CLINGY JUNIOR ::: EP.57

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...

“คนของเราวางบอมบ์ได้ 60% จากพื้นที่ทั้งหมดแล้วครับ พิกัดแรกเราจะระเบิดคลังยาที่…”

“คุณโมเน่ต์อาการไม่ดีเลยครับนายหญิง”

ระหว่างที่ฉันกำลังสนใจสัญญาณที่คนของเราให้มาเป็นระยะว่าจะระเบิดคลังยานรกแต่ละที่ตอนไหน เคนชินที่หันไปเห็นโมเน่ต์จากภาพใน CCTV ที่เราเลิกสนใจตั้งแต่ติณณ์เดินออกไปก็พูดขึ้นมา

ได้ฟังแบบนั้นฉันเลยละความสนใจและหันไปดูโมเน่ต์ที่เดินวนไปวนมาโดยมีมือถือเครื่องหนึ่งแนบหู ซึ่งก็คงพยายามโทรหาติณณ์ที่ชิ่งออกไปแบบให้คำตอบคลุมเครือนั่นแหละนะถ้าให้ทาย

“คนของเราอยู่ในนั้นแล้วใช่มั้ย?”

“ครับ แฝงตัวเข้าไปตอนรายงานพิกัด”

“งั้นก็ไม่มีไรต้องกังวลนี่”

แล้วจังหวะที่ฉันกำลังหมุนตัวกลับไปดูพิกัดวางระเบิดหลังคุยเรื่องโมเน่ต์กับเคนชิน เสียงคนของเราที่ Castle ฝั่งติณณ์ก็ตะโกนเรียกออกมาดังลั่น

‘นายหญิงครับ นายหญิง!!!’

 “ว่า?”

“คุณโมเน่ต์อยู่ๆก็หมดสติไปครับ”

ตึงงงง!

ได้ยินคำตอบจากเคนชินที่ตอบแทนลูกน้องที่อยู่ข้างใน ทำให้ฉันรีบผลักประตูและวิ่งข้ามทางเชื่อมตรงไปที่ Castle ฝั่งติณณ์ทันที

“เคนชินเรียกรถพยาบาล! โมเน่ต์เป็นอะไร?”

ฉันหันไปถามลูกน้องติณณ์ที่กำลังอุ้มร่างโมเน่ต์ที่ไร้สติขึ้นวางบนโซฟา ในขณะที่เจด้าก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะหลับไปก็ค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมา

“เจ๊ O_O”

“ผมก็ไม่แน่ใจครับ คุณโมเน่ต์ให้ต่อสายท่านผู้นำ แต่คุยกันได้สักพักก็หมดสติไปครับ”

“ต่อสายท่านพ่... ท่านผู้นำทำไม?”

เพราะเจด้าที่เพิ่งรู้สึกตัวจับจ้องมาที่เรา และตรงเข้ามาหาโมเน่ต์ ฉันที่ยังไม่อยากเปิดเผยตัวตนก็เลยพูดเลี่ยงๆไป

“คุณโมเน่ต์เธอจะขอ....”

“เปิดใช้ Emergency Previllege!”

แล้วอยู่ๆ ประตูห้องนี้ก็ถูกเปิดออก พร้อมกับท่านพ่อและคนของท่านที่เข้ามาพร้อมกับหมอและพยาบาลแบบรวดเร็วกว่า

“คำขอคืออะไรคะ?”

“……”

ฉันหันไปถามแล้วท่านพ่อก็เงียบ ก่อนจะพยักหน้าสั่งหมอให้เข้ามาตรวจอาการโมเน่ต์แบบไม่คิดจะพูดอะไร

แต่บ้าเอ๊ย! ฉันนี่โง่รึไง ถ้าต้องปกป้องคนรักที่จะพาตัวเองไปตายอย่างไอ้ติณณ์ตามเงื่อนไข Emergency น่ะ มันก็มีอย่างเดียวที่จะขอได้นั่นแหละนะ

...คือยอมแลกชีวิตตัวเองกับติณณ์มันไงล่ะ!

