LOGINShare
#25 ความลับของเมืองนี้
Last Updated:
2025-06-20 14:35:19นีร่าไม่เคยกลัวแสงแดด
แต่ยามเช้าของวันที่สามบนแผ่นดิน เธอเริ่มหลีกเลี่ยงมัน… อย่างไม่รู้ตัว ผิวของเธอเคยเนียนชื้น ดั่งเนื้อปลาในละอองเกลือ แต่ตอนนี้ แห้งตึง แห้งจนเมื่อเธอขยับนิ้วแขน เหมือนมีบางอย่าง ลั่นอยู่ใต้ผิวหนัง เธอเอามือแตะต้นแขน และพบว่าผิวเริ่มแตกลายบางจุด เส้นรอยแตกเล็ก ๆ ที่เหมือนลายแห้งบนดินร้าง... บางจุดหลุดออกเป็น เศษสะเก็ดบาง ๆ ราวกับเกล็ดปลาที่แห้งกรัง เมื่อเธอเกา เศษผิวซีดขาวร่วงลงกับพื้นทราย และจากใต้รอยนั้น... มี เบทะ ของเหลวใสอมเงินที่คล้ายเลือดของเงือก ซึมออกมาเงียบ ๆ เหมือนหยดน้ำจากหินในถ้ำ เธอหอบเบา ๆ หน้าอกกระเพื่อม ผิวตรงซี่โครงขึ้นเงา — ไม่ใช่เหงื่อ แต่เป็นการตอบสนองสุดท้ายของผิวที่ “เคยอยู่ใต้น้ำ” ความเงียบที่ไม่สามารถพูด เธอไม่บอกอีธาน เพราะในแววตาของเขามีความสุข และเธอไม่อยากให้เขารู้ว่า ร่างของเธอ กำลังค่อย ๆ แหลกสลายจากภายใน เมื่อเขายื่นถ้วยน้ำจืดมาให้ เธอรับไว้ แต่ไม่ใช่เพื่อดื่ม เธอรินลงมือ แล้วลูบเข้ากับแขน ชะโลมเบา ๆ ให้ผิวไม่ขาด น้ำเปล่าเย็นเฉียบไหลลงมาตามข้อศอก และเธอ... หลับตาในชั่ววินาทีนั้น เหมือนได้หายใจใต้น้ำอีกครั้งหนึ่ง คืนที่เธอร้องไห้เงียบ ๆ กลางดึก อีธานหลับแล้ว เธอเดินออกไปริมฝั่ง ย่อตัวลง และปล่อยให้คลื่นเล็ก ๆ ซัดเข้ามาแตะปลายเท้า ทันทีที่ผิวสัมผัสน้ำทะเล ความเย็นไหลเข้ากระดูก... ผิวที่แตกร้าวเริ่มแนบสนิทกลับชั่วครู่ เหมือนร่างเธอ... จำได้ว่า “นี่คือบ้าน” นีร่ากัดริมฝีปากแน่น เพราะรู้ว่าเธออยู่ห่างจากมันนานเกินไป “เรารอดจากเกาะต้องสาป... แต่ข้าอาจไม่รอดจากแผ่นดิน” นีร่าคลานเข่าช้า ๆ ไปยังริมคลื่น ปลายนิ้วจุ่มลงน้ำ เธอกำไว้แน่น สัมผัสเย็นของทะเลเหมือนกระแสเลือดที่หายไปกลับคืนมาชั่วครู่ แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น... เมื่อเธอเงยหน้ามองแสงดาว — หัวใจกลับรู้สึก หนักแน่นด้วยความเจ็บปวด เสียงฝีเท้าแผ่วเบาเคลื่อนเข้ามาเบื้องหลัง เธอไม่หันกลับ — เพราะรู้ว่าใคร “คิดอะไรอยู่?” เสียงของมาริเบลเอ่ยขึ้น เงียบ เรียบ ถัดมาไม่กี่ก้าวคือไอล่า สวมเสื้อคลุมผ้าดิบ ท่าทางเรียบง่ายแต่สายตาคมเฉียบเหมือนเคย นีร่าพูดเบา ๆ ราวกระซิบกับทะเล “ข้า... เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองควรอยู่ตรงไหน” มาริเบลนั่งลงข้างเธอ ไอล่าคุกเข่าลงอีกฝั่ง ทั้งสองมองทะเล ไม่เร่ง ไม่เร้า “เจ้าเปลี่ยนไปมากตั้งแต่มาอยู่กับพวกเรา” มาริเบลเอ่ย “แต่นั่นอาจไม่ใช่สิ่งดี... ถ้ามันทำให้เจ้าลืมว่าเจ้าคือใคร” ไอล่าพูดต่อโดยไม่สบตา “ข้ารู้จักแววตาแบบนั้น... แววตาของคนที่อยากอยู่ แต่ร่างกายเริ่มไม่ยอมให้ใจอยู่ต่อ” นีร่านิ่งงัน เลือดยังซึมออกจากรอยแตกบางจุดตรงแขน แม้เธอจะซ่อนมันใต้ผ้าคลุมบาง ๆ “ข้ารักเขา...” เธอพูดเสียงสั่น “หรืออย่างน้อย ข้าคิดว่าข้ารัก...” มาริเบลมองเธอนิ่ง “เจ้าเคยรู้สึกแบบนั้นก่อนหน้านี้ไหม กับมนุษย์คนอื่น” นีร่าส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่เคย… เขาไม่เหมือนใคร เขาฟังข้า เขาไม่กลัวข้า” “แต่เขาหายใจด้วยอากาศ เจ้า... หายใจด้วยน้ำ” ไอล่าพูดเสียงเบา คืนที่หกบนฝั่งเมืองน่าหลงใหลนามว่า ดาร์กวาเรน เมืองที่เต็มไปด้วยแสงไฟ ยิ้มแย้ม น้ำสะอาด และผู้คนอัธยาศัยดีเกินจริง เมืองที่มอบข้าวปลา สุรา และเสียงหัวเราะ เมืองที่ให้ทุกสิ่ง... ยกเว้นเงาในแววตา อีธานเริ่มเป็นคนแรกที่รู้สึก ระหว่างเดินผ่านตลาดในเช้าอันสดใส หญิงขายผลไม้ที่ยื่นแอปเปิลให้เขา พูดด้วยน้ำเสียงและคำเดียวกันกับเมื่อวาน เหมือน บันทึกที่เล่นซ้ำ “ลองชิมดูสิ สดจากสวนข้างเขา…” น้ำเสียงนั้นเหมือนทุกพยางค์ถูกกดจากลิ้นกล ริมฝีปากขยับไม่สอดคล้องกับเสียง และเมื่อเขาเดินกลับมาทางเดิมอีกครั้ง ห้านาทีต่อมา หญิงคนเดิม… ยื่นแอปเปิลด้วยประโยคเดียวกัน ท่าทางเดิม มือข้างเดิม แม้แต่ทิศทางลม… ยังไม่เปลี่ยน เมื่อเมืองเริ่มหายใจ คืนนั้น พวกเขานอนไม่หลับ นีร่าเดินออกมายังลานกว้างหน้าโบสถ์ และพบว่าอาคารทุกหลัง… “มีไอน้ำพวยพุ่งออกจากหน้าต่าง” เหมือนช่องปอด... หายใจ ไม่ใช่ไอร้อนของไฟ หรือควันอาหาร แต่เป็นไอเย็น... เหมือนร่างกายที่เพิ่งตาย ยังอุ่นอยู่ --- ความจริงที่อยู่ใต้พื้นดิน อีธานกับนีร่าตัดสินใจตามหาทางออก พวกเขาลงไปยังใต้โบสถ์ ที่นั่น พวกเขาพบอุโมงค์ ลึกลงไปใต้แผ่นดิน — เย็นเฉียบ และชื้นแฉะเหมือนร่างเน่า และตรงกำแพงอุโมงค์ มีรอยฝ่ามือหลายร้อยนับไม่ถ้วน ขูดด้วยเล็บจนเลือดไหลทิ้งร่อง บางรอยมีเศษเล็บมนุษย์ฝังคาอยู่ในผนัง ที่ปลายสุดของอุโมงค์ พวกเขาพบห้องโล่ง — เต็มไปด้วยโต๊ะอาหาร แต่บนจานทุกจาน… มีสิ่งเดียวกัน กระดูกมนุษย์ที่ถูกเคี้ยวแล้ว --- ไม่มีเมืองที่ชื่อดาร์กวาเลน เมื่อพวกเขากลับขึ้นมาข้างบน เมืองเงียบลง ไม่มีเสียงดนตรี ไม่มีผู้คน ร้านทุกหลังยังเปิดอยู่ แต่ไม่มีใคร… ขยับเลยแม้แต่นิด หญิงขายแอปเปิลยังยื่นผลไม้ลูกเดิม… มือยังกางอยู่ในอากาศ… แต่ริมฝีปากหยุดนิ่ง ตาไม่กะพริบ อีธานก้าวเข้าไปใกล้ และสัมผัสตัวเธอเบา ๆ เย็น… เหมือนซากปลา ผิวเธอหยุ่น... ไม่ใช่ผิวคน แต่เป็น เนื้อที่ถูกหล่อขึ้นมา แล้วเขาก็สังเกตว่า… บ้านเรือนทั้งหมดไม่ได้ต่อด้วยไม้ แต่ต่อจาก เส้นเอ็น แผ่นไม้ทุกแผ่นมี “รูพรุน” เหมือนรูหายใจ ทั้งเมือง… คือสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ ที่หลอกให้พวกเขาคิดว่าเป็นเมือง และสิ่งที่เดินพูดคุย คือ “ชิ้นส่วน” ที่มันขยับได้
Latest chapter
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #33 ผู้คุมกฏเเห่งทะเล
เสียงดาบชนดาบ ปะทะกับคำสาปและพลังโบราณท้องฟ้าถูกฉีกเป็นสองขั้วแสงและเงาผสานกันในสมรภูมิครั้งนี้“สงครามแห่งสองโลก…เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น”หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดจนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าอีธานกับนีร่าและมาริเบล รวมถึงไอล่า ได้หลบซ่อนตัวอยู่ในถ้ำเล็ก ๆ ริมผาเสียงคลื่นกระทบโขดหินเป็นจังหวะช้า ๆ คล้ายกล่อมให้ใจเย็นลงนีร่านั่งลงบนโขดหินขรุขระ มือยังสั่นจากพลังที่ไหลเวียนในตัวผิวเกล็ดเงินยังส่องแสงริบหรี่ในความมืด“ข้าไม่เคยรู้ว่าพลังนี้จะรุนแรงขนาดนี้...” เธอพูดเสียงเบา“ทุกครั้งที่ใช้...มันเหมือนข้ากำลังสูญเสียตัวเองไปทีละน้อย”อีธานนั่งลงข้าง ๆ“ข้าเข้าใจดี...แต่เจ้าไม่ได้อยู่คนเดียว”เขาวางมือทาบลงบนมือของนีร่า“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”มาริเบลเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูด“พี่สาว...เรากลัวนะ กลัวว่าเจ้าอาจเปลี่ยนไปจนเราจำไม่ได้”นีร่าหันไปมองน้องสาวด้วยสายตาอบอุ่น“ข้าเองก็กลัว...กลัวว่าจะกลายเป็นสิ่งที่ข้ากลัวที่สุด”ไอล่ายืนเงียบ ๆ ข้างหลัง ก่อนพูดขึ้น“แต่ข้ารู้ว่า...พลังที่เจ้าได้รับ ไม่ใช่คำสาปอย่างเดียว มันคือโอกาส”“โอกาสอะไร?” อีธานถามด้วยความสงสัย“โอกาสที่จ
