CLINGY JUNIOR ::: EP.5

หลายวันต่อมา...

@ NIGHTSHADE’ S ROOM

::: LEO :::

“เฮ้ย ซ้ายดิซ้าย กูบอกให้เลี้ยวซ้ายไอ้ฟาย ขับกากแบบนี้มึงไปแข่งรถกระป๋องสนามไอ้เหี้ยเตนู่นไป”

เสียงเฮียเวย์บ่นงุ้งงิ้งไม่หยุดแล้วแม่งก็ยื่นนิ้วยาวๆ มาช่วยผมเล่นเกมส์แข่งรถ ปาดซ้ายปาดขวาแถขอบฟุตบาทซะเละเทะ อื้อหือ...มือพังระดับเทพคือมึงนั่นแหละ =_=!

“เก่งมากมึงเอาไปเล่นเองเลยไป! แล้วสนามร้างแบบนั้นมึงให้กูลดตัวลงไปได้ไง เห็นแก่หน้ากูหน่อยได้มั้ย รถจาก TYN Supercar ทุกวันนี้กูยังไม่อยากจะใช้”

พรึ่บ! ฟิ้ววว! หมับ!

พอผมพูดจบเท่านั้นแหละ ไอ้พายแม่งก็คว้ากุญแจรถผมบนโต๊ะโยนให้เฮียเตตามที่กูกะไว้เป๊ะ ลำบากกูต้องไปเกาะขาอ้อนวอนเฮียเตแม่งอีกจนได้

“ว๊ายยย เค้าล้อเล่นเองอ่ะเฮีย~ ไอ้พายู้ววว..มึงก็มือไวจังนะ นี่แหน่ะๆ!”

จึ๊ก จึ๊ก

“หมั่นไส้ -.-”

ไอ้พายบ่นออกมาพอผมแกล้งทำท่าหยิกมันขำๆ แบบ Cute Cute พอเป็นสไตล์ แต่...คิกๆๆ สัส! เห็นหน้ามันแล้วกูฮา หมั่นไส้ก็หน้าเนี้ย ดีใจก็หน้าเนี้ย เฮียเตแม่งก็อีกคนไอ้พวกหน้าตาย!

หมับ! ฟุ้บ!

“ใช่ๆ อยากกระทืบเฮียเวย์เน่อะว่ามั้ย ตีมือนะ! มึงว่าสนามเฮียเตทำไม?!”

เพี๊ยะ!

พอคว้ากุญแจรถคืนได้ผมก็รีบวิ่งไปหาเฮียเวย์ที่แม่งสนใจแต่เกมส์มือถือไม่แคร์ห่าไร แล้วให้แม่งเป็นแพะโดนตีไปทีนึงเลย ว๊าย! สมน้ำหน้า ขโมยมือถือกูไป

ป๊อก! ผลัวะ!

โอ๊ะ T^T กูตีมึงทีเดียว แต่มึงเอามือถือมาเคาะแถมตบหัวกูซ้ำด้วยเนี่ยนะ

“ใช่ดิ๊ เพื่อนกูไม่อยู่แล้วพวกมึงก็ทำแบบนี้ จำไว้!”

ผมชี้หน้าคาดโทษพวกมันแล้วกอดอกเบะปากใส่ รอเพื่อนโยกูกลับจากทัวร์กิ๊งก๊องก๊อนนน นึกแล้วก็น้อยใจมันชวนไอ้บีทไปแต่ไม่ชวนกู ฮึก... T^T

“เป็นห่าไร ไหนมึงว่าซัมเมอร์น่าเบื่อจะตาย แต่ระริกระรี้ฉิบหาย”

เฮียเวย์พูดขึ้นมาแล้วโยนมือถือคืนมาให้ อะไร -.-? ซัมเมอร์น่าเบื่ออะไร นึกถึงวันก่อนนู้นแล้วมันกร้าวใจ พวกมึงคงไม่เคยเป็นสินะ แค่แว๊บแรกที่เจอก็แบบ...งู้ยยย น่ารักจะตาย ><

