UNFAITHFUL ::: EP.4

กลับมาที่ปัจจุบัน..

@ AIRPORT

“Thailandddd~!”

ลิซพูดออกมาอย่างดีใจพอเราเหยียบพื้นที่ประเทศไทย แถมยังหันมายิ้มกว้างให้ฉันแบบตื่นเต้นมากเพราะเราไม่ได้กลับมาที่นี่กันนานพอสมควรตั้งแต่ไปเรียน High School ที่นู่น

“ไหนบอกจะมีราชรถมาเกย?”

ฉันถามออกไปเพราะเห็นลิซบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่าบรรดาเฮียๆ จะมารอรับเรา ซึ่งก็ไม่ได้เจาะจงไงว่าจะเป็นใคร เฮียพาย เฮียบีท หรือ..เฮียโย

เอาจริงตลอดเวลาบนเครื่อง สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือการต้องเจอเฮียโยนี่แหละ เพราะตั้งแต่วันนั้นฉันเป็นฝ่ายเลือกที่จะเลี่ยงเขาเอง ขนาดวันที่เฮียโยกลับไทย..ทั้งที่ตกลงกันไว้แล้ว ฉันยังเลือกไม่ไปส่งเขาที่สนามบินด้วยซ้ำ ก็มันไม่รู้จะพูดยังไง อารมณ์ตอนนั้นมัน..ไปไหนไม่เป็น ทำไรไม่ถูก ส่วนตอนนี้..ก็แค่ดีขึ้น ไม่ได้ตัดใจง่ายขนาดนั้นไง

“แป๊บนะ ลิซตามก่อน”

ลิซพูดแล้วก้มหน้ากดมือถือยิกๆ อยู่สักพัก แต่ดูท่าทางจะไม่ได้เรื่องแฮะ เพราะยัยนี่ดูหน้ามุ่ยขึ้นมาทันตา สงสัยจะโดนเบี้ยวจริงๆ ละมั้ง เห็นแบบนั้นฉันเลยตัดบทไปดื้อๆ เพราะพอจะรู้แหละว่าบรรดาเฮียๆ ตอนนี้ฮ็อตกันขนาดไหน ไม่น่าจะว่างมารับเราได้หรอก

“กลับเองเหอะขี้เกียจรอ”

พูดจบฉันก็ลากกระเป๋าตัวเองเดินนำออกมา ลิซเองก็รีบคว้ากระเป๋ากึ่งเดินกึ่งวิ่งตามมาเหมือนกัน แต่พอเราเดินออกมาได้สักพักก็เจอกับร่างสูงของคนสองคนที่คุ้นตายืนกดมือถือชิลๆ และหันมองซ้ายมองขวาแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

“เฮียยยยย~”

ลิซที่เห็นเหมือนกันกับฉันส่งเสียงเรียกเฮียทั้งคู่ออกไป แล้วพวกเขาก็เงยหน้าขึ้นมา และเดินตรงเข้ามาหาพวกเราที่ยืนอยู่ เช่นเดียวกับลิซที่ลากกระเป๋าเดินเข้าไป.. ซึ่งจากที่มองรอบๆ คร่าวๆ และเห็นว่าไม่มีวี่แววของใครอีก ฉันเลยโล่งใจนิดหน่อยแล้วลากกระเป๋าตัวเองเดินตามลิซไปเงียบๆ

“ไม่ได้มา”

พอฉันเดินเข้าไปใกล้ เฮียพายก็พูดออกมาอย่างรู้ทัน แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วเฮียพายก็คว้ากระเป๋าในมือฉันไป ส่วนเฮียบีทก็คว้ากระเป๋าลิซ แล้วหันมายักคิ้วให้ฉันสองสามทีเป็นเชิงทักทายก่อนจะหันไปคุยกับลิซต่อ ฉันที่เดินอยู่ข้างเฮียพายเลยเอ่ยชวนเขาคุยไปตามปกติ ถึงจะไม่ค่อยได้เจอแต่เราก็คุยกันตลอด

“เป็นไงมั่งเฮีย เฮ้ยหรือต้องเรียก..รุ่นพี่พายุ Nightshade?”

ฉันแกล้งกวนเขาไปงั้นแหละ เห็นว่าตอนนี้ฮ็อตใหญ่ละไง นี่ว่าจะขอถ่ายรูปคู่กับลายเซ็นไว้ให้สาวๆ ใน ม. อิจฉาเล่นหน่อย

“เรียกไรก็ได้ สบายดี” เฮียพายตอบกลับมาสั้นๆ แล้วลากกระเป๋าเดินต่อไปอยู่แบบนั้น ฉันก็พยักหน้าตอบไป

“แล้ว...”

