บทที่3

เสียงเพลงขับกล่อมเบา ๆ ภายในห้องส่วนตัวขนาดใหญ่ ชายหนุ่มร่างสูงกว่าร้อยเก้าสิบเซนติเมตรรูปร่างสูงโปร่งกล้ามเนื้อกระชับได้สัดส่วน ผมของเขาดำขลับเล็กน้อยดวงตาสีฟ้าใสแต่ดูเย็นชาเป็นนิจ

มือหนายกแก้วลวดลายหรูภายในแก้วมีน้ำเมาสีเข้มก่อนที่เขาจะยกมันเทลงลำคอเกร็ง

แอ๊ด

เสียงเปิดประตูของผู้ที่เข้ามาใหม่ ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะเหลือบขึ้นมองเล็กน้อย ใบหน้าที่นิ่งสนิทนี้ไม่ได้แสดงกิริยาใด ๆ ออกมา ทันทีที่แก้ววางลงที่เดิมเสียงเข้มนั้นก็โปร่งขึ้นถาม

"มาแต่หัววันขนาดนี้ท่านประธานคงมีเรื่องเครียดสินะ" คนที่เอ่ยถามเสียงราบเรียบนี้คือเจ้าของเลานจ์แหล่งผ่อนคลายของนักธุรกิจหลายคน 'เควิน'

"นิดหน่อย โครงการใหม่ค่อนข้างล่าช้า วิศวกรคุมงานก็เกิดป่วยกะทันหัน"

น้ำเสียงห้วนห้าวพร้อมทั้งล้วงบุหรี่ขึ้นมาจุด จนไฟสว่างโร่ เขาสูบมันเข้าไปจนเต็มปอดก่อนที่จะพ่นควันสีหม่นออกมา กิริยาเหล่านี้ทำเอาผู้ที่เป็นเจ้าของรวมทั้งเป็นเพื่อนสนิทต้องส่ายหัว ใช่ว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เคยเกิดความผิดพลาดกับงานใหญ่มันมาคู่กันเสมอ

เควิน เดินเข้าไปช้า ๆ ก่อนที่จะหย่อนก้นลงนั่งข้าง ๆ ชายหนุ่มลูกครึ่งเจ้าของคอนโดมิเนียมหลายพันล้านบาทและโครงการอีกหลายแห่งที่เขากำลังก่อสร้าง 'ออสติน'

"มา วันนี้กูดื่มเป็นเพื่อนมึงเอง ปกติเห็นมีคนติดตามเป็นพรวนวันนี้ไม่มีแล้วหรือวะ"

"พวกหุ้นส่วนวิศวกรน่ะเหรอ กูไม่ได้ชวนวันนี้อยากมานั่งเงียบ ๆ คนเดียว"

"นั่งคนเดียว จะไปสนุกอะไร เอาเด็กมาบริการสักคนไหมล่ะ กูเรียกให้"

"ไม่เอา กูรำคาญ"

"แหม น้องๆ ที่ร้านกูสวยทุกคนบริการดี ยังมีหน้ามาบอกว่ารำคาญ มึงเนี่ยนะ"

ชายหนุ่มไม่ได้สนคำพูดเพื่อนแถมไม่ตอบโต้ แต่สิ่งที่เขาทำนั้นมันดูเฉยชาเสียมากกว่าควันบุหรี่ที่พ่นออกไปหลายครั้งก่อนที่จะขยี้มันลงกับที่เขี่ยบุหรี่ ดวงตาที่เพ่งมองไปเบื้องหน้าก็ดูจะว่างเปล่าทำเอาเควินที่จ้องมองต้องพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่

 

แมงเม่าเดินนำเปียโนมาที่ห้องผู้จัดการ ใบหน้าของเธอในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าแอบกังวลจนเม็ดเหงื่อซึมออกมาเล็กน้อย มือเรียวบีบกันแน่นพลางเดินก้มหน้า สถานที่แบบนี้เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่เธอเคยเข้ามาแสงไฟพอสลัวดวงไฟระยิบระยับหญิงสาวหลายคนสวมใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นเดินควักไขว้กันไปมา