“แล้วแน่ใจว่านั่นเพื่อน? ถามมันยังนับมึงเป็นเพื่อนมั้ย”

ไอ้ห่าพายพูดสวนขึ้นมา ทำลายหน้าสวยๆ ดุๆ รั้นๆ ในภวังค์กูไปทันที แล้วเฮียเตแม่งก็ไม่รีรอ รีบซ้ำกูเลยสิ -.-

“มโนชิบ”

“ด้ายยย ถ้าพวกนายจะรุมเราก็แล้วแต่พวกนาย แต่ขอบอกเอาไว้....”

ครืดดดดด!

“ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังความเท่ของพวกนายใน Treatise คือเทพเจ้าเลโอคนนี้นี่ไง~ ใช่มะ -.-? เฮ่อ! ขอเหอะไอ้เหี้ยจะเซเลอร์มูนไปไหน”

อยู่ๆ ไอ้โยแม่งก็เปิดประตูเข้ามาต่อท้ายคำพูดประจำที่ผมพูดออกบ่อยไป แถมยังบ่นทิ้งท้ายแล้วเดินเข้ามาด้วยสภาพที่ดูล้าๆใช้ได้

“เอ้า เพื่อนโย๊ววว~ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ยยยย~”

“เปลี่ยนโทนเสียงใหม่แล้วกูจะบอก -_-”

ฟุ้บ!

ง่ะ...พูดจบมันก็ทิ้งร่างลงบนโซฟาแบบหมดอาลัยตายอยาก ท่าทางจะเหนื่อยมาก โว๊ะ! ไอ้พวกนี้มันคือคนไม่มีชีวิตกันทั้งนั้น พวกมึงไม่เข้าใจความสวยงามของโลกใบนี้หรอวะ โลกขาวๆ ผมสีดำยาวๆ หน้าตาดุๆ วู้ววว สลัดออกจากหัวไม่ได้เลยวุ้ย คิดถึงจนจะบ้าตาย ขนาดเพิ่งเจอได้ไม่เท่าไหร่เองนะเนี่ย >_<

“ก็ได้ เปลี่ยนโทนเสียงแป๊บ อะแฮ่ม เอิ่ม..เพื่อนเลย์คิดถึงเพื่อนโยนะครับรู้มั้ย ...ว่าแต่ไหนล่าาา~ ของฝ๊ากกกก~”

ผมเก๊กเสียงขรึมพูดออกไป แล้วปิดท้ายด้วยความตื่นเต้นเล่นใหญ่ แต่ก็ไม่มีใครสนใจกูเลย เค้าเสียจ๊ายยยย -.-

“เฮ่อออ เฮียครับ ขอเถอะครับ”

เอาล่ะ สงสัยจะโดนอีกละ ถ้าไอ้โยแม่งทำหน้าซังกะตายหันไปหาเฮียเตแบบนี้

“เสียมือสัส”

แล้วไม่ต้องรอให้กูขยับไปรับมอบนะ เพราะเฮียเตแม่งลุกจากที่ประทับมาจัดหนักพร้อมให้คำประกาศิตลงหัวกูมาแบบเน้นๆ ชัดๆ

“สงบซะ กูขอนะ”

ผลัวะ!

“โอ๊ะ =[]=! ผีออกแล้วโล่งเลยอ่ะ อากาศโลกมนุษย์นี่มันบริสุทธิ์ชะม้าดดดดดด”

โดนแรงตบจากฝ่ามือไอ้เฮียไป กูก็เล่นใหญ่ยืดแขนกว้างรับไอเย็นของแอร์ในห้องเกทับพวกแม่งไปเล้ยยย แล้วเพื่อนๆ ทุกคนก็ออกอาการร่าเริงสดใส คงจะมีความสุขกันมากเลยใช่มั้ย แฮปปี้ดี๊ด๊ากันเลยล่ะสิท่าาา~

(ตัดภาพมา)

“-_-” <—— พายุ รันเวย์ เตโช วาโย...กำลังดี๊ด๊า?

