KABANATA 2

Ang restaurant ay nasa 30th Street, kung saan matatagpuan ang kilalang Shangri-La at The Fort sa hilagang bahagi ng lungsod, isang five-star na hotel.

Noong dekada 80 at 90, paboritong pinupuntahan ang Shangri-La ng mga anak ng matataas na opisyal sa lungsod. Siyempre, kaya nilang gumastos doon. Ang mga taong nakakakain doon ay karaniwang anak ng mga business owners at government officials. Sa madaling salita, puro mga taong may katayuan at koneksyo lamang.

Habang tumatagal, sila ang nag-angat sa reputasyon ng hotel, at ang hotel naman ang nagpadagdag sa karangyaan nila. Ang simpleng kakayahang makapasok at lumabas sa Shangri-La ay naging sukatan kung gaano kalakas ang background at social status ng isang tao. Ang sinumang hindi makapasok sa dito ay hindi kinikilalang tunay na bahagi ng Manila elite society.

Ngayon, wala na ang ganoong atmospera doon. Bukod sa mga anak ng mataas na opisyal sa Pilipinas, kahit sino basta may pera ay puwede nang pumasok at magpakasaya.

Noon, kahit may pera ka, hindi iyon sapat para makapasok; kailangan mo rin ng katayuan at koneksyon. Pero sa panahong iyon, ang pagkakaroon ng pera ay nangangahulugang may impluwensya, dahil ang mga pribadong kompanya ay nagsisimula pa lang, at ang tunay na mayayaman ay halos lahat konektado sa kapangyarihan.

---

“Todo kayod talaga si Sir Gab ngayon. Kapag hindi natin nakuha ang investment na ’to, walang magiging madali para sa atin sa susunod na anim na buwan. Bale-wala na ’yong pera, ang mahalaga ay makakonekta tayo kay Jarret Montenegro. Kapag nangyari ’yon, hindi na tayo kakabahan sa industriya, at hindi na tayo matatakot na maipit ang mga project natin.”

Ang buong pangalan ni Sir Gab ay Gabriel Llanes. Walong taon ang tanda niya kay Patricia. Siya ang boss ng GL Media, pati na rin ang chief director at producer ng proyektong ito. Siya mismo ang bumubuo ng project team, nagcocompute ng gastos, at naghahanap ng pondo. Sa madaling salita, hawak niya ang lahat ng kontrol sa proyekto.

Dati, puro maliit na investment lang ang hinahanap ni Gabriel. Pero ngayon, malaking investor ang nakuha niya, at sa sobrang laki na halos lahat sa kompanya ay kumbinsidong nakatsamba siya ng napakalaking biyaya.

Napabuntong-hininga si Patricia. “Swerte talaga ni Sir Gab ngayong taon, at kung paano niya pa nakuha ang sponsorship ng mga Montenegro.”

Nakatungo lang si Therese at hindi nagsalita. Sobrang dami ng tanong na umuusbong sa isip niya, ngunit wala siyang mapagtanungan kahit kay Patricia na kaibigan niya. Kaya’t nanahimik na lang siya.

Napatingin si Patricia sa kanya at napansing matamlay siya. Inakala niyang pagod lang ito sa biyahe kaya tinapik niya ang balikat nito. “May kalahating oras pa bago tayo makarating sa hotel. Matulog ka muna.”

Mahinang “Mm” lamang ang naisagot ni Therese.

---

Pagkalipas ng kalahating oras, huminto ang sasakyan sa harap ng Shangri-La Hotel.

Hinila ni Patricia ang braso ni Therese, nanginginig sa tuwa ang boses. “Andito na tayo!”

Kalma lang na tumingin si Therese sa bintana at nakita ang pamilyar na mga salitang Shangri-La Hotel, at saglit siyang naguluhan.

Imposibleng wala siyang maramdaman. Kahit ang ibong lumilipad ay may iniiwang bakas, paano pa kaya ang isang taong sinundan niya nang tatlong taon?

Nag-unahan ang mga alaala sa isip niya, para bang isang pelikulang ini-rewind.

Ang unang punta niya rito ay noong ika-labingwalo niyang kaarawan, nang dalhin siya rito ni Gian.

Nobyo niya noon si Gian Andre Madrigal. Bagong-bago pa lang ang relasyon nila. Noong birthday niya, dinala siya ni Gian sa Shangri-La Hotel at nag-book pa ng isang luxury suite na may open-air garden para ipagdiwang ang kaarawan niya.

Ang pangalawa naman ay kasama niya si Emilio Madrigal, nakatatandang pinsan ni Gian. Nangyari ito bandang dulo ng ikalawang semester niya sa sophomore year. Naalala pa niya nang eksakto ang petsa: June 15, ang ika-labing siyam niyang kaarawan.

Noong araw na iyon, pina-book ni Emilio ang buong Shangri-La Hotel para lamang sa birthday celebration niya. Mahigit isang dosenang malaking personalidad sa entertainment industry mula iba’t ibang lugar ang inimbitahan. Kasama roon ang lima sa mga paborito niyang mang-aawit, na nagsalo-salo sa pag-awit para sa kanya na tila isang engrandeng konsiyerto na inalay lang sa kanya.

Pagkatapos noon, palagi na niyang binibisita ang Shangri-La Hotel. Ang presidential suite sa pinakataas na palapag ay nakareserba para sa kanya buong taon.

Ngayon, makalipas ang limang taon, pakiramdam ni Therese ay para siyang napadpad sa ibang mundo.

