#14 เกาะที่ไร้ชื่อ

เพลิงลุกไหม้ยอดไม้ โหมกระท่อมริมฝั่งทะเลสาบให้กลายเป็นเศษเถ้าดำราวสรวงสวรรค์เคยทอดทิ้งที่นี่ไปนานแล้ว...

ข้ายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ใต้แสงสีส้มของความสูญเสีย

ข้ารู้สึกราวกับห้วงเวลาหยุดหมุนในชั่วครู่ที่สายตาจับจ้องไปยังร่างหนึ่งบนพื้น—เรน ชายผู้เคยเป็นทั้งเพื่อน ทั้งรัก และบัดนี้…เป็นเพียงซากอดีตที่ไร้คำแก้ตัว

เสียงสะอื้นของนีร่าดังแผ่วอยู่เบื้องหลัง หยดน้ำตาสีดำยังร่วงทีละหยดลงสู่ผืนดินที่เปียกชื้นจากทั้งฝนที่เพิ่งจางหาย และเลือดที่ยังไม่แห้ง

ข้าอยากยื่นมือไปปลอบนาง

แต่ข้ากลับยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น...เพราะบางความเจ็บ ก็ไม่มีถ้อยคำใดปลอบประโลมได้

> “อีธาน…”

เสียงนางเบาเหมือนเสียงคลื่นลมที่ซัดชายฝั่ง

ข้าหันมาช้า ๆ และสบตากับนาง

ดวงตาคู่นั้น—แม้จะยังงดงาม—กลับเต็มไปด้วยร่องรอยของการแตกสลาย

> “ข้า…เหนื่อยเหลือเกิน…”

นางเอ่ยก่อนจะซบหน้าลงบนบ่าข้า ข้าได้แต่ยกแขนขึ้นโอบประคองแผ่นหลังบางเอาไว้แน่น มาริเบลยืนนิ่งอยู่ด้านข้าง ร่างเล็กที่เปื้อนเลือดและดินเงยหน้ามองพี่สาวอย่างเงียบงัน น้ำตาของนางไม่ไหล…เพราะนางไม่เหลือแม้แรงจะร้องไห้อีกแล้ว

ข้าอยากให้คืนวันสงบกลับมา แต่ในโลกนี้—มันไม่เคยง่ายเช่นนั้น

เพราะแล้วในขณะที่แสงเพลิงยังไหวริบไหวยามค่ำ คืนที่ควรเงียบสงบหลังบทอวสานแห่งความรุนแรง กลับปรากฏเสียงระเบิดดังก้องจากเบื้องทิศตะวันตกเฉียงใต้ของทะเลสาบ

> “ปึงงง!!!”

ผืนน้ำกระเพื่อมไหว เสียงตะโกนและเสียงกลองโทนดังขึ้นราวกับลั่นฆ้องศึก ข้าตวัดสายตาไปทันที ร่างของนีร่าผงะเงยหน้ามองตามด้วยความตื่นตระหนก

> “นั่น…นั่นเสียงปืนใหญ่!”

> “เราถูกจู่โจมอีกแล้ว!”

หนึ่งในเงือกสาวตะโกนขึ้น ขณะที่ร่างของพวกนางต่างแตกตื่นอีกครั้ง

ท้องทะเลเบื้องหน้ากำลังถูกผ่าออกด้วยเงาทะมึนของเรือใหญ่—เรือสำเภาสามเสา ธงดำปลิวไสวกลางลม กลางหัวธงปักตราหัวกะโหลกสองดาบไขว้ เสียงคำรามของลูกเรือดังกระหึ่มบนดาดฟ้า

> “เรือ…ของโจรสลัด!?”

