Chapter 1: As faithful as a dog
Trego's P.O.V.
BLINDING city lights, buzzing cars, evening breeze fans on my face. Rush hour is indeed the busiest and hellish hour of the day.
I was in deep thought when the recording played from a radio cassette, “Wala na nga tayong pera nagsasabong ka pa talaga?” A woman's furious voice erupted from it.
Her husband is a reckless gambler, I suppose. The man yelled back and said, “ano bang pakialam mo? Pera ko naman! Inaaway mo nanaman ako mula kanina kaya ako natatalo!”
Followed by continuous shouting, children crying, loud slams of wood and cracking glasses.
Lastly—
“Malas ka talagang babae ka. Hindi na lang sana ako umuwi, putangina!”
“Sandali lang, wala pang pangbaon ang mga bata. Please magbigay ka naman kahit konti,” even though I couldn’t see the woman, I guess she's begging on her knees.
Domestic violence is really everywhere, huh.
And most of the cases are not documented or overlooked by the incompetent authorities.
I sat comfortably on the railings of this rooftop, while swinging my feet like a child. Tumingala ako sa langit hanggang sa matapos ang cassette player na magkwento. Ninamnam ko ang bawat salita at emosyong narinig ko mula dito.
It's exactly seven pm in the evening. I still have a few hours to wait.
Patiently.
Pinaikot ko muna ang tatlong magnetic rings sa aking mga daliring puno ng alikabok at amoy semento, habang kinakagat ang tip ng toothpick.
The clock ticks faster than yesterday. Hindi mo talaga mamalayan ang oras dahil nakakalibang panoorin at bilangin ang mga tao sa baba ng building hanggang sa halos lahat ng ilaw ay namamatay isa-isa.
I checked my tiny scurfa diver watch, and guess what? The time is, 0000 meaning in the civilian time conversion table it says, 'it's time to kill!"
Excitement and adrenaline starts to consume my veins.
Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa bakal na harang at lumapit sa truck na kanina pa naka-park dito sa rooftop.
Paano ko ito naiangat dito?
I have my ways and that's a secret.
Umakyat ako sa driver's seat at minaniobra eto paatras hanggang sa makarating malapit sa railings, tsaka ko ito tinigil.
Bumaba ako ng sasakyan habang sumisipol-sipol na parang ibon, at dumeretso sa likod ng nasabing truck.
Walang alinlangan kong hinila ang mabigat at malaking cement mixer gamit lamang ng aking dalawang kamay. Wala naman itong lamang semento, pero babae sa loob nito, meron. Isang babaeng walang malay at nakagapos ang mga kamay.
Tulog na tulog at—
Pira-piraso.
Dumungaw muna ako sa baba at naghintay ng isang graphite coloured Mercedes-Benz S-Class na may plakang XQZ 713.
Sakto namang papalapit na ito sa building kung saan ako naghihitay. Hindi ako kumurap, huminga, o kaya naman ay nakaramdam ng konsensya sa mga naiisip ko, at inilaglag ko na lang basta-basta ang cement mixer.
Without thinking twice or holding back.
At nahulog ito sa mismong magarang sasakyan.
Wasak na wasak ang ang Mercedes-Benz na siguradong lalagpas sa milyong piso. I slowly tilted my head and watched every pieces, every crumpled parts.
"Buhay pa kaya sila?" Inosenteng bulong ko sa aking sarili.
Maya-maya lang ay may mga dumating na ambulansya at mga police to examine the bodies.
Siguradong patay na ang babae pero...ang lalaki ay maingat na nilagay ba naman sa stretcher.
"Takte, may pag-asa pa atang mabuhay 'tong isang 'to," mabilis akong bumaba sa building, talon at takbo ang ginawa ko. Dahil hindi uso sa akin ang elevator at escalator kapag ganitong mga oras o panyayari.
Pinaandar ko agad ang aking Moto Guzzi Big bike at sinundan ang nasabing ambulansya. Pagkarating sa hospital maraming doctor at nurse na humarap at tumulong sa kakarating lamang na duguang lalaki.
Ano bang mas malala sa pusang may siyam na buhay? Si Cardo o si batang Quiapo?
Sinundan ko ang lalaking naghihingalo sa stretcher with confident and determined big strides when someone familiar called out my name, "Trego?"
Ah, I forgot, this is the Moschelli's hospital. An Italian Mafia organization that is one of our family's allies.
Doctor Nazareth Moschelli blocked my way and smiled, "magpapa-check up ka ba para malaman kung healthy pa ang sperms count mo?"
I tried to hold back my laugh. My expression remained blank, "Nah, I have some unfinished business" I said, popping the last word and his bubbly expression became stoic. Unreadable.
He understood.
I side-stepped but he mumbled words again, " I saw the bloody-soaked man earlier. Your intentions are good, but why not help your sister in managing your organisation first before hunting some rats alive?"
"Mind your own business, be faithful to your woman or else—you'll be blacklisted too, Nazar," I tapped his shoulder, coolly.
Pero hindi pa lang ako nakakalayo, may sermon nanaman siya, "Trego Gregory, I'll cover you up with this one basta huwag kang mandadamay ng babae."
