อุตส่าห์หนีมาใช้ห้องน้ำหลังตึกทั้งทีก็ยังไม่วายได้ยินเสียงสัมภเวสีผีเจาะปากมาพูด พัชชา หรือ พาย ที่นั่งปลดทุกข์อยู่ในห้องน้ำห้องในสุดได้แต่อดทนฟังเสียงหญิงสาวน่าจะสองถึงสามคนนินทาตัวเองอย่างสนุกปาก อยากกระโจนออกไปถีบยอดหน้าทว่ายังทำไม่ได้
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่พูดถึงเธอเสีย ๆ หาย ๆ พวกนั้นเป็นใคร ไม่คุ้นเสียงสักนิด เธอเพิ่งเข้าเรียนปีหนึ่งได้ไม่กี่วันแท้ ๆ ใครมันจะเกลียดเธอมากถึงขนาดเอามาพูดจาเสียหายได้ขนาดนี้กันนะ ในรั้วมหาวิทยาลัยตอนนี้ก็รู้จักอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น ส่วนใครจะรู้จักเธอหรือเปล่าอันนั้นไม่รู้
“จริงเหรอแอนนี่ ที่ว่ายายนั่นเป็นเด็กเสี่ย”
“จริงสิ ฉันจะโกหกเธอทำไม”
“ไหนว่าบ้านนางรวย ฉันตามช่องนางตามไอจีนางเห็นบ้านหลังใหญ่โตอย่างกับคฤหาสน์ จะไปเป็นเด็กเสี่ยทำไมวะ งงมาก”
"ก็กลวงน่ะสิ ทำตัวรวยแต่จริง ๆ คือกำลังจะล้มละลาย ฉันรู้จักนางดี เคยเรียนมอปลายที่เดียวกัน พี่ชายนางฉันก็เคยได้" เสียงหญิงสาวต้นเรื่องฟังดูเหมือนภูมิใจหนักหนากับการอวดอ้างว่าเคยมีอะไรกับพี่ชายเธอ
พัชชาถึงกับเบ้ปาก ถ้าร่านพอ ก็คงเคยได้พี่ชายเธอทั้งนั้นแหละ ไม่มีอะไรน่าแปลกใจ ‘แอนนี่... ใครกันนะ เคยเรียนที่เดียวกันยิ่งแล้วใหญ่ ไม่คุ้นเลยสักนิด’ พัชชาพยายามคิดในขณะที่กำลังชำระล้างหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ
และเสียงน้ำตามด้วยเสียงกดชักโครกที่ดังขึ้นทำให้สามสาวที่ กำลังเติมเครื่องสำอางหน้ากระจกเงาบานใหญ่ตกใจ
"ใครน่ะ!" หญิงสาวหนึ่งในนั้นตะโกนถาม หันขวับไปตามเสียงเปิดประตูจนเผลอทำลิปสติกเปื้อนจากริมฝีปากยาวไปข้างแก้ม และทันทีที่พัชชาก้าวออกจากห้องน้ำทั้งสามก็เบิกตากว้าง สองคนแสดงท่าทีตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด แต่อีกคนที่ตกใจไม่แพ้กันพยายามเก็บอาการไว้ แอนนี่เชิดหน้าทำเป็นไม่สนใจ พัชชาเดินแทรกตัวเบียดหญิงสาวที่ดูแล้วคงจะเป็นรุ่นพี่เพื่อมาล้างมือที่อ่างด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ได้ยิน เห็นคนปากเก่งเงียบปากพัชชาจึงหันมาถามคนที่มองเธอแล้วเบ้หน้าอยู่ตอนนี้
“พูดต่อสิ เงียบกันทำไม” เธอเอ่ยเสียงเย็นพลางสะบัดมือเปียก ๆ ที่เพิ่งล้างจนน้ำกระเด็นใส่หน้าสาวรุ่นพี่
“นี่! อีพาย อีเด็กเปรต!” ทั้งสามคนหวีดร้องไม่พอใจ
“รู้จักฉันจริงด้วย... เธอเหรอ แอนนี่?” พัชชาไม่สนใจคำด่าพวกนั้นด้วยซ้ำ หากฟังจากเสียงแว้ด ๆ หวีดแหลม และดูหยิ่งผยองก็คงใช่
