บทที่8.พายุ

ใช่แล้วค่ะ... ฉันเปลี่ยนหน้าจอคอมจากงบการเงินที่ตัวเลขยังขัดแย้งกันไปหมด

ไม่ใช่เพราะสมการไม่สมดุล แต่เพราะสมองฉันมัน ‘ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว’

มันมัวแต่ย้อนไปเมื่อคืน ภาพในหัววนซ้ำเหมือนวิดีโอที่กดรีเพลย์

...เสียงหัวเราะต่ำ ๆ นั่น

...แววตาเจ้าเล่ห์แบบที่ทำให้ฉันอยากหันหน้าหนีแต่ขากลับไม่ยอมก้าว

...และ ‘สัมผัส’ ที่มันดันจุดอะไรบางอย่างในตัวฉันขึ้นมาโดยไม่ขออนุญาต

ฉันถอนหายใจ แต่ดวงตาฉันกำลังจ้อง G****e เหมือนเป็นช่องทางสืบราชการลับ

ฉันแปลงนิ้วตัวเองให้เป็นสายสืบพิเศษทันที

มือก็ค่อย ๆ พิมพ์ลงในช่องค้นหา...

“พายุ”

ชื่อเดียวที่ฉันมี

ชื่อเดียว ที่มันดังก้องในหัวตลอดเช้านี้

...แล้วฉันก็นั่งค้างอยู่ตรงนั้น

นิ้วชะงักกลางแป้นพิมพ์ สายตาจ้องจอเหมือนคนโดนสาป

เพราะฉันไม่รู้จะต่อยังไงต่อ

ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

ไม่รู้ว่ากำลังจะเจออะไร...หรือว่าอยากเจออะไร

มีแค่เสียงในหัวที่ดังก้องอยู่เงียบ ๆ

"นี่ฉัน...กำลังจะเริ่มอะไร ที่มันควรเริ่มหรือเปล่านะ?"

…

แต่ในอีกมุมหนึ่งของเมือง—

ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทน้ำเงินเข้ม ยืนนิ่งอยู่กลางเวทีแสงไฟสาดสว่าง

แสงแฟลชจากกล้องรอบตัวกะพริบรัวราวกับสายฟ้าในพายุ แต่ใบหน้าของเขากลับนิ่ง…ราวกับคุ้นชินกับมันทั้งหมด

 ผู้ชายที่ใคร ๆ พากันเรียกว่า ‘เพอร์เฟกต์เกินจริง’

ทั้งหน้าตาคมเข้มเหมือนรูปปั้นหินอ่อนในพิพิธภัณฑ์ยุโรป

โปรไฟล์ดีตั้งแต่เกิด

และไม่ต้องพูดถึงดีกรีนายแบบระดับนานาชาติ ที่เพียงแค่ยืนเฉย ๆ โลกก็ดูเหมือนจะหยุดหมุนเพื่อเขา

แต่ในจังหวะที่กล้องยังไม่หยุดกดชัตเตอร์

ภายใต้แววตาคมเข้มที่เปี่ยมด้วยเสน่ห์นั้น...

ความคิดของเขากลับลอยไปไกล

ติดอยู่กับใบหน้าคนคนหนึ่ง ที่เพิ่งเข้ามา…

แต่กลับฝังลึกอย่างน่าประหลาด

..

ทันทีที่งานแถลงข่าวจบ พายุก็เดินเข้าไปทักทายแฟนคลับกลุ่มเล็ก ๆ ที่รออยู่ด้านหน้า

เขายิ้มบาง ยื่นลายเซ็น พร้อมพูดคุยสั้น ๆ อย่างสุภาพ

แม้จะมีคนรุมล้อม จนกระทั่ง เขาเงยหน้าขึ้น และภาพตรงหน้า...ก็ทำให้หัวใจเขากระตุกวูบ

ผู้หญิงคนหนึ่งในเดรสสีแดงสด รัดรูปจนเผยส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน

ยืนยิ้มราวกับรู้ทัน

"มาริสา"

ลูกสาวของนักธุรกิจชื่อดัง ผู้ครอบครองทั้งอิทธิพลในวงสังคมและฟอลโลเวอร์นับล้านในโลกออนไลน์

เธอคือนางแบบมืออาชีพวัย 30 ปี ที่รู้จักทุกจุดแข็งบนเรือนร่างตัวเอง และใช้มันอย่างมั่นใจไม่ต่างจากอาวุธ

ใบหน้าคมเฉียบรับกับกรอบหน้ารูปไข่ ผิวเนียนสีน้ำผึ้งล้อแสงแดดยามสาย เผยให้เห็นความเรียบเนียนละเอียดราวกำมะหยี่ใต้ชุดเดรสเข้ารูปเนื้อผ้าชั้นดี

ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความมั่นใจ ส้นสูงคู่หรูเคาะพื้นซีเมนต์

กึก... กึก... กึก...

