หน้าหลัก / โรแมนติก / TIE LOVE | พันธะสวาท SM+ / พันธะสวาท_6 | เหตุผลที่มายืนอยู่ตรงนี้

แชร์

พันธะสวาท_6 | เหตุผลที่มายืนอยู่ตรงนี้

ผู้เขียน: อะพอลโล่_
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-03-28 16:42:29

เหมือนฉัน.. กำลังเริ่มปฎิบัติการแย่งผัวใครสักคน ไม่คิดว่าชีวิตจะต้องมาอยู่ในจุดที่แค่อยากจะขอบคุณผู้มีพระคุณ ก็ต้องหลบๆซ่อนๆเหมือนเมียน้อยเขาก็ไม่ปาน

“..ยังไม่ถึงอีกเหรอ”

“จะถึงแล้ว” ไอ้การลัดเลาะเข้าตามซอกตามมุมตามหลืบตามช่องแบบนี้.. เหมือนฉันเป็นเมียน้อยพี่เขาจริงๆนะ

“อะ ถึงแล้ว”

“ไหนอะ?”

“ห้องที่ประตูใหญ่ที่สุด นั่นแหละห้องทำงานของพี่เขา”

เหมือนสวรรค์เป็นใจ พี่คาร์เตอร์เดินเข้าไปในห้องพอดี แถมคนเป็นเพื่อนที่เดินตามๆกันมาก็แยกย้ายกันไปซะหมด

“ตอนนี้แหละ รีบเข้าไปบอกซะ”

“อ้าว! แล้วแกอะ?”

“จะให้ฉันเข้าไปทำอะไรเล่า แกต้องเข้าไปบอกเรื่องจดหมายและความหลังอะไรของแก ฉันเข้าไปก็เป็นส่วนเกิน ขอรออยู่ตรงนี้ดีกว่า”

“เอางั้นเหรอ?”

“อื้ม รีบไปเถอะจะได้สบายใจ”

ฉันพยักหน้า ยังไงซะวันนี้ก็ต้องเป็นวันที่ฉันได้บอกความจริงหลังจากที่..อีดออดเพราะตื่นเต้นอยู่นาน ความรู้สึกเหมือนกำลังจะบุกเข้าห้องพี่เขาเพื่อบอกรักมากกว่าบอกเหตุผลหลักอย่างเรื่องจดหมาย พอถึงตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าถอนหายใจไปกี่รอบแล้ว

ธิชามองซ้ายมองขวาเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีชะนีบ่างข้างเก้งที่ไหนวนเวียนอยู่แถวนี้ เพราะเท่าที่ฟังจากที่บุ๊คพูดๆมา คนที่นี่ไม่น่าจะใจดีกับฉันสักเท่าไหร่.. หากพวกเขาตัดสินกันที่ชาติกำเนิดหรือสถานะทางครอบครัว

ร่างเล็กหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูบานใหญ่ ธิชาหันหาบุ๊คที่ยืนรอเธอไม่ไกลในมุมที่ไม่โจ่งแจ้ง ก่อนจะได้รับสัญญาณมือว่าเธอควรเข้าไปสักที

เอาวะ... เพื่อความตั้งใจของพ่อ...

ก๊อก.. ก๊อก.. ก๊อก... กำปั้นน้อยเคาะประตูไปสามครั้งก่อนจะได้ยินเสียงขานรับให้เธอได้เข้าไป... ไอ้ฉันก็คิดว่าหน้าห้องจะมีสัญญาณจับผิดหรือเครื่องแสกนรูม่านตาอะไรประมาณนั้น แต่จริงๆแล้วมันไม่มีอะไรเลย..

ธิชาค่อยๆดันประตูบานใหญ่ และค่อยๆแทรกตัวเข้าไปข้างในห้องนั้น ภาพแรกที่เห็นก็แอบทำให้สาวน้อยตกใจเล็กน้อย ห้องทำงานที่ใหญ่เกินความจำเป็น ความสะอาดและกลิ่นห้องหอมเย็นสดชื่น และผู้ชายตัวสูงราวร้อยเก้าสิบยืนใช้ผ้าเช็ดมือพร้อมกับมองลงไปที่หน้าต่างบานกำลังดีหลังโต๊ะทำงาน และซองจดหมายของพ่อฉันยังไม่ถูกแกะ..

