#16 บาดเเผล

แสงจันทร์สาดสีเงินลงเหนืออ่าวลับ เงาน้ำพลิ้วไหวใต้ผืนฟ้ายามค่ำคืน ท่ามกลางความเงียบงันที่แทบจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น ข้าค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นจากแอ่งน้ำข้างหาด ดินเหนียวเปรอะขา เท้าของข้าเหยียบลงไปบนผืนทรายที่เย็นชื้น

เท้า—ไม่ใช่หางเงือกอีกต่อไป

ข้ามองปลายขาตัวเองอย่างอึ้งงัน ผิวเนื้อที่เคยเป็นเกล็ดทองสะท้อนแสงบัดนี้กลายเป็นผิวมนุษย์เรียบเนียน ซีดขาวด้วยไอเย็นของน้ำและความเหน็ดเหนื่อย

ข้าไม่รู้ว่าสิ่งใดเปลี่ยนร่างข้ากับน้อง…บางที อาจเป็นเวทมนตร์ของโพรงน้ำใต้เกาะ หรือบางสิ่งที่เรายังไม่เข้าใจ

> “พี่…” เสียงเบาเรียกจากข้างหลัง ข้าหันไปเห็นมาริเบลกำลังพยายามพยุงตัวลุกขึ้นเช่นกัน

“ข้า…ข้าก็มีเท้าเหมือนเจ้าแล้ว”

ข้าประคองนางขึ้นจากน้ำ ดวงตานางเบิกโพลง ขณะจ้องมองปลายเท้าตัวเองเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งเห็นโลกเป็นครั้งแรก ผมของนางเปียกปอนแนบแก้ม หยดน้ำยังเกาะตามขนตาคล้ายหยดน้ำตา

ข้าจับมือนางไว้แน่น

> “เรายังมีชีวิตอยู่ และนั่น…คือสิ่งเดียวที่สำคัญ”

สายลมยามค่ำคืนพัดหอบเอากลิ่นทะเล กลิ่นดิน กลิ่นมอส และกลิ่นไม้ผุจากป่าด้านหน้าเข้ามา ด้านหลังของเราคือผืนน้ำกว้างใหญ่เบื้องหลังภูเขาหินสูงชัน ไม่มีทางกลับ

ข้างหน้า…มีเพียงเกาะปริศนา—ที่เราไม่รู้จักเลยสักนิด

เราสองพี่น้องเริ่มก้าวเท้าเดินไปตามเส้นทางที่ไม่มีใครปูไว้ พื้นดินปกคลุมด้วยพืชคลุมดินเลื้อยพัน ซากใบไม้และกิ่งไม้แห้งกรอบขยี้ใต้ฝ่าเท้าทุกย่างก้าว เสียงของเราดังชัดในป่าเงียบอย่างไม่น่าไว้วางใจ

> “พี่…นี่มันที่ไหนกันแน่ ทำไมถึงเงียบขนาดนี้…”

> “ข้าไม่รู้…แต่มันเหมือนป่าที่ไม่อยากให้ใครเข้ามา” ข้าตอบในลำคอ

เสียงสัตว์ป่ากระซิบแว่วตามสายลม—นกกลางคืนตัวเล็กส่งเสียงร้องหวิว หมากลางป่าหอนเบา ๆ อย่างไม่แน่ใจว่ากำลังขู่ภัย หรือเตือนให้เราถอยกลับ

เถาวัลย์เลื้อยพันตามกิ่งไม้ ก่อตัวเป็นอุโมงค์ธรรมชาติที่แสงจันทร์ลอดผ่านเพียงเล็กน้อย เงาไม้ตกทอดลงบนผิวของเรา ราวกับมือของสิ่งลึกลับจากอดีตกำลังลูบไล้ผิวเนื้อที่ไม่คุ้นเคย

> “พี่ นั่นแสงอะไร…”

ข้าหยุดฝีเท้า หรี่ตามอง—เบื้องหน้าในพงไม้หนา มีแสงสีฟ้าเรืองรองลอดช่องใบไม้ คล้ายแสงจากหิ่งห้อย หากแต่มันไม่เคลื่อนไหว…นิ่งเหมือนหยดแสงจากดวงวิญญาณ

ข้าดึงมือมาริเบลไว้แน่น

> “เราอาจจะต้องไปดู…มันอาจนำทางเรา หรือ…เป็นกับดักก็ได้” ข้าเอ่ยพลางสูดหายใจเข้าลึก