“ไปเรียนละ”

แล้วอยู่ๆ เฮียเวย์ใน Cover All สีกรมแม่งก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉยเลยอ่ะ เห๊อะ! ใส่ชุดหมีคิดว่าเท่มั้งน่ะ ที่จริงก็งั้นๆ สู้กูไม่ได้หรอกว่ะ

“ไปด้วย”

พอเฮียเวย์เดินพ้นไป ไอ้พายมันก็ลุกขึ้นตาม โถ..ไอ้พวกขยันเรียน สู้เพื่อนซี้กูก็ไม่ได้ มึงดูซิแฟชั่นนิสต้ายังอาย เสื้อผ้าหน้าผมยังกะเพิ่งกลับมาจากขั้วโลกใต้

พรึ่บบบ!

“เดี๋ยว! มึงลงซัมเมอร์ที่ไหน อย่าทิ้งเรา เราคิดถึงนาย T^T”

นินทาในใจนิดเดียว ไอ้โยแม่งลุกพรวดจะเดินออกไป ผมเลยคว้าแขนแม่งเอาไว้ แล้วมันก็หันกลับมาทำหน้าอึนๆ เหมือนคนใกล้ตาย

“Jet Lag จะกลับไปนอนไอ้ห่า”

พูดจบแม่งก็เดินลิ่วๆ ไม่สนอะไรอีกคน เอาล่ะ เหลือแค่มหาอำนาจแห่ง Nightshade ที่แม่งไม่ลงเรียนแต่ขยันมานั่งอ่าน Text ชิลๆทุกวันสินะ

“จ๊ะเอ๋ เหลือเราแค่สองคนแล้วนะค้าาา~ รุ่นพี่เตโชขา”

ปิ๊งๆๆ ^_^

ผมทำตาปิ๊งๆ ส่งให้เฮียเตที่เพิ่งตบกระบาลกูไปเมื่อกี๊อย่างไม่สำนึกห่าไร แล้วแม่งก็ปิด Text ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดอะไรยิกๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป

“เฮ้ยมึงอ่ะ ว่าสนามร้างแค่นี้งอนหราาา”

ตึงงงงง!!!

Line~ Line~ Line~ Line~ Line~

แล้วเสียงปิดประตูก็ดังขึ้นทิ้งท้าย ก่อนที่สักพักไลน์กลุ่ม Nightshade จะเต็มไปด้วยภาพถ่ายมากมาย และมันคือภาพสนามแข่งรถที่กูเพิ่งบอกว่าร้างของไอ้เหี้ยนั่นไง

โอ้โห..เป็นไปได้~ มึงไม่เคยแวะไป ทำไมมันยังโคตรเท่ โคตรคูล โคตรอลังการยิ่งกว่าเดิมสามล้านเท่า O[]O!!! เอาวะ..สงสัยต้องแวะไปถิ่นเก่าหน่อยละ ของมันเคยๆ อ่ะนะ ว่าแต่ตอนนี้ คนดีจะเลิกเรียนยังน้าาา~ อยากเจอแล้วอ่ะ นัดไว้ โฮ่ะๆๆๆ

::: END LEO :::

อีกด้านหนึ่ง... ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

ครืด ครืด ครืด~

ระหว่างที่กำลังนั่งจดเลคเชอร์อยู่ มือถือในกระเป๋าของฉันก็สั่นรัวติดกันหลายครั้ง ที่จริงจะไม่หยิบมันขึ้นมาดูก็ได้ ถ้าไม่มีเสียงหัวเราะคิกคักจากไอ้สามตัวบาทดังมาจากข้างหลัง

“คิกๆๆๆ”

DEW เปลี่ยนชื่อกลุ่มเป็น “แก๊งค์สามตัวบาทกับสองผัวเมียบ้าอำนาจ”