"..ขอโทษนะคะที่เดินหนีไปแบบนั้น"

"เธอทำให้ฉันโดนเพื่อนล้อ"

"..ขอโทษค่ะ"

"หวังว่าการกลับมาหาฉันรอบนี้.. จะไม่เดินหนีจนกว่าฉันจะได้คำตอบ" ทั้งที่พูดโดยไม่หันมองกันแท้ๆ หัวใจของฉันก็เต้นครึกโครม..

"ค่ะ จริงๆแล้วที่กลับมา เพราะหนูจะกลับมาบอกเรื่องจดหมาย จริงๆก็ไม่ได้อยากจะเดินหนีไปแบบนั้นนะ แต่ว่า"

"แต่อะไร?" ร่างสูงหันกลับมามองสาวน้อยที่พยายามทำใจให้ชินกับความหล่อเหลาและความน่าเกรงขามที่แทรกไปด้วยความสง่าหลังกรอบแว่นนั่น ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยน.. มันไม่ค่อยเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเท่าไหร่.. นอกซะจาก จะดูโตขึ้น แล้วก็สุขุมจนรู้สึกเยือกเย็น

"เพราะข่าวลือของพี่"

"..ข่าวลือ?"

"เรื่องพิชชี่แล้วก็เรื่อง.."

"เรื่อง?"

"..เรื่องที่พี่โดนจับคลุมถุงชน" พี่คาร์เตอร์ปล่อยเสียง อ่าาาา ออกมาทันที ก่อนจะวางผ้าที่เช็ดมือลงกับโต๊ะทำงาน พร้อมกับเดินเข้ามาหาฉันแบบเนือยๆ จนมาหยุดอยู่ตรงหน้า มือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงและระยะห่างที่ทำให้รูสึกว่าเรายืนใกล้กันกว่าตอนที่โรงอาหารซะอีก

"เรื่องคลุมถุงชน.."

"ค่ะ"

"คนที่สนใจเรื่องนี้ มีแต่คนที่อยากเป็นผู้หญิงของฉันทั้งนั้น"

"อึ่ก!"

"อยากเป็นด้วยเหรอ เราอะ?"

"ปละ.. เปล่านะ! หนูแค่ต้องระวังตัว หนูเขามาเรียนที่นี่เป็นวันเเรก แถมยังเป็นเด็กทุน.. ก็ต้องระวังตัว เป็นธรรมดาสิ"

"....." คาร์เตอร์หรี่ตามองธิชา ท่าทางของเธอดูเหมือนจะรู้สึกอย่างที่ปากว่า แต่ท่าทางของเธอมันดูตลกจนเกินไป จนเขาถึงกับแค่นเสียงหัวเราะในลำคอออกมา

"นึกว่าอยากเป็นจริงๆซะอีก"

"....."

"เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ดูกลัวฉันขนาดนี้"

คาร์เตอร์เดินวนไปนั่งที่โต๊ะทำงาน เขาหยิบซองจดหมายที่ได้รับจากธิชาขึ้นมา มองและอ่านออกเสียงในที่สุด

"ถึงผู้มีพระคุณ"

"....."

"ฉันไปมีบุญคุณกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่" จำไม่ได้เลยสินะ...ถึงเวลาที่ต้องบอกแล้วละ ชีวิตฉันเองก็ไม่ได้ว่างพอที่จะมาเล่นวิ่งไล่จับแบบพระนางในละครอินเดีย

"..พี่ช่วยชีวิตพ่อหนูไว้"

"....." อีกฝ่ายเลื่อนสายตามองที่ธิชาทันที

"พี่ได้ช่วย ซื้อเวลาชีวิตของพ่อ.. ให้มีเวลาอยู่กับเด็กสาวผมเปีย ที่ขโมยยาในร้านขายยาเมื่อหลายสิบปีก่อน"

"....."

