RASCAL MAFIA ::: EP.4

“อยู่ที่นี่?”

นี่ครั้งแรกในรอบวันเลยมั้งที่ฉันเห็นสีหน้านิ่งๆ ของเตโชเริ่มมีองศาของคิ้วที่เลิกสูงขึ้นไปประมาณ 2 มม. พอเขาหันหน้ามาถามฉันสลับกับมองเข้าไปที่หอพักตรงหน้า

“อืม”

ฉันตอบกลับไปแล้วอดสงสัยไม่ได้ อะไรของหมอนี่กันฮะ -_- ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อว่าฉันจะอยู่หอพักที่แสนธรรมดาแบบนี้ได้งั้นแหละ แต่เขาจะแปลกใจก็คงไม่แปลกเท่าไหร่ ก็มหาลัยที่เราเรียนค่าเทอมแพงหูฉี่ขนาดนั้น เป็นใครก็ต้องคิดว่าฐานะของนักศึกษาที่นั่นอยู่ในระดับปานกลางค่อนไปทางรวยมากแหละมั้ง แต่อย่างที่บอกฉันได้ทุนมาไง

“ไอ้โม นี่ผัวเอ็งเร๊อะ?!”

แค่พวกฉันก้าวขาลงจากรถ ‘ป้าแจ๋ว’ คนขายอาหารตามสั่งข้างหอก็ชะเง้อหน้ามาแล้วตะโกนเสียงอย่างดังจนคนรอบข้างแถวหน้าชะเง้อหน้าตามมามองกันอีกเพียบ อ่ะ...เริ่มละ

“หยุดเลยป้า แค่เพื่อนก็พอ”

“เพื่อน?” พอฉันตอบป้าแกไปแบบนั้น เตโชก็ทวนคำพูดฉันขึ้นมาทันทีอย่างสงสัย เออ..ไม่ใช่นี่หว่า -.-?

“เปลี่ยนใจละป้า งั้นลูกค้าก็ได้”

ฉันตะโกนกลับไปหาป้าแจ๋วอีกที แล้วป้าแกกับชาวบ้านที่นั่งอยู่รอบข้างก็ทำหน้าตกอกตกใจออกมา

“นี่เอ็งขายหรอวะ O_O!!!”

เดี๋ยวววว -_- ขายไรฟะ? อย่าบอกนะว่า..โอ๊ย! นี่ป้าแจ๋วแกคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ววะเนี่ย

“เฮ้ยยย ไปกันใหญ่ละป้า เอาเป็นว่านี่เป็นเพื่อน..ของลูกค้าอีกทีละกัน อะไรเทือกๆ นั้นแหละอธิบายไม่ถูก”

ฉันรีบตอบกลับไปแบบส่งๆ และอธิบายแบบมึนๆ งงๆ ก่อนจะเดินกะเผลกๆ พยุงตัวเองจะเดินเข้าตึก

“เอ็งควบสองเลยหรอวะไอ้โม โอ้โห..รถหรูซะด้วย ขอจับเป็นบุญมือหน่อยนะพ่อหนุ่มเอ๊ยยย”

เอาอีกกก! พูดจบป้าแจ๋วแกก็รีบวิ่งเข้ามาแล้วใช้มือลูบๆ คลำๆ Supercar ของเตโชแบบจริงจังมากและแรงมากจนฉันต้องเอ่ยปากเตือนแกออกไป

“เบาป้าเบา สีถลอกมาถึงกับต้องขายบ้านกับผัดข้าวอีกแสนจานมาซ่อมรถให้เขาเลยนะ”

แล้วป้าแกก็ชะงักไปสักพัก ก่อนจะรีบปล่อยมือแล้วทำหน้าเหมือนคิดอะไรได้และยื่นมือมาจับๆ ลูบๆ คลำๆ รถคันนั้นอีกแบบไม่สนใจอะไร

“เอ็งก็นอนคุยให้ข้าสิวะ เพื่อนบ้านกันมีไรก็ช่วยๆ กัน ฮ่าๆๆ เจ้าข้าเอ๊ยยย~ มาดูรถผัวไอ้โม ราคาแพงกว่าบ้านเราเป็นพันหลัง มาเร๊ววววว~!!!”

Whatttttt -_-?! ใครช่วยขยายความคำว่า ‘นอนคุย’ ของป้าแกหน่อยดิ๊ -.- แล้วป้าแจ๋วแกก็ตะโกนโหวกเหวกโวยวายเสียงดังเรียกคนละแวกนี้มาดู ซึ่งพอมันเป็นชุมชนที่ไม่ใหญ่มากแล้วเราก็สนิทกันหมด ผู้คนมากหน้าหลายตาก็เลยแห่กันมาดูของแปลกราคาแพงกันยกใหญ่

“ให้ตาย! ขอโทษแทนป้าแกด้วยนะ ของแปลกก็งี้แหละ”

ฉันหันไปหาเตโชที่ยืนมองป้าแกกับคนอื่นๆ นิ่งๆ แบบเดาใจไม่ถูก ทางนั้นก็โวยวายตามประสาชาวบ้านกันไปด้วยจำนวนคนที่แห่เข้ามาเยอะขึ้นเรื่อยๆ ทางนี้ก็เงียบสนิทจนแอบน่ากลัวว่าจะฆ่าใครในละแวกนี้ให้ตายถ้ามายุ่งกับรถเขา ส่วนทางเราก็ยังไม่รู้จะเอาไงเพราะทำอะไรไม่ได้แล้ว -_-

“งั้นเดี๋ยวนายไปรอบนรถก่อ...”

