Kabanata 06

ANASTASIA

Mahigit sampung oras din ang byahe ko bago ako makarating sa probinsya na pinplano kong puntahan. Ang sakit-sakit pa ng likod ko kakaupo sa bus.

Inilapag ko muna sa gilid ko ang bag na hawak ko atsaka nagunat-unat. “Shet, nakakapagod talaga bumyahe! Buti na lang malapit lang dito ang paupahan na 'yon,” inaantok pang saad ko.

Matapos magunat ay inilabas ko na muna ang bagong selpon na bili ko. Infairness, touchscreen ito, aba!

Minessage ko na agad ang landlord ng paupahang bahay na napili ko habang nasa byahe ako. Sinabi ko lang naman na paparating na ako. Medyo alam ko naman na kasi ang daan, papunta 'don. At isa pa, may mga tricycle naman na pwedeng sakyan kaya for sure ay hindi ako maliligaw.

“Kuya! Para po—kuya!” sigaw ko nang makakita ng tricycle na walang sakay. Tuwang-tuwa pa ang driver nang parahin ko siya.

“Hi Miss Beautiful, saan punta mo?” tumataas-taas ang kilay na tanong nito.

“Sa barangay Inhobol po, magkano bayad?”

Kinidatan niya ako. “One-fifty pesos na lang para sa'yo,” pilyong sabi nito kaya napangiwi ako.

“Hoy, kuya, alam kong malapit lang ang barangay na 'yon 'no! Mukha lang akong mayaman pero mahirap lang ako,” masungit kong sabi.

Aba, gagamitan ba naman ako ng mga kupal moves. Akala yata'y hindi ko alam ang distansya ng barangay na yon sa barangay na pupuntahan ko.

“Oh siya, pasok na! Kala ko pa naman maiisahan kita,” tumatawa na lang na sabi nito. 'Di naman na ako naginarte at pumasok na ako agad.

Buti na lang talaga at nasa same na bayan lang din ang terminal ng bus ng bayan na plinano kong paglipatan. Kaya heto, simpleng sakay ng tricycle at dadating na ako.

Mahigit bente minuto din ang byinahe namin. And finally, nakarating na rin sa barangay kung saan located ang paupahan.

“Oh ayan, kuya. Buti na lang at good mood ako ngayon,” abot ko sa one thunder fifty na bayad habang nakangisi. Tuwang-tuwa naman siya at nagpasalamat.

Hinatid niya naman ako ilang lakaran lang ang layo mula sa paupahan na bahay. Nilakad ko lang, at nang makarating ako ay bumungad agad sa akin ang landlady na ngiting-ngiti.

Pero bakit ganon? Parang may kakaiba kasi sa ngiti niya. Napaka-awkward tignan. Pero binaliwala ko na lang dahil baka nahihiya lang sa akin.

“Hello po, ako po 'yung nag-message sa inyo—”

“Yes, ija! Thank you for choosing us, nako, pasok ka na. Heto ang susi ng kwarto mo, second floor room 09 ok?”

Kumunot ang noo ko. “Hala, teka ate, kalma ka muna. Parang nagmamadali ka naman masyado?” nagtatakang tanong ko. Kasi halos kaladkarin niya na ako nang ibigay niya sa akin ang susi ng kwarto.

Napahinto naman ito at nagpunas pa ng pawis sa noo niya. Sabay kamot sa ulo at ngiti.

“Sorry n-na-excite lang,” paghingi niya ng tawad.

Ngumiti na lang ako at pinaturo kung saan ba ang daan.

Isinantabi ko na lang sa isip ko ang nangyari at agad nang tinahak ang daan papunta sa inupahan kong kwarto.

Tatlong pinto pa ang dinaanan ko bago ako tuluyang nakarating sa room 09.

Humugot ako ng malalim na hininga habang nakatayo ako sa tapat ng pinto. Abot langit na naman ang ngiti dahil ang pagbukas ko ng pinto na ito ay siya ring indikasyon nang simula ng pagbabago ng buhay ko.

Binuksan ko na ang kandado atsaka biglang binuksan ang pinto sabay sigaw.

“I'm finally freeee—” Pero ang kasiyahan na nararamdaman ko ay agad ding natapos nang makita ang isang pamilyar na bulto ng tao.

Nakaupo sa kama, nakade-cuatro at nakangisi habang nakatingin sa akin.

Nanigas ako sa kinatatayuan ko, lumakas ang tibok ng puso ko dahil sa pinaghalong gulat at... takot.

“A-Anong ginagawa mo rito?!” sa wakas ay malakas na sigaw ko, nabitawan ko pa ang bag na hawak ko.

Nanatiling nakaangat ang isang sulok ng labi niya. Para bang tuwang-tuwa siyang makita ang ekspresyon na nakabalatay sa mukha ko ngayon.

“Ahh... what did you say again..?” Natuon ang atensyon ko sa isang maliit na papel na nilabas at ipinakita niya sa akin.

Iyon ang papel na iniwan ko kahapon sa side table.

Parang naputol ang dila ko, at hindi makasagot dahil naguguluhan pa ako. Pero isa lang ang pumasok sa isipan ko.

Walang kalayaan na mangyayari sa akin ngayon. Hindi ngayon na nasa harap ko si Kirill Yevgenyevich Ivanov.

“Thanks for the money?” sambit niya sa eksaktong sinulat ko sa papel. Tinapon niya sa sahig ang papel na hawak niya.

“Sadly, I don't give it for free, Ei... or should I say, Anastasia Farrales?”

Nanindig ang balahibo ko nang banggitin niya ang buong pangalan ko. Nag-play ulit ang mga eksaktong sinabi sa akin ni Kuya Jepoy kahapon.

“Hindi naman alam kung anong mangyayari sa mga susunod pang bukas. Wala tayong kasiguraduhan kung hindi ba tayo babalikan ng mga taong naging biktima natin, Tasia,”

Hindi na ako nakapagisip pa ng maayos. Ang naisip ko na lang ay tumakbo. Pero nang pumihit na ako paalis, ay bumungad na agad sa akin ang mga nakaitim na lalaki, nakaharang sa daanan ko.

“W-Wait—” Hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko nang may braso na pumulupot sa bewang ko't may panyo pang itinakip sa bibig at ilong ko.

“Hushhh... sleep for now, the play hasn't started yet, Tasia,”

At ang boses ni Kirill ang huling narinig ko bago tuluyang nandilim ang paningin ko.