ฉันกำลังจะพลั้งปากพูดไป แต่รีบหยุดมันไว้ได้ทัน ทำไมอยู่ๆ ถึงนึกอยากถามเรื่องเฮียโยขึ้นมานะ เกิดอยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงทั้งที่ฉันอดทนไม่สนใจเขามาได้ตั้งนาน

“เหมือนเดิม”

เฮียพายตอบกลับมาแบบรู้ทัน ฉันก็รับฟังแต่ไม่ได้พูดอะไรเหมือนเดิม เลยกลายเป็นเขาที่ปกติพูดน้อยจะตายเป็นฝ่ายพูดต่อ

“ทำใจได้แล้ว?”

หึ.. พูดน้อยแต่พูดตรงและทิ่มแทงกันได้ดีตามเคยเลยจริงๆ ฉันเลยหันไปมองเฮียนิดหน่อยแล้วตอบกลับไป

“ปีเดียวเนี่ยหรอ?”

ฉันตอบคำถามเฮียพายด้วยคำถามไปแบบเซ็งๆ ปีนึงของบางคนมันคงทำอะไรได้มากมาย แต่กับฉันยิ่งพยายามเท่าไหร่ก็ดูจะยิ่งแย่ลงไม่รู้ทำไม

“แล้วยังติดต่อ...”

“ไม่!” ฉันชิงตอบออกไปเสียงเข้มอย่างรู้ดีว่าเฮียพายจะถามอะไร

ฉันกับเฮียโยมีช่องทางติดต่อกันมากมายทั้ง I*, F******k, Line และอะไรต่อมิอะไร แต่เชื่อมั้ยหลังจากวันนั้น.. แม้แต่จะกด Like ให้กันสักครั้งก็ยังไม่มีเลย หรือ Comment สักประโยคยิ่งไม่ต้องพูดถึง แต่เฮียโยก็ยังเป็นรายการโปรดที่เด้งขึ้นมาบนหน้า Feed ของฉันซ้ำๆ และฉันก็นั่งมองมันทุกวันมาเป็นปีๆ แบบไม่คิดจะ Unfriend หรือ Unfollow ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

“คิดยังไงถึงตามมันมา” เฮียพายถามออกมาเสียงเรียบ ฉันเลยสวนกลับไปทันควัน

“ตามลิซ”

“แค่ลิซ?” พอฉันพูดไปแบบนั้นเขาก็ถามซ้ำออกมาอีกจนฉันเขวไปและพูดอะไรไม่ออก

“.....”

ก็จริงแหละนะ ที่จริงไม่ใช่แค่ตามลิซ.. ถ้าให้พูดตรงๆ ส่วนหนึ่งที่ทำให้ฉันตัดสินใจมาที่นี่ก็เป็นเพราะเฮียโยเคยสั่งเอาไว้ตั้งแต่วันนั้น

‘รีบตามไปล่ะไอ้แสบของเฮีย’

ทุกคำพูดของเขาเหมือนเป็นคำสั่งที่ถูกป้อนใส่โปรแกรมที่เป็นกลไกการทำงานในร่างกาย สุดท้ายวันนี้ฉันก็มาอยู่ที่นี่ แต่มันชัดเจนได้ทันทีว่าถึงตอนนี้ก็ไม่มีไง.. ฉัน..ไม่มีเฮียโยเหมือนเดิมแล้วไง หึ...

“แน่ใจว่าทนได้?”

“.....”

เฮียพายมองท่าทางของฉันและถามออกมาเสียงเรียบด้วยแววตาที่ดูเห็นใจ แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรไปเหมือนเดิม เอาจริงๆ ถ้ามันจะเป็นงี้ก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นไป ฉันล้ำเส้นเพื่อนเองแล้วจะทำอะไรได้ ถ้าวันนั้นไม่พูดไปก็ไม่เป็นเรื่องไง

 “ถ้าเจอจะไม่หวั่นไหว?”