"พี่ซื้อเวลาให้ครอบครัวของหนู ด้วยยาแก้ไข้หลายแผง แล้วก็ข้าวกล่องสองกล่อง"

คาร์เตอร์จ้องธิชาไม่ละสายตา ก่อนจะวางจดหมายในมือลงกับโต๊ะ ก่อนจะกอดอกราวกับใช้ความคิดตลอดเวลาที่เขามองเธอ ในนาทีนั้นที่ต่างคนต่างเงียบไป ธิชายกมือไหว้เขาทันที

"ขอบคุณนะคะที่ต่อชีวิตให้พ่อหนู"

"..เธอ คือเด็กคนนั้นเหรอ"

"ค่ะ.. ส่วนจดหมายนั่น พ่อหนูตั้งใจเขียนมันขึ้นมา พ่อเขียนมันถึงพี่.. หนูก็ไม่รู้หรอกนะว่าพ่อเขียนอะไรลงไปบ้าง"

"....."

"คำสั่งเสียของพ่อ.. คือหนูต้องเอาจดหมายนี่มาให้พี่ให้ได้"

"...พ่อเธอเสียแล้ว?"

"...ค่ะ พ่อคงอยากขอบคุณพี่มาก ถึงเลือกเขียนจดหมายหาพี่ในนาทีสุดท้าย แทนที่จะบอกรักหนู" ธิชาไม่ได้น้อยใจหรืออะไร เธอแค่พูดให้คาร์เตอร์เข้าใจ ว่าสำหรับเธอและพ่อแล้ว ยาแก้ไข้กับข้าวกล่องธรรมดาๆ มันซื้อเวลาชีวิตคนได้จริงๆ และเธอกับพ่อรู้สึกขอบคุณเขามากๆ

"นี่แหละ เหตุผลที่หนูมายืนอยู่ตรงนี้"

"....."

"..หมดธุระของหนูแล้วหนูขอตัวนะคะ อ้อ!.. อีกอย่าง พี่ช่วยอย่าทักหนูต่อหน้าทุกคนที่นี่นะคะ เดี๋ยวหนูจะใช้ชีวิตที่นี่ลำบาก" ธิชายกมือไหว้คาร์เตอร์อีกครั้งก่อนเอ่ยคำลา และนาทีที่กำลังจะเอื้อมมือเปิดประตู

"เธอคิดว่าฉันสร้างระบบนักเรียนทุนขึ้นมา เพื่อให้คนที่นี่รุมรังเเกงั้นเหรอ?"

"..หนูรู้ว่าพี่ไม่ได้คิดแบบนั้น แต่สำหรับทุกคนที่นี่ หนูไม่รู้"

"....."

"จะมีคนรวยสักกี่คนละคะ ที่จะอยากเป็นเพื่อนกับคนที่แม้แต่บ้านยังต้องเช่าอยู่แบบหนู"

"..ฉันว่าเธอควรเปลี่ยนระบบความคิด"

"งั้นพี่ก็ควรเปลี่ยนด้วย" คาร์เตอร์หรี่ตาใส่ธิชาอีกครั้ง

"ก็คนที่อยู่ที่ที่มันสูงกว่า มักจะมองเห็นปัญหาจากมุมสูงก็จริง"

"....."

"แต่ต่อให้มองเห็นปัญหา ก็ไม่ได้ลงมาเจอปัญหาเองนิค่ะ"

"เธอ"

"หนูว่าสิ่งที่หนูพูด.. มันคือเรื่องจริงนะ"

ธิชาส่งยิ้มบางๆให้กับเจ้าของมหาลัย และดันประตูบานใหญ่ออกพร้อมกับปะทะไหล่บางจากคนที่เดินสวนมาอย่างไม่ทันระวัง

ปึ่ก! ธิชาเสียหลักเซเพียงนิด ก่อนจะสตั้นค้างเพราะสีผมบรอนด์ทองของผู้หญิงที่เดินสวนเข้ามา

..พิชชี่

"เธอเป็นใคร?" และโดนยิงคำถามดอกแรกใส่ทันที

"...เอ่อ"

"ทำไมถึงมาอยู่ในห้องทำงานพี่เตอร์ได้?" หน้าตานี่นางร้ายตามฉบับละครหลังข่าวเลยจ๊ะ! ทำไงดีอะ!