PORSCHE : เชี่ยยย โคตรเท่ 55555

MIEW : แจ๋ววว สักพักโดนตบพนันได้

CHAIN : อย่าเล่นแม่กู ช่วงนี้หัวร้อนง่าย

DEW : ว๊ายยย กลัวซะที่ไหน

MIEW : นั่นแน่ หงายการ์ดท้าทาย

DEW : ทำด๊า~ แน่จริงก็หันมาเด้หลบหน้าไม โฮ่ะๆๆ

อีกละ -.- ทีนี้เข้าใจเหตุผลป้ะ ว่าทำไมพวกฉันถึงไม่เคยนั่งเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดานอย่างที่ควรทำ แต่แยกกันนั่งหน้าหลัง เพราะไอ้พวกนั้นมันหาเรื่องป่วนทุกวัน แล้วครั้งนี้ไอ้เชนที่นั่งข้างฉันก็เอาพวกกับพวกมันด้วย คงสนุกกันมากเลยใช่มั้ย?!

ครืด ครืด

แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะโต้ตอบอะไรในกลุ่มไป ก็มีแจ้งเตือนไลน์จากติณณ์เข้ามาขัดไว้

TECHO : Zirconia เป็นไง?

TECHO : รูปความคืบหน้า

ยอมรับว่าแปลกใจกับคำถาม เพราะที่ผ่านมาก็ไม่เคยเห็นว่าหมอนั่นจะสนใจเรื่องนี้สักเท่าไหร่ แต่พออ่านจบฉันก็ส่งรูปที่ติณณ์ต้องการกลับไปรัวมากอย่างไม่รอให้เสียเวลา

ส่วนไอ้ความคืบหน้าที่ว่า มันคือสภาพหลังรีโนเวท Zirconia Race Track หรือสนามแข่งรถเซอร์โคเนีย ที่สิงสู่เก่าของหมอนั่นรวมถึง Nightshade ที่ซี้ๆกันก่อนมันจะถูกปรับเปลี่ยนเงื่อนไขใหม่

สาเหตุที่ต้องขยายพื้นที่ให้รองรับความต้องการใช้ เพราะเมื่อก่อนที่นี่เป็นแค่สนามแข่งรถธรรมดาที่มีเจ้าของคนเดียวคือ ‘ติณณวัชร์ ภัทรเดชา’

แต่ตามกฎบังคับใน Dark Shadow Commandment หมวดที่ 5 Member ต้องเลือกธุรกิจอย่างหนึ่งของตัวเองขึ้นทะเบียนภายในของ Dark Shadow เพื่อขยายฐานการทำธุรกิจครอบครัวให้เติบโต โดยธุรกิจนั้นอาจมีชื่อหุ้นส่วนเป็น Member คนอื่นที่ร่วมกันทำได้ตามความเหมาะสม

และแน่นอน เพราะติณณ์ปลีกวิเวกและไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับ Dark Shadow มายาวนาน ส่วนอีกด้าน ‘คิน’ หรือ ‘คิระ’ ไอ้น้องคนเล็กของเราก็เอาแต่โฟกัสกับการเรียกร้องหาความยุติธรรมจนมองข้ามความสำคัญของอะไรๆ หลายอย่าง ทำให้ท่านผู้นำเลือกจะมัดมือชกสองคนนั้น ไม่สิ ไม่ใช่สอง ที่จริงต้องสาม -.- เพราะทั้งฉัน ติณณ์ และคิน ในตอนนี้ต่างก็เป็นเจ้าของ Zirconia Race Track ร่วมกัน แต่คนที่ไม่เคยแวะไปที่นั่นเลยสักครั้ง ก็คือไอ้เด็กเอาแต่ใจที่จ้องจะทำร้ายแต่พี่ชายตัวเองนั่นไง งี่เง่าชะมัด -.-

“เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้นะ”