พรึ่บ!

“ท่านอนุมัติคำขอของเธอไม่ได้!”

คิดได้แบบนั้นฉันก็เอาตัวเองเข้าไปขวางในจังหวะที่ท่านผู้นำกำลังจะก้าวขา แต่ท่านก็เพียงแค่ส่งสายตาคมเข้มและน้ำเสียงเคร่งขรึมออกมา

“กลับไป”

“แต่...”

พูดจบท่านผู้นำก็เบี่ยงตัวหลบ เดินหนีฉันแบบไม่รอฟังอะไร ก่อนจะทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งในห้อง แต่คิดว่าแค่นี้ฉันจะยอมรึไง!

“ท่านผู้นำ! ท่านก็รู้ว่าคำขอของโมเน่ต์…”

“นี่มันเป็นความต้องการของ Leader’s Wife ไม่ว่าใครก็...”

“แต่คำขอนี้มันสุ่มเสี่ยงเกินไป! ถ้าเป็นเรื่องความปลอดภัย รักษาการมีสิทธิ์ไม่เห็นชอบได้ในฐานะที่ปรึกษา เผื่อท่านจำไม่ได้!”

ฉันอ้างอิงไปตามกฎ แล้วท่านพ่อก็มองมาแบบคาดเดาอะไรไม่ได้เลย ท่านไม่ได้ตำหนิ แต่ก็ไม่ได้ปล่อยผ่านคำพูดของฉันที่พยายามยับยั้งการอนุมัติคำขอนั้น

“นั่นสินะ แต่ยังกลับเข้ากฎทัน? ทั้งที่ออกทะเลไปไกลขนาดนั้น”

ได้ฟังคำพูดท่านพ่อ ฉันก็ชะงักไปนิดหน่อย ถ้ารู้ว่าฉันออกนอกกฎแปลว่าก็คงเห็นสินะ ทั้งภาพและเสียง รวมถึงการเคลื่อนไหวต่างๆของฉัน

ยิ่งไปกว่านั้น... ท่าทางที่ดูยียวน คำพูดที่คลุมเครือ เหมือนจะเล่นสงครามประสาทตลอดเวลา แสดงว่าจากที่ฉันและเคนชินพยายามปิดบังท่านมาตลอดเรื่องสภากับยานรกนั่น ท่านก็คงรู้อยู่ก่อนแล้วเหมือนกัน!

ตึงงงง!

“ยังไงก็ตามแต่...ห้ามส่งเธอเข้าไปอยู่ในการควบคุมของสภา! ส่วนคำขอของติณณ์ที่อนุมัติไปแล้ว เรากำลังรับมือกับเรื่องนั้น!”

ครั้งนี้ฉันเดินเข้าไปจ้องหน้าท่านพ่อแบบไม่เกรงกลัวและทุบโต๊ะที่ท่านนั่งอยู่ออกไปอย่างแรงด้วยโทสะ แต่ท่านผู้นำกลับกระตุกยิ้มมุมปาก และส่งเสียงที่ยากจะคาดเดาตอบกลับมา

“หึ...รับมือ? จะเอาจริงกันได้รึยัง?”

พูดจบท่านผู้นำก็จ้องหน้าฉันกับเคนชินสลับกัน แล้วความเงียบก็เข้าครอบงำห้องทั้งห้องในช่วงเวลาสั้นๆ

เอาจริงงั้นหรอ? นี่ก็กำลัง....

“เอ่อ...ขอโทษนะครับ คนไข้..ตั้งครรภ์ได้ 6 สัปดาห์แล้วครับ”

แล้วยังไม่ทันที่ฉันจะตอบคำถามท่านพ่อที่มองมาด้วยท่าทางเคร่งขรึม หมอที่รักษาอาการโมเน่ต์ก็พูดขัดขึ้นมา

....ตั้งครรภ์ O_O?!