“ธิชา!! จะไม่ทันแล้ว! เร็ว!” แล้วบุ๊คก็โผล่ออกมาด้วยสีหน้าสีตาที่ตื่นเต้น พร้อมกับรีบแทรกตัวเข้ามาคว้ามือฉันให้วิ่งตามออกไปทันที

“บะ บุ๊ค เดี๋ยวก่อน!”

“ทำไมไม่รับสายอะ ฉันโทรหาตั้งหลายรอบจะบอกให้รีบออกมา” จริงด้วย ฉันกับบุ๊คแลกเบอร์กันตั้งแต่ที่โรงอาหาร ลืมไปเลย

“อ้าว.. เอ่อ ฉันน่าจะปิดเสียงไว้อะ”

“ถ้าแกรับสายฉัน แกก็ไม่ต้องป๊ะกับยัยพริกชี้ฟ้านั่นหรอก ยัยนั่นจะเข้าห้องทำงานพี่เตอร์ไปตั้งนานแล้วแหละ เเต่มีอาจารย์มารั้งคุยอะไรไม่รู้ตั้งหลายนาที”

“..งือออ ขอโทษ”

“เฮ้อ~ อุตส่าห์ตั้งใจจะไม่ให้โดนหมายหัว ดันเป็นแบบนี้ไปซะได้”

“แล้ว.. นี่ฉันควรทำไงต่อ”

“ทำไงอะ ทำใจดิ” บุ๊คตบไหล่ฉันเบาๆ

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • TIE LOVE | พันธะสวาท SM+   ตอนพิเศษ

    ตอนพิเศษ1ปีผ่านไปหลังจากเหตุการณ์ที่ห้องประชุมในตอนนั้น ก็ผ่านมาแล้ว1ปี คิดถึงวันวานเสียจริง.. รูปวันแต่งงานของฉันกับพี่เตอร์ ฉันยังคอยเปิดมันอยู่เรื่อยๆ ราวกับว่ามันเป็นเสมือนของมีค่าที่สุดในชีวิต มันเหมือนจุดเริ่มต้นในหลายๆเรื่อง ฉันวางรูปคู่ของเราที่ถูกเลือกใส่กรอบ วางเคียงข้างกับจดหมายของพ่อที่ถูกใส่กรอบอย่างดี ชั่วครู่ที่ธิชาเลือกสัมผัสกรอบรูปของจดหมาย ลายมือตวัดแต่ไม่ยุ่งเหยิงทำให้เธอลอบยิ้มเบาๆ“ลงไปกินข้าวหน่อยไหม เสร็จหมดแล้วนะ” “อ๊ะ! อื้ม” คาร์เตอร์เดินเข้าสวมกอดธิชา เขาดูแลเธอเป็นอย่างดีไม่ได้มีแค่คำคุย เดินประคองภรรยาท้องอ่อนด้วยความระมัดระวัง“ไม่เห็นต้องประคองขนาดนี้เลย หนูเดินได้”“เมื่อไหร่จะเลิกแทนตัวเองว่าหนูสักที”“ก็มันติดปากนี่นา” ตอนนี้แล้วฉันก็ยังคงเรียกพี่เตอร์ว่าพี่เช่นเคย ชั้นล่างของบ้านถูกเตรียมอาหารไว้มากมาย ออกจะเกินความจำเป็นด้วยซ้ำ ทั้งที่เราอยู่กันแค่สองคน.. ไม่สิ รวมเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในท้องด้วยนี่ก็สามคน แต่อาหารถูกจัดเตรียมราวกับเลี้ยงต้อนรับคนเป็นสิบ“มันเยอะไปนะ ไม่ต้องมากมายขนาดนี้ก็ได้ สิ้นเปลืองเปล่าๆ”“ฉันมีให้กินก็กินเถอะน่า ของดีๆทั้งนั้น