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #32 ผู้ที่ตื่นจากการหลับไหล
ขณะเดียวกัน แบร์กตันยืนอยู่หน้าชายฝั่งเขาโยนหินก้อนหนึ่งลงทะเล ไม่กี่วินาทีต่อมา ฟองน้ำจำนวนมากผุดขึ้นและสายลมเย็นผิดธรรมชาติก็พัดมา เขาหัวเราะแผ่วเบา“ข้าไม่ต้องการทองคำอีกแล้ว”“ข้าอยากเป็น...สิ่งที่ไม่มีวันตาย ใต้ท้องทะเล…” คืนแรม...ลมเย็นจนทะลุผิวกระดูกบนฝั่ง ม่านหมอกบาง ๆ คลุมผืนทรายราวผ้าขาวคลุมศพอีธานสะดุ้งตื่นเสียงอะไรบางอย่างดังจากริมหาดแอ่ด...เสียงโซ่ครูดพื้นหินเสียงหายใจลึกเหมือนจากปอดของสัตว์ที่ไม่เคยหายใจบนบกเขาคว้าดาบทันที“นีร่า?”ไม่มีเสียงตอบเขาวิ่งออกมานอกถ้ำและภาพตรงหน้าทำให้หัวใจเขาชะงักกลางหมอกหนามีเงาร่าง 3–4 ตน สูงโปร่ง ผิวซีดเหมือนเปลือกหอยพวกมันเดินช้า ๆ บนทรายเสียงก้าวแต่ละก้าวลากเหมือนขาไม่มีพละกำลังแต่ในดวงตา — ไม่มีแววชีวิตใด ๆพวกมัน...ไม่ใช่เงือกธรรมดา เงือกพวกนี้มีรอยเย็บตามข้อมือเหมือนถูกฝังและเย็บปิดปากกว้างกว่าปกติ และเต็มไปด้วยฟันแหลมที่ไม่ควรอยู่ในร่างเงือกอีธานก้าวถอยหลังอย่างเงียบเชียบ แล้วทันใดนั้น — พวกมันหันขวับมาทางเขา“เราต้องหนี!” เขาตะโกนวิ่งกลับเข้าถ้ำไอล่า กับมาริเบลลุกขึ้นคว้าอาวุธ“เกิดอะไรขึ้น?”“พวกมัน...ขึ้
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #31 เงาสะท้อนของสายเลือด
ภายในคือห้องกลวงขนาดใหญ่มีแคปซูลแก้วโบราณเจ็ดใบเรียงอยู่กลางห้องภายใน…คือร่างของเงือกอีกเจ็ดตน — ที่อยู่ในสภาพกึ่งหลับ กึ่งตื่นร่างพวกมันไม่เน่า ไม่ชรามีร่องรอยการดัดแปลงร่างกายคล้ายกับนีร่า แต่รุนแรงกว่าหลายเท่าเสียงในหัวเธอดังขึ้นอีกครั้ง“เลือดของเจ้า…คือสิ่งสุดท้ายที่ขาดไป”“พวกเรา...จะตื่นอีกครั้ง”นีร่าก้าวถอยหัวใจเธอเต้นแรงคำถามคือ…เธอควรจะ “ปลุก” พวกนี้จริง ๆ หรือไม่?เสียงก้องในหัวของเธอเบาลง จนเหลือเพียงคำเดียว “...เลือก...”เสียงจากใต้ทะเลเงียบลงนีร่าค่อย ๆ ว่ายออกจากห้องโบราณที่ฝังอยู่ใต้ผืนน้ำหัวใจยังเต้นแรง…แต่ครั้งนี้เป็นเพราะความหวั่นไหว ไม่ใช่ความกลัวในหัวเธอมีคำถามเต็มไปหมด"พวกเขาคือเผ่าพันธุ์ของข้า...หรือคือฝันร้ายของข้า?""ข้าควรปลุกพวกเขาไหม...หรือปล่อยให้สิ่งเหล่านั้นตายไปตามกาลเวลา?"เธอไม่ได้ให้คำตอบเธอเลือกที่จะ "ปิดประตู" นั้น…ชั่วคราวเมื่อกลับขึ้นฝั่งอีธานรีบวิ่งเข้ามาหาเธอทันที“เจ้าโอเคไหม!?”นีร่าพยักหน้าเบา ๆ แต่แววตาเธอยังว่างเปล่าเล็กน้อยเหมือนคนที่กลับมาจากการเห็นบางสิ่ง…ที่ไม่ควรมีอยู่ในโลกนี้เธอไม่พูดถึงห้องนั้นไม่พูดถึงเงือกเจ็ดตน