“จริงหรอคะหมอ ^_^”

“ครับ”

แต่เสียงดีใจของเจด้าและท่าทางของ Member รอบข้างที่ดูตื่นเต้นก็ยิ่งกดดันฉันยิ่งกว่าเดิม ส่วนท่านพ่อ ก็ยังคงมองมา

“เหมือนรักษาการจะมีความรับผิดชอบเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งชีวิตสินะ”

คำพูดยั่วโมโหถูกส่งมาภายใต้สีหน้านิ่งเรียบ ให้ตายเถอะ! ทั้งที่คิดว่าตัวเองเคยชินกับสงครามประสาทที่ท่านพ่อส่งมามากกว่าไอ้ติณณ์ แต่ครั้งนี้ฉันว่า ฉันคาดเดาเจตนาของคนตรงหน้าไม่ออกจริงๆ

“งั้นอย่าโทษความบ้าของลูก ถ้า....”

“ยังซอฟต์กว่าเยอะอยู่นะ ถ้าเทียบกับรักษาการคนเก่าน่ะ”

ฉันกัดฟันพูดออกไปเบาๆ ท่ามกลางกลุ่มคนที่กำลังยินดีกับข่าวดีที่ได้ยิน แต่ท่านพ่อก็พูดสวนกลับมา

ก่อนที่ท่านจะไปหาเคนชินและส่งเสียงเข้มออกมาอีกครั้ง...

“ยังบ้าได้มากกว่านี้... ใช่มั้ย? เคนชิ...”

“เจ๊ เป็นไงบะ...”

พรึ่บ!

แต่ยังไม่ทันที่ท่านพ่อจะพูดจบ เจด้าก็พูดขัดขึ้นมา และดูเหมือนว่าโมเน่ต์จะได้สติและค่อยๆลืมตา เลยเป็นเหตุผลให้เคนชินเอาตัวเองที่ตัวใหญ่กว่าเข้ามาบังตัวฉันที่ยังอยู่ในยูนิฟอร์ม Treatise และค่อยๆพาฉันเดินเลี่ยงออกมา

แต่ซอฟต์กว่างั้นหรอ?

แล้วถ้าเป็นท่านแม่น่ะ...จะทำยังไงกันนะ? 

“ระเบิดเริ่มทำงานแล้วนะครับ สายข่าวรายงานมาว่าสภาเริ่มนั่งไม่ติดเก้าอี้ เลิ่กลั่กกันไปทั่ว ล่าสุดคุณมาโครเองก็พยายามติดต่อนายหญิง”

เคนชินพูดขึ้นมาทำลายความเงียบระหว่างที่ฉันกำลังเดินกลับ Castle เรียกความสนใจของฉันที่ก่อนหน้านี้ยังฉุกคิดเรื่องท่านแม่กลับมา พร้อมกับส่งมือถือของฉันที่สั่นรัวๆจากสายเรียกเข้าของมาโครมาให้ แต่ฉันก็เลือกจะกดตัดสายไป

“ดี เลิ่กลั่กเท่าไหร่ก็ยิ่งดี แล้วสถานการณ์บนเกาะตอนนี้?”

“Nightshade ไปถึงสักพักแล้วครับ ดุเดือดน่าดูเพราะ Nightshade’s Lady ถูกมัดติดกับเสาอยู่กลางทะเล เห็นแบบนั้นคุณเตโชก็เลยยิ่ง...”

“กลางทะเล?! บ้าฉิบ! ให้คนของเราเข้าไปช่วยติณณ์ซะ ถึงกำลังคนจะน้อยกว่า แต่ต้องเอา Lady ขึ้นจากน้ำ แล้วเราก็ต้องสนใจคำขอของโมเน่ต์ก่อนตอนนี้”

“ผมสั่งการไปแล้วล่ะครับ เพราะเท่าที่ดู ตัวแทนสภาอยู่ที่เกาะนานแล้ว แต่ไม่ยอมส่งคนเข้าไปช่วยคุณเตโชตามคำขอ Emergency แต่มีอีกเรื่องนะครับนายหญิง…”