  • TIE LOVE | พันธะสวาท SM+   พันธะสวาท_91 | เรื่องที่อยากจะบอก THE END

    พี่เตอร์บอกให้ฉันรออยู่บนรถใช่ไหมละ แล้วทุกคนคิดว่าฉันทำตามหรือเปล่า? ถ้าคิดว่าฉันจะรั้นละก็อยากจะบอกว่าคิดผิด! ฉันยังนั่งอยู่บนรถ แต่ไม่ได้นั่งรอให้เวลาเสียเปล่านะ ฉันให้บุ๊ควิดิโอคอลหาฉันและดูการอภิปรายอะไรสักอย่างที่เป็นคำตอบได้ว่า พี่เตอร์กลับมาด้วยสาเหตุอะไรสาเหตุแรกเลยคือประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับวิทยาลัยที่ได้ทำการเปิดที่อเมริกาเป็นที่เรียบร้อย สร้างความฮือฮาไม่น้อยเลยกับนักศึกษาทุกช่วงชั้นปีที่ได้รับรู้ ก็นะ.. มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่คนที่ไม่มีสัญชาติของบ้านเมืองเขาจะดำเนินการเปิดมหาวิทยาลัยที่นั่น ต่อให้เป็นเอกชนก็ตาม แต่พี่เตอร์และคุณแม่พี่เขาทำได้ นอกจากจะมีเงินแล้ว พรรคพวก หรือเส้นใหญ่ต้องใหญ่เอาเรื่องเลยถึงทำทุกอย่างจนถึงขั้นที่สำเร็จได้ขนาดนี้ธิชามองมือถือ ตั้งใจฟังเสียงที่คาร์เตอร์พูดออกมา การเดินไปมาไม่อยู่กับที่ของพี่เขาทำให้นักศึกษารู้สึกไม่อึดอัดกับสิ่งที่ต้องตั้งใจฟัง.. แต่แล้ว..นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม! ตอนที่เดินมาทางนี้ พี่เตอร์ก้มมองกล้องด้วย! มองเหมือนสายตาเราได้ประสานกันและหยุดอยู่ตรงหน้ากล้องที่บุ๊คยังคงวิดิโอคอลกับฉัน‘และอีกเรื่องที่สำคัญไม่แพ้กัน.. ฉันไม่

  • TIE LOVE | พันธะสวาท SM+   พันธะสวาท_90 | เซอร์ไพส์

    “ขอบคุณนะพี่ ป่านนี้ใครต่อใครเม้าท์กันแล้วมั้งว่าพี่เป็นผัวน้อยหนู^^”“คงงั้น”“ไว้เดี๋ยวหนูทำคุ้กกี้แล้วกัน ค่าตอบแทน”“ไม่ต้องอะ ไอ้เตอร์ให้ค่าเสียเวลาฉันคุ้มอยู่ ไม่งั้นฉันไม่เสียเวลามารับส่งเธอหรอก เมียก็ไม่ใช่”“จ้าาา ไปได้แล้ว” ฉันโบกมือบ๊ายบายแทนคำลา พี่ริวเหมือนตัวแทนพี่ชายที่ชีวิตนี้ไม่คิดว่าจะมี เขาจัดการให้ฉันแทบทุกอย่าง แม้บางครั้งจะเหมือนทำส่งๆไปงั้น แต่ก็ทำให้ ก็ถือว่าดีเหลือแสนแล้วกับคนอย่างพี่ริว เพราะถ้าไม่ได้สนิทกันจริงละก็ ไม่มีทางที่คนอย่างพี่ริวจะเสียเวลาทำอะไรเด็ดขาดพอกลับมาถึงบ้าน ความเงียบมันก็แอบทำให้รู้สึกเหงา อยากจะไปนั่งดื่มชิวๆที่ร้านเหล้าก็กลัวคิดถึงพี่เตอร์จนใจแตก ลากผู้ติดมือกลับมาหนะสิ ช่วงหลังไม่มีอะไรตกถึงท้องมานานแล้วด้วยโดยเฉพาะพี่เตอร์…หิวชะมัด เมื่อไหร่จะกลับมาไม่ว่าเปล่าธิชา ส่งข้อความหาคาร์เตอร์ดั่งความรู้สึกหิวชะมัด เมื่อไหร่จะกลับมา จะซื้อกินอยู่แล้วนะ!ส่งไปแบบไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายกดอ่านมัน อีกไม่นานฉันก็จะจบการศึกษาแล้วด้วย.. ไม่รู้ว่าจะกลับมาหากันได้ไหม เลยไม่อยากคาดหวังฉันกลายเป็นธิชาที่ใครต่อใครรู้จักในฐานะแฟนของพี่เตอร์ ไม่ว่าจะรุ่น

