CLINGY JUNIOR ::: EP.58

หลายชั่วโมงต่อมา...

“ยุติสถานการณ์บนเกาะพร้อมเคลียร์พื้นที่เรียบร้อยแล้วครับนายหญิง”

เสียงลูกน้องคนหนึ่งของฉันมารายงานผลด้วยการกระซิบเบาๆเล่นเอาโล่งใจไปตามๆกัน ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของลิซที่กำลังนั่งดูรูปคิระที่หน้าบูดตั้งแต่เด็กอยู่คนเดียว

“คิกๆๆ ตาลุงคนนี้นี่หน้าตาโกตั๊กจังเลยนะคะเนี่ย ^_^”

“แล้วสองคนนั้น?”

ฉันถามออกไปเบาๆ เพราะเท่าที่ดูเหมือนลิซไม่รู้ว่าคิระเป็นใครด้วยซ้ำ ทั้งที่ตอนนั้นเกือบโดนคนของสภาเอาตัวไป แต่ไม่รู้คินมันหลอกน้องหรือความไร้เดียงสาทำให้ลิซคิดว่าฉันรวยมากเลยจะโดนจับไปเรียกค่าไถ่ -.-

ส่วนเหตุผลที่มาที่นี่ก็พีคกว่าไง น้องมันโดนไอ้คินชวนมาล่าท้าผี เป่าหูลิซว่าที่นี่คือปราสาทร้อยปี แถมยังมีขนนกนำโชคที่จะทำให้พบรักแท้ซะด้วย หึหึ... เป็นประวัติ Castle ที่ช่าง...น่าสนใจ =_=^

“คุณเตโชกับคุณคิระบาดเจ็บนิดหน่อย แต่โดยรวมปลอดภัยดีครับ Nightshade กับ Nightshade’s Lady ก็กลับมาที่นี่แล้ว อ้อ ส่วนคุณเลโอก็สบายมากหายห่วง ลูกพี่เคนชินขอตัวไปเปลี่ยนชุด แล้วจะกลับมาทำหน้าที่ต่อครับ ^_^”

น้ำเสียงกับสีหน้าระรื่นของลูกน้องที่มารายงานถูกส่งมาให้ฉันแบบสวมรอยเคนชินมาชัดๆ หึ... ไอ้ลูกน้องสังกัดฉันนี่มัน…

“อืม ตามนั้น”

ตึงงงง!

แล้วพอลูกน้องฉันรายงานจบ คนของท่านพ่อก็ผลักประตูห้องโถงเข้ามา จนลิซที่กำลังนั่งขำกับรูปคิระหันไปมอง

“ท่านผู้นำให้ผมมารับคุณลิซ่าครับ”

“หืม? ใครหรอคะท่านผู้นำ?”

ทันทีที่คนของท่านพ่อบอกเจตนามา ลิซก็ทำหน้างงหันมาหาฉัน เออแฮะ ลืมบอกไปเลย

“เออลิซ คุณปู่ที่เห็นก่อนหน้านี้น่ะ...”

พรึ่บ! ฟุ้บ!

“หยึ๋ย =[]=! ไม่เอา ไม่ไปนะเจ๊ หนูไม่ได้ห้อยพระมาค่ะ สายสิญจน์ก็ไม่มี จุดธูปบอกเค้าไม่ได้หรอว่าพรุ่งนี้หนูจะทำบุญไปให้ ชาเขียว ชาอู่หลง ชามะลิ กุหลาบ อะไรหนูให้หมดเลยแต่หนูไม่ปะ...!”

“นั่นคน ลิซ =_=”

ฉันพูดขัดลิซ่า ที่พอพูดถึงท่านพ่อก็ทิ้งอัลบั้มรูปในมือโดดมาทิ้งตัวนั่งข้างฉัน แถมยังกอดแขนโวยวายซะแน่นแทบฟังไม่ทัน

“...เอ๋?”

“นั่นพ่อเจ๊ ปู่...ของคิน”

“หาา =[]=!”

ได้ฟังแบบนั้นหน้าลิซก็คือเหวอไปจริงจัง แต่ก็นะ... ถ้าไม่บอกความจริงท่านพ่ออาจจะได้ชาที่ชอบนักหนาไปจิบเพิ่มตอนขึ้นสวรรค์เลยอ่ะ ฮ่ะๆ

“...แล้วคิระ?”

