Surrogate for the Tycoon

"Ano? Pakiulit nga ng sinabi mo?"

"Gusto ko ng anak, Danrick. Kid. Yung makakasama ko," pag-uulit ni Calton sa tanong ng kaibigan niya.

“You want... a kid?” Tumingin si Danrick sa kaibigan na si Calton.

“Yes, I’m already thirty-five and I think it is the best time to finally have my own kid. Hindi na ako bumabata. Kailangan ko rin ng tagapagmana ng lahat ng negosyo at mga ari-arian ko.” Pinag-ekis ni Calton ang mga binti at prenteng isinandal ang likuran sa back rest ng sofa. He stared at the wine glass he was holding and sipped the last drop of his drink.

“But to whom? You have no wife or even a fucking girlfriend. Ni hindi ka nga nagseseryoso sa mga babae, paano ka naman magkakanak.” Danrick said with a matter-of-fact tone. “Look, Calton, this is not an insult, don’t you try to enter a relationship first before having your own kid? Maraming anak na babae ang mga business partners mo, at gusto ka rin nila para sa mga anak nila. Hindi ba't mas maganda kung ganon?”

Danrick is two years younger than him. Isa itong kilalang abogado at kasalukuyang pinamamahalaan ang sariling law firm. He was successful and there are a lot about him that made Calton consider him a true friend for almost fifteen years and counting. Pero kung umakto ito ay para bang ito pa ang mas matanda kaysa sa kanya.

“No way,” mariin niyang tugon at marahang umiling. “I just want a kid, that’s all. I have no plan to get married or even give a damn with some women surrounding me. I am busy. I don't want to deal with any woman. Hindi ko naman sila kailangan sa buhay ko.”

Tila nga yata wala nang makapagpapabago pa ng isip ni Calton patungkol sa pagpasok sa isang relasyon. Dahil minsan na siyang nasaktan ng isang babaeng ang buong akala niya ay habang-buhay niya nang makakasama. Ngunit gumuho ang kaniyang mundo nang bigla na lamang itong lumisan nang walang paalam. He was left in nowhere. It gave him a doubt that lasts forever in his heart. Ngayon, ang pagkakaroon na lamang ng anak ang kaniyang nais, wala nang iba pa.

“I’m serious about it, Danrick. I am willing to do everything just to have my own kid. Tutulungan mo naman ako, hindi ba?"

Tumango si Danrick. “I get it now. Tutulungan kita.”

“What can you suggest me?”

“An adoption? Pwede tayo bumisita sa mga kilalang bahay ampunan para tumingin ng batang makakaantig ng puso mo."

He shook his head immediately. “I-I... want a kid with my own blood. Someone that I can truly say mine. My kid. Sarili ko.”

“Then surrogation is the key!"

Kumunot ang kaniyang noo. “Surrogation?” Batid niya ang tungkol dito sa dami ng iniisip ay hindi na ito sumagi sa kaniyang isip. Diretso siyang naupo. “You’re great, Danrick. That’s what I really need!” Napangiti siya at muling nagsalin ng inumin sa basong hawak.

“Pero siguraduhin mo namang mamimili ka ng magandang babae na magdadala ng sarili mong anak.”

“Of course,” he said and grinned at him. "Para namang hindi mo alam ang mga tipo ko."

Natawa naman si Danrick. “Simulan na natin nang maghanap, and we need make sure that you offer her the amount that you know she couldn’t refuse. Mas malaking halaga, mas mahihirapan sila na tumanggi."

“Of course. Hindi problema ang pera. Just draft a contract for me.”

**

Tinutulungan ni Erika ang bawat customer na nangangailangan ng assistance sa loob ng Mall kung saan siya nagtatrabaho.

“Good morning, Ma'am, welcome po!”

Ngayon ay buwan ng Desyembre kaya naman sunod-sunod ang pagpasok ng mga tao sa tindahan. Kadalasan ay namimili ng mga pang-disensyo para sa darating na Pasko. Abalang-abala ang lahat ng kaniyang kasamahan dahil sa napakaraming tao kahit na kakabukas pa lamang nila.

“Erika, pasuyo naman.”

Nilingon ni Erika ang kasamahan na si Maribeth. Kasalukuyan itong nasa counter at napakahaba na ng pila. Siya itong paikot-ikot lang at nagaasikaso sa ilang customer na nagtatanong.

Tumango siya at lumapit. “Bakit?”