  • TIE LOVE | พันธะสวาท SM+   พันธะสวาท_89 | รอจนแห้ง

    1ปีผ่านไปมหาวิทยาลัย เอแบค“พี่โกง!”“โกงบ้าอะไร แพ้แล้วอย่าพาลดิวะ!”“ถ้าไม่โกงจะกินรอบวงทุกรอบแบบนี้ไงวะ! ถอดเสื้อออกมาเลยนะ!”“ถอดทำห่าไร!”“ก็พี่ต้องซ่อนไพ่ไว้แน่ๆ! คนกะล่อนอย่างพี่ไม่มีทางชนะใสๆหรอกน่า!! ถอดเสื้อเดี๋ยวนี้เลย!”ณ อาคารตึกคณะของอัลฟ่า ชิริว เรียว อัลฟ่า บุ๊คและธิชานั่งเล่นไพ่กันอย่างเสียงดังโวกเวยโวยวาย คนตัวน้อยโบ้ยว่าชิริวคนหน้าตายสันดานเสียกำลังโกงเธอจนแทบจะหมดตัว“แพ้ก็แค่จ่ายนี่หว่า! ตาละห้าบาทเหมือนกูหลอกเอาบ้านมึงอะ!”“ห้าสิบบาทก็เงิน! หมดตัวแล้วรู้ไหม! รู้ไหมว่าต้องยืนหลังขดหลังแข็งทำงานนานขนาดไหนกว่าจะได้มา! สารภาพมาซะดีๆ! ไม่งั้นหนูประจานแน่!”“เป็นถึงเมียไอ้เมียไอ้เตอร์ ไหงมันปล่อยให้เมียมันมีเงินห้าสิบบาทติดตัววะ!”“ตาละห้าบาทก็ให้พี่เขาไปเถอะน่าา แค่นี่เอง^^*” บุ๊คร้องเตือน“ตาละห้าบาท แต่กินฉันเป็นสิบรอบ! ฉันเสียไปแล้วห้าสิบบาท!”“ถ้าหวงเงินห้าสิบบาทขนาดนั้น ไม่เก็บตังค์ไว้หยอดกระปุกละวะ!! มาชวนชาวบ้านเขาเล่นไพ่ทำไม!” ชิริวสวนกลับ ก่อนจะเริ่มวิ่งหนีธิชาที่ไม่ยอมแพ้“รับจ๊อบพิเศษเว้ย!”“กูละปวดหัวกับพวกมัน” เป็นเรียวที่พูดขึ้นมา เขานั่งเกลี่ยไพ่ในมือแ