ข้ากัดฟันแน่นในทันใด ดวงตาสอดแนมผ่านเปลวไฟไปยังร่างสูงใหญ่บนหัวเรือ—ร่างนั้นยืนมั่นคงไม่ไหวเอน เส้นผมยาวประบ่าถูกลมพัดปลิว เสื้อคลุมหนังเสือคลุมไหล่ หนวดเคราดำเข้มบดบังใบหน้าครึ่งหนึ่ง และตาข้างหนึ่งเป็นเพียงรอยแผลปิดทับด้วยแผ่นหนังดำ

> “กัปตันแบร์กตัน…” ข้าเอ่ยชื่อต้องห้าม—เสียงข้าสั่น

โจรสลัดผู้เป็นตำนานแห่งน่านน้ำใต้ ชายผู้ไม่มีหัวใจและไม่รู้จักความเมตตา

> “นีร่า! เจ้าและมาริเบลรีบหนีไป!” ข้าตะโกนขึ้น ก่อนจะยกดาบขึ้นมาเบื้องหน้า

> “ไม่…ข้าจะไม่ทิ้งเจ้าไว้” นางกระชับมือมาริเบลแน่น ดวงตายังคงไหลหยดน้ำตาดำอย่างไม่หยุดหย่อน แต่นางกลับไม่แสดงความอ่อนแออีก

เสียงแตรเป่าเรียกลูกเรือดังก้อง

เรือเทียบฝั่งอย่างรวดเร็วด้วยทักษะชำนาญของลูกเรือแบร์คตัน

และร่างนั้น—กัปตันแบร์กตัน—ก็ก้าวลงสู่ผืนทรายโดยไม่หวั่นไหวแม้เศษเถ้าจะยังลอยฟุ้งกลางอากาศ

> “เจ้าเป็นใครกัน ข้าจำไม่ได้ว่ามีชื่อเจ้าอยู่ในเส้นทางการล่าของข้า…” แบร์กตันเอ่ยเสียงต่ำ กระบี่โค้งข้างเอวส่องประกายราวเขี้ยวอสรพิษ

ข้ายืดตัวตรง พยายามกลืนคำกลัวลงคอ

> “แต่ชื่อของข้า จะสลักในดวงตาเจ้าก่อนตะวันรุ่ง—ถ้าข้าต้องตายตรงนี้ ก็จะตายเพื่อปกป้องพวกนาง”

แบร์กตันหัวเราะเบา ๆ—เสียงหัวเราะที่ปราศจากมวลความเมตตาใด ๆ ทั้งสิ้น

> “ความรักหรือ? ช่างน่าสมเพช…”

เขาคว้ากระบี่ออกจากฝักอย่างเชื่องช้า แสงจากเพลิงสะท้อนคมโลหะเหมือนเลือดสด

และในค่ำคืนนั้น—

กลางหมู่บ้านเงือกที่กำลังจะกลายเป็นตำนานเถ้าธุลี เสียงปะทะของดาบก็ดังขึ้นอีกครั้ง

โลหะกระทบดังกังวาน เสียงฝีเท้าโถมใส่กันท่ามกลางควันไฟ ความเจ็บปวด และอดีตที่หลอกหลอน...

แต่คราวนี้...ข้าจะไม่ยอมให้ความรักต้องสูญเสียอีกแล้ว ไม่ว่านี่จะเป็นศึกสุดท้าย หรือเพียงบทเริ่มต้นของฝันร้ายครั้งใหม่

ข้า—นีร่า—กำมือของมาริเบลแน่นยิ่งกว่าทุกครา

เรือนร่างของน้องข้ายังบอบบาง มือขาวซีดที่เคยว่ายน้ำเก่งกาจ บัดนี้กำลังสั่นระริกด้วยแรงเจ็บจากบาดแผล

> “พี่...พี่จะพาเราไปที่ใด…” นางเอ่ยเสียงแผ่ว ร่างน้อยสะดุดกับรากไม้เบื้องหน้า

> “ที่ใดก็ได้ที่แสงไฟของพวกมันไปไม่ถึง” ข้าตอบ ทั้งที่ในใจยังไม่รู้แม้กระทั่งทิศทางที่จะวิ่งต่อ

เบื้องหลังนั้น...เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของพวกโจรสลัดไล่ตามมาไม่ห่าง

พวกมันย่ำลงบนพื้นดินอย่างไม่ปรานี พร้อมเสียงคำรามต่ำราวกับสัตว์ป่า—พร้อมฉุด พร้อมฆ่า หากพวกข้าถูกพบ