“มันรู้จักแกด้วยแอนนี่” เพื่อนอีกคนของยายรุ่นพี่กระซิบกระซาบกันทำแอนนี่ชูคออย่างภูมิใจ
“ก็แน่สิ ฉันออกจะดังขนาดนี้”
“หึ อย่ามั่นหน้านักสิ ฉันเพิ่งได้ยินชื่อเธอเมื่อกี้เอง หนังหน้าแบบนี้ รู้จักตอนนั่งขี้นี่ก็ถือว่าเป็นเกียรติสุดแล้ว” พัชชามองเหยียดหัวจรดเท้าแล้วยกยิ้มเย้ยหยันพลางเอามือเปียก ๆ เช็ดกับเสื้อนักศึกษาของยายแอนนี่ปากดีไปด้วย
“อ๊าย อีบ้า!” สาวรุ่นพี่ไม่พอใจ ปัดมือพัชชาออกแล้วสั่งให้เพื่อนอีกสองคนช่วยกันจับพัชชาไว้ เธอฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าสะสวยแสนเย่อหยิ่งสุดแรงแล้วหัวเราะสะใจ ในที่สุดเธอก็ได้ตบอีรุ่นน้องนี่สักที เกลียดขี้หน้ามานานแล้ว เกลียดที่มันหยิ่งผยอง ริษยาที่มันเกิดมาบนกองเงินกองทอง รูปร่างหน้าตาดีและมีแต่คนสนใจจนน่าหมั่นไส้ไม่พอ ยังสาระแนเรียนเก่งมากจนใคร ๆ ก็ต่างพากันชื่นชมไม่เว้นแม้แต่พ่อแม่ของเธอที่ทำงานรองมือรองเท้าให้พ่อของพัชชา
ทว่าการที่โดนรุมล็อกแขนทั้งสองข้าง และโดนฟาดฝ่ามือใส่หน้าแค่ครั้งเดียวจากสามสาวที่รูปร่างผอมบางจากการอดอาหารเพื่อคุมน้ำหนักและเรี่ยวแรงเท่ามด กลับไม่ได้ทำให้พัชชารู้สึกรู้สาอะไรมากนัก สำหรับนักกีฬาเทควันโดสายดำอย่างเธอมันก็แค่แสบ ๆ คัน ๆ เท่านั้นแหละ เธอเพียงออกแรงแค่ครึ่งเดียวสะบัดแขน สองสาวที่จับเธออยู่ก็เซจวนเจียนจะล้มแล้ว หญิงสาวยกขาถีบหน้าท้องของแอนนี่ทีเดียวก็หงายท้องล้มตึงไม่เป็นท่า
ทว่าด้วยความที่ห้องน้ำมันไม่ได้กว้างมากพอ พื้นลื่น และกระโปรงทรงเอของเธอไม่เอื้ออำนวยให้ยกขาเตะได้มากเท่าไร สามสาวรุ่นพี่ก็รีบทุลักทุเลลุกขึ้นมารุมจิกทึ้งเธออย่างไม่ยอมแพ้กัน ทำให้พัชชาดูเหมือนจะเสียเปรียบกว่า หากไม่นานก็มีกนธิชา(กอหญ้า)[1]และปราณชนก(ปราง)[2]เข้ามาช่วยพัชชา
ทั้งคู่เป็นเพื่อนร่วมคณะที่เข้ามาช่วยแยกเนื่องจากเห็นว่าพัชชากำลังโดนรุม จากจับแยกกลายเป็นช่วยรุมตบพวกรุ่นพี่ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่แน่ใจนัก ทว่าหารู้ไม่ว่าทักษะการป้องกันตัวของพัชชากลับทำให้สามสาวพวกนั้นสะบักสะบอมกันไปไม่น้อยเลย
กว่าที่สถานการณ์วุ่นวายจะจบลงก็ผ่านไปหลายนาที และทุกคนก็จบลงที่การโดนรุ่นพี่อย่างจิรกรผู้เป็นประธานรุ่นและเป็นถึงลูกเจ้าของมหาวิทยาลัย ซึ่งพ่วงตำแหน่งพี่รหัสของพัชชาด้วยเช่นกัน ลากไปไกล่เกลี่ยกันที่ห้องของอาจารย์ที่ปรึกษาโดยมีหนุ่มฮอตสองคนมาเป็นพยานให้
“ขอบคุณนะคะพี่ ๆ ” เป็นกนธิชาที่กล่าวขอบคุณธิติและอาทิตย์รุ่นพี่ปีสองเพื่อนของจิรกรที่ช่วยมายืนยันให้ว่าพัชชาไม่ใช่ฝ่ายเริ่มก่อน ในขณะที่พัชชาไม่คิดจะพูดอะไรสักคำเลยด้วยซ้ำ