  • TIE LOVE | พันธะสวาท SM+   พันธะสวาท_88 | เธออร่อยเกินไป

    “เฮ้ออ~” ธิชาถอนหายใจหลังจากนั่งแท็กซี่กลับถึงบ้านของคาร์เตอร์ บ้านหลังโตที่เขาอยู่คนเดียว บ้านหลังโตที่เป็นคนละหลังกับบ้านที่คุณแม่ของพี่เขาคอยเทียวไปเทียวมา..ฉันนั่งกินขนมหวานๆหวังเบาเทาอาการหงุดหงิดที่ใจ ไม่รู้จะปากหนักไปเพื่ออะไร แค่บอกว่าไม่ให้ไปมันก็จบใช่ไหมละ ปากหนักไม่รู้เวล่ำเวลาเลยจริง!ฉึ่บ ฉึ่บ ก่อนจะมีเสียงเท้าเดินเบาๆดังขึ้นจากด้านหลัง เมื่อกี้คุณแม่บ้านบอกว่าจะไปรดน้ำต้นไม้นี่นา รดเร็วหรือเปล่านะ ยังไม่ถึงสิบนาทีเลย“คุณแม่บ้านคะ รดน้ำเสร็จแล้วเหรอ มีอะไรให้หนูช่วยไหม หนูกำลังหัวร้อนพี่เตอร์แบบสุดๆไปเลยดะ.. คะ คุณแม่” แต่กลับกลายเป็นคุณแม่พี่เตอร์ซะงั้น ธิชารีบยืนขึ้นแล้วยกมือไหว้ทันทีและอยู่ในท่าสำรวม“..ลูกฉันไปสร้างเรื่องอะไรอีกละ” ท่าทีสง่างามจนน่าเกรงขามนี่บางทีก็อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก คนเป็นแม่เดินไปที่โต๊ะทานอาหาร วางกระเป๋าแบรนด์ดังอย่างเบามือ“..มะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เรื่องเล็กน้อย”“เรื่องเล็กน้อย? ถึงขั้นต้องพึ่งขนมเท่าภูเขาแบบนั้น?”“….”“เล่ามาเถอะ อย่างน้องฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนเธอ.. ลูกชายฉันสุภาพก็จริงแต่มันซื่อบื้อกับเรื่องแบบนี้ที่สุด”ฉันควรทำยังไงละ เ

  • TIE LOVE | พันธะสวาท SM+   พันธะสวาท_87 | อยากโดนหึง

    •PICCHYย้อนกลับไป…วันเกิดเหตุ…ชิริวนั่งหักนิ้วตัวเองเงียบๆอยู่ที่มุมห้อง เขาไม่ได้สนใจอะไรนอกจากข้อนิ้วของตัวเอง และค่อยเงยหน้าเมื่อคนเป็นเพื่อน.. ทักถาม“มึงจะเอาไง ไอ้เตอร์ไม่รับสาย” อัลฟ่าเก็บมือถือใส่กระเป๋า เขายืนมองพิชชี่ที่นั่งตัวสั่นราวกับลูกหมาตกน้ำอยู่บนเตียง สายตาของชิริวจ้องมองเธอแน่นิ่งและน่ากลัว“..เอาไง จัดการดิ”“อย่านะ! ฉะ ฉันจะไม่ทำอีก! ฉันจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ”“..ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอพูดแบบนี้”“ครั้งนี้จริงๆ! จริงๆนะ!”“ก่อนหน้านี้เธอทำให้เด็กปีหนึ่งลาออกไป คราวนั้นเธอก็พูดกับฉันแบบนี้”เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับธิชาไม่ใช่ครั้งแรกที่พิชชี่เป็นคนที่อยู่เบื้องหลัง หลายครั้งหลายคราที่เธอมักจะแสดงออกถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของคาร์เตอร์ และใช้สิทธิ์ของคนเป็นพ่อที่มีอำนาจข่มเหงรังแกผู้ที่ด้อยกว่าครั้งแล้วครั้งเล่า และครั้งนี้คนที่อยู่ตรงหน้าเธอก็คือชิริว ไม่ต่างจากครั้งก่อน.. พิชชี่ถึงได้ตัวสั่นเป็นลูกหมาตกน้ำแบบนี้เพราะดูเหมือนว่าชิริว.. ไม่มีความเชื่อหลงเหลืออยู่บนหน้าเขาเลยชิริวนั่งบนเตียงที่จับพิชชี่มัดตรึงเอาไว้ แล้วใช้ปลายนิ้วกดดันความรู้สึกอีกฝ่ายด้วยการ.. คีบชายเสื้อ

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status