"ถึงแล้ว"

เพียงแค่ได้ยินเสียงเพื่อน เปียโนก็เงยหน้าขึ้นมารีบคว้าไปที่แขนของแมงเม่าทันที

"มีอะไรอีก"

"แก ฉันกลัว"

"กลัวอะไร ฉันไม่ได้พาแกมาฆ่าสักหน่อย อีกอย่างนะเราแค่มานั่งเอาใจพวกเศรษฐีชงเหล้าให้เขานั่งดื่มเป็นเพื่อนนิดหน่อย นอกนั้นเราไม่รับแกเข้าใจหรือเปล่า"

"แต่ว่า"

"ฉันเข้าใจว่าแกไม่เคยอยู่สถานที่แบบนี้ พวกเศรษฐีพวกนั้นมันก็ได้แค่กอดนั่นแหละ ให้มันจับนิดจับหน่อยไม่สึกหรอก อีกอย่างนะหากเราบริการมันดีมันให้ทิป"

หากไม่ใช่เพราะค่าผ่าตัด เปียโนเธอคงไม่ยอมมาที่นี่แน่นอน

เมื่อตัดสินใจแล้ว เปียโนก็เข้าไปพบผู้จัดการพร้อมแมงเม่า ทันทีที่ผู้จัดการเห็นเธอก็รู้สึกพอใจในรูปร่างหน้าตาแถมยังให้เปียโนทดลองงานก่อนโดยมีแมงเม่าเป็นคนดูแลอีกต่างหาก

"แกจะให้ฉันใส่ชุดนี้จริง ๆ นะเหรอ มัน รัดรูปร่างไปนิดนะ"

"ชุดนี้แหละไม่ค่อยโป้มาก รัดแบบนี้จะได้เห็นสัดส่วน แกเนี่ยหุ้นดีมากเลยนะ"

"ฉันกลัว"

"เปีย แกเลิกกว่าได้แล้ว แกต้องคิดเสมอว่าค่าผ่าตัดมันจะช่วยให้แกเลิกกลัว"

เปียโนยังคงหน้าบึ้งใบหน้าที่แฝงไปด้วยความเศร้า ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชีวิตนี้ต้องมาทำอะไรแบบนี้โชคชะตาเหมือนกำลังเล่นตลกกับเธอแท้ ๆ

หลังจากที่แมงเม่าพาเปียโนมาเปลี่ยนชุดเรียบร้อย ก็มุ่งหน้าไปที่ห้องส่วนตัวที่มีแต่เหล่านักธุรกิจมาสังสรรค์ ภายในห้องคลื่นเคลงเป็นอย่างมากเพราะมีคาราโอเกะ ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันร้อง

"แกจำไว้นะ หากพวกขี้เมาพวกนี้ลวนลามแกมากกว่าจับมือถือแขนละก็ แกบอกฉันได้เลยเพราะเราไม่ได้มาขายอย่างว่า"

"อืม"

เสียงกระซิบกันหลังจากนั้นพี่ผู้จัดการก็เดินมาสมทบ ก่อนที่จะปฏิบัติงานก็ต้องแจ้งให้แขกทราบก่อนว่าน้อง ๆ ที่จะเข้ามาให้บริการนี้เป็นน้องใหม่ และเป็นที่รู้กันว่าที่นี่ไม่ได้มีค้าประเวณี นอกเสียจากเด็กบางคนจะมีเสียรับเลี้ยงส่วนตัว

"เปียโนมานี่ซิ"

ผู้จัดการสาวกวักมือเรียกเปียโนที่ยืนตัวสั่นอยู่หน้าประตู ทันทีที่เธอเดินเข้ามาแล้วสายตาชายหนุ่มหลายคู่ก็จ้องมองเธอเป็นตาเดียว

"เสี่ยโชค น้องเปียโนพึ่งมาทำงานฝากเสี่ยเอ็นดูน้องด้วยนะ อีกอย่างคนเนี่ยแก้วห่วงมาก เสี่ยอย่าทำให้เด็กแก้วตกใจล่ะ"