[1] นางเอกเรื่อง My Love ที่รักของอคิน โดย Nidchynoi
[2] นางเอกจากเรื่อง My princess เพราะเธอคือความรัก โดย Sitha
@สามปีผ่านไป...ตอนนี้ลูกทั้งสามคนเข้าโรงเรียนแล้ว อลังการเรียนอนุบาลสาม ทิวากรเรียนชั้นอนุบาลสอง และพิมพ์มาดาน้องนุชสุดท้องเรียนอนุบาลหนึ่งในโรงเรียนเอกชนเดียวกันทุกวันนี้อาทิตย์และพัชชายังเลี้ยงลูกเองเป็นหลัก พี่เลี้ยงมืออาชีพสามคนที่จ้างมาให้ช่วยแค่ในบางส่วนเท่านั้น ไม่ได้จะให้ดูแลเต็มเวลา มีไว้มาช่วยแบ่งเบาในตอนที่เขาและเธอไปทำงาน แล้วลูกหยุดอยู่บ้านไม่ไปโรงเรียน หากเขาอยู่บ้านก็ยังเลี้ยงลูกเองเป็นหลักโดยเฉพาะกับลูกสาว อาทิตย์ติดลูกสาวมากกว่าลูกชายทั้งสองคนหลายเท่า“หนูรีบนอนพักผ่อนนะคะ” ชายหนุ่มลูบหัวภรรยา ช่วงนี้พัชชาโหมงานที่บริษัทหนักเกินไป หากแต่ในฐานะผู้บริหารมันก็เลี่ยงไม่ได้ ซ้ำเธอยังกลับมาดูแลลูก ๆ ต่ออีก ส่วนเขาเคลียร์งานเรียบร้อยแล้วก็ตั้งใจจะรับไม้ต่อดูแลลูกเอง “หลับได้แล้วนะคะฮันนี่ขา” อาทิตย์อุ้มลูกสาววัยสามขวบครึ่งไว้แนบอก คางเล็ก ๆ ของเด็กหญิงพิมพ์มาดาเกยไหล่แข็งแรงของบิดาแล้วทำท่าเคลิ้มหลับไปเมื่อฝ่ามือใหญ่ตบก้นกล่อมนอนเขาตั้งชื่อเล่นลูกสาวว่าฮันนี่ก็มาจากคำที่เมื่อก่อนเคยใช้เรียกพัชชา ที่มาของทั้งชื่อจริงชื่อเล่นก็เพราะความรักที่มีต่อพัชชาทั้งนั้น ไม่คิดมาก่อนเ
“ครับป๊า ลูกก็ยังอยากมี แต่ผมท้องเองไม่ได้ ผมไม่อยากให้น้องเหนื่อยไปมากกว่านี้อีกแล้ว เดี๋ยวเรื่องทำหมันน้องไม่ต้องทำครับ ผมจะเป็นฝ่ายทำเอง” อาทิตย์มุ่งมั่นยิ่งนึกย้อนไปถึงตอนที่พัชชาท้องโตขึ้นทุกวัน การที่มีอีกหนึ่งชีวิตมาเจริญเติบโตอยู่ในท้องที่เคยบอบบางเพียงยี่สิบสองนิ้ว พัชชาต้องปรับตัวเยอะแค่ไหน เขาเห็นถึงรูปร่างที่เปลี่ยนไป ความเครียดและความเหนื่อยล้าที่พัชชาต้องรับ และหลังจากนี้ต้องเหนื่อยกันอีกมากกว่าลูกจะโต การเลี้ยงเด็กคนหนึ่งอย่างมีคุณภาพไม่ใช่เรื่องง่าย“ต่อไปเฮียจะเลี้ยงลูกเองนะคะพาย หนูไม่ต้องห่วงนะ สัญญาว่าเฮียจะไม่ปล่อยให้หนูเหนื่อยคนเดียว เฮียจะดูแลทั้งหนูและลูกให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้เลยนะคะ” มือหนาลูบสัมผัสแก้มนวลของภรรยา และให้คำมั่นที่ไม่ต่างจากคำสัญญาในวันแต่งงานที่เขาเคยให้ไว้จากวันนั้นที่บอกว่าจะดูแลเธอให้ดี วันนี้ต้องดูแลลูกด้วย หากเขาไหว อาทิตย์ทำได้ทุกอย่างเพื่อคนที่รัก และเขาก็ทำได้ดีเสมอมา พัชชามองสบตาสามีกลับ เธอยกมือทาบทับมือหนาที่จับแก้มเธออยู่แผ่วเบาก่อนจะพูดว่า...“เฮีย แต่หนูอยากมีลูกเพิ่มนะคะ”“อ้าว..!” ชายหนุ่มชะงัก ไอ้เขาหรือก็มัวแ
