Chapter 2: Word puzzle

Chapter 2: Word puzzle

Lisha's P.O.V.

"Sigurado ka bang magiging ayos ka lang dito, Lola?" tanong ko sa aking lola Carmela habang inaayos ang mga nahugasang pinggan. Walang kuryente, malamig na malamig ang simoy ng hangin kahit na nasa loob kami ng bahay dahil sa maulan nitong mga nakaraang araw.

Kaunting ulan lamang ay pinapatay na ang kuryente sa aming lugar. Mahina pa ang signal kahit parte naman kami ng syudad.

"Oo hija, masyado kang nag-aalala sa akin. Hindi naman ako kikidlatan agad ni Kristo dito sa loob ng bahay kaya hala, sige puntahan mo na mga kaibigan mo kung saan niyo balak gumala." Sabi nito habang abala sa pagagansilyo ng bago niyang sweater.

"Mabilis lang ho kami, nagyaya lang hong manood ng stage play si Diana nung isa sa mga anak niya," hindi ko nga alam kung bakit hindi kanselado kahit na bumabagyo.

Ayaw daw i-cancel ng mismong school. Gusto ko rin namang talagang pumunta dahil kailangan ko ng inspiration at ma-expose sa iba pang mga bagay sa paligid para makapag illustrate ulit ako ng bagong mga children's books.

Maliit lamang ang kinikita ko dito, pero at least, may pangbayad ng renta, pangkain, at hindi lang ako umaasa sa pension ni lola. Minsan, nagpopost rin ako sa F******k ng mga commission sa abot kayang halaga pero mas focus ako sa passion kong gumawa ng mga English illustrations para sa mga bata.

Isang busina ng sasakyan ang umalingawngaw sa labas, hudyat na narito na ang aking kaibigan.

"Alis na ho ako lola," Pagpapaalam ko, humalik ako sa noo ni lola at siniguradong tama ang pagkakasuot ng sweater niya. Minsan kasi baliktad.

"Sulitin mo ang lumabas pero mag-iingat ka," bilin ng matanda bago ako lumabas ng bahay.

Halos liparin ng malakas na hangin ang aking maliit at lumang payong. Feeling ko naman kasi napakaliit ko eh, matangkad akong tao.

Nagpapasalamat ako sa ganito height na 5'8 pero minsan kapag nasa Asian country ka mahirap makahanap ng malalaking sizes for women, idagdag mo pang ang hirap kong magpapayat.

Binuksan kaagad ng mga kaibigan ko ang van na sinasakyan nila. Akala ko nga van ng mga kidnappers dahil sobrang puti, at tinted sa loob, wala ring plate number.

"Oh, bakit naka tsinelas ka lang?" Bungad agad Diana.

"Maulan kasi, hayaan mo na school lang naman ang pupuntahan natin," pagpapaliwanag ko.

May kinalkal naman siya sa isang malaking bag at binigay sa akin.

"Buti na lang nagdala ako extra. Oh, isuot mo, three inches heels lang 'yan madaling ilakad sa basang daan," sabay baba niya ng closed sandals na may heels. Simple lang ito, pero parang mas mataas pa ata sa three inches ang heels.

"Isuot mo na, hindi ka pwedeng umangal kung hindi, hindi ko ipropromote mga next projects mo sa vlog at page ko," pananakot niya.

Kaya wala akong choice kung hindi isuot kahit na lagi naman niyang panakot sa akin 'yong ganong bagay. Mataas naman talaga ang hatak ng vlogs, social media impact niya kaya nakakapag benta ako ng mga libro ko.

Umandar na ang sasakyan, nagbasa lamang ako ng mga nobela sa w*****d na free. Minsan, nagkakapag basa ako ng w******l or manga pero hindi ko maiwan ang w*****d kahit ang tanda ko na para dito.

It's my comfort zone, my saviour from reality, the only app that made me feel so human.

Maya-maya lang ay nahilo ako dahil sa bilis magpatakbo ng driver.

Hala sige, magbasa pa kasi.

Napapikit ako saglit dahil umiikot ang paningin ko, nag focus ako sa pagdungaw sa bintana at nang humangin sa mukha ko—anak ng tokwa, nag-overtake 'yong truck na may laman na tae ng mga manok kaya nalanghap ko ng todo-todo.

"Kung minamalas ka nga naman, ang bantot!" Sinarado ko na lang agad ang bintana at nag focus sa harapan nang—

"Saglit nga, parang ibang daan 'to ha," reklamo ko, lumingon-lingon pa ako sa ibang bintana ng sasakyan.

"Iba nga, kasi we'll go clubbing!" Masayang sigaw ng mga kaibigan ko.

"Ha, eh paano 'yong stage play ng anak mo?" Tanong ko kay Diana.

"Tapos na kaninang tanghali pa..."

Naisahan ako. Nailabas nila ako ng bahay eh madalang lang nila akong mahila sa mga gan'ng lugar.

CABS and private, luxurious vehicles halting and impatiently beeping in front of a lavish club. A long line of people ranging from rebellious teens pretending to be adults up to stressed adults na ready magtapon ng pera ngayong gabi. Wala akong choice kung hindi sumunod sa mga kaibigan ko.

When we entered the club, the smell of nicotine and the odor of skunk because some were smoking weeds' lingered in the air. The well-remixed song makes the strangers grind on each others' skin and makes the floor shake with its deafening tune.