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #30 เสียงเรียกจากใต้ทะเล
เสียงดังจากข้างใน มาริเบลวิ่งออกมา พร้อมไอล่า“อย่าเข้าใกล้นาง” ไอล่ากัดฟันแต่ช้าไปแบร์กตันสะบัดมือทหารกลุ่มหนึ่งโผล่จากป่า กระชับปืนหอกทะเลในมือเขาไม่ได้มาคนเดียว... เขาวางแผนไว้ตั้งแต่ต้น ในกระท่อมนีร่าสะดุ้งตื่น ดวงตาเธอยังแดงเรืองนิด ๆเธอรู้...พลังของเธอเรียกใครบางคนมาเสียงของแบร์กตันดังลอดเข้ามา “นีร่า — ออกมาเถอะ ข้าไม่ใช่ศัตรูของเจ้า ข้าแค่ต้องการให้เจ้าช่วย...แบ่งเลือดของเจ้าให้ข้าสักหยด”“แค่นั้นจริง ๆ ข้าสาบาน”นีร่าลุกขึ้นช้า ๆเธอรู้ดี...เขาโกหกสายตาแบบนั้น แววโลภแบบนั้น — ไม่มีใครหยุดเพียงแค่ “หยดเดียว”นีร่าเดินออกมาเธอยืนต่อหน้ากัปตันแบร์กตันดวงตาเธอยังคงมีลายสีเงินอ่อน แผ่นผิวบนแขนยังเผยเกล็ดบาง ๆ“เจ้ากลัวตายงั้นหรือ?” เธอถามเบา ๆแบร์กตันหัวเราะ“ไม่ใช่กลัว...แค่เบื่อการรอคอยอย่างไม่มีจุดจบ”เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดเรียบ ๆ“ข้าไม่ให้เลือดข้าแก่คนที่เห็นชีวิตเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน”“ข้าเกิดมาเพื่อหยุด...ไม่ใช่ส่งต่อมัน”แบร์กตันขมวดคิ้ว“งั้นข้าจะเอาเลือดเจ้าด้วยตัวข้าเอง”เขาดึงมีดออกจากข้อมือ — และทหารทั้งหมดกรูก้าวหน้าอีธานร้อง “นีร่า อย่า!”แต่สายไ
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #29 การเป็นอมตะ
กลับสู่ปัจจุบันนีร่าผงะออกจากแท่นหิน ดวงตาเธอเปลี่ยนกลับเป็นปกติ แต่น้ำตาไหลอาบแก้ม“ไม่...ข้าไม่อยากเป็นแบบนั้น” เธอกระซิบ “ข้าไม่อยากฆ่าใคร...ไม่อยากกลายเป็นสัตว์ร้าย”อีธานประคองเธอแน่น “เจ้าคือเจ้าคนเดิม นีร่า...เราเลือกทางเดินของตัวเองได้”ชายชราเพียงเงียบ ก่อนเดินไปยังผนังด้านหลัง เขาดึงแผ่นศิลาออก เผยให้เห็น ตราประทับสุดท้าย — รูปเกล็ดเงือกสีเงินไขว้กับเลือดสีแดง“เลือดเจ้าคือประตูสุดท้ายที่จะเปิดพลังของ ‘อาทรามา’”“แต่หากเจ้าปิดมันด้วยตนเอง — เจ้าจะสูญเสียพลังทั้งหมด... กลายเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา”นีร่าก้มหน้าสั่น “ข้าต้องเลือกระหว่าง ‘เป็นตัวข้า’ หรือ ‘เป็นสิ่งที่ไม่อาจควบคุมได้’...”