“ขึ้นไม่ได้”

เตโชพูดออกมาเสียงนิ่งเรียบ แล้วมองไปทาง Supercar ราคาแพงของตัวเอง ก่อนที่ฉันจะพบว่าตอนนี้ชาวบ้านที่ป้าแจ๋วเรียกมากำลังยืนล้อมจ้องมองรถเขาอย่างพิจารณา แล้วลูบๆ คลำๆ แบบจริงจังมาก แถมวัยรุ่นบางคนที่มีมือถือดีๆ พอถ่ายรูปได้บ้างก็ยกมันขึ้นมาเซลฟี่กันยกใหญ่ คงจะอัพไปอวดเพื่อนตามประสาพวกมันกันนั่นแหละ

“งั้นตามมา -_-”

สุดท้ายฉันก็ต้องเดินนำเขาเข้าตึกมาแบบเลี่ยงไม่ได้ ให้รอหน้าตึกก็ไม่มีที่นั่ง แถม..เดี๋ยวชาวบ้านข้างล่างก็ได้แห่มาประแป้ง ปิดทองเขากันยกใหญ่แหงๆ ก็อย่างที่บอกนานๆ จะมีอะไรแบบนี้หลุดเข้ามาแถวนี้นี่นะ ถึงแถวนี้จะไม่ได้เจริญอะไรมากนัก แต่เชื่อเหอะว่าชาวบ้านละแวกนี้แยกแยะของแบรนด์เนมกับเสื้อผ้าตลาดนัดได้เก่งนักเชียว

“อยู่ชั้นไหน” เตโชที่เดินขึ้นบันไดตามหลังมาเอ่ยปากถามฉันที่เดินกะเผลกๆ เซไปเซมาเหมือนจะล้มอยู่รอมร่อ

“บนสุด” ฉันตอบออกไปแล้วใช้มือค้ำราวบันไดก่อนจะยกขาก้าวไปช้าๆ แล้วอยู่ๆ ก็ถูกคนที่เดินตามมาช้อนตัวขึ้นอย่างรวดเร็วจนใจหายแว๊บ

พรึ่บบบ!

“เฮ้ยปล่อยจะทำไร?!” ฉันส่งเสียงออกไปดังลั่นพออยู่ๆ หมอนี่ก็มาอุ้มฉันขึ้นพรวดเดียวแล้วเดินขึ้นบันไดมานิ่งๆ

“ชักช้า” เขาตอบกลับมาแล้วก้าวขาขึ้นบันไดอย่างคล่องแคล่ว ส่วนฉันตอนนี้ทำไมหน้ามันร้อนๆ วะ

“ดะ..เดินเองได้น่า” ฉันพูดออกไปอย่างตะกุกตะกัก เกิดมาไม่เคยโดนผู้ชายอุ้มเว้ย แล้วนี่จะมาเนียนแบบนี้มันก็ไม่ได้ไง!

“เงียบ!” แล้วเตโชก็พูดออกมาอย่างหงุดหงิดและดูน่ากลัวจนฉันเลือกที่จะนิ่งไป คนอะไรดุชะมัด

“ห้องไหน”

เขาใช้เวลาเดินแค่แป๊บเดียวก็พาฉันมาถึงชั้น 4 ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของหอพัก แถมยังเป็นชั้นที่ค่าเช่าถูกสุดเพราะไม่มีใครขยันเดินขึ้นมา ฉันเลยชี้ไปที่ห้องตัวเอง ซึ่งโดดเด่นอยู่ห้องเดียวเพราะมันอยู่ลึกสุดและตรงข้ามกับบันไดพอดี ก่อนที่หมอนี่จะวางฉันลงแล้วให้ฉันเปิดเข้าไป แต่เขาก็รออยู่หน้าห้องไม่ได้เดินตามเข้ามา อ่าฮะ..ก็ยังดีที่ยังแมนพออ่ะนะ เพราะขืนให้เข้ามาจะไว้ใจได้มั้ยไม่รู้ น่ากลัวกว่าผีก็หมอนี่นี่แหละ หน้าดุเป็นบ้า -_-

แล้วฉันก็เดินกะเผลกๆ ไปที่หัวนอน เอื้อมมือไปหยิบไป Text ฉบับแปลบทที่ 10 ขึ้นมาในมือ แต่เหมือนจะทิ้งน้ำหนักลงไปที่ขาข้างที่เจ็บเยอะไปหน่อยเลยเสียหลักล้มลงแล้วคว้าโคมโฟหัวเตียงติดมือมาด้วยจนมันหล่นแตกกระจาย

เพล้งงงง~

“โอ๊ยยย”

ตึงงงง!

