KABANATA 3

Nang tumayo si Therese, sabay-sabay na tumayo ang lahat ng tao sa silid. Maging si Gabriel ay mas mabilis pa at sabay tumakbo palabas, sinundan ng lahat maliban kay Therese.

Naiwan siyang nakatayo roon, parang napako sa kinatatayuan, tila nagyelo sa lugar.

Sa totoo lang, noong nagpasya siyang pumunta sa Maynila, handa na siyang harapin si Emilio. May nakareserba na rin siyang mga paraan kung sakaling magkita sila. Pero hindi niya inasahan na mangyayari ito nang ganito kabilis, sobrang bilis na hindi man lang siya naka-react agad. Para siyang nahuli nang walang kalaban-laban.

Mukhang hindi ito nagkataon, kundi isang planadong pagkakataon katulad noong nagkamali siyang pumasok sa maliit na gusali noon.

Walong taon na ang nakaraan nang pumasok siya sa maliit na gusaling iyon kung saan nagpapagaling si Emilio. Akala niya noon ay tsamba lang. Ngunit kalaunan ay nalaman niyang ito’y isang maingat at sinadyang bitag, isang planong pinag-isipan ni Emilio.

Maya-maya, pumasok na ang lahat.

Si Emilio Madrigal ang nanguna. Ang malamig niyang presensya, ang katangi-tanging tindig, at ang matangkad at makapangyarihan niyang postura ay agad na nagdala ng atensyon ng buong silid. Siya ang naging sentro ng tingin ng lahat.

Kasunod niya si Jarret Montenegro, at si Gabriel naman ay umiwas sa daraanan at sabay lumakad sa tabi ni Jarret.

Walang nagawa si Therese kundi magtama ang paningin nila ni Emilio. Limang taon na ang lumipas, ngunit mas lalo siyang naging malamig, mas mabagsik, at mas matalim ang dating ngayon.

Paborito pa rin niya ang kulay itim gaya noong dati. Suot niya ang isang black haute couture suit at itim ding kamisa sa loob, na nagpatingkad sa malalim at mailap na aurang angkin lamang ng isang taong nasa mataas na posisyon.

Nagtagpo ang kanilang mga mata, ngunit si Therese ang unang umiwas. Bahagya niyang pinisil ang labi at tumingin sa iba.

Si Emilio, na ngayon ay tinititigan ang babaeng pinagnanasa at inaalala niya sa araw at gabi, ay napagtantong hindi na siya ang dating inosente at masunuring batang babae.

Dati, parang prutas siya ng maagang tagsibol, isang nakakaakit, pero may bahagyang pait.

Ngayon, suot niya ang isang fitted fishtail dress na lalong nagbigay-diin sa hubog ng kanyang katawan. Para siyang isang hinog na masanas – malambot, matamis, at napakainit sa mata na nakasilip mula sa red leather jacket. Ang likas na alindog niya ay nakakasilaw at kayhirap balewalain.

*Bago ko pa siya makita, kaya ko pang pigilan ang pagnanasa. Pero ngayong kaharap ko na siya… mahirap na itong kontrolin.*

Bahagya siyang lumunok, at unti-unting lumapit kay Therese.

*Sa loob ng limang taong ito… naisip niya kaya ako kahit isang beses?*

Ngunit nang tumama ang tingin niya sa malamig at kalmadong mga mata ng babae, ang nagliliyab niyang puso ay biglang lumamig.

Hindi siya naisip ni Therese. Ni minsan. Ni isang segundo.

Ang tanging hiniling ng babaeng ito noon ay makalayo sa kanya, huwag na siyang muling makita. Kaya paano siya nito mamimiss?

Sa itsura niya, isang mukhang mahinhin at payapa. Pero ang totoo, mas malamig ang puso niya kaysa kaninuman, isang pusong bato na hindi kailanman maiinitan.

Nanigas ang mukha ni Emilio, at ang mga mata niya ay parang malalim na tinta. Ngunit agad niya itong kinontrol. Pagdating niya sa harap ni Therese, umasta siyang para bang hindi niya ito kilala, dumiretso lang at pumili ng upuang parang wala lang.

