PELAKOR ITU SAUDARA KEMBARKU

(POV: Sierra Ramirez)

Gabi-gabi akong binabagabag ng tanong na 'to.

Hanggang saan mo kayang ibenta ang sarili mo para sa mga mahal mo?

Sa kwarto kong amoy luma at alikabok, habang pinapakinggan ang malalim na hinga ni Papa mula sa lumang hospital bed sa sulok, natanggap ko na ang sagot.

Hanggang sa impyerno. Kung doon man ako dadalhin.

I looked down at the message on my phone again.

A single text.

A price.

And an address.

“₱1,000,000 for one night. No questions. No strings. Be there at 9PM.”

No name. No sender. Just a devil’s deal sealed in silence.

Tumayo ako mula sa gilid ng kama at dahan-dahang isinuot ang itim kong damit—manipis, masikip, halos hindi ako makahinga. Pero iyon ang sinabi ng babae sa bar na nagpakilala bilang “fixer” ng mayayaman.

“Gusto mo ng pera? Hindi ito libre. Pero mabilis.”

Hindi ko alam kung anong klase ng tao ang naghihintay sa kabilang dulo ng pinto. Ang alam ko lang—kung hindi ko babayaran ang utang namin ngayong linggo, tatanggalin si Papa sa ospital. At hindi ko kakayanin iyon.

Ang address ay isang private villa sa Forbes Park—isang lugar na parang nasa ibang mundo. Tahimik. Mailap. Madilim.

Pagkababa ko ng taxi, isang itim na kotse ang sumalubong sa akin. Tinted. Walang plate. Bumukas ang pinto sa likod, hindi ako kinausap ng driver. Tahimik. Presko ang loob, pero nanlamig ang buong katawan ko sa kaba.

Ito na ba ang simula ng wakas ko?

Pagdating namin sa mismong compound, bumungad ang isang mansion na kulay gabi—kulay itim ang pader, may ilaw lang sa main entrance. Bumababa pa lang ako ng kotse, naramdaman ko na agad ang tensyon sa hangin.

Hindi ko pa siya nakikita, pero parang alam na ng katawan kong mapanganib ang lalaking ito.

Pagbukas ng malaking pintuan, isang lalaking naka-itim na suit ang nakatayo roon. Matangkad. Malamig ang mata. Para bang may titig siyang kayang maghubad ng kaluluwa.

“Come in,” he said, deep and direct.

Lumunok ako ng laway habang sinusundan siya papasok sa loob. Tahimik. Matataas ang kisame. Mamahalin ang mga painting. Pero walang kahit anong makulay—lahat ay parang ginawa para sa impyerno.

Dinala niya ako sa isang private lounge. Naka-dim ang ilaw. May isang lalaking nakaupo sa leather couch.

Doon ko siya unang nakita.

Leonardo Dela Vega.

Nakasuot siya ng black dress shirt, bahagyang nakabukas ang itaas, revealing a hint of his defined chest. Matangkad. Matalas ang panga. Malalim ang mga mata. Isang demonyong naka-anyong hari.

“Leave us,” he commanded, and the assistant walked out without a word.

Tumigil ang paghinga ko. Kami na lang dalawa.

“Take a seat, Sierra.”

Napakurap ako. “P-paano n’yo nalaman ang pangalan ko?”

Ngumisi siya. Mabagal. Mapanganib. “I know everything about you. Your father. Your debts. Even your choice of poison—cheap instant coffee.”

Halos mapaatras ako sa kinatatayuan ko. Pero wala na akong pwedeng atrasan.

“Alam mo kung bakit ka nandito,” he said, standing up and walking towards me. “And I’m not here to play boyfriend.”

Lumapit siya nang masyado. Amoy ko na ang mahal niyang pabango—dark wood and sin.

“Ang gusto ko,” he whispered as he reached for my chin, lifting it gently but firmly, “is to see how far you’re willing to go para sa kaligtasan ng ama mo.”

Hindi ako nakasagot. Nanginginig ang tuhod ko. Hindi ko alam kung dahil sa takot o sa kakaibang init na unti-unting gumagapang sa katawan ko.

He studied my face, his thumb brushing against my lower lip. “Don’t speak. Just listen.”

Then he walked away, pouring himself a drink.

“You will stay the night. No touching unless I say so. No questions. No escape. In return, ₱1,000,000 will be transferred to your account before sunrise.”

I swallowed the lump in my throat.

“Do you agree?”

Ang bibig ko, gustong tumutol. Pero ang puso ko, nagdidilim sa bigat ng desisyon.

Pero si Papa… Si Papa ang kapalit.

“Yes,” I said. “I agree.”

He looked at me again, his eyes unreadable. “Good girl.”

Ang gabi ay parang eksena sa isang pelikulang hindi ko ginusto. Hindi niya ako hinalikan. Hindi niya ako ginahasa. Pero ang bawat galaw niya—ang bawat tingin—parang unti-unti akong binabalatan. Hindi niya kailangang sumigaw para maramdaman kong pagmamay-ari niya ako.

Nakaluhod lang ako sa carpet habang pinapanood siyang uminom ng alak, habang siya naman ay pinapanood akong matunaw sa harapan niya.

“You’re not what I expected,” he said, voice low. “Most girls beg. Or try to seduce. Ikaw, you just suffer silently.”

I didn’t know what to say. So I stayed quiet.

Lumapit siya. Hinawakan ang buhok ko, marahang pinadaan sa mga daliri niya. “I don’t like loud girls. I like silence. But I also like pain.”

Napakagat ako sa labi. Ramdam ko ang pagputok ng kaba sa dibdib ko.

He leaned in, whispering in my ear.

“Tonight, I will own your silence, your shame, and your soul.”

At sa gabing ‘yon, hindi katawan ang inangkin niya—kundi ang natitira kong pag-asa.

Nang magising ako kinabukasan, nasa kama ako—malinis ang katawan, pero marumi ang damdamin.

May envelope sa gilid ng kama. Naka-print ang isang resibo ng bank transfer: ₱1,000,000 deposited to Sierra Ramirez.

Sa ilalim, may naka-sulat sa pulang tinta:

“This is only the beginning.” – LDV

Tumayo ako at naglakad palabas ng mansion. Hindi ako binalikan. Walang driver. Walang bantay.

Pero habang nilalakad ko ang driveway palabas, may boses sa loob ko na nagbubulong—

"Sierra, hindi ka lang nabili—nakatali ka na sa kanya."

At hindi mo pa alam kung gaano kabangis ang impyerno kapag ang demonyo mismo ang umibig.