น้ำเสียงที่ดูเครียดกว่าเดิมของเคนชินก็ถูกส่งมาอีก ฉันเลยหันไปมองเคนชินที่เดินหน้าเครียดอย่างรับฟัง แต่หมอนี่ก็ยิ่งดูหวั่นๆแปลกๆ และดูอ้ำอึ้งออกมาตั้งแต่ที่ท่านพ่อพูดด้วยจนฉันต้องคาดคั้น

“สักทีเหอะเคนชิน! เรากำลังทำเรื่องสำคัญ!”

 “ครับ สายข่าวของเราได้รับรายงานมา ยังไม่คอนเฟิร์มว่าจริงหรือไม่จริง… ตัวต้นแบบและกำลังการผลิตหลักของ Madden Whiz กับ Lust Wizard อาจอยู่ที่ชั้นใต้ดินของ DS Castle Japan ภายใต้การควบคุมของสภา”

กึก!

ได้ยินแบบนั้นแม้อีกไม่กี่ก้าวจะถึงประตูห้องโถง แต่ขาของฉันก็หยุดชะงักไปทันควัน ก่อนจะหันกลับไปหาเคนชินที่หน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด เพราะรังใหญ่ของพวกมันที่เคนชินพยายามหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ มันอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกเราเท่านั้น

“แต่นั่นก็ยังไม่ชัวร์นะครับว่า....”

“จิ๊!”

ตึงงงง!

คราวนี้ฉันไม่สนใจคำพูดของเคนชิน และผลักประตูเข้าไปในห้องโถงที่มี่ลูกน้องตัวเองกำลังวิ่งวุ่น และจากข้อมูลต่างๆบนจอ ภาพที่ได้มาจากชั้นใต้ดินด้วยความสามารถจากคนของเรา มันการันตีได้ดีกว่าทุกสิ่ง

ใช่จริงๆ... DS Castle Japan มีแหล่งผลิตยาเสพติดที่ผิดกฎหมายซ่อนอยู่ในชั้นดิน!

แต่ในขณะเดียวกัน ภาพอีกจอก็กำลังแสดงภาพของโมเน่ต์ที่ดูเหมือนจะกำลังเจรจากับท่านผู้นำ ฉันเลยเดินไปเปิดเสียงที่ถูกปิดไว้ก่อนหน้านี้ ตอนที่มัวแต่สนใจเรื่องพิกัดระเบิด และทันได้ยินคำขอของโมเน่ต์ที่ดังขึ้นมาแบบทันเวลาซะจริง

‘หนูขอเปิดใช้ Emergency Privilege อีกครั้งได้มั้ยคะ?!’

‘หึ...ว่ามา’

‘หนูขอเพิกถอนอำนาจควบคุมหนึ่งเดียวของสภากฎ! ให้อำนาจการตัดสินใจทั้งหมดตกเป็นของ...ท่าน’

“หึ...บิงโก!”

ได้ฟังแบบนั้นฉันก็กระตุกยิ้มมุมปากในความเฉลียวฉลาดของโมเน่ต์ ที่แม้จะไม่รู้ว่าก่อนหน้านั้นเธอกับท่านพ่อเจรจากันยังไง แต่ก็นับว่าเป็นคำขอที่ฉลาดที่สุดเลยก็ว่าได้

แล้วทิ้งระยะไปนิดหน่อย ก็มีเสียงท่านพ่อพูดกับโมเน่ต์อยู่ที่ Castle อีกฝั่งด้วยน้ำเสียงพอใจ

‘เตรียมฮอ! ขอไปดูหน้าไอ้สองแสบหน่อยว่าทำเรื่องไว้บรรลัยแค่ไหน!’