Doctor Nazareth and his rules again.
Oh, I already did. Nagawa ko na, paano ba yan?
"Yes, Sir! Nagawa ko na kaya next time ko i-apply 'yang paalala mo kung maalala ko pa," hindi ko na siya hinintay pang makapagsalita at dumeretso na ako sa harap ng staff's locker room.
Luminga-linga ako sa paligid bago pumasok sa loob. Saktong walang ka-tao tao, kalkulado ang mga galaw, dumeretso agad ako sa isang locker ng isang doctor, at sinira ang kandado nito.
Nang may nakita akong isang laboratory gown at mga extra uniform sa loob ay dinukot ko agad ito at mabilis na nagpalit ng damit.
Lumabas akong naka-surgical mask at doctor aesthetic attire, dapat ata ganito na lang rin ang kinuha kong kurso mas madaling mang dispatsya o pumatay ng tao kapag ganito. Pwede ko pang gawing aksidente kapag nagkataon.
Pero, lagi akong dinadalaw ng katamaran at ayoko ring magtapon ng pera. Masyadong mahaba ang pag-aaral ng medisina.
Hinanap ko agad ang aking biktima at sobrang swerte niya, naka-private room agad ang loko.
I pulled the sliding door wide open at nang makapasok ako ay diretso ako sa kanya, sa aking naghihingalong biktima.
I didn't bother to lock it.
Tinitigan ko siya ng matagal, at lumingon sa vital signs monitor na nakakabit sa kanya.
"Heart rate, blood pressure, and body temperature are stable. Wow. So, may chance ka pang mabuhay eh, paano kapag gawin ko 'to?" Tinanggal ko ang naka connect na plug para mamatay ang monitor.
At namatay nga!
Nakakatuwa naman.
Pati na rin siya ay nahirapang huminga.
"Oh, that's amazing! Isa pa nga," bulong ko sa aking sarili habang hinihila at binabalik ang plug.
I'm enjoying this game. Napakadali lang.
"Papa pahingi pandagdag baon," ginaya ko ang boses ng anak niya habang pinapatay at binubuhay ang nasabing machine.
"Papa, maaga ka bang uuwi ngayon? Miss na kita."
Turn on... turn off...
"Papa, gusto ko po ng pasalubong please kahit tsitserya lang po.''
Turn off. Turn on. Then repeat!
Napangisi ako sa bawat paghihingalo at paghihirap ng kanyang katawan.
"Papa, binubully po ako sa school pwede po ba kayong pumunta dito. Please po," tumigil ako sa aking ginagawa at sunod na tinanggal ang oxygen hose na nasa ilong niya.
"PLEASE PAPA!" At sinakal ko siya gamit ng naturang hose.
Tinitigan ko siyang mahirapan, maghabol ng hininga, manigas ng walang kalaban laban. He's helpless and he deserves it.
"Kaso Papa hindi ka umuwi eh mas pinili mo yong p****k mong kabit kaysa sa amin," hinila ko pa lalo at hinigpitan ang hose sa leeg niya.
Kabisadong kabisado ko ang linyahan ng anak niya na ni minsan hindi niya pinakinggan.
"Kaso Papa, patay na siya eh kami na piliin mo— putangina, ang hirap magboses bata para akong abnoy, mamatay ka na kasi ha?" Malambing kong bulong sa aking biktima hanggang sa hindi ko na ramdam ang pulso niya.
Nakabukas ang kanyang mga mata at nakipagtitigan sa akin.
Kaya ang ending—dinukot ko mata niya with bare hands. Literal
Wala kasi akong tools, pasensya na.
_______Chapter 6:Run a little, skip a littleLisha's P.O.V.Noon, ang estilo ng mga guhit ko ay parang sa Thumbelina 'yon kasi ang nakasanayan kong basahin noong bata pa lang ako. Magaan, makulay, at puno ng buhay. Puro pastel ang ginagamit ko, malambot rin ang mga linya, at ang mga tauhan ay may inosente at kalmadong anyo. Laging may mga bulaklak, dahon, at kahit anong bagay na konektado sa nature na nagbibigay liwanag at hiwaga sa bawat pahina.Pero mula nang nakilala ko ang lalaking may tahi-tahing mukha sa loob ng club, nag-iba ang lahat. Naging madidilim ang kulay ng mga ginuguhit ko. Ang mga mata ng tauhan ay hindi na inosente. Kailangan kong makaisip ng bagong obra at makagawa ulit ng isang bagong libro para sa contest sa susunod na buwan at may kikitain rin ako kapag naibenta ko ito.Sinubukan kong manood ng mga cartoon movies o kaya naman pinapanood ko ang mga bata sa Park na ilang distansya lang ang layo sa aming bahay para lamang mare fresh ang utak ko at may mailagay akong bag
Chapter 5: Her Personal Profile Trego's P.O.V.MAYBE I'm just flabbergasted that someone would take the risk to touch my stuff without my prior permission. It's not all about the thrill. She's not that unique or her face structure is simple and typical asian, but somehow, there is something amusing, easy, and calming about her presence. I'm not saying that 'I love her' because I'm not a fan of cliche rom-com stories where the main couple fell for each other immediately in the first episode.But I like it when—She can run at nakakasabay siya sa pagtakbo ko even if biologically speaking, we, males, are naturally faster than females when it comes to running. That's why most of my victims are males, and I rarely, to be honest, pick women as my prey.I'm a devil's offspring, and I won't deny it, but I always choose whoever matches my size and weight. Plus, depende kung deserve ng tao mapabilang sa listahan ng mga biktima ko. Para lang 'yang pageant at ako lang ang judge, may criteria.N