ฉันหันไปถามคนของท่านพ่อแบบเข้าใจกันเอง เพราะถ้าท่านให้มาตามลิซกลับไปแบบนี้ ท่านก็น่าจะเป็นคนลากตัวคินมันกลับมาเองด้วยล่ะมั้ง ก็สภาไม่มีบทอะไรแล้วนี่ หลังจากอนุมัติคำขอของโมเน่ต์น่ะ

“(- -)(_ _)”

แล้วคำตอบที่ได้ก็ตามนั้น ฉันเลยหันไปหาลิซที่ตั้งแต่ตื่นมาก็เห็นบ่นๆถึงคินอยู่หลายครั้ง

“ถ้าอยากเจอคินก็ไปกับหมอนั่น”

แต่ลิซก็ยังลังเล...

“แล้วพี่คนนี้เค้าก็เป็นคนใช่รึป่าวคะ? ที่นี่น่ะ...คงไม่มีซอมบี้หรือแวมไพร์ ไม่ก็ผีกองกอยที่โดดหยองๆได้ตามที่เฮียคินโม้ไว้หรอกนะ =[]=!”

“ครับๆ ผมเป็นคนนะครับคุณลิซ่า =_=^”

“เฮ่อ โล่งอกไป”

เหอะๆ คำตอบจากคนของท่านพ่อทำเอาลิซถึงกับถอนหายใจและเอามือทาบอกในขณะที่ฉันแอบขำในใจ แล้วลิซก็เลื่อนหน้าเข้ามากระซิบกระซาบ

“แต่ยังไงก็ดูไม่ค่อยน่าไว้ใจอยู่ดี เพราะงั้นก่อนไป เจ๊สัญญาอะไรกับหนูอย่างนึงได้มั้ยล่ะคะ”

“ว่า?”

“……”

ถึงตรงนี้ลิซอ้ำอึ้ง และมองฉันสลับกับคนของท่านพ่อไปมา ก่อนจะพูดออกมาเร็วมาก และยาวมาก แถมยังพยายามลดเลเวลเสียงให้ต่ำที่สุดแบบได้ยินกันสองคน ซุบซิบๆ ทั้งที่ตายังจ้องคนของท่านพ่อไม่หยุด

“ถ้าลิซตะโกนหรือกรี๊ดโหวกเหวกโวยวายเจ๊ต้องรีบวิ่งมานะคะ เผื่อพี่ก้ามปูคนนั้นเค้าทำอะไรหนูค่ะ”

“หึ... อื้ม ได้ แต่อยู่ที่นี่ปลอดภัยแน่นอน ครอบครัวเราทั้งนั้นนะ”

“หืม? ครอบครัวหรอคะ?” ...แล้วลิซก็หยุดคิดไปพักใหญ่ๆ

“ใช่ ทุกคนที่นี่เป็นครอบครัวของคิระนะ”

“พี่หนวดเข้มก็ด้วยหรอคะ?” พูดไป ลิซก็ชี้ไปที่คนของท่านพ่อเหมือนเดิมด้วยชื่อใหม่

“อื้ม”

“อ่าฮะ งั้นหนูไปก็ได้ เห็นว่าเป็นญาติคุณพระอาทิตย์นะคะเนี่ย ป่ะ ไปกันค่ะ หนูว่าขึ้นบันไดตรงนี้ดีกว่า หนูจำได้ว่ามันลัดไปได้ เดี๋ยวนำทางให้เองค่ะ”

พรึ่บ!

แล้วคนที่ดูเหมือนกลัวในตอนแรกก็ลุกพรวดจากโซฟาเดินนำหน้าคนของท่านพ่อไปซะงั้น -.- เออเฮ้ย ไอ้คินมันไปหาแบบนี้มาจากไหน รู้สึกเลย์จะมีเพื่อนละ สไตล์นี่ใกล้ๆกันเลย

แล้วทิ้งระยะจากที่ลิซเดินออกไปไม่เท่าไหร่ ฉันที่เพิ่งรับรายงานว่า Nightshade กลับมาแล้ว ก็เดินขึ้นไปบนห้องนอน เพราะน่าจะอยู่นะ...เลย์ไม่น่าจะต้องใช้ห้องรับรองที่ Castle ฝั่งติณณ์ เพราะย้ายมาอยู่ที่นี่นานแล้ว

แกร๊ก พรึ่บ!

และทันทีที่ฉันผลักประตูเดินเข้าห้องนอนตัวเองมา แขนแกร่งและกลิ่นน้ำหอมจางๆที่คุ้นเคยก็ตรงเข้ามากอดฉันจากด้านหลัง ก่อนเลย์จะยื่นจมูกโด่งๆมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่

ฟรืดดด!

