KABANATA 5

Pabalik na sana si Therese sa kanyang silid matapos ang tawag nang tawagin siya ni Gian mula sa malayo.

“Therese.”

Lumingon si Therese, “Pasensya na, lola ko ang tumawag. Hindi niya ako nakita ng mahigit kalahating taon, at madami siyang kwento, kaya medyo nagtagal ako sa tawag.”

Tiningnan siya ni Gian, ang mapupulang pisngi, bahagyang nalantad sa araw, maputi at maselan, mas malambot pa kaysa sa mga rosas sa hardin, at ang kanyang malalaking mata ay nakakahumaling.

Biglang kumitil sa tiyan niya ang kakaibang higpit. May instant physiological reaction siya. Agad niyang naisip dalhin si Therese sa hotel room na nakareserba na.

Ngunit hindi niya ito ipinahalata. Pinipigilan ang matinding pagnanasa, natatakot na takutin siya.

Pinatama niya ang kamay sa ulo ni Therese at ngumiti nang pilyo:

“Anong sorry? Okay lang no.”

Ang pagiging magalang ni Therese sa kanya ay may distansya, at ayaw niya ng distansya, gusto niya ang init niya.

Tumango si Therese, hindi na nagsalita.

Nangyari lang na inakay ni Gian ang kamay niya at dinala palabas ng garden.

Sa bintana sa ikalawang palapag, nakatutok ang malalalim at matalim na mata sa magkahawak na mga kamay. Kung pwede sanang gawing matatalim na blade ang mga tingin, napuputol sana ang dalawang kamay na iyon.

Lumapit si Adrian kay Emilio, mga kamay sa bulsa, at namangha:

“Ang pinsan mo, ang bilis talaga. Ang girlfriend niya, parang anghel.”

Tahimik si Emilio, mukha’y malamig at mabagsik, walang galaw sa emosyon.

Tumingin si Adrian sa kanyang yelong mukha, para bang bumaril siya sa bulak, at bumalik sa billiard table para maglaro.

Matapos umalis sa garden, ginamit ni Therese ang palusot ng pawis na palad para hilahin ang kanyang kamay, habang iniisip ang tunay niyang plano.

Alam niyang hindi niya gusto si Gian. Ang pagsang-ayon sa relasyon ay taktika lang para makapaghintay.

Dahil ayaw niya, kailangan niyang mapalayas si Gian at dapat mawala ang interes nito, o mas lalo pang mabahala at ma-disgust sa kanya.

Agad siyang nagdesisyon, tinanggal ang kamay ni Gian at nagsimulang maglakad nang mabilis. Malalaking hakbang, dalawang hakbang bawat galaw, habang hinihipan ang sarili gamit ang kamay sa harap ng tenga, at malakas na sinabi:

“Ay, gutom na gutom ako, kain na tayo!”

Ngumiti si Gian at dahan-dahang sumunod.

---

Sa hapag-kainan, nagbago si Therese ng asal. Humiga siya ng mangkok sa kamay, mabilis na kumain. Namumula ang pisngi niya na parang sanggol. Bago pa man malunok ang pagkain, aabot na siya sa susunod, parang ninanakaw ang pagkain.

Tahimik na namangha sina Celestine at Diane.

Halos isang taon na nilang kilala si Therese. Kasama sa klase at dormitoryo. Palagi siyang mahinahon, elegante, magaan ang kilos, at maamo. Kahit minsan masayahin, karamihan ay kalmado at tahimik. Hindi siya nagmamadali sa pagkain o paglakad. Pero ngayon, tila hindi siya kumain ng ilang araw, kagyat na kumakain.

Ibinaba ni Celestine ang kutsara at tinanong:

“Therese, anong nangyari? May problema ba sa bahay?”

Itinaas ni Therese ang ulo, puno pa rin ng pagkain ang pisngi, sumandok ng pagkain at sumagot:

“Wala.”

“Bakit biglang ang bilis mong kumain? Akala ko may nangyari.”

Ngumiti si Therese, “Dati palagi akong kumakain ng ganito. Ginagawa ko lang parang mahinahon para mapansin ng senior ko. Ngayon na kasama ko na siya, hindi ko na kailangang…”

Bago pa niya matapos, tumingin siya kay Gian at nagpatuloy sa pagkain.