“Wala kasi itong barcode, itakbo mo agad kay Ma'am Winona,” wika nito at iniabot sa kaniya ang isang item. Natataranta na ito sa haba ng pila at nagkaroon pa ng aberya sa isang item. “Please, pakibilisan.”

Tumango siya at tinanggap iyon. Kaagad niya itong itinakbo sa kanilang supervisor upang agad na hanapin ang barcode ng naturang item. Bumalik siya sa counter ni Maribeth at sinabi roon ang barcode na ibinigay sa kaniya at isinulat niya sa palad dahil napakahaba nito. Nagpasalamat naman ito sa kaniya.

Bumalik na siya sa pag-aayos ng mga gamit sa estante.

Ganito lamang ang kaniyang gawain sa araw-araw. Simula tumungtong ang buwan ng Desyembre ay pagod na pagod siyang umuuwi sa kanilang bahay. Mall hours naman ang store na kaniyang pinapasukan kaya hindi na siya napipilitan pang mag-overtime. Regular na siyang empleyado sa naturang department store. Hindi niya na nga nais umalis dito dahil maayos naman ang pakikitungo sa kaniya ng mga kasamahan at maayos din naman ang pasahod. Ayun nga lamang ay hindi kalakihan, ngunit mag-iinarte pa ba siya. Hindi naman siya nakatungtong ng kolehiyo ngunit nakapasok siya sa mall.

Ipinagpapasalamat niya sa Diyos ang kung anumang makuha niyang trabaho dahil talagang nangangailangan siya ng malaking pera pantustos sa pag-aaral ng kaniyang kapatid na iniwan ng kanilang ina dahil sumama ito sa iba, pagkamatay na pagkamatay ng kanilang ama. Kaya naman galit na galit siya sa ina at kahit kailan ay hindi ito mapapatawad. Nais niyang pag-aralin at pagtapusin ang kapatid mula sa kaniyang pagsisikap. Hindi niya ito susukuan at hahayaang magaya sa kaniya na hindi nakatapos ng pag-aaral.

Namatay ang kaniyang ama dahil sa pag-ataking sakit nito sa puso. Dalawang araw pa lamang ang nakalilipas at nakaburol ang kaniyang ama nang maglayas ang kanilang ina kasama ang kapatid niyang sumunod sa kanya. Ayon sa mga nakakakilala rito ay sumama raw sa bago nitong lalaki. Labis-labis ang pagdurusa niya ng mga panahong iyon. Wala siyang ibang natakbuhan ngunit nagpakatatag siya para sa bunsong kapatid na naiwan sa kaniya. Ngayon ay nasa labing dalawa na ang edad nito at talagang maasahan sa bahay.

Lumipat siya sa gawi ng mga furniture at pinagpagan ang ilan sa mga ito. Nag-angat siyang tingin at ngumiti nang mapansin niya ang isang lalaki na tumitingin sa ilang mga kagamitan.

“Good morning, Sir. What can I help you?” tanong niya rito.

Tumingin ito sa kaniya at hindi kaagad nagsalita. Pinasadahan siya nito ng tingin, simula ulo hanggang paa.

“I'm looking for something I can give to a friend. I think you can help me.”

Lumapit ang lalaki at muling inilibot ang mga mata sa loob ng silid. Tumingin ito sa kaniya nang seryoso.

Pinilit niyang ngumiti kahit na bahagya siyang nailang sa mga titig nito. “Sure, Sir. Babae ho ba o lalaki?”

“Lalaki,” maiksing tugon nito. "Para sa akin."

"Married po ba?"

Seryosong umiling ang lalaki. "No. Wala akong asawa. But I am soon to be a father. Ano sa tingin mo ang bagay na sofa, lalo na sa may bata sa bahay?"

Napakunot naman ang noo ni Erika.

Paano naman magkakaanak ang lalaking ito kung wala itong asawa? Mag-aampon? Nakabuntis ng babae?

Hindi na niya masyado inisip ang bagay na iyon. Tinulungan niya lang maghanap ang lalaki ng nababagay na sofa para sa bahay nito. "Mas okay kung rounded ang edges para iwas sa mga bukol o masaktan si baby pag nadapa o nadulas, Sir. Dapat ay stain-resistant na rin fabric tulad ng microfiber o performance fabric—hindi lang matibay, madali pang linisin."

Habang namimili ang lalaki ay panay-panay pa rin ang sulyap nito sa kanya, at kapag nahuhuli naman niya ito ay seseryoso ito at iiwas ng tingin.

Weird!