บทที่ 20 ยัดเยียดความเป็นสามี

#วันต่อมา

“คุณจะพาวิไปที่ไหนคะ”

วิเวียนชักสีหน้าระแวงขึ้นมาดื้อๆ หันหน้ามาถามคนข้างๆที่กำลังจดจ่ออยู่กับการขับรถ เมื่อเส้นทางที่เขากำลังพาเธอไปมันแปลกใหม่ เรียกเสียงหัวเราะจากเซบาสเตียนเมื่อเหลือบมองเห็นสีหน้าอันเป็นกังวลของเธอก็อดเอ็นดูไม่ได้

“ฮะๆ ไม่ต้องระแวงขนาดนั้นหรอกครับ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ก็แค่อยากพาไปทำอะไรใหม่ๆ ด้วยกันแค่นั้นเองครับ คุณเชื่อใจผมนะครับ”

เซบาสเตียนตอบอย่างอ่อนโยน เพื่อเป็นการผ่อนคลายอีกคน เขาไม่ได้มีจุดประสงค์ร้ายอะไรต่อเธออยู่แล้ว อย่างมาก ก็แค่จับทำเมีย แล้วถ้อยเสียงอ่อนโยนของเขามันใช้ได้ผลดีเลยแหละ วิเวียนหันกลับไปนั่งตรงพร้อมมองทางข้างหน้าด้วยความสบายใจขึ้น แต่ในหัวก็อดที่จะครุ่นคิดไม่ได้ว่านี่มันจะเหมือนสองคนไปเดทกันรึเปล่านะ…

ไม่นานสี่ล้อก็ขับเคลื่อนเข้ามาถึงในย่านสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นครั้งแรกเลยที่วิเวียนได้เห็นและสัมผัสบรรยากาศแนวนี้

“สนามยิงปืน?”

หญิงสาวขมวดคิ้วสงสัยหันไปถามคนข้างๆ ทำไมอยู่ๆเขาถึงได้พาเธอมาที่นี่

“ไม่ต้องกลัวหรอกครับ แต่ถ้าคุณกลัว จับมือผมเอาไว้นะครับคนดี”

เซบาสเตียนยิ้มพร้อมยื่นมือไปจับกุมมือเล็กอย่างอ่อนโยน เธอไม่ได้กลัวแต่แรก ทว่าแค่สงสัยเท่านั้น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการกระทำเขาทำให้เธออุ่นใจขึ้นไม่น้อย นอกเหนือจากนั้นคือสองคำสุดท้ายที่ทำเอาพวงแก้มนวลร้อนผ่าวขึ้นมา

นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย เธอต้องมาเขินผู้ชายคนนี้อยู่ทุกวี่ทุกวัน แล้วตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน แถมยังหนักกว่าเดิมอีก เมื่ออยู่ๆเขาก็ลากเธอมาฝึกยิงปืน โดยที่มีเขายืนประกบและสอนการตั้งท่าหรือแม้กระทั่งจับมือเธอไว้จากด้านหลัง จากตอนแรกที่คิดว่าเขาเพียงแค่พาเธอมานั่งดูเขายิงปืนเล่นเฉยๆ ตอนนี้หัวใจดวงน้อยต้องมาเต้นตุบตับแข่งกันรัวเร็วไม่เป็นจังหวะ อย่างกับว่ามันกำลังจะหลุดออกมา

น่าอายชะมัด!

“ตั้งท่าแบบนี้นะครับ”

คนด้านหลังกล่าวกระซิบอยู่ข้างใบหูเธอจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา ทำเอาคนตัวเล็กเกร็งไปทั่วร่างไม่ต่างจากกลายร่างเป็นก้อนหิน

“ไม่ต้องเกร็งนะครับ ทำตัวสบายๆ”

สองมือประกบอยู่บนหลังมือเล็ก ตั้งท่าสอนให้เล็งตรงไปยันเป้า ในขณะที่เสียงทุ้มคอยกระซิบบอกอยู่ข้างๆจนแทบจะสิงเป็นร่างเดียวกัน ก็เขาเข้ามาชิดขนาดนี้จะให้เธอไม่เกร็งได้ที่ไงกัน แถมยังบอกให้ทำตัวสบายๆอีก

ไม่นานความสนใจของวิเวียนก็เริ่มไปจับอยู่เป้าหมายตรงหน้า เริ่มชินกับสัมผัสของคนที่ยืนประกบชิดหลัง เขาสอนวิธีการใช้งานและวิธีการเล็งให้เธออย่างแม่นยำจนกระทั่งเวลาผ่านไปไม่รู้กี่ต่อกี่ชั่วโมงแล้ว

ปั้ง!

“เห้ย! วิทำได้แล้ว!”