Tahimik si Celestine at ang iba. Pinaka-nakanggulat ay mga kaibigan ni Gian, pilit na hindi tumatawa, sabik makita siyang mapahiya.

Itininaas ni Gian ang kilay at tiningnan si Therese na may matalinghagang ngiti,

“Bakit hindi mo sinabi agad? Gusto kita kahit ganito ka. Ang makakain kasama ka ay blessing para sa akin. Sige, kumain ka pa.”

Ipinwesto niya sa plato ni Therese ang isang malaking meatballs, at dalawang piraso ng sweet and sour pork ribs. Masigasig siyang tumingin sa kanya.

Halos mabaon si Therese sa pagkain, umubo at tinakpan ang bibig.

Sinubukan niyang agawin ang manok pero nawala ang kanin. Pilit niyang kinain ang lahat hanggang sa masuka na siya.

Nakita niyang magdadagdag pa si Gian ng kanin, natakot siya at tinakpan ang plato gamit ang kanyang kamay, “Ayoko na, sobra na, busog na ako.”

Kung kakain pa siya, sigurado talagang dadamihan pa ang lagay ng pagkain sa kanya.

---

Matapos kumain, gusto ni Gian dalhin si Therese sa hotel para magpahinga. Hindi pumayag si Therese, at nagsinungaling siya:

“May dalaw ako ngayon, kailangan kong palitan ang pantalon sa dorm.”

Inihatid siya pabalik sa dorm kasama sina Celestine at Diane.

Pagdating sa dorm, nahiga siya sa kama, inilagay ang katawan, at huminga nang maluwag.

Tinapik ni Celestine ang kanyang hita:

“Therese, hindi mo ba gusto si Gian?”

“Hindi ko talaga siya gusto,” sagot ni Therese na walang gana.

Si Gian, isang charming at pilyong school heartthrob, talagang sikat sa mga babae. Ngunit sa mata ni Therese, hindi siya ang tipo niya. Alam niya na madalas manloloko ang ganitong klase ng lalaki, at baka sabay may ibang nililigawan.

Isa pang dahilan: sobrang malakas ang pamilya ni Gian, at delikado siyang magalit sa kanila.

“Kung hindi mo siya gusto, bakit ka pumayag?” tanong ni Celestine.

“Ayokong pumayag, pero kung hindi ako pumayag, hindi magiging madali ang buhay ko sa susunod na school year,” buntong-hininga ni Therese.

“Si Gian ay mayaman at gwapo. Hindi ka ba naiintriga kahit kaunti lang sa kanyang pera?” tanong ni Diane, mausisa.

Umakyat si Therese sa kama at umupo.

“Kung sasabihin kong hindi ako interesado sa pera, sobrang peke iyon. Hindi ako ang tipong mala-diyosa na mayabang na hindi tatayo para sa isang maliit na halaga. Isa lang akong ordinaryong tao na mahilig sa pera. Pero alam ko rin na ang makisangkot kay Gian ay magdudulot ng maraming problema sa akin. Iwan na natin kung magdudulot ito ng selos sa iba, sa isang pamilya na kasing lakas ng kanya, mahirap sabihin kung may girlfriend ba siyang iba o wala.”

Kung may kasintahan siya mula sa isang prominenteng pamilya, o nobya na inilaan ng kanyang mga magulang, ang pagmamahal niya kay Gian ay para bang naghuhukay siya ng sariling libingan.

“Pero sinagot mo na siya, hindi mo ba pwedeng basta na lang hiwalayan agad?” tanong ni Celestine.

“Maghihiwalay din kami, pero hindi agad. Hahanapan ko siya ng paraan para siya mismo ang magpasya na tapusin ang relasyon namin,” sagot ni Therese.

“Anong paraan?” mausisang tanong ni Celestine.

Ngumiti si Therese nang pilyo:

“Secret ‘yan. Hindi ko pa sasabihin. Pag mag okay ang plano ko, saka ko lang ipapakita sa inyo ang resulta.”

Ang plano niya ay pumayag muna para makontrol si Gian, at saka hanapin ang paraan para mawalan siya ng interes sa kanya.

Kapag nawala ang interes ni Gian, doon lang niya maaalis ito sa buhay niya.