“Grabe ka, parang inosente. Namumula na ang mata mo.” Inakbayan siya ni Patricia at ngumiti. “Na-overwhelm ka ba sa ganda ng high-end hotels dito sa Manila?”

Pinilit ni Therese pigilan ang kirot sa lalamunan niya at ngumiti nang banayad. “Oo.”

Inalis ni Patricia ang braso niya at sa halip ay hinawakan ang braso ni Therese. “Kapag nakuha na natin ang investment at sumikat ang dramang ’to, papa-fiesta tayo rito ulit. Si Sir Gab na ang magbabayad!”

Muli siyang ngumiti. “Sige.”

“Sure ka, ha?!” Hinila ni Patricia ang kamay niya at marahang tinapik ang maputi nitong balikat.

“Pagbalik mo mula sa pag-aaral sa ibang bansa, nagbago ka nang husto. Naging mahinahon ka, wala nang talim ang ugali mo, parang wala ka nang emosyon. Parang wala nang anumang nakakahuli ng mata mo. Dati, kahit tahimik ka at mabait, ang likas mong kasiglahan at paminsan-minsang paglalambing ay nakaka-cutie.”

Pinayuko ni Therese ang mga mata at nanahimik.

Paano nga ba hindi magbabago?

Isantabi na kung si Emilio ang nagdala sa kanya sa mundo ng kasikatan at kapangyarihan, ang tatlong taon na kasama niya ang isang taong tulad ni Emilio, na sobrang taas ng katayuan at impluwensya, ay sapat na para pakinisin ang kahit na pinakamatalim na ugali ng sinuman.

Habang papalapit sila sa pasukan ng restaurant, huminto sandali si Patricia at bumulong.

“Therese, magshare ka naman. Nakapunta kana ba dito o first time mo?”

Bahagyang nanginig ang pilik-mata ni Therese. At sa sandaling susubukan na sana niyang gumawa ng dahilan, tumunog ang cellphone ni Patricia. Si Sir Gab ang tumatawag, nagtatanong kung nakarating na sila.

Habang naglalakad, sagot niya, “Nandito na kami. Papasok na kami sa restaurant. Dito pa rin ba sa dati nating private room?”

“Sakto, sasabihin ko pa lang. Pinalitan ang private room. Sabi ni Boss Jarret, may dumating na VIP at hindi raw bagay ang dating room. Kaya nagpa-book siya ng deluxe suite.”, sagot ni Gabriel.

Pinigilan ni Patricia ang pagiging tsismosa niya at hindi na nagtanong kung sino ang VIP.

“Sige, i-send mo lang ang room number. Pupunta na kami ni Therese.”

Si Therese, na ilang hakbang ang layo sa likuran, ay hindi narinig ang sinabi ni Gabriel sa telepono. Kung narinig niya iyon, siguradong hindi siya papasok.

Pagkababa ni Patricia ng tawag, sinilip niya ang mensahe ni Gabriel at tumingin kay Therese.

“Luxury suite sa 6th floor. Todo bigay talaga si Sir Gab!”

Ngumiti si Therese. “Kung gusto mong tumanggap, dapat marunong ka ring magbigay. Marunong si Sir Gab. Siguradong gaganda pa ang takbo ng negosyo ninyo.”

*Ding.*

Dumating na sila sa ikaanim na palapag.

Nanguna si Patricia, at sumunod si Therese. Isa-isa silang pumasok sa Luxury Suite.

Nandoon na ang buong main creative team, at ang dalawang lead actor ay abala sa pagtalakay ng script sa sofa.

Si Gabriel naman ay nasa balcony, nakatalikod at nagyoyosi. Nang marinig ang pagdating nila, lumingon siya, nakita si Therese, mabilis na pinatay ang sigarilyo, ngumiti, at pumasok sa dining

room. Sinara pa niya ang glass door para hindi pumasok ang usok.

Magalang siyang binati ni Therese. “Sir Gab.”

Bahagyang naasiwa si Gabriel sa malamig at magalang na kilos ni Therese, pero hindi niya iyon ipinakita. Ngumiti pa rin siya.

“Thanks for coming, Therese.”

Ngumiti si Therese at sumagot, “It’s my pleasure to be here, Sir. I’m part of the team.”

Itinaas ni Gabriel ang kamay at itinuro ang upuan. “Maupo ka muna.”

Umupo si Therese, nakayuko at tahimik ang mga matang nagmamasid.

Umupo si Gabriel sa tapat niya, nag-cross legs, at nagsalita sa tono ng isang boss.

“Kung maliit lang na investment gaya ng dati, hindi na kita istorbohin. Pero kakaiba ang investor na ito… napakataas ng pagkakakilanlan. Malaking investor s’ya—”

Hindi pa niya natatapos ang sinabi nang biglang may narinig na boses mula sa labas ng pinto.

“Ang laki ng pabor na binigay sa akin ni Sir. Hindi ko ’to makakalimutan.”

Nakilala ni Therese ang boses – si Jarret Montenegro.

Kasunod niyon, isa pang boses ang narinig niya. Mas pamilyar. Mas nakakayanig sa puso.

“Huwag mo nang alalahanin ’yon. Hindi ko ’to ginagawa para sa ’yo.”

Kumurap ang pilik-mata ni Therese. Bigla siyang napatayo.

Sa iglap na iyon, parang tumigil ang pintig ng puso niya, at bumilis ang paghinga niya.