จังหวะที่ฉันคิดอะไรไปเพลินๆ เสียงสวรรค์สำหรับไอ้สามตัวบาทข้างหลังก็ดังขึ้นมา ได้ยินแบบนั้นพวกมันนี่ลุกพรวดแบบไม่รอให้เสียเวลา

“ว๊าาา อยากเรียนต่อจะตาย แต่ไม่เป็นไรฮะ บ๊ายบายยย~ เดินทางปลอดภัยฮับอาจารย์”

ไอ้ดิวแกล้งบ่นอุบอิบเหมือนเสียดาย โอ้โห..อยากจะเปิดไลน์ให้อาจารย์ดูฉิบว่ามันตั้งใจแค่ไหน -.-

“เดี๋ยวดวิน! ช่วยยกนี่ไปเก็บที่ห้องพักอาจารย์ที ส่วนฟาริดา คุณก็ตามมาด้วยนะ ผมขอคุยด้วยหน่อย”

ยังไม่ทันที่ดิวมันจะก้าวขาไปไหน อาจารย์ก็เรียกมันไว้ ส่วนฉันเองที่พอเดาได้ว่าอาจารย์จะคุยเรื่องอะไรก็ถอนหายใจออกไปด้วยความเบื่อหน่าย

เฮ่อ! ตึง!

“เอ้า ลุกสิลุก ไวๆ”

ไอ้ดิวพูดลอยๆ แล้วเดินมาชนโต๊ะเลคเชอร์ที่ฉันนั่งอยู่ ก่อนจะทำเป็นเดินหนีไปช่วยอาจารย์แบบไม่รู้ไม่ชี้อะไร แต่ยาก! ถ้าคิดว่ารอดพ้นจากบทลงโทษที่มันสมควรได้รับไปได้...

ผลัวะ!

“โทษฐานท้าทาย”

ฉันเก็บของแล้วเดินตามหลังมาฟาดฝ่ามืออรหันต์ใส่หัวมันเน้นๆ จนคนอื่นขำกันใหญ่ แต่มันยอมที่ไหน ขนาดร้องโอดโอยยังกล้ายัดของที่อาจารย์สั่งใส่มือฉันให้ช่วยมันยกอีก

“เชี่ยยย เจ็บหัวยกไม่ไหว งั้นคนละครึ่ง เอาไป!”

แล้วพวกเราก็แยกกันตรงนั้น เหลือแค่ฉันกับไอ้ดิวที่เดินมาด้วยกันซึ่งมันก็พูดอะไรงุ้งงิ้งคนเดียวอยู่ได้ตลอดทาง!

“ไอ้เฟรย์กูถามจริง มึงเคยเสียพลังงานกับการพูดมั้ยวะ พูดอ่ะมึง พูดยาวๆ แบบกูอ่ะ แบบเนี้ยๆ”

ไอ้ดิวพูดไปแล้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเองไป แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไร เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันถามไง แล้วพอเห็นฉันไม่ต่อปากต่อคำเข้าหน่อยแม่งก็แกล้งอยู่ได้

 “อ่ะ ไม่ตอบ งั้นเอาใหม่ไหนพูดซิ พี่ดิวเกิดมายังไงคะทำไมหล่อจังเลยล่ะ อร๊ายยย”

มันใส่จริตจะก้านออกมาล้อเลียนแต่ฉันก็ยังไม่พูดอะไร ปล่อยให้มันบ่นไปคนเดียวตามใจ

“อ่ะ อันนี้ก็ไม่ตอบ...ก๊า ก๊า ก๊า เงียบจังเลยจ้า นกบินผ่านแล้วน้า~ ฟิ้ววว~”

พูดจบดิวมันก็เดินปาดหน้าฉันฉวัดเฉวียนเหมือนคนบ้า มันเด็กมหาลัยแล้วจริงป้ะวะ ทำไมรอบตัวฉันต้องเจอคนบ๊องๆ วันเว้นวันแบบนี้ด้วยฟะ

