.

May kausap ba siya. Naudlot ako sa tangkang pagbangon. Ang bigat ng katawan ko. Para akong dinaganan ng malaking troso. Tuyo ang lalamunan ko at mahapdi ang namumugto kong mga mata.

"Nasaan siya?" Malaki, magaspang pero may kakaibang haplos sa tainga ang tinig ng lalaking sumagot.

"Nasa kuwarto, natutulog."

"Bakit mo iniwan?"

"Sinisilip ko siya from time to time, lumabas lang muna ako para itago ang mga kutsilyo."

"Huwag mo siyang iwan, babalik ako mamaya. May urgent meeting lang ako sa labas."

"Sige po, Kuya."

Kuya? Kapatid ba ni April ang lalaking kausap niya? Pilit kong hinatak ang sarili para bumangon at bumaba ng kama. Pakaladkad akong naglakad patungo sa pintong nakabukas ng malaki.

Sinapit ko ang sala at nahagip pa ng tanaw ang malapad na likod ng matangkad na lalaking palabas ng main door.

"Ate, sorry, nagising ka po ba sa ingay namin ni Kuya?" Agad akong dinaluhan ni April.

"Nauuhaw ako," napapaos kong tugon.

"Tubig, ikukuha po kita ng tubig! Upo ka po muna rito." Inakay ako ng dalaga patungo sa couch at pinauupo roon. "Si Kuya ko po iyon, kapatid ko sa ama. Bale, second wife ng Papa namin ang nanay ko." Maiksi nitong kuwento para lang yata maagapan siya sa pagkakatulala.

"Akala ko wala kang kapatid," sabi ko na lamang.

"Hindi ko pala siya nai-kuwento sa iyo, Ate." Naglakad siya patungong kusina. "Bumukod kasi ako sa bahay namin. Gusto ko subukang mag-solo at maging independent ngayong 18 na ako. Siyempre, tutol sina Kuya at ang parents namin pero nagpumilit po ako kaya pinagbigyan na nila, basta magpapakabait daw ako. Parang hindi rin naman ako umalis sa amin kasi halos araw-araw nag-che-check sina Kuya at Mama sa akin." Nilakasan niya ang boses habang nagsasalita mula sa kusina.

Hindi ako sumagot, bagkus ay nilibot ang mga mata sa buong sala. Ano na ang gagawin ko ngayon? Tama pa bang makiusap ako kay Gavin? Hindi na siguro. Magmumukha akong tanga at cheap. Pero kung hindi ako aalis sa bahay na ito, baka mabaliw ako. Narito lahat ng alaala namin ng asawa ko. Uuwi na lang ba ako sa aking mga magulang?

Ano na lang ang sasabihin ng mga kapitbahay namin roon? Magiging tampulan kami ng tsismis ng mga tao.

"Heto na po ang tubig, Ate." Ibinigay ni April sa akin ang baso.

Muntik pa akong pumiksi nang humalik ang lamig ng likido sa aking labi. Uminom ako at inubos ang laman ng baso.

"April, pwede mo ba akong samahan? Puntahan natin si Gavin sa munisipyo. Kakausapin ko lang siya."

"Sige po, mamaya. Magpahinga po muna kayo.

Tumango ako at tumayo.

Sinamahan ako ni April pabalik ng kuwarto. Pero hindi na ako ulit nakatulog pa. Bumangon ako at nagtungo sa harap ng salamin. Pinagmasdan ko ang sarili. Medyo tumaba na nga pala ako. Slim ako noong ikasal kami ni Gavin.

"Ate?" Pumasok doon si April.

"Hindi lang naman sa akin nangyari ito, di ba, April? Hindi naman ako ang pinaka-kawawa sa mundo pero bakit naaawa ako sa sarili ko? Ngayong nasa harap ako ng salamin nakikita ko ang mukha ng isang babaeng wala nang pag-asa."

"Ate, huwag mong sabihin iyan. Kung hahayaan mong kontrolin ka ng kasalanan ni Gavin, para mo na ring tinanggap na tama sila ng kabit niya. Huwag kang magpatalo."

Nilingon ko ang dalaga. "Ganyan din ako kay Maricel. Panay ang payo ko sa kaniya pero ngayong ako ang nasa krisis, parang tumitigil sa paggana ang utak ko."

"Sabi ni Kuya sa akin, dapat marunong tayong tumanggap ng tulong at payo mula sa ibang tao. Kapag dumaan daw tayo sa pagsubok hindi stable ang emosyon at mental condition natin. Para tayong lungsod na binabagyo. Baha rito, baha roon. Wasak ang mga bahay. Kailangan natin ng suporta habang pinahuhupa natin ang bagyo."

"Abogado ba ang kuya mo?"

"Hindi pa, nag-aaral pa po siya sa law school ngayon. Isinisingit niya habang nasa trabaho siya. Promise, marami kang matututunan sa kaniya once makakausap mo siya." May pagmamalaki sa tono ni April.

Tumango ako at muling ibinalik ang malungkot na tingin sa refleksiyon kong na sa salamin.