วิเวียนตื่นเต้นดีใจรีบหันมามองคนที่ยืนอยู่เบื้องหลังด้วยรอยยิ้มเบิ่กบาน เมื่อนัดสุดท้ายที่เธอยิงมันดันตรงเข้าเป้ากลางเป๊ะ

“เก่งที่สุดเลยครับ”

อีกคนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม ปรบมือชื่นชมหญิงสาวที่ดีใจเหมือนเด็กน้อย ก่อนจะยื่นมือไปวางบนศีรษะเธอพร้อมลูบเบาๆด้วยความเอ็นดู นำพาคนที่เพิ่งลืมตัวแสดงท่าทางดีใจจนเกินตัวต้องกลับมาตัวแข็งทื่อด้วยความเขอะเขินไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่

“วิ…. ”

อยู่ๆเซบาสเตียนก็เข้าสู่โหมดจริงจัง เอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าพรางประสานเข้ากับดวงตาเธอเหมือนต้องการจะพูดอะไร ก่อนมือหนาจะชักกระบอกปืนหรูที่เน็บไว้ข้างเอวออกมายื่นให้เธอ

“หากมีใครหน้าไหนที่คิดจะทำร้ายคุณ คุณใช้ปืนนี่ยิงมันได้เลยนะครับ ผมจะปกป้องคุณเองไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

วิเวียนถึงกับงงไปพักใหญ่ มองกระบอกปืนในมือสลับกับคนที่ยื่นให้ ทำไมวาจาเขามันดูแปลกๆสำหรับเธอ ก็จะไม่ให้มันแปลกได้ยังไงล่ะ ในเมื่อสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่อยู่ๆเขากลับแสดงท่าทีเหมือนแฟนที่คอยห่วงใยและพร้อมจะปกป้องเธอ หากจะคิดว่าเขามีใจ จะเป็นการเข้าข้างตัวเองไปรึเปล่า

“ปืนกระบอกนี้ผมชอบที่สุด ผมอยากให้มันไว้กับคุณ”

เซบาสเตียนอธิบายเพิ่มเติมเมื่ออีกคนแสดงท่าทีลังเล มันถูกที่ว่าเขาชอบเธอและมีความรู้สึกดีๆให้ ถึงขั้นอยากได้เป็นแม่ของลูก เมื่อเธอเป็นผู้หญิงในแบบที่เขาวาดฝันมาตลอด

“แต่ว่า…”

วิเวียนก็ยังคงลังเล เธอไม่เคยแม้แต่จะเคยจับต้องสิ่งของพวกนี้เลยด้วยซํ้า”

รับไว้เถอะครับ ถึงคุณไม่รับผมก็จะยัดเยียดให้คุณอยู่ดี อย่าปฏิเสธเลยนะครับ”

เซบาสเตียนยังคงโน้มน้าว แต่ก็ไม่ต่างจากการโน้มน้าวเชิงบังคับ และใช่ เขาตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น แล้วอีกไม่นานเขาก็จะยัดเยียดความเป็นสามีให้เธอเช่นกัน

“งั้นก็ได้ค่ะ วิจะเก็บมันไว้เป็นอย่างดีเลย ให้สมกับที่คุณรักษามันมา”

ท้ายสุดคนถูกยัดเยียดก็ยอมรับมันมาอยู่ในมือ เธอไม่ได้คิดจะแตะต้องหรือใช้มันหรอก แต่หัวใจดวงน้อยมันกลับสั่งการแปลกๆ อยากเก็บรักษามันไว้เปรียบเสมือนว่าเป็นของแทนใจของคนที่ให้

“ผมดีใจนะครับ ที่คุณไม่ปฏิเสธมัน”

เซบาสเตียนยิ้ม ตอนนี้เธอยอมรับลูกรักเขา อีกไม่นานก็คงถึงเวลาที่เธอต้องยอมรับเขาไปเป็นคู่ชีวิตด้วย

“แย่จังเลยครับ วันนี้ผมคงพาคุณไปเที่ยวต่อที่อื่นไม่ได้แล้ว ผมมีนัดไว้อีกไม่กี่ชั่วโมงน่ะครับ งั้นผมไปส่งคุณที่ร้านดอกไม้ก่อนเลยนะครับ”

นาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือถูกยกขึ้นมาดูก็ต้องถอนหายใจ เมื่ออีกไม่กี่ชั่วโมงคือเวลาทำงาน ต้องไปพบกับลูกค้าที่เขาเอาแต่เลื่อนนัดมาได้แล้วสามครั้ง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ วิเองก็ซ้อมยิงปืนจนหมดแรงจะเที่ยวต่อแล้วล่ะค่ะ”

วิเวียนรีบกล่าวเชิงติดตลกพร้อมเค้นหัวเราะเบาๆ เมื่อรู้ตัวเธอก็ได้แสดงอีกด้านที่ไม่เคยเห็นให้เขาได้เห็นไปแล้ว นำพาอีกคนยิ้มตามอย่างชอบใจ ก่อนสองคนจะพากันเดินออกไปยันรถคันสีดำเงาที่จอดไว้หน้าสนาม