พอโคมไฟร่วงเสียงดังสนั่นพร้อมกับฉันที่ร้องออกไปดังลั่น เตโชก็เปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็วแล้วหยุดมองฉันแค่แว๊บหนึ่งเท่านั้น ก่อนจะเข้ามาคว้าฉันขึ้นจากพื้นจนตัวลอยให้ย้ายขึ้นไปนั่งบนเตียง

“ซุ่มซ่ามจังวะ”

เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ แถมยังทำหน้าทำตาแบบเอือมๆ ขั้นสุดใส่ฉันอีก ฉันเลยบ่นคืนไปบ้างแล้วยื่น Text ในมือไปให้

“ยุ่งไรด้วย เนี่ยเอาคืนไปดิ”

พรึ่บบบ!

แล้วเตโชก็ปล่อยฉันเป็นอิสระและยื่นมือมารับมันไป ก่อนที่เขาจะก้มหน้ามามองฉันนิดหนึ่ง แล้วกลับหลังหันเดินจากห้องฉันไปแบบเงียบๆ ไม่พูดอะไรอีก ส่วนฉันก็มองตามหลังร่างสูงที่เดินออกไปเงียบๆ แบบงงๆ มันมีอยู่จริงหรอวะ -.-? คนที่พูดน้อย..แบบน้อยเท่านี้เลยอ่ะ คือมันน้อยไปจนเหมือนจะคุยกับใครไม่รู้เรื่อง แบบชีวิตดูขาดสีสันมากเว่อร์ อะไรของหมอนั่นกัน.. นี่ถ้ามาอยู่ในสังคมแบบฉันเจอชาวบ้านที่วุ่นวายไม่เว้นแต่ละวันแบบนั้นเขาจะเป็นไงอ่ะ ฮ่ะๆๆ

เออ จะว่าไปก็แอบดูซะหน่อย..

พอนึกได้ว่าข้างล่างก็ยังวุ่นวายอยู่ พร้อมกับมีเสียงโหวกเหวกจนดังขึ้นมาถึงจนชั้นบนที่ฉันอยู่ เพราะตอนนี้มันเริ่มเย็น เสียงรอบข้างก็เริ่มเงียบจนใครพูดอะไรก็ได้ยินชัดเจน ฉันเลยฝืนลุกแล้วกะเผลกๆ ไปที่หน้าต่าง ซึ่งตรงกับจังหวะที่เขาเดินลงไปถึงพอดี

“ทาเลยป้า ทั่วคันนั่นแหละจะได้หอมฟุ้งๆ!”

“ได้ๆ เจ้าพ่อคู๊ณณณ~ ขอให้ได้ขอให้โดน สามตัวบนก็ดี ล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งก็ได้นะเจ้าคะแม่ย่านางรถสปอร์ต เพี้ยงงงง!!!”

แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นจริงๆ พอฉันโผล่หน้าไป ภาพที่เห็นตอนนี้คือเตโชกำลังยืนฟึดฟัดเพราะชาวบ้านยุให้ป้าแจ๋วเอาแป้งกับน้ำอบมาประรถเขา แถมคนพวกนั้นยังขูดหาเลขเด็ดตามล้อแม็กซ์กันแบบตั้งใจโคตรๆ 55555555

เฮ้ย ถามจริง..นั่น Supercar หรือกุ้งเทมปุระอ่ะ?

“ฮ่าๆๆๆ”

ฉันเห็นแล้วขำออกมาดังลั่นจนเตโชที่ยืนอยู่ข้างล่างเงยหน้าขึ้นมามอง คิกๆๆ เจอแล้วนี่ไงอีกหน้าหนึ่งของเขาอ่ะ คราวนี้ทั้งสีหน้าและสายตาของเตโชคือ ‘โคตรเซ็ง’ แต่ยิ่งเห็นมันก็ยิ่งขำ ฮ่าๆๆ

แล้วที่ฮาไปกว่านั้นคือพวงมาลัยสามสีที่วางอยู่บนกระโปรงรถอ่ะ ไม่รู้พวกป้าแจ๋วแกไปหามาจากไหนกันวะนั่นน่ะ ได้มาแบบรวดเร็วทันใจ พร็อพเยอะมากเว่อร์ กระถางธูปอะไรก็มาหมด แบบนี้ก็ได้หรอ555555

“จะพอกันได้รึกันยัง?!”

สุดท้ายก็จบลงด้วยการที่เตโชตวาดออกมาดังลั่นจนทุกคนเก็บข้าวของกันแทบไม่ทัน ก่อนที่เขาจะเดินไปขึ้นรถแบบฟึดฟัดและขับออกไปจนใครต่อใครตรงนั้นพากันทำหน้าเสียดาย หึ.. ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเข้ามา ดื้อเองไงเราอ่ะ อยากถ่ายรูปไปลง Know more ขึ้นมาเลย 5555555555