หลังจากไปเรียนต่อปริญญาโทเป็นเวลาสามปี พัชชาก็กลับมารับตำแหน่งรองประธานบริหารพีเจมส์อย่างเต็มตัว ภายใต้การบริหารงานของรชตซึ่งเป็นประธานพัชชาในวัยยี่สิบห้าทั้งเนื้อหอม ทั้งเก่งรอบด้าน ชาญฉลาดและสวยสะพรั่ง จนคนรักอย่างอาทิตย์ตามหึงตามหวงไม่เว้นแต่ละวัน ถึงจะได้ตีทะเบียนสมรสกันแล้ว กระนั้นก็ยังไม่ได้จัดงานแต่งเพื่อประกาศความเป็นผัวเมียอย่างเป็นทางการให้สังคมได้รับรู้กว่าทั้งคู่จะได้จัดงานแต่งกันจริง ๆ ก็ในตอนที่พัชชาจบปริญญาเอกแล้ว อายุล่วงเลยไปถึงวัยยี่สิบแปดปี อาทิตย์อายุยี่สิบเก้า กระนั้นทั้งคู่ก็มีลูกทันใช้ หนึ่งปีหลังจากแต่งงานกัน พัชชาให้กำเนิดบุตรชายหัวแก้วหัวแหวน“เด็กชายอลังการ ชื่อเล่นน้องช้างหลานตา” เสียงของพยัคฆินทร์เอ่ยด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า หลานชายคนแรก คนเป็นตาขอเป็นคนตั้งชื่อหลานเอง อาทิตย์ที่เป็นพ่อก็ไม่กล้าขัดข้อง ถึงแม้จะขัดใจแต่ชื่ออื่นไม่มีแล้วรึไงกันนะ ทำไมต้องชื่อช้าง “ไม่เห็นคล้องกับชื่อพ่อแม่เลยครับ” อาทิตย์เผลอคิดดังไปหน่อยจนพ่อตาหันขวับมามองหน้า“หลานไอ้เสือก็ต้องชื่อช้างสิวะ จะเล็กกว่านี้ได้ยังไง” ดูจากขนาดเจ้าช้างน้อยในผ้าอ้อมให้ชื่อช้างยังรู้สึกว่าน้อยไปด้
สองวันแล้วที่อาทิตย์ติดต่อพัชชาไม่ได้ เธอไม่ตอบข้อความ ไม่ยอมรับสาย ไม่ว่าจะส่งแชตไปช่องทางไหนเธอทำเพียงแค่อ่านเท่านั้น แต่ไม่ยอมตอบอะไรกลับมาสักคำ เล่นเอาชายหนุ่มเครียดจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ส่วนตัวการที่สร้างปัญหาอย่างลีโอก็หายหัวไปไหนไม่รู้เช่นกันทั้งสองวัน“ไอ้ลีโอ มึงนะมึง ทำครอบครัวกูร้าวฉานแล้วหายหัวเลย โผล่มาเมื่อไหร่จะตบให้หัวทิ่ม!” อาทิตย์บ่นเพื่อนแล้วก้มหน้าก้มตาหาทางง้อพัชชาต่อไป เหนื่อยงานก็เหนื่อย เลิกงานแล้วก็ต้องง้อเมียต่อ“ทำไมหน้าเครียดขนาดนั้น” เสียงหวานเอ่ยถามคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตางุ่นง่านพิมพ์ข้อความยาวเหยียดไป“ง้อเมียอยู่” ชายหนุ่มตอบอย่างรำคาญ เขาตัดสินใจเปลี่ยนจากส่งข้อความหาเธอเป็นโทร. ไปหาเลขาให้ช่วยจองตั๋วเครื่องบินไปอังกฤษเที่ยวที่เร็วที่สุดให้ โดยไม่ทันหันไปมองด้วยซ้ำว่าคนที่มาหยุดยืนอยู่ข้างหลังตัวเองเป็นใคร“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ แล้วไปทำผิดอะไรไว้ล่ะ” “ไม่ได้ทำโว้ย! เพื่อนมันแกล้ง อย่าเพิ่งยุ่งได้มะ...” จากที่กำลังเอ่ยปากไล่คนถาม หากแต่ไม่ทันไรชายหนุ่มผู้เกรี้ยวกราดกลับต้องชะงัก เมื่อเพิ่งสัมผัสถึงน้ำเสียงของเจ้าของเสียงหวานนั้นได้เขารีบหันขวับไปมองด้านห