"คุณแก้วพูดมาขนาดนี้ มีหรือผมจะกล้า มา ๆ นั่งตรงนี้ก็ได้"

เสี่ยใหญ่วัยหกสิบขยับก้นเล็กน้อยพร้อมตบโซฟาเป็นเชิงเรียก รูปร่างของเสียท่วมใหญ่ทำเอาเปียโนยิ่งรู้สึกหวาดกลัวสองขาแทบก้าวไม่ออก แต่พอนึกถึงพ่อขึ้นมาก็พอที่จะฆ่าความกลัวได้บ้าง

ร่างบางค่อย ๆ ขยับเท้าเข้าไปใกล้ ก่อนที่จะนั่งลงอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว 

"เธอสวยนะเนี่ย ไหนลองชงเหล้าให้เสี่ยสักแก้วสิ"

ชงเหล้า เธอคิดในใจว่ามันคงยากตั้งแต่เกิดมาไม่เคยแตะของพวกนี้ด้วยซ้ำ แต่ก็เหมือนจะโชคดีเพราะแมงเม่าอาสาเข้ามาช่วยพร้อมเป็นการสอนไปในตัว จากแก้วแรกแก้วสองผ่านไปพอแก้วสามเปียโนเธอก็พอทำได้แต่สิ่งที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้คือ การดื่ม

"สักแก้วสิ มาเป็นเด็กนั่งดริ้งไม่ดื่มไม่ได้นะ"

หากจะบอกว่าดื่มไม่เป็นก็คงเป็นการแก้ตัว เพราะตอนนี้เธอเป็นเด็กชงเหล้า แถมสถานที่แบบนี้ก็เป็นแหล่งรวมของมึนเมาชั้นดีอีก 

"เปีย ค่อย ๆ จิบบาง ๆ "แมงเม่าโน้มลงมากระซิบเพื่อน ทว่าเธอก็ทำตามค่อย ๆ ลิ้มรสชาติแม้มันจะเฝื่อนจนบาดลิ้น แต่ก็พยายามเก็บอาการแสลงนั้นไว้ อีกทั้งไม่รู้ว่านั่งไปนานแค่ไหน คนที่ผลัดเปลี่ยนกันร้องเพลงดูเหมือนจะสนุกสนานส่วนเธอก็นั่งจิบเหล้าชงเหล้าให้เสี่ยโชคมีบ้างที่เสี่ยแอบถามเรื่องส่วนตัวแต่เปียโนเธอก็เลี่ยงที่จะไม่ตอบ เวลาผ่านไปสักพัก แมงเม่าถูกเรียกไปอีกห้องตอนนี้เหลือเพียงเธอกับสาว ๆ อีกสองคนที่นั่งห่างกันออกไป

"เสี่ยค่ะ คือหนูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหม"

"ได้สิ"

เธอลุกออกจากที่ แต่เสี่ยก็แอบเห็นแล้วว่าเปียโนมีอาการเดินเซเล็กน้อย เธอเดินมุ่งหน้ามาที่ห้องน้ำหญิงรู้สึกตัวเองว่ามันผิดปกติ ก็คงเพราะเธอไม่เคยดื่มมาก่อนแม้จะจิบแต่มันก็หลายครั้งคงรู้สึกเวียนหัวเป็นเรื่องปกติ

"เธอกำลังทำอะไรเปียโน หากพ่อรู้พ่อคงไม่พอใจแน่"

เปียโนมองตัวเองผ่านกระจกสะท้อนเงา พร้อมคำพูดที่ดูเหมือนจะตัดพ้อตัวเอง เมื่อได้สติก็รีบออกจากห้องน้ำ ทว่า

พรึ่บ

"เสี่ย"

"เสี่ยรู้ว่าคุณแก้วหวงหนู แต่เสี่ยอยากดูแลหนู คืนนี้กลับบ้านกับเสี่ยนะหนูเปียโน"

"ไม่นะคะ เสี่ย"

ผลัก

"ทำอะไรวะ"

"........"