Makatotohanan ang titig na ibinigay ni Jarret Montenegro kay Therese. At dahil wala namang balak makipagkilala si Emilio, nagkunwari na lamang din si Jarret na hindi niya kilala ang babae.

Magalang na lumapit si Gabriel kay Emilio. “Sir Emilio, maupo po kayo.”

Kumaway lamang si Emilio. “Dito na ako.”

Pagkatapos, inimbitahan ni Gabriel si Jarret na maupo sa pangunahing upuan. Hindi tumanggi si Jarret at umupo nang may kumpiyansa.

Nang nakaupo na ang dalawang bigating bisita at si Gabriel, nagsimula na ring pumili ng upuan ang ibang miyembro ng main creative team.

Mukha itong casual, pero hindi talaga. Halimbawa, walang sinumang naglakas-loob umupo sa kanan ni Emilio.

Sa huli, lahat ay nakaupo maliban kay Therese, na nakatayo pa rin, tila wala sa sarili. Sa pagkakataong iyon, tanging ang upuan sa tabi ni Emilio ang bakante.

Nakita ni Gabriel na mukhang nahihilo at hindi makakilos si Therese, pero hindi niya ito pinahiya sa harap ng lahat.

Magalang siyang nagtanong kay Emilio, “Sir Emilio, okay lang po ba tumabi muna sa inyo si Therese?”

“No problem.”, diretsong sagot ni Emilio.

Napilitan si Therese na lumunok ng kaba at umupo sa kanan ni Emilio, umaasang matatanggap niya agad ang tawag na inaasahan niyang darating.

Alam niyang sobrang abala nito na madalas hindi man lang makaubos ng isang tahimik na pagkain dahil may dumarating na tawag kada ilang minuto.

Hindi man lang tumingin si Emilio kahit nakaupo na siya, para bang hindi niya talaga ito kilala.

Doon ay nakahinga ng bahagya si Therese. Mukhang ang limang taon ay sapat na para burahin ang lahat ng galit sa pagitan nila. Sa wakas, naging estranghero na sila sa isa’t isa. Wala nang

pagmamahal; wala na ring poot. Tama na ’yon. Sapat na ’yon.

Nagtaas ng baso si Gabriel at nagbigay ng papuri kay Emilio.

Walang sinabi si Emilio. Itinaas lang niya ang kanyang baso bilang tugon.

Pagkatapos noon, bumaling si Gabriel kay Jarret at nagbigay ng parehong papuri.

Walang gana si Therese habang nakikinig sa mga walang kaluluwang palitan ng papuri sa hapag. Parang naririnig niya, pero parang hindi rin.

Biglang tumingin si Gabriel sa kanya at ngumiti. “Miss Therese, si Sir Emilio na nasa tabi mo ay kilala bilang tagapagmana ng Madrigal Corp. Siya ang totoong investor natin ngayon. Let’s have a toast for him.”

Sandaling natigilan si Therese, ngunit mahinahong tumayo at ngumiti habang itinaas ang baso.

“Mr. Emilio, isang toast po para sa inyo.”

Sa wakas, hindi na nakapagpigil si Emilio at malamig na tumawa.

“Miss Therese, kung may kailangan ka, direkta mo na akong lapitan. Alam mo naman na basta humiling ka… ibibigay ko.”

Tumagilid siya, at tumingin sa kanya gamit ang matalim at mapang-usisang mga mata—parang sinusubukang butasin ang puso niya.

Maliban kay Jarret, na may kakaibang ngiti sa labi, lahat ay napakunot-noo. Pagkaraan ng ilang sandali, sabay-sabay silang tumingin kay Therese, litong-lito.

Wala nang panahon si Therese para isipin ang reaksyon ng iba. Ang nakakatakot na tingin ni Emilio ay nakapagpabilis ng tibok ng puso niya. Bahagyang nanginginig ang kamay niyang may hawak ng baso. At sa sandaling nagdadalawang-isip siya kung iinumin ba niya ito nang isang lagok isang *click* ang umalingawngaw.