สายลมเย็นยามค่ำพัดเอากลิ่นควันไฟและเหล็กไหม้มาปะทะจมูก

เสียงเปลวไฟแตกตัวอยู่เบื้องหลังประหนึ่งจะเผาชีวิตและอดีตของพวกข้าให้กลายเป็นเพียงผงธุลี

> “รีบ!” ข้ารั้งมาริเบลให้ก้าวเท้าต่อไปอย่างรวดเร็ว

เท้าเปล่าของเราสองพี่น้องเหยียบย่ำไปบนพื้นทรายหยาบกร้าน ก่อนจะมุดเข้าเขตป่ารกร้างซึ่งเคยเป็นทางลับสู่บึงน้ำต้องห้าม

ต้นไม้สูงชะลูดต้อนรับพวกข้าด้วยเงามืด

กิ่งไม้เกี่ยวผ้าคลุมของข้าจนหลุดรุ่ย ผมยาวเปียกชื้นของข้ากระเซิงจนบดบังวิสัยทัศน์

แต่มือข้ายังไม่ยอมปล่อยมาริเบลแม้เพียงชั่วครู่

> “พี่ นั่น…” เสียงน้องนางเบาเหมือนเสียงลม

ข้ามองตามปลายนิ้วนาง—เห็นเงาเสาไม้ผุ ๆ โผล่ขึ้นจากพงหญ้าด้านหน้า นั่นคือ สะพานเก่า…แต่สะพานนั้นพังครึ่งซีก

ไม้ผุจนเห็นโพรงด้านล่างเป็นน้ำลึกกรัง ลำธารเล็กที่หลบซ่อนตัวเงียบงันในความมืด

ข้าไม่แน่ใจว่ากระโดดลงไปจะเจอสิ่งใด…

แต่หากยังลังเลอยู่ตรงนี้ อีกไม่เกินหนึ่งลมหายใจ พวกมันจะตามมาทันแน่นอน

> “จับข้าไว้แน่น ๆ อย่าหวั่นไหว” ข้ากระซิบ ก่อนจะดึงนางมากอดแนบอก

แล้วข้าก็กระโจนลงไป—ร่างทั้งสองพุ่งผ่านอากาศ

เสียงลมหวิวอยู่ข้างหู ก่อนจะ ตู้มมม! เสียงร่างเรากระทบน้ำเย็นจัด

ความเย็นเฉียบกัดร่างข้าทันที

มาริเบลกอดข้าแน่น เราสองพี่น้องดำลงสู่ความมืดของสายน้ำที่เคยเป็นบ้าน แต่บัดนี้กลับเย็นชาไร้ไอรัก

ข้าว่ายฝ่าความมืดลงสู่โพรงใต้น้ำ—หวังว่ามันยังไม่ถูกทับถมไปตามกาลเวลา

> “อีกนิดเดียว…ทนไว้…” ข้ากระซิบกับนาง

ในใจ ปอดของข้าเริ่มตึง ร่างเริ่มชา และแสงริบหรี่ที่ปลายโพรงน้ำคือสิ่งเดียวที่ข้ายึดไว้ไม่ให้จม

ในที่สุด...

ข้าก็โผล่ขึ้นสู่ผิวน้ำอีกฝั่งหนึ่ง—เป็นอ่าวเล็กที่เงียบงัน ห่างไกลจากเสียงระเบิดและกรีดร้อง

ข้าหอบหายใจแรง กอดมาริเบลไว้แน่น—นางยังคงไอจนน้ำตาไหล

> “พี่...เรารอดหรือ” นางถามทั้งที่เสียงยังสั่น

> “ยังไม่…แต่เรากำลังจะ” ข้ากระซิบตอบ ก่อนจะหันมองผืนทะเลที่มืดมิดเบื้องหน้า

ข้ายังไม่รู้ว่าเส้นทางข้างหน้าจะพาไปที่ใด—แผ่นดินใหม่? หรือนรกอีกบท?

แต่ตราบใดที่มือข้ายังจับมือมาริเบลไว้ได้...

ข้าจะหนีให้พ้นแม้ต้องแลกด้วยลมหายใจสุดท้ายของตน