เฮียยังขยี้ซ้ำมาอีกทีเหมือนตั้งใจจะให้ฉันพูดออกไปให้ได้ ฉันเลยเลือกจะตัดบทไปด้วยประโยคเดียวแล้วทำเป็นไม่สนใจ

“เฮียรู้.. จะเซ้าซี้ให้ได้อะไร” พอได้ฟัง เขาก็มองมา พร้อมกับพยักหน้ารับรู้และเงียบไป

ใช่...มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ถ้าเฮียพายไม่รู้ก็ไม่มีใครรู้แล้วแหละ เห็นเฉยๆ แบบนี้เขาสังเกตอาการผิดปกติของฉันได้ตั้งแต่ออกจากห้องนอนเฮียโยในคืนนั้นแล้วด้วยซ้ำ

แล้วตั้งแต่วันนั้น เฮียพายที่ดูเงียบมากก็กลายมาเป็นที่ปรึกษาหัวใจฉันขึ้นมาแบบฉับพลัน เฮียรู้ดีตั้งแต่ที่ฉันแอบชอบเฮียโย รู้ว่าสมุดบันทึกของฉันเต็มไปด้วยข้อความอะไรมากมาย ซึ่งบางทีเฮียพายนี่แหละตัวดี แอบเอาข้อความของฉันมาแซวด้วยคำพูดเรียบๆ เวลากวนกันน่าโมโหจะตาย และสุดท้ายเฮียพายรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องนอนวันนั้นที่ฉันโดนปฏิเสธแบบไม่มีเยื่อใยนั่นด้วย

แต่จะว่าไปมีเรื่องที่เขายังไม่รู้.. คือสร้อยข้อมือที่ทุกวันนี้ฉันยังใส่อยู่และไม่เคยถอดเลย..เฮียโยเป็นคนให้ ซึ่งรายละเอียดเล็กน้อยนี้ฉันว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรเลยไม่ได้บอกไป แต่ลึกๆ ก็แอบสงสัยตัวเองอยู่ร่ำไปว่าจะยังใส่มันไว้ทำไม.. ทั้งที่คนให้อาจจะลืมไปแล้วก็ได้

“เย็นนี้ต้องรวมตัวแล้ว~” ระหว่างที่ฉันเดินคิดอะไรเพลินๆ เฮียบีทก็พูดขึ้นมา เฮียพายก็พยักหน้าและหันมาหาฉัน

“ได้.. เจ้าบ้านจัดการนะ โรสลิซเป็นแขก”

เป๊าะ!

“จัดดิรอไร” แล้วเฮียบีทก็ดีดนิ้วออกมาอย่างปิ๊งไอเดีย ก่อนจะหันไปหาเฮียพาย แล้วส่งยิ้มไปอย่างโยนหน้าที่นี้ไปให้

“ชอบเลขไร” เฮียพายหันไปหาลิซที่ยืนทำหน้านิ่งๆ อยู่ แล้วลิซก็ทำหน้างงๆ ตอบกลับไป

“9” ซึ่งพอลิซตอบมาแบบนั้นฉันก็รีบสวนออกไปเพราะพอรู้เรื่องนี้มาบ้าง

“9 ไม่ได้ นั่น Ztudio Nightshade”

ก็อย่างที่บอกฉันติดตามพวกเขา ก็เลยพอจะรู้ว่า Lifestyle ของเหล่าเฮียๆ เป็นไง ซึ่งมันก็ไม่ต่างจากตอนอยู่เมกาเท่าไหร่ ส่วนเฮียบีทถึงไม่ได้อยู่ Nightshade แต่เขาเป็นสมาชิกวงดนตรีมหาลัยที่สาวๆ กรี๊ด รองๆ จากแก๊งค์เทพเจ้าเลย

“งั้น 8 ก็ได้ Infinity” ลิซพูดแล้วหันมองเฮียพาย เฮียก็พยักหน้าให้ แล้วหยิบมือถือมากดอะไรยุกยิกก่อนจะตอบกลับมา

“2 ทุ่ม VIP#8 ให้ไปรั....”

“ไม่ต้องมารับ..”

เฮียพายยังพูดไม่ทันจบฉันก็ขัดขึ้นมาซะก่อน แล้วลิซก็พูดต่ออย่างรู้ทัน

“...ลิซรู้นะ พวกเฮียไม่กลับกับเราแน่ๆ -_-”

พอได้ยินพวกฉันพูดแบบนั้น ทั้งเฮียพายและเฮียบีทต่างก็หลุดยิ้มอย่างขำๆ แหงล่ะ! ตอนอยู่เมกาพวกเฮียก็เทพวกฉันทุกที ไปกับเราแต่หิ้วสาวกลับตลอด เฮียบีทยังอยู่ต่อรอเรากลับก่อนได้ แต่เฮียพาย เฮียโยเนี่ยไวจัด!

“ตามนั้น”

แล้วเฮียพายกับเฮียบีทก็เดินลากกระเป๋าอย่างสบายใจ ก่อนจะไปส่งพวกฉันที่คอนโดที่พ่อกับแม่จัดการไว้ให้และแยกย้ายกันกลับไป..