There are round and tall tables planted on the sides, yeah, only tables and no chairs. Sinubukan kong hindi huminga ng ilang minuto at takpan ang aking ilong.

"Do'n tayo sa taas," turo ni Irish sa mga VIP rooms sa second floor.

Sunod-sunod naman kaming lahat na umakyat, sinubukan kong hindi mailang sa kumpulan ng tao. Iniiwasan naman ako ng mga lalaking masmaliit sa akin. Being a 5'8 tall woman has an advantage at isa ito doon. Iiwasan ka ng mga lalaking mas maliit sayo at they'll feel intimidated by your height differences.

Gusto kasi nila ng masmaliliit na babae kasi masmagmumukhang malaki ang espada nila kapag nag bembang na. Hindi naman lahat though, karamihan lang.

No offense, and bash me all you want but I'm proud of my height...ng slight. Kasi minsan aaminin ko, gusto ko rin no'ng may hug hug na gentle giant. 'Yong mas matangkad sa akin kahit ilang inches lang po Lord. Please.

Magenta and violet ang neon lights sa loob ng VIP room. May leather black U-shaped sofa na pwedeng pwede upuan ng mahigit sampung katao, at rectangular transparent center table na may mga laman ng alcoholic beverages.

Hindi kami ang nauna sa room. May ibang tao ng laman ito. Kaya aatras sana ako nang akalaing mali kami ng napuntahan pero ang mga kasama ko, tuloy-tuloy lang at tumabi sa mga lalaking naroon. Half of our group are already married and have kids, but they just slide into the room, wrapping their bodies like snakes around male strangers comfortably.

Unbothered.

"Lisha," senenyasan ako ni Diana na umupo na kasama nila habang siya rin ay nakalingkis sa isang lalaki na may piercing sa bibig.

Dahan-dahan akong lumapit sa kanila. My heels is clicking against the glass floor. Yeah, it's made of glass so that means kitang-kita ang mga taong nagsasayawan sa baba.

Tama ba 'tong ginagawa ko? Hindi ako umiimik at hinahayaan lang sila? Siguro mamaya ko na lamang sila kakausapin, ayoko ring mapahiya sila. Pero kung papalag sila mamaya, isusumbong ko sila sa mga pamilya nila. Kahit mag-friendship over na pagkatapos nito. I don't mind. This is cheating and I don't want to tolerate it.

Lumayo ako ng bahagya sa kanila, doon ako sa pinakasulok pumwesto. Nang may nakita akong newspaper na luma pero hindi pa naman nasasagutan ang word puzzle na nakaprint dito, ay inabala ko na lang roon ang atensyon ko. Gumawa ako ng sarili kong mundo na para bang hindi ko naririnig ang kanilang mga harutan, hiyawan, kwentuhan, at bastusan.

Meron pa palang mga ganito sa panahon ngayon? I mean, everything is digital now a days kaya parang outcast and rare na kung may makita man akong newspaper.

I chose to solve the words under the 'across' section.

There are six blank boxes and I mumbled the question, "Literary genre with an atmosphere of dread,"

Dread means 'to fear greatly' and is synonymous with the words anxiety, fear, panic or wait? Horror! Horror is a genre.

I write slowly, and legibly, writing my ideas in big letters.

Next question, "TV anthology that opened with the theme Hitchcock" I scribbled the word: ALFREDHITCHCOCK.

A piece of cake.

Napangiti ako sa aking sarili at hindi ko mapigilang sagutan lahat ng questions and boxes.

Okay, next one, "Large knife often used as a weapon—I know this one. It's starts with letter 'M'"

MACHETE.

After I'm done with the words encoded on the Across section, I read and guess the opposite lane. It's easier now because of the hints that were dropped earlier.

Group often led by a cult leader?

CULT

Slashing weapon used by Jason Voorhees?

Jason Voorhees. ‘Yong main antagonist sa movie na Friday the 13th. So obvious na ang sagot.

AXES

Horror film street inspired by an actual one in L.A.

ELMSTREET

"Oh, hell, I miss the 1984 first movie," I murmured, while moving on to the next. word.

"Word with serial or maniac," I was about to write down the letters when someone whispered—

"Killer," a man whispered, with emphasis and gravely ominous voice. Hindi ako nagbibiro, pero parang pang thriller and western horror movies ang vibe ng pagbulong niya

It was like a slow motion. 'Yong tipong sasabihin sayo ng kasama mong huwag kang lilingon pero dahil pinoy ka, curious at medyo chismosa eh lilingon ka kahit bawal.

Then there he is...a tall rugged man, with deep stitches from the end of his lips up to his cheek.

He's a giant.

Like Mister Michael Myers but more beafy.

Frightful.

Dangerous.

There's a noxious glint in his rusty coloured eyes.

Napatitig ako sa kanya, at unti-unting umusog.

Nakatingin lang siya sa newspaper na hawak ko.

Halos hindi ko narinig ang mga yabag niya. Ang tahimik niyang lumapit ha.

"You're almost done with my puzzle," he slowly dragged his head to my face and smiled. The fresh stitches on his skin gradually flexed with his movement.

Wait? Did he just said, 'my puzzle'

My words are stuck at the tip of my tongue.

Then the next thing I knew—

"Young master," one of the men in the room uttered with a shaky voice, then all of them bowed to the man stitched-faced in front of me in unison and straight angles. Like in those series where the CEO is being introduced to the viewers.

Oh no no, I can sense the distressing situation up next.

______