“ขอบคุณนะคะที่ไม่ออกไป”

น้ำเสียงอบอุ่นดังขึ้นข้างหูฉันเบาๆ แม้จะไม่เห็นหน้าก็ยังรับรู้ได้ถึงความห่วงใยจนฉันหมุนตัวหันไปสำรวจเนื้อตัวเลย์ ซึ่งก็โชคดีที่ไม่บาดเจ็บอะไร

“ห่วงกันเป็นเด็กๆไปได้”

ฉันพูดขำๆพร้อมกับบีบจมูกเลย์เบาๆ เลย์เองก็กระตุกยิ้มมุมปาก และทำปากจู๋ดันตัวฉันถอยหลังติดกำแพงแบบที่ชอบทำประจำ

“นิดนึงนะ เค้าหมดแรงแล้วอ่ะ ขอชาร์จพลัง -3-”

“อื้มมม...”

พูดจบเลย์ก็ซุกหน้าลงมาที่ซอกคอฉัน ก่อนจะทิ้งรอยลงมาเบาๆ ให้ความรู้สึกเสียวซ่านในระยะเวลาสั้นๆ

“อืมมม....”

แล้วริมฝีปากอมชมพูของคนที่เหน็ดเหนื่อยจากหลายชั่วโมงก่อนก็ถูกเลื่อนมาประกบริมฝีปากของฉัน เลย์จูบฉันอยู่เนิ่นนาน มันเนิบนาบ นุ่มนวล ค่อยๆตักตวงรสจูบที่หอมหวานจากฉัน ก่อนจะผละออกเบาๆ และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“จบเรื่องนี้สักที งั้นถึงคิวเราแล้วนะ ไปหาท่านผู้นำกัน”

แล้วเลย์ก็คว้ามือฉันเดินออกจากห้องมาด้วยท่าทางเคร่งขรึมเหมือนมีอะไร ก่อนจะตรงไปห้องท่านพ่อที่ก็อยู่ห่างจากห้องของฉันออกมาไม่ไกล 

‘นี่เฮียหลอกหนูใช่มั้ย ที่นี่ไม่ได้มีผี งั้นขนนกนำโชคก็หลอกด้วยน่ะสิ แล้วนี่ไปทำอะไรมาคะเนี่ย ตัวเลอะจริงๆเล้ยยย ลำบากหนูต้องซักผ้าให้ทุกที อ้าวเจ๊ กับ...รุ่นพี่’

กึก!

จังหวะที่เลย์จูงมือฉันเดินออกไปเกือบจะถึงหน้าประตูห้องท่านพ่อ คินมันก็เดินจูงมือลิซที่กำลังบ่นอะไรยกใหญ่ออกมาพอดี และที่ทำฉันเลิ่กลั่กไปแป๊บนึงก็คือสายตาที่คินมันมองมือเลย์ที่จับมือฉันอยู่ตอนนี้นี่สิ

“……”

แล้วคินมันก็หันมาจ้องหน้าเลย์สลับกับฉัน แต่เลย์ก็พาฉันเดินเข้าห้องท่านพ่อมาเฉยๆ โดยไม่สนใจสายตาคู่นั้น

“ผมมารับฤกษ์แต่งงาน...จากท่าน”

พอก้าวขาเข้ามาในห้อง เลย์ก็พูดออกไปแบบไม่รอให้เสียเวลาโดยไม่ยอมปล่อยมือฉัน แม้แต่ตอนที่ก้มหัวแสดงความเคารพท่านพ่อก่อนหน้านั้น... และพอได้ฟังท่านพ่อก็หันมาหาฉัน ก่อนจะถามออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“รักษาการฯ ลูกคิดดีรึยัง?”

“ค่ะ”

“ครั้งที่แล้วลูกก็ตอบแบบนั้น”

พอฉันตอบไป ท่านพ่อก็กระตุกยิ้มมุมปาก และพูดสวนกลับมาทันทีด้วยโทนเสียงที่ตั้งใจปั่นประสาทจนเลย์หันมาหาฉัน

“แต่วันนี้...ไม่ใช่วันนั้น”

“แต่ลูกอาจเสียใจเหมือนกัน”

“ไม่มีวัน!”