Batay sa nangyari sa tanghalian, agad na naintindihan ni Celestine ang intensyon ni Therese.

“Parang hindi rin pala laging magandang maging maganda.”

Ngumiti si Therese nang mapagpakumbaba. Ang pagiging maganda kung nag-iisa ay dead end.

Sa kasamaang palad, ito lang ang kanyang card. Wala siyang pamilya, koneksyon, talino, o ambisyon na magsumikap. Kontento siya sa kasalukuyan.

---

Sa sumunod na dalawang linggo, tumigil si Therese sa part-time jobs dahil sa exams at ginugol ang lahat ng oras sa library, nag-aaral at gumagawa ng practice questions.

Madalas siyang yayain ni Gian, ngunit palagi siyang tumatanggi, ang dahilan ay kailangan niyang mag-aral.

Noong Biyernes, tinawagan siya ni Gian at muling nagyaya. Bago pa siya makasagot, nagtanong si Gian nang may pagtatampo, “Therese, hindi mo ba ako niloloko?”.

Narinig niya ang tunog ng lighter sa telepono, alam ni Therese kahit hindi nakikita ay na galit na galit si Gian.

Hindi siya naglakas-loob na harapin siya, kaya pinalambot lang ang tono at ipinaliwanag:

“Paano ko gagawin iyon? Kailangan ko talaga mag-aral. Malapit na ang final exams. Maraming dapat tandaan sa major subjects namin. Hindi matalas ang memorya ko, hindi rin ako matalino, kaya kailangan kong paulit-ulit aralin para maintindihan.”

---

“Sige, pagkatapos ng exam, saka muna kita dadalhin sa isang trip. Pagkatapos, pwede ka ring magbakasyon sa bahay ko ng dalawang buwan.”

Nagulat si Therese:

“Bakasyon… sa bahay mo? Hindi ba yun awkward?”

Naloloko ba siya? Talagang plano niyang dalhin siya sa bahay?

“Mag-isa lang ako sa bahay, parehong magulang ko nasa ibang bansa, kaya ako lang ang nag-aalaga sa sarili ko,” sabi ni Gian.

Sa katotohanan, hindi niya kasama ang mga magulang. Pagkatapos niyang lumampas ng labin-limang taong gulang, lumipat siya sa sariling apartment.

Hindi rin ikinasal ang kanyang mga magulang at ipinanganak siya sa labas ng kasal.

Ngunit hindi pa pwede ipaalam kay Therese. Sinasabing sasabihin niya ito sa tamang panahon kapag magkasama na sila sa hinaharap. Natatakot siyang mas lalong tutol si Therese kung marinig niya ito ngayon.

Nang marinig ang plano ni Gian, umiikot ang ulo ni Therese at labis ang inis.

“Pag-usapan na lang natin pagkatapos ng exam,” sagot niya na may bahid ng pagka-irita.

Tumawa nang malalim si Gian, may halong lamig:

“Therese, maikli ang pasensya ko. Kung ayaw mong maging target, mas mabuting huwag kang tumanggi.”

Nagngitngit si Therese:

“Sige! Pumayag ako! Pero Gian, huwag kang magsisi. Dapat mo ring malaman, maraming masamang ugali ang totoo sa akin, hindi katulad ng nakikita mo. Tamang pag-arte lang iyon! Ang tunay kong ako ay tamad, sakim, at magulo. Nakakahiya, nanginginig at gumigiling ng ngipin sa tulog. Kung kaya mo akong tanggapin, masaya akong manatili sa bahay mo. Wala rin akong pupuntahan sa summer vacation, kaya huwag mo akong paalisin, o magrereklamo ako sa harap ng bahay mo, umiiyak, sumisigaw, at nagbabantang magpakamatay, sinisigawan ka bilang puso’y walang awa! Ikaw ang tatanggap ng sisi!”

Ibinuhos niya ang lahat ng hiya—lahat na!

Gusto niyang makita kung kaya ni Gian, isang makapangyarihang binata, na tanggapin ang kanyang masamang ugali.

Tumawa nang malakas si Gian:

“Therese, mas interesting ka pa pala ngayon.”

“...”

Tatlong araw ang lumipas, at natapos ang exam.