ฝีเท้าเราแผ่วเบาลง ข้าก้าวนำช้า ๆ ผ่านพงไม้และเถาวัลย์ แล้วแหวกแนวพุ่มไม้สุดท้ายออก

ตรงหน้าคือ…ที่ราบเล็ก ๆ กลางป่าที่ถูกล้อมรอบด้วยต้นไม้สูงชะลูด แสงสีน้ำเงินที่เห็นคือแหล่งน้ำ—บ่อน้ำตื้นที่ผิวสะท้อนแสงเหมือนท้องฟ้ายามรุ่งสาง ใต้น้ำนั้นมีประกายแสงบางอย่างเคลื่อนไหว…คล้ายสิ่งมีชีวิต แต่ไม่ใช่ปลา

> “ข้าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย…” มาริเบลกระซิบ ดวงตานางเบิกกว้างขณะจ้องมองลงไป

ข้าค่อย ๆ คุกเข่าลงข้างบ่อ เอื้อมมือแตะผิวน้ำเบา ๆ แสงสีน้ำเงินพุ่งวาบขึ้นรอบนิ้วคล้ายมีบางอย่างตอบรับการสัมผัส

และทันใดนั้น…แสงนั้นก็พุ่งผ่านขึ้นสู่กลางอากาศ กลายเป็นภาพลาง ๆ ของหญิงสาวคนหนึ่ง—ใบหน้าซีดขาว ดวงตาเศร้าสร้อย สวมผ้าคลุมยาวจรดพื้น

> “จงระวัง…ทางข้างหน้าไม่ได้ปลอดภัยอย่างที่ตาเห็น” เสียงของนางดังก้องในหัว ไม่ใช่การพูด แต่เหมือนถ้อยคำถูกส่งตรงเข้าจิตใจ

มาริเบลตัวสั่น ข้าดึงนางเข้ามากอดแน่นอีกครั้ง แสงนั้นค่อย ๆ จางลง ก่อนบ่อจะกลับมาเงียบงันราวไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

พวกเราสองพี่น้องไม่พูดอะไรอีก

เพราะคำเตือนนั้น…มันชัดเจนพอแล้ว

เราเดินต่อท่ามกลางป่าเงียบ ความมืดคลืบคลานเข้ามาในจิตใจไม่ต่างจากเงาไม้ที่ทอดทับลงบนผิว ร่างกายเริ่มเหนื่อยล้า เท้าที่เพิ่งได้มายังอ่อนแรง มาริเบลเริ่มก้าวช้าลง น้ำเสียงนางเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ

> “พี่…ข้ารู้สึก…มึน ๆ”

ข้าเหลือบตามองนาง สีหน้านางซีดจางเกินธรรมดา

> “อดทนอีกนิดนะ เราต้องหาที่พักคืนนี้ให้ได้ก่อน”

พงไม้เบื้องหน้าเปิดออกอีกครั้ง เผยให้เห็นซากกระท่อมไม้เก่าแก่ กำแพงผุพัง หลังคาเอนเอียง แต่ยังมีบางส่วนที่พอจะกันลมกันฝนได้ ข้าพยุงน้องเข้าด้านใน ใช้ใบไม้แห้งที่กวาดได้ปูรองพื้นอย่างลวก ๆ

> “คืนนี้เราจะพักที่นี่” ข้ากระซิบข้างหูนาง ลูบผมนางเบา ๆ พลางแนบมือลงบนหน้าผาก

มันร้อน…ผิดปกติ

ข้าขมวดคิ้ว หัวใจเริ่มสั่นไหว

> “ขออย่าให้เป็นอะไรร้ายแรงเลย…”

เช้าวันถัดมา เสียงนกร้องแผ่วเบาในผืนป่าที่เงียบสงบ...แต่ภายในกระท่อมไม้เก่ากลางเกาะ กลับไม่สงบเช่นธรรมชาติที่ล้อมรอบ

มาริเบลนอนนิ่งอยู่บนพื้นใบไม้ที่ข้าเพิ่งสางทำความสะอาดเมื่อคืน มือข้างหนึ่งของนางวางพาดเหนืออก ส่วนอีกข้างถูกพันไว้ด้วยผ้าขาวเก่า ๆ ซึ่งเริ่มซึมเป็นสีคล้ำแดง น้ำหนองไหลซึมผ่านผืนผ้าอย่างช้า ๆ จนเปียกชื้นตรงกลาง