Ibinagsak ni Emilio ang kanyang baso sa mesa. Napakatalim ng tingin niyang ibinato kay Gabriel.

“Ganito ba ang paraan mo, Mr. Llanes? Pinatatakbo mo ba ang kumpanya sa pamamagitan ng pagpapa-inom sa mga babaeng empleyado mo?”

Nabigla si Gabriel, napaangat agad at halos matisod sa pagmamadali.

“Biro lang ’yan ni Sir Gab Kagalang-galang na kompanya ang GL Media, hindi kami gumagawa ng ganyang kabababang trabaho!”

Malamig na sagot ni Emilio, “Buti naman.”

Bago matapos ang salu-salo, pinirmahan ni Jarret ang kontrata at nangakong ihuhulog ang kabayaran sa loob ng tatlong araw.

Pagkatapos ng inuman, hindi na makayanan ni Therese at dali-daling pumasok sa restroom.

Sumunod agad si Patricia, at nang makalabas si Therese, hinila niya ito sa isang tagong sulok at bumulong.

“Anong nangyari? Ano ba talaga ang meron sa inyo ni Sir Emilio?”

Ngumiti si Therese nang mapait. “Wala iyon… isa lang siyang masamang utang.”

Nasa likod ng haligi si Emilio, malamig ang nakakunot na tingin, parang yelong kumikislap.

Gusto na niyang buksan ang puso nito para makita kung ano bang laman talaga niyon—kung mainit ba, kung pula ba, at kung totoong gawa ba sa laman.

Paano nagiging gano’n kalamig ang puso ng isang babaeng kasing-banayad niya?

Gustong magtanong pa ni Patricia, pero biglang tumunog ang cellphone niya. Nagmamadali siyang sinagot iyon habang naglalakad palayo.

Pagkaalis ni Patricia, saka pa lamang aalis si Therese, nang biglang may malakas na bisig na pumulupot sa kaniyang baywang at hinila siya papasok sa pinakamalapit na pribadong silid.

Nagpumiglas si Therese. “Emilio! Bitawan mo ako!”

“Masamang utang?” Sa loob ng silid, mapulang-mapula ang mga mata ni Emilio habang idinidiin siya sa sofa. Malaki ang kamay niyang nakahawak sa leeg nito, at may pananabik ang tingin habang sinusundan ang bawat linya ng mukha niya. “Therese, masamang utang lang ba ako sa’yo?”

Iniwas ni Therese ang mukha niya, ayaw magsalita. Dahil hindi siya sumagot, lalo pang nag-alab ang galit ni Emilio. Yumuko ito at mariing kinagat siya sa labi.

Napasinghap si Therese at akmang sasampal sana siya, pero mabilis na naagaw ni Emilio ang kamay niya at pinigilan pati ang mga paa niya. Sa pagpigil sa kanya ni Emilio, tanging matatalim na tingin lang ang naibato niya rito.

Pinilit niyang maging kalmado. “Emilio, nangako ka… pakakawalan mo na ako.”

Nagngangalit ang panga ni Emilio, mababa at paos ang boses: “Pero sinabi ko rin na kapag umalis ka, huwag na huwag ka nang babalik. At heto ka ngayon… sa harapan ko.”

Napatawa nang mapait si Therese. “Emilio, hindi mo ba alam kung bakit ako nandito sa Manila?”

Tumingin si Emilio sa mukha nitong namumula sa galit, pero lalo lamang nagiging kaakit-akit; ang mga mata nitong kumikislap, at ang mamula-mulang labi nito ay parang nang-aakit sa bawat hininga niya. Uminit ang lalamunan niya, parang nauuhaw.

Umangat ang adam’s apple niya bago siya yumuko, inilubog ang mukha sa maputing leeg nito. Paos at mabigat ang boses. “Therese… minsan na kitang binitiwan. Pero ang sarili ko mismo… hindi ko mabitawan.”

Pinilit ni Therese ang sarili na maging matatag. “Emilio, kung magpapatuloy ka, lalo lang akong mawawalan ng respeto sa’yo.”

Pinipigilan ang galit, kinagat ni Emilio ang leeg niya. “Therese, bakit ba ang lupit mo sa akin.”