“เคนชิน! ไปกับท่านพ่อ”

สิ้นสุดคำพูดนั้นฉันเลยหันไปหาเคนชินและสั่งการออกไป เพราะพอได้เห็นภาพชั้นใต้ดินของ DS Castle Japan ที่สภาสร้างความอัปยศเอาไว้ มันก็ยิ่งยั่วให้ฉันเกิดโทสะ และคิดอะไรขึ้นมาได้

การจะเพิกถอนอำนาจควบคุมแบบนั้นน่ะ...ถ้าสภารู้คำขอนี้ของโม่เน่ต์ คงได้ดิ้นตาย! ดีไม่ดีอาจตุกติก หาข้ออ้างไม่ยอมให้เปิดใช้

“แล้วนายหญิงไม่ไป?” 

ฟังฉันพูดจบเคนชินก็หันมา แต่ก็นะ ฉันมันเป็นพวก...รักษาสัญญานี่นา

“เลย์ไม่ให้ไป”

“แล้วจะให้ผมไปทำไมล่ะครับ ถ้าผมไปใครจะอยู่ช่วยนายหญิ...”

“ก็มันเป็นหน้าที่นายนี่...คนถือสารจากรักษาการถึงตัวแทนสภา”

ไม่รอให้เคนชินพูดจบ ฉันก็พูดขัดออกไป และแน่นอนคำพูดของฉันก็ยิ่งเรียกความสงสัยจากเคนชินเข้าไปใหญ่

“คนถือสาร?”

“ใช่!”

ครืดดดด

คิดได้แบบนั้นฉันเลยเลื่อนลิ้นชักที่ใกล้ที่สุดให้เปิดออก ก่อนจะคว้าหนึ่งในปืนคู่ใจของตัวเองส่งให้เคนชินที่ก็ยื่นมือมารับมันไว้

หมับ!

“ฟังให้ดีเคนชิน! นับจากนี้นายคือตัวแทนที่ได้รับเลือกจากรักษาการ!

ทันทีที่เท้าแตะลงบนพื้นเกาะ แจ้งคำขอของโมเน่ต์กับตัวแทนสภาเพื่อยุติเหตุการณ์ทั้งหมดซะ! ถ้าสภาตุกติกกับคำขอของโมเน่ต์ ไม่ต้องเจรจา! ให้มันเลือก! ว่าจะเสียแค่คลังยา! หรือจะให้เราจะระเบิด DS Castle Japan ซะ!”

ฉันพูดออกไปอย่างฉุนเฉียว เพราะ Gen ใหม่อย่างติณณ์ คิน หรือแม้แต่ฉันน่ะ ไม่ได้ว่างไปเดินเล่นในปราสาทคร่ำครึนั่นอยู่ละ เพราะงั้น...พวกภัทรเดชางี่เง่าพวกนั้นน่ะ ก็น่าจะตายๆไปซะ!

“รับทราบ!!!”

แล้วเคนชินก็รีบเดินออกจากห้องไป ในขณะที่คนของท่านพ่อก็อุ้มลิซกลับมาคืนให้ฉัน แต่คงจะวางแรงไปนิด ลิซเลยรู้สึกตัวและลืมตามามองรอบห้องโถงอย่างงงๆ ก่อนจะเรียกเสียงหัวเราะจากฉันและลูกน้องทุกคนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแบบซื่อๆอย่าง...

“Oh My Godddd... นั่นเจ๊หรอคะ”

“อื้ม เป็นไงบะ...”

“คุณพระ! ที่นี่มีผีจริงๆด้วยค่ะ O_O! ก่อนมาเฮียคินบอกว่าเจ้าที่แรงมากกกก แล้วเมื่อกี๊หนูฝันเห็นวิญญาณคุณปู่แก่ๆนั่งจิบชาอยู่ข้างบนอ่ะ ม่ายยยยยย สัพเพ สัตตา หนูฝันว่าหนูขึ้นไปเดินเล่นข้างบนมา ฝันกลางวันเป็นแบบนี้นี่เองหรอเนี่ย สงสัยต้องไปทำบุญสะเดาะเคราะห์แล้วล่ะ แงงงงง =[]=!!!”

เอิ่ม...ลิซ =_=^