Line~ Line~ Line~ Line~ Line~

ฉันเลือกจะมองข้ามมันไป แล้วใช้มือข้างที่ว่างอยู่หยิบกล้องในกระเป๋ามาคล้องคอไว้ถ่ายอะไรไปเรื่อยตามใจ แล้วสักพักเสียงแจ้งเตือนไลน์ของไอ้ดิวก็ขึ้นรัวๆ ติดกันจนมันหยิบขึ้นดูอย่างงงๆ แล้วหันมองนาฬิกาข้อมือแบบเลิ่กลั่ก

“หื้ม? ฉิบหายยย O[]O ห้าโมงแล้วหรอวะ ไอ้เหี้ยนาฬิกาตาย ไอ้เฟรย์ฝากหน่อย อ๊ากกก กูนัดน้องพิ้งค์ไว้”

พรึ่บบบ!

“เฮ้ย”

พูดจบไอ้ดิวมันก็เอาของพะรุงพะรังในมือที่ตอนแรกแบ่งคนละครึ่งมายัดใส่มือฉัน ก่อนที่มันจะหวีดร้องวิ่งหน้าตั้งออกไปแบบไม่ร่ำลากันสักคำ น้องพิ้งค์อีกละ -_-? รักมากเลยสินะ

“ไม่เฮ้ยละเว้ย เอาไป๊! น้องพิ้งค์จะแดกหัวกูแล้ว ม่ายยยย”

พอไอ้ดิววิ่งพ้นไป ฉันก็กระชับข้าวของในมือที่อาจารย์ฝากมันยกมาให้เข้าที่เข้าทางด้วยแขนข้างเดียว ทำไมอยู่ๆ ของพวกนี้กลายเป็นความรับผิดชอบของฉันไปซะงั้นฮะ -.- แต่มันไปก็ดีละ สบายหูงี้มีค่อยมีสมาธิถ่ายรูปหน่อย

ฉันยกกล้องในมือขึ้นมาถ่ายวิวอะไรไปเรื่อย เพราะเดินมาถึงทางเชื่อมระหว่างตึกที่เห็นบรรยากาศทั่วทั้งมหาลัยได้พอดี

เฮ้ยแต่เดี๋ยวดิ...นั่นรถติณณ์ป้ะ? แล้วมันจะขับไปวนแถวห้องสมุดทำไมอ่ะ จะว่าไปหาอ่านหนังสืออ่านก็ไม่น่าจะใช่

เฮ้ย..ติณณวัชร์ ส่องสาวสินะ! ว่าแล้วก็ต้องซูมเข้าไปดูพร้อมอัดวิดีโอไว้เป็นหลักฐานหน่อยเผื่อมีเรื่องใหม่ให้ล้อไง รับรองคราวนี้มันเขวี้ยงจานแตกกระจาย555555555

....และด้วยคุณภาพเลนส์ที่เต็มเปี่ยมก็ทำให้ฉันเห็นอะไรดีๆ เข้าแล้วไง ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ แค่มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินลงมาจากตึก ติณณ์ที่กำลังจะลงจากรถมันก็กระโดดหลบขึ้นรถปิดประตูแทบไม่ทัน คิกๆๆๆ ...ภัทรเดชาสไตล์ 555555 ทำไรวะติณณ์ หลบทำไมรถฟิล์มดำก้มนิดนึงก็ไม่เห็นแล้วไม่ใช่? 555555

แต่ผู้หญิงคนนั้นหน้าคุ้นๆแฮะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน -.-?

“แฮร่!!!”

เฮือกกก O_O!