มาริเบลเดินเข้ามาจับมือพี่สาว“ไม่ว่าพี่จะเลือกอะไร ข้าก็จะอยู่กับพี่...จนกว่าจะถึงที่สุด”เสียงจากเบื้องบนเริ่มดังขึ้นอีกครั้งแสงไฟจากตะเกียงและเสียงรองเท้าเหล็กกระทบพื้นหินสะท้อนเข้ามาในอุโมงค์กองทหารของเจ้าชายเฟอเรส...อีธานหันมามองทุกคนเสียงฝีเท้าเริ่มใกล้เข้ามาทหารของเจ้าชายเฟอเรสกำลังเข้าประชิดอุโมงค์ใต้พระราชวัง พวกอีธานไม่มีเวลาอีกแล้วนีร่ายืนหน้าตรงต่อหน้าตราประทับสุดท้ายเธ
SiRen เงือกสาว ผจญภัย #28 อาทรามาผู้ตื่นขึ้นจากการหลับไหล
บรรยากาศในวิหารใต้ดินเงียบงันจนได้ยินเสียงลมหายใจของทุกคนชัดเจนแสงจากลวดลายโบราณบนพื้นค่อย ๆ จางลง ทิ้งไว้เพียงแสงสีน้ำเงินสลัวจากแท่นศิลาเบื้องหน้านีร่ายืนเซเล็กน้อย เธอรู้สึกเหมือนร่างกายเบาหวิว แต่ขณะเดียวกันกลับร้อนรุ่มภายในอีธานพยายามประคองเธอ “เจ้าไหวไหม?”“เหมือนข้า...ได้ยินเสียง...” นีร่ากระซิบ ดวงตาของเธอกำลังเปลี่ยนเป็นสีฟ้าเรืองแสงจาง ๆ โดยที่เธอไม่รู้ตัวมาริเบลเบิกตากว้าง “ตาของเจ้า...นีร่า...เหมือนตาของแม่เราในคืนสุดท้าย...”ทันใดนั้นเอง เสียงบางอย่างดังขึ้นจากมุมมืดของวิหารเสียงฝีเท้าเก่าแก่... และเงาหนึ่งปรากฏออกจากหลังเสาหินชายชราผิวซีดในผ้าคลุมสีดำเดินออกมาช้า ๆ ดวงตาเขาขุ่นมัวคล้ายคนมองทะลุอดีตมาหลายร้อยปี“ในที่สุด... นางก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง”ทุกคนชะงัก“เจ้าคือใคร?” ไอล่าถาม มือแตะดาบอย่างระวังชายชราไม่ตอบคำถามตรง เขาจ้องนีร่าแน่นิ่งก่อนพูดเสียงแผ่ว “เงือกแห่งคำสาป...เงือกที่ถูกสร้างขึ้นจากเลือดของราชาและคราบเกลือพันปี”นีร่าถอยหลังไปก้าวหนึ่ง หัวใจเธอเต้นแรงจนรู้สึกชาไปทั้งร่าง“ข้า...ไม่เข้าใจ” เธอพูดเบา ๆชายชราก้าวเข้าใกล้แท่นศิลาเขาวางมือลงบนตราสัญลั
You may also like
ลุ้นรักคุณแม่ตัวแสบ
ผู้แสวงหาชีวิตที่เป็นสุข57.8K viewsโทษทัณฑ์พิพาทใจ
ซูซี88.3K viewsเล่ห์รักพายุร้าย(20+)
Re-match I รีแมทช์18.3K viewsผู้หญิงขายตัว
ลำเจียก15.6K viewsร้อนรักนักแข่ง
พริมริน1.1K viewsเจ้าสาวชนบท
ปังจัง69 viewsMy Gear Knight อัศวินรัก..พิทักษ์ใจ
Over the rainbow186 viewsร้ายเล่ห์ลวงรัก
ดอกอ้อลู่ลม303 views