เลย์พูดขึ้นมาขัดประโยคสนทนาระหว่างฉันกับท่านพ่ออย่างหนักแน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตาท่านพ่อในขณะที่ฉันหันหน้าไปหาท่าน และเลิกคิ้วตั้งคำถามเป็นเชิงว่า...ยังไงต่อ? อย่างท้าทายคนที่ดูนิ่งไปอย่างนั้น

“(- -)(_ _)”

แล้วท่านพ่อก็หันไปพยักหน้าให้กับลูกน้องคนสนิท ก่อนบางอย่างที่ถูกเตรียมไว้จะถูกคนของท่านพ่อยกมาวางบนโต๊ะตรงหน้าเราในหลังจากนั้น 

ของที่อยู่ตรงหน้าพวกฉัน ไม่ได้ดูใหญ่เท่ากล่องชุดเจ้าสาวเหมือนก่อนหน้านี้ แต่มันเป็นเพียงแค่...ซองจดหมายสีน้ำเงินเข้มตามสไตล์ Dark Shadow ที่ฉันคุ้นตาเท่านั้น

อาจจะต่างออกไปจากเดิมนิดหน่อยตรงที่รูปทรงมันดูแปลกตา เพราะทั้งตัวซองสีน้ำเงินเข้มและกระดาษสีขาวที่เป็นจดหมายข้างในถูกตัดครึ่งอย่างตั้งใจ ราวกับว่า...มันต้องหาชิ้นส่วนจิ๊กซอว์อีกอันมาประกอบกันถึงจะรู้ความหมาย

“ฟาริดา สามสิ่งที่ท่านแม่ให้ลูกไว้สำหรับงานแต่งงาน คืออะไร?”

ท่านพ่อถามออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่สีหน้าดูสะใจเล็กๆ คงเพราะวางแผนอะไรแปลกๆตามสไตล์คนว่างอีกแล้วล่ะมั้ง...

เพราะไอ้จดหมายหน้าตาประหลาดนี่ ตอนจะแต่งงานครั้งที่แล้ว ฉันเองก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน และแน่นอน ฉันไม่คิดว่ามันจะเกี่ยวข้องกับฤกษ์แต่งงานอะไรทั้งนั้น เอาง่ายๆ... ท่านพ่ออย่างปั่นอ่ะ กะจะป่วนงานแต่งครั้งนี้ของฉันว่างั้น?

“...การ์ดแต่งงาน ชุดเจ้าสาว ชุดเจ้าบ่าว”

บอกเลยนั่นไม่ใช่คำตอบจากฉัน เพราะฉันเดาทางออกว่าท่านพ่อมีแผนอะไรแน่ๆเลยแกล้งทำเป็นไม่สนใจ แล้วเลย์ก็เป็นคนตอบมัน

แต่พอเลย์พูดจบ ท่านพ่อก็ตอบกลับเลย์มาทันทีเลยเหมือนกัน

“มันอยู่ข้างใน”

“...ก็ถ้าจะว่างขนาดนั้น”

เหอะ! พอได้ฟังคำพูดของท่านพ่อ ฉันก็พูดออกไปแบบเซ็งๆ ก็คือให้เอาซองจดหมายครึ่งนี้ ไปต่อกับครึ่งนึงที่อาจจะอยู่ที่ไหนสักที่ในชุดแต่งงานของพวกฉันงี้หรอ?

ในขณะที่เลย์ก็พยักหน้ารับรู้ ส่วนฉันก็ปล่อยมือเลย์ไปหยิบซองจดหมายสีน้ำเงินเข้มครึ่งนึงที่วางอยู่ และดึงกระดาษสีขาวที่ดูเหมือนจะเป็นจดหมายข้างในมากางดู ซึ่งน่าหงุดหงิดชะมัด…

...เพราะมันไม่มีแม้แต่ตัวอักษรสักตัวอยู่ในนั้น!

แค่นี้ก็ชัดเจนว่าท่านพ่อต้องการปั่นหัวเลย์ ไอ้ที่เลย์ต้องไปญี่ปุ่นครั้งที่แล้วก็ยังปิดเงียบ ไม่รู้สองคนนี้คิดจะเล่นอะไรกัน และถึงแม้ท่านพ่อจะใบ้มาว่าซองจดหมายอีกครึ่งนึงมันอยู่ในชุดแต่งงานของพวกฉัน แต่....

“มีเหตุผลอะไรที่เราต้องตามหากระดาษเปล่าอีกอัน?”

ฉันเริ่มหงุดหงิดที่ต้องเสียเวลาและโยนทั้งซองและกระดาษในมือทิ้งไป แล้วพอตั้งคำถาม ท่านพ่อก็หลุดขำ

“หึ...จะไม่หาก็ได้”

“ตกลง! ผมจะหามัน”

แล้วที่แปลกคือเลย์กลับยอมง่ายๆ และพูดสวนขึ้นมาเหมือนโดนล้างสมองทั้งที่รู้ว่าท่านพ่ออาจจะแกล้ง ก่อนจะโน้มตัวลงไปเก็บทั้งซองจดหมายสีน้ำเงินเข้มและกระดาษสีขาวที่ฉันปล่อยมันทิ้งไปขึ้นมาถือไว้

พรึ่บ!