...เหมือนเสียงของใครบางคนที่กำลังจะเปลี่ยนทิศทางของเกม

เธอเดินตรงเข้ามา

ดวงตาภายใต้แว่นกันแดดสีชา ทอประกายวาวระยับ

เหมือนนักล่าที่เพิ่งพบเหยื่อในวินาทีที่อีกฝ่ายหนีไม่พ้น

“พายุ... หยุดก่อนสิคะ”

เสียงของเธอนุ่มชัด แฝงแรงกดดันบางเบา

ราวกับคำพูดนั้น...ไม่ใช่คำขอ แต่คือคำสั่งที่เธอรู้แน่ว่าเขาจะต้องได้ยิน

พายุกระชากสายตากลับ รีบหันตัวและเดินตรงขึ้นรถทันที

ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง

“อย่ามาทำแบบนี้อีก มาริสา” เขาพึมพำกับตัวเอง

ขณะมือบีบพวงมาลัยแน่น และขับออกไปจากตรงนั้น

เหมือนอยากหนีเจ้ากรรมนายเวร ในรูปของแฟนเก่าที่ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ

…

บนถนนทางเข้าที่ปูด้วยหินแกรนิตเรียงตัวเป็นระเบียบ

รถสปอร์ตสีดำเงาวับ แล่นเข้ามาด้วยเสียงเครื่องยนต์ต่ำ ๆ ทว่าเต็มไปด้วยอำนาจ

แสงแดดสะท้อนเงารถเป็นประกายราวกับมีแสงไฟเฉพาะทางของมันเอง

มันมุ่งหน้าไปยังอาณาจักรส่วนตัวที่มีแต่ไม่กี่คนจะได้เหยียบย่างเข้าไป  คฤหาสน์ชานนวิวัฒน์

ตั้งตระหง่านอยู่กลางที่ดินกว่า 40 ไร่ บนทำเลทองของกรุงเทพฯ

ด้านหลังพวงมาลัยคือ ทายาทผู้ครองอาณาจักร

ชานน วิวัฒน์

ลูกชายคนเดียวของนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ระดับต้น ๆ ของประเทศ เจ้าของห้างสรรพสินค้า คอนโดระดับลักชัวรี และเครือโรงแรมระดับห้าดาวในเมืองไทย  แววตาคมดุจใบมีดที่ไม่ต้องเปล่งเสียงก็ทำให้ใครหลายคนต้องถอย

เขาเติบโตท่ามกลางคำว่าหรูหรา ได้ทุกอย่างที่ต้องการตั้งแต่ยังไม่ทันได้ขอ

แต่สิ่งที่ไม่มีใครเคยสอนเขาเลย...คือการรักใครโดยไม่ต้องใช้เงิน

…

ทันทีที่รถจอดสนิท บอดี้การ์ดชุดดำหลายคนก็รีบตรงเข้ามายืนประจำตำแหน่ง

“คุณชายครับ เจ้าสัวไม่อนุญาตให้ขับรถเองนะครับ”

พายุลดกระจกลงเล็กน้อย ยิ้มนิด ๆ แบบไม่ใส่ใจนัก

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”

เขาตอบเรียบ ๆ น้ำเสียงไม่ได้สูง...แต่เด็ดขาดพอให้คนทั้งแถวยอมถอย

มือหนาผลักประตูรถออกอย่างไม่ลังเล ไม่รอใครเปิดให้ตามมารยาท เพราะพายุ ไม่เคยขออนุญาตใครในชีวิต

แม้จะเป็นคำสั่งจาก “เจ้าสัว” ตัวจริง ก็ยังไม่ใช่ข้อยกเว้น

เขาไม่ชอบให้ใครควบคุม

เพราะโลกนี้...เขาโตมากับคำว่า "ทุกอย่างซื้อได้" ยกเว้นอิสระของเขาเอง

ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตเข้ารูปกับนาฬิกาหรูแบรนด์โหด เดินเข้าประตูหน้าบ้านราวกับเจ้าป่า

แต่บอดี้การ์ดทั้งแถวยังต้องเดินตาม ห่างพอไม่ให้เกะกะ—ใกล้พอจะช่วยทัน ถ้าเกิดอะไรขึ้น

เสียงรองเท้าหนังแตะพื้นหินอ่อน ดังสะท้อน ไปทั่วโถงสูงเพดาน

คฤหาสน์หลังใหญ่ที่พ่อเขาทุ่มเงินสร้างเพื่อโชว์อำนาจ แต่พายุ...กลับใช้มันแค่เป็นที่ซ่อนตัว

ของทุกอย่างในบ้านดูแพงฉิบหาย

แต่บรรยากาศมันเย็นเยียบเหมือนโรงแรมหรูที่ไม่มีแขก

โซฟาหนังแท้ไม่มีรอยยับ

โต๊ะอาหารสิบที่นั่ง แต่ไร้จาน

แชนเดอเลียร์ระยิบระยับ แต่ไม่มีใครแหงนมอง

บ้านคนรวย...ที่ไม่มีใครอยู่จริง

เพราะเขาไม่เคย "กลับบ้าน" แบบคนอื่น

พายุเดินตรงไปยังบันไดโดยไม่หัน

ไม่พูด ไม่ชี้ ไม่สั่งใคร แต่ทุกคนรู้ว่า—เขาไม่ต้องพูด คนก็ขยับตามอยู่ดี

นี่คือโลกของเขา

โลกที่ไม่มีใครบังคับเขาได้

...จนถึงตอนนี้