แผลฟันที่แขนของนาง—รอยลึกที่ได้จากการถูกฟันด้วยดาบสั้นของโจรสลัด—เริ่มบวมพอง ปากแผลบิดเบี้ยวขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนเถาไม้มีพิษแทรกเข้าไปในเนื้อใน

ข้านั่งอยู่ข้างกาย ก้มหน้าแนบมือแตะหน้าผากนาง—เย็นเฉียบผิดธรรมดา แต่เหงื่อกลับซึมทั่วขมับ

> “มาริเบล…” ข้าเรียกเบา ๆ ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมเปียกเหงื่อของนางออกจากใบหน้า

“อดทนไว้นะเจ้า…อีกนิดเดียว พี่จะหายาให้เจ้าเอง…”

มาริเบลลืมตาช้า ๆ ดวงตาของนางแดงจัด ขอบตาอักเสบเล็กน้อย

> “ข้า…เจ็บจังเลยพี่” เสียงของนางแหบพร่า

“เหมือนไฟมันแผดเผาอยู่ข้างใน…”

ข้าสูดหายใจลึก พยายามไม่ให้แววตาแสดงความกลัว แผลฟันนั้น...ไม่ได้ลึกถึงกระดูก แต่ดูไม่ปกติเลยสักนิด

ข้าคิดย้อนถึงตอนที่พวกเราวิ่งหนีจากชายฝั่ง ตอนที่พวกมันกรูเข้ามา น้องสาวข้าถูกเฉือนแขนด้วยดาบของชายในชุดคลุมสีเลือดคนนั้น—คนที่ตะโกนสั่งให้นำพวกเราไปขึ้นเรือของแบร์กตัน

ดาบของมันไม่ใช่แค่ดาบธรรมดา…ข้ายังจำได้ดี—ขอบดาบคมปลาบมีคราบบางอย่างที่เหมือนยางไม้สีม่วงเข้มเคลือบอยู่…กลิ่นฉุนรุนแรงเหมือนดอกไม้ป่าที่เน่าเปื่อย ข้าไม่เคยสนใจนักในตอนนั้น แต่ตอนนี้...

> “พิษ…” ข้ากระซิบกับตนเองเบา ๆ

“ดาบของมันน่าจะเคลือบพิษ…”

มาริเบลเริ่มหายใจถี่ขึ้น สีหน้าเริ่มซีดเซียวจนข้าต้องจับไหล่นางไว้แน่น

> “อย่าเพิ่งหลับนะ…เจ้าได้ยินเสียงข้าไหม?” ข้าพูดใกล้หูนาง

“เราจะผ่านมันไปด้วยกัน…ได้ยินไหม มาริเบล?”

> “พี่…” นางกัดฟันแน่น น้ำตาไหลออกจากหางตา

“ข้ารู้สึกเหมือนตัวข้ากำลังละลาย…”

ข้ากำมือแน่น…ตัวสั่น

ในใจรู้ดีว่า ถ้ายังไม่หาทางรักษา—หรืออย่างน้อยก็หาสมุนไพรที่พอจะช่วยบรรเทาอาการอักเสบได้—มาริเบลอาจไม่รอดถึงคืนถัดไป

ข้าตัดสินใจในวินาทีนั้น

> “เจ้าต้องรออยู่ตรงนี้ เข้าใจไหม?” ข้าบอกเสียงหนักแน่น

“พี่จะเข้าไปในป่าลึก หายา หาหมอ หาอะไรก็ได้ที่จะช่วยเจ้าให้พ้นจากคำสาปร้ายนี้…”

นางมองข้าด้วยแววตาเลือนลาง—แต่ก็พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง ราวกับหมดแรงจะฝืน

ข้าโน้มตัวจูบหน้าผากนาง—เย็นดั่งน้ำแข็ง

ข้าลุกขึ้น...หันหน้าสู่ป่าทึบที่ไม่เคยรู้จัก เส้นทางไม่มีใครบอก ทิศไม่มีใครนำ แต่ข้าจะไป—แม้ต้องสู้กับปีศาจแห่งผืนป่า แม้ต้องฝ่าลมพายุและคำสาปของแผ่นดินลับแล