“ลองดูก็ไม่เสียหายนี่คะ ถึงแม้มันจะเป็นกระดาษเปล่าที่ต้องหาให้ได้ แต่มันก็แลกกับการที่ผม...จะได้แต่งงานกับลูกสาวของท่าน ใช่มั้ยครับ?”

เลย์หันมาพูดกับฉันอย่างใจเย็น และหันไปหาท่านพ่อที่มองมานิ่งๆในขณะที่พูดประโยคเดียวกัน ก่อนที่ท่านจะพยักหน้าแทนคำตอบอย่างพอใจ

“นานแค่ไหนหรอครับ? ระยะเวลาที่ท่านวางไว้”

“7 วัน”

“เลย์…”

ฉันหันไปทักท้วงเลย์ เพราะไม่รู้ว่าท่านพ่อคิดจะเล่นอะไร และที่ฉันระแวงที่สุด คือสีหน้าที่ดูถูกอกถูกใจของท่านพ่อที่มองมาที่เลย์ แต่เลย์กลับดูไม่เดือดร้อนเท่าไหร่

“มันเป็นหน้าที่ของเจ้าบ่าวค่ะ เจ้าสาวแต่งตัวรอสวยๆก็พอนะ”

“ว่างกันมากรึไง”

แล้วเพราะเลย์ดูจะสนใจไอ้ปริศนาจิ๊กซอว์อะไรนี่มาก ฉันเลยพูดส่งๆไป แต่ให้เวลาหาจิ๊กซอว์ตั้ง 7 วัน แล้วบอกใบ้มาชัดซะขนาดนั้น เชื่อเหอะต่อให้เปิดกล่องชุดแต่งงานมาเจอซองจดหมายอีกครึ่งนึงน่ะ ฉันก็ไม่เชื่อว่ามันจะเอามาประกอบกันแล้วขึ้นวันที่ หรือไขปริศนาอะไรได้หรอก

เพราะมันดูไม่ใช่ไง...ไม่ใช่สไตล์การเล่นสงครามประสาทของท่านพ่อ ขนาดฉัน ติณณ์ หรือคินโดนปั่นหัวมาตั้งแต่เล็กจนโต ท่านยังไม่เคยใช้ทริคง่ายๆแบบนี้เลยสักครั้ง -_- ก่อนที่ท่านจะทวนข้อตกลงซ้ำ...

“ถ้าเอามันมาประกอบกันได้ ก็แต่งกันได้”

“ครับ ตามนั้น” เลย์ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเช่นเคย แต่ลึกๆก็ดูใช้ความอดทนสูงมากยังไงบอกไม่ถูก

“แต่ถ้ามะ...”

“ไม่ได้!”

แล้วอยู่ๆ พอท่านพ่อจะพูดต่อ เลย์ก็โพล่งออกมาเสียงเข้มจนฉันสะดุ้งเบาๆ เพราะตกใจในน้ำเสียงนั้น ขนาดท่านพ่อที่กำลังพูดอยู่ยังชะงักและต้องหยุดฟัง ก่อนจะมองเลย์อย่างพิจารณา ต่างคนต่างจ้องกันไปมาแบบนั้น

“…….”

“แต่ถ้า ไม่ได้...ใช่มั้ยล่ะครับ?”

ทิ้งระยะไม่นานประโยคคำถามของเลย์ก็ดังขึ้นมาทำลายความเงียบ แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนน้อม แต่แววตาและท่าทางที่ตอนแรกเคยยอมอ่อนให้ท่านพ่อ อยู่ๆก็ดูเกรี้ยวกราด และอธิบายยากขึ้นมาซะอย่างงั้น

แล้วไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ว่าท่านพ่อไม่ถือโทษเอาความ แถมยังกระตุกยิ้มมุมปากให้กับประโยคที่เลย์ทิ้งท้ายเอาไว้

“พอดีในพจนานุกรมของผม...มันไม่มีคำนั้น โทนเสียงเลยผิดคีย์ไปบ้าง ว่าที่พ่อตาคงไม่ถือสากัน”

พูดจบเลย์ก็คว้ามือฉันเดินออกจากห้องมา ท่ามกลางความเงียบที่มีท่านพ่อจ้องมองเราในทุกก้าวเดินแบบนั้น

แต่ก็นะ... ฉันว่าฉันชอบเลย์บทโหดเข้าแล้วล่ะ เพราะไม่เคยเห็นสักทีนี่นา คนที่ทำให้ Leader แห่ง Dark Shadow ชะงักด้วยคำพูดแค่สองพยางค์น่ะ

...ว่าที่สามีของฉันนี่มันเท่ชะมัดเลยแฮะ :)