“ฮ่า ๆ ๆ” เสียงหัวเราะดังลั่นจากคนที่นั่งใกล้ ๆ กัน ทำเอาอาทิตย์มองแรงอย่างไม่ชอบใจลำพังแค่เขาบินมาหาพัชชาบ่อย ๆ ก็ไม่แปลกอะไร เพราะเธอคือคนรักของเขา แต่ไอ้ส้นตีนนี่ต่างหาก จะตามมาทำหอกหักอะไร“หัวเราะไอ้สัด ว่างเหรอมึงอะ มาทำหอกอะไรก็ไม่รู้ เหี้ยเอ๊ย” อาทิตย์บ่นเพื่อนสนิทอย่างลีโอ ทว่าอีกฝ่ายไหวไหล่“กูแค่ติดสอยห้อยตามมาเที่ยวด้วย ไม่ได้จะนอนกับพวกมึงด้วยสักหน่อยไอ้ฉิบหาย” ลีโอว่าจบก็ลุกยืนเต็มความสูง ยื่นมือไปแย่งผลไม้รสเปรี้ยวในมือเพื่อนสนิทมาใส่ปาก“สับปะรดนี่ก็เบา ๆ บ้างเนอะ เดี๋ยวคาร์บเกิน อีกอย่างกูสงสารน้องพาย” พูดส่งท้ายก่อนจะเดินเร็ว ๆ ออกจากห้องไป เล่นอัดสับปะรดลูกใหญ่ขนาดนี้ มีหวังพรุ่งนี้พัชชาไม่ได้ไปเรียนแน่ ๆลีโอปล่อยให้เจ้าของบ้านหน้าแดงแจ๋แล้วมองค้อนมาให้อาทิตย์ที่เอาแต่กินสับปะรดไม่เลิกตั้งแต่มาถึง หญิงสาวเดินหนีคนตัวโตเข้าห้องไป ทำให้ชายหนุ่มรีบลุกแล้วเดินไว ๆ ตามไปด้วยเช่นกัน“ที่รักขา” อาทิตย์กอดเอวคอดจากด้านหลังแนบแน่นแล้วกระซิบเสียงหวานชิดใบหูขาว เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าเขาต้องการจะทำอะไร ความจริงรู้ตั้งแต่ที่เขาเอาแต่กินสับปะรดแล้ว ทั้งที่ราคาผลไม้ที่นี่ก็สูง
เนื่องจากตั้งแต่รู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ นับดาวก็ลาออกจากมหาวิทยาลัย เพราะไม่มีหน้าไปเรียนต่อได้อีก เงินทุนเงินสนับสนุนทุกอย่างที่ตระกูลหยางเคยเสนอให้ในเรื่องค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันมันพ่วงด้วยข้อกำหนดว่าหากเด็กสาวสองพี่น้องยังเรียนต่อเท่านั้น ทางตระกูลหยางถึงจะส่งเสียให้ แต่เมื่อใดก็ตามที่เรียนจบ หรือไม่เรียนต่ออีกแล้ว เงินสนับสนุนส่วนนี้จะหายไป เธอจะได้รับเพียงค่าทำขวัญ และค่าชดเชยในส่วนที่ทำให้หญิงสาวเกิดอุบัติเหตุเท่านั้นเพราะเช่นนั้นทำให้นับดาวไม่ได้รับเงินใด ๆ อีก เพราะเงินก้อนที่ชดเชยมาหลายแสนเธอก็ได้มาแล้ว แต่เมื่อมีลูก เธอคิดถึงอนาคตของลูก จึงอยากหางานทำ และมาขอร้องให้อาทิตย์ยังช่วยสนับสนุนเรื่องการเรียนของพราวฟ้าน้องสาวคนเดียวต่อไป“เรื่องการเรียนของน้องสาวเธอก็ตามที่เคยตกลงกัน ฉันไม่ผิดคำพูด ถ้ายังเรียนต่อ และผลการเรียนอยู่ในเกณฑ์ที่กำหนดก็จะได้ทุนจนจบเหมือนเดิม ฉันไม่มีปัญหา แต่ในส่วนของเธอฉันให้ไม่ได้” อาทิตย์ตัดเยื่อใย ชายหนุ่มนั่งบนโซฟาแล้วคว้าเอวคนรักมากอดไว้ให้นั่งชิดกันไม่ให้พัชชาลุกหนีไปไหนก่อนจะจบเรื่องทุกอย่าง ตั้งแต่ทะเลาะกับพัชชาครั้งนั้น เขาเคยไม่ให้ความสำคัญกับ