แล้วจังหวะที่ฉันกำลังหลุดขำปนสงสัยในตัวละครที่กำลังแอบถ่าย อยู่ๆ ไอ้บ้าเลโอที่ไม่รู้โผล่มาจากไหน ก็โดดพรวดมาตัดหน้าจนฉันสะดุ้งปล่อยกล้องกับของในมือทิ้งลงพื้นด้วยความตกใจ

พรึ่บบบ

“เฮ้ย โอเคมั้ย ผมไม่ได้ตั้งใจ”

หมอนั่น..พอเห็นท่าทางตกใจเพราะไม่ทันตั้งตัวของฉันก็รีบเข้ามาคว้าแขนไว้เขย่าไปมาๆ อย่างเรียกสติ ทั้งที่สีหน้าดูขำจะตาย -.- ดีนะกล้องในมือมันคล้องคอไว้ ไม่งั้นถ้าหล่นพังกระจาย หมอนี่ชะตาขาดแน่ ไม่ได้ขู่นะเว้ยบอกให้!

พรึ่บ!

พอตั้งสติได้ฉันเลยสะบัดมือหนาที่จับแขนตัวเองอยู่ออกไป แล้วไอ้บ้านี่ก็ทำหน้าเหมือนคิดอะไรได้

“โอ๊ะ ลืมไป โดนตัวไม่ได้เดี๋ยวมีคนใช้กำลัง ^_^”

ไอ้บ้าเอ๊ย! คนกำลังส่องติณณ์มันเพลินๆ โผล่มาทำบ้าอะไร เสียแผนหมด! แล้วเนี่ยพอหันไปอีกทีมันก็ขับรถหนีไปละ เซ็งเลย!

“ไหนดูดิ๊ถ่ายได้หลายรูปยัง เค้าแพ้แล้วมั้งเนี่ย แงงงง~ ร้องไห้แง้ว คิกๆๆ”

น้ำเสียงล้อเลียนดังขึ้นพร้อมกับมือหนาที่เลื่อนมาคว้ากล้องจากมือฉัน แต่เพราะสายกล้องมันถูกคล้องอยู่ที่คอ เลยกลายเป็นเหมือนเลโอรั้งตัวฉันดึงเข้าไปใกล้กัน ซึ่งมัน...ฉวยโอกาสชัดๆ เลย!

“หืมมม -.-”

พลั่กกก!

“อุ๊บ! อีกละ ตัวเองทำร้ายเค้าที่ไม่มีทางสู้ทุกทีเลยนะ T^T”

ฉันใช้จังหวะที่หมอนั่นเผลอ ปล่อยหมัดเข้าหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแน่นๆนั่นเต็มแรงจนคนที่โดนกระทำถึงกับตัวงอ ก่อนที่ฉันจะกัดฟันโพล่งออกไปด้วยความรำคาญ

“หลีกไป!”

“ไม่! นี่ ม. ใคร เค้าจะยืนตรงไหนก็ได้ เอามานี่ช่วยถือ”

พรึ่บบบ!

บ้าเอ๊ย! นอกจากจะไม่ทำตามที่บอก หมอนี่ยังต่อปากต่อคำแล้วมาแย่งข้าวของในมือฉันไปถือไว้ซะเอง แล้วพอฉันจะเอาคืนไอ้บ้าเลโอก็หมุนตัวหลบพัลวัน

“นั่นแน่~ ไม่ให้! ก็บอกว่าช่วยถือพูดไม่รู้เรื่องไง๊?!”

หวืดดด!

ฉันเอื้อมมือไปจะคว้าของที่ถูกกอดไว้วงแขนใหญ่นั่นแล้วกะว่าจะรีบไป แต่หมอนี่ก็ตีหน้าซื่อทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ยื่นมือมาวัดระดับความสูงตัวเองเทียบกับฉันแล้วเปลี่ยนเรื่องไป

“โอ๊ะ กินข้าวมั่งมั้ยเป็นมนุษย์จิ๋วรึไง เอ๊ะหรือที่จริงแล้วนี่คือขั้นบันได ฮึบ ฮึบ”

“ไอ้....!”

หวืดดด!