Chapter 4: Shout for my lifeLisha's P.O.V.HINDI ko akalain na makakakita at makakasalamuha ako ng isang takas na pasyente mula sa mental. May behavioral issues pala 'tong taong 'to at basta-basta na lang pupunta o pumapasok sa hindi naman niya teritoryo.Tinitigan ko lang si Trego na nakatitig rin sa akin pabalik, tsaka ako umatras ng bahagya."Pasok na," anyaya niya, tinuro pa niya ang loob na para bang guard sa isang fast-food chain.Dahan-dahan akong umiling. Nagsisitayuan ang mga balahibo ko sa katawan, marahil ay dahil sa lamig o mas tamang isipin ay dahil sa kaba na uti-unting umuusbong sa aking pagkatao. Hindi naman siya pangit. Hindi rin naman siya nakakatakot. Tao pa rin naman siya, may tahi lang sa kanyang balat pero kung tutuusin, may itsura siya. Parang natural lang ang kulay rusty-brown niyang mga mata, at sabog slash, makapal niyang mga kilay, ang ilong niya ay katamtaman lang ang tangos, hindi ito nakakatusok o nakakamatay sa sobrang tangos pero pwede siyang maging m
Chapter 3: The CoatLisha's P.O.V."You don't have to do that, sit down," sabi ng lalaki. Pero patuloy na naka-bow ang mga tauhan nito. Parang takot silang tumayo ng tuwid."This is your rest day, day-off niyo. No need to give me a piece of respect," he added at walang pasabing umupo sa tabi ko kaya napalundag ako sa kabilang dako kung nasaan mga kaibigan ko nakaupo."Okay ka lang?" Siniko ako ni Diana, at tumango na lang ako bilang sagot. Dapat ba akong mag-sorry dahil pinakialaman ko ang gamit niya? Siguro mamaya na kapag nakalimutan na niyang tumitig sa akin.Sinusundan niya ng tingin ang lahat ng galaw ko.Lumipas ang 30 minutes, hindi pa rin siya kumukurap at tumitigil kakatitig sa akin. May pumasok na parang waiter or butler sa loob ng VIP room Nakasuot ito ng dark red inner dress shirt at black vest. Lumapit ito sa lalaking may tahi sa mukha at binulungan niya ito. Tumingin sa amin ang nasabing butler pagkatapos at pinagmasdan kami isa-isa, tsaka ito umalis ng room.Kinurot ko
Chapter 2: Word puzzleLisha's P.O.V."Sigurado ka bang magiging ayos ka lang dito, Lola?" tanong ko sa aking lola Carmela habang inaayos ang mga nahugasang pinggan. Walang kuryente, malamig na malamig ang simoy ng hangin kahit na nasa loob kami ng bahay dahil sa maulan nitong mga nakaraang araw.Kaunting ulan lamang ay pinapatay na ang kuryente sa aming lugar. Mahina pa ang signal kahit parte naman kami ng syudad."Oo hija, masyado kang nag-aalala sa akin. Hindi naman ako kikidlatan agad ni Kristo dito sa loob ng bahay kaya hala, sige puntahan mo na mga kaibigan mo kung saan niyo balak gumala." Sabi nito habang abala sa pagagansilyo ng bago niyang sweater."Mabilis lang ho kami, nagyaya lang hong manood ng stage play si Diana nung isa sa mga anak niya," hindi ko nga alam kung bakit hindi kanselado kahit na bumabagyo. Ayaw daw i-cancel ng mismong school. Gusto ko rin namang talagang pumunta dahil kailangan ko ng inspiration at ma-expose sa iba pang mga bagay sa paligid para makapag
Chapter 1: As faithful as a dogTrego's P.O.V.BLINDING city lights, buzzing cars, evening breeze fans on my face. Rush hour is indeed the busiest and hellish hour of the day.I was in deep thought when the recording played from a radio cassette, “Wala na nga tayong pera nagsasabong ka pa talaga?” A woman's furious voice erupted from it.Her husband is a reckless gambler, I suppose. The man yelled back and said, “ano bang pakialam mo? Pera ko naman! Inaaway mo nanaman ako mula kanina kaya ako natatalo!”Followed by continuous shouting, children crying, loud slams of wood and cracking glasses.Lastly—“Malas ka talagang babae ka. Hindi na lang sana ako umuwi, putangina!”“Sandali lang, wala pang pangbaon ang mga bata. Please magbigay ka naman kahit konti,” even though I couldn’t see the woman, I guess she's begging on her knees.Domestic violence is really everywhere, huh. And most of the cases are not documented or overlooked by the incompetent authorities.I sat comfortably on the r