---

Bumaba ang grupo sa underground parking, at si Jarret, na sinusundan ng assistant niya, ay patungo sa kaniyang orange na Porsche.

Bago buksan ang pinto, tumingin si Jarret sa mga babae. “Sino ang marunong mag-drive sa inyo?”

Agad nagtaas ng kamay si Patricia. “President Jarret, marunong po ako.”

Kumaway si Jarret. “Halika, ikaw na ang magdrive.” Pagkatapos ay nagtanong, “Sino pa ang pwedeng maghatid sa business partner ko?”

Itinulak ni Gabriel si Therese paabante. “Therese, ihatid mo si Sir Emilio.”

Hindi siya puwedeng tumanggi sa harap ng lahat. Kung tatanggi siya, baka masaktan si Gabriel o si Patricia. Para sa mga kaibigan niya, sa crew, at sa kumpanya, kinaya ni Therese.

“Sige po.”

Pag-upo niya sa custom-made na itim na sasakyan ni Emilio, bumilis ang tibok ng dibdib niya. Pilit niyang pinakalma ang tinig. “Saan po tayo pupunta si Sir Emilio?”

Umangal si Emilio habang nakasandal, pagod ang tingin. “Hindi mo alam kung saan ako pupunta?”

Nakatingin lamang si Therese habang hinihintay ang sagot nito.

Pumikit si Emilio. “Ayala Avenue. Luna Heights.”

Ang Luna Heights ay high-end na proyekto ng Madrigal Corp., ang real estate company ng pamilya nina Emilio. Ang pangalang “Luna” ay hango sa first name ni Therese.

Akala ni Therese ay matatag na siya, pero nang marinig niya ang “Luna Heights,” nanginig ang kamay niyang nasa screen ng kotse. Nang i-type niya ang lokasyon, lumitaw ang pinned location: Home.

Para siyang nalunok ng kung ano, sikip na sikip ang lalamunan. Pinilit niyang pigilan ang luha. 

*Diretsong lumakad. Huwag lumingon.*

Ito ang pinapaalala niya sa sarili sa loob ng limang taon—magpakatapang, lumayo, kalimutan ang lahat… mabuti man o masakit.

Pero hindi niya napigilan ang pag-init ng mga mata niya. Unti-unting napuno ng luha ang mga iyon.

Nananahimik si Emilio, hindi tumitingin, pero ang paggalaw ng adam’s apple niya ay nagtataksil sa kanya, nagpapakita na hindi siya gaanong kalmado.

Humampas ang malamig na hangin sa loob ng kotse, kaya nakahinga nang malalim si Therese. In-start niya ang sasakyan at dahan-dahang umandar.

Nang makarating sila sa harap ng Luna Heights, hindi niya kayang maging ganap na kalmado.

Dito ang dati nilang tahanan. Regalo ito ni Emilio sa kaniyang kaarawan.

Dito siya unang tumira.

Habang tulala siya sa alaala, biglang nagsalita si Emilio. “Ang puno ng kaimito na itinanim mo… namunga noong isang taon. Malambot ito at napakatamis.”

Hindi kumibo si Therese. Tumingin lang sa bintana.

Mababa at paos ang tinig ni Emilio. “At iyong regalo mo sa ika-tatlumpung kaarawan ko… ‘Nawa’y maging ayon sa hiling mo ang lahat.’”

Hindi gumalaw ang labi ni Therese.

Hinawakan saglit ni Emilio ang payat niyang braso, pinisil, saka binitawan. Sa maulap na gabi, paos at lasing ang kanyang tinig na mababa, malalim, at nakakabighani. “Luna… I missed you so much.”

Sa pagkarinig ng “Luna,” parang binuhusan ng apoy ang puso ni Therese. Namula ang mga mata niya. Hindi niya mapigilang maalala lahat ng sandaling pilit niyang nilimot, ang mga gabing magkadikit sila, ang mga araw na puno ng tawanan, at ang mga alaala na parang damong muling sumisibol tuwing tagsibol.

Mga alaala na binura niya… pero ngayo’y muling nabuhay.