พูดจบไอ้เด็กนี่ก็ยกของในมือขึ้นสูงเหนือหัวฉัน แล้วพูดจาล้อเลียนแถมยังยักคิ้วกวนๆ มาให้

“อ่ะ ต่อให้ แค่นี้ถึงมั้ย เด็กๆ กินนมยี่ห้อไรอ่ะ ตัวจี๊ดดดดนึง คิกๆๆๆ”

“ยุ่ง!”

หวืดดด!

พอฉันเขย่งตัวเอื้อมมือไปแตะโดนของพวกนั้น ไอ้บ้าเลโอก็ดันยกมันสูงขึ้นอีกจนเอื้อมไม่ถึง นี่ส่วนสูงมาตรฐานเว้ย ถามจริงเคยเช็คสัดส่วนตัวเองบ้างรึเปล่าตัวโตยังกะควาย! และยิ่งฉันพยายามเอื้อมมือไปคว้ามันเท่าไหร่ หมอนี่ก็ยิ่งยกขึ้นยกลงไปมา แถมยังต่อปากต่อคำไม่ยอมเลิกรา

“ไม่ได้ยุ่งเค้าเรียกใส่ใจ เห็นตัวบางๆ เดินผ่านช่องลมแบบนี้เดี๋ยวก็ปลิวตามลมไปพอดี....”

ฟิ้ววว~ พรึ่บบบ!

เฮือกกก O_O!

“เฮ้ยเฟรย์!”

แล้วก็เหมือนวาจาสิทธิ์จริงๆ สิ้นสุดคำพูดนั้นของเลโอ ร่างฉันที่ยืนอยู่อย่างไม่สมดุลกันก็เซตามแรงลมที่พัดเข้ามาแรงมากจนฉันตั้งตัวไม่ทัน

หมับ! พรึ่บบบ!

นาทีนั้นยอมรับว่าใจหายแว๊บเลยเหมือนกัน แรงลมเกือบทำให้ฉันพลัดตกจากตึกได้เลยถ้าหมอนี่ไม่ทิ้งของในมือแล้วพุ่งเข้ามาคว้าร่างฉันไว้

“O_O”

อึก... ฉันกลืนน้ำลายลงคอด้วยความช็อคแล้วอึ้งไป

“นั่นไง เกือบแล้วมั้ย ระวังตัวบ้างดิ!”

ท่าทางล้อเล่นของเลโอเปลี่ยนเป็นจริงจังในเสี้ยวนาทีแล้วส่งเสียงดุออกมาให้ฉันที่ตอนนี้ใจเต้นแรงเพราะรู้สึกหวิวๆ กับความสูงข้างล่างมากอยู่เหมือนกัน

“หึ...”

แล้วแค่แป๊บเดียวเท่านั้นสถานการณ์ตึงเครียดก็กลับกลายมาเป็นฉัน...ที่ต้องเอือมระอากับแววตาที่เปลี่ยนกลับเป็นล้อเล่นไม่รู้เวล่ำเวลาของคนตรงหน้าอีกครั้ง เพราะคำพูดที่หมอนั่นพูดมานั่นมัน....

“เฮ่อออ ซุ่มซ่ามแบบนี้ ถ้าหงายท้องตกตึกไป..เค้าก็เห็นกางเกงกุ๊งกิ๊งกันพอดี โอ๊ะ เขินเลยแย่สิตัวเองก็... ><”

อ๊ากกกกกก

“ไอ้ทะลึ่งเอ๊ย!!!”

แค่นั้นแหละ แค่นั้นเลย ฉันก็รัวทั้งหมัดทั้งศอกใส่ไอ้บ้านี่แบบทบต้นทบดอกจนหมอนี่วิ่งหนีพัลวันล็อคตัวฉันแทบไม่ทันเลยล่ะ

พลั่ก! ตุ้บ! ตั้บ! ตุ้บ! ตั้บ! ตุ้บ! ตั้บ!

“คิกๆ โอ๊ยตัวเอง เค้าเขินอยู่นะ อย่าทำเค้าาาา~ 5555555555”