เข้าสู่ระบบแชร์
#4 การปะทะกันของมนุษย์เเละเเวมไพร์
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-21 20:11:17ค่ำคืนถัดมา – ป่าทางเหนือ
ลมเย็นพัดแรง ใบไม้สั่นไหวเป็นจังหวะ กลิ่นดินชื้นและเลือดเก่า ๆ ลอยฟุ้งมาตามสายลม ลีแอนน์ก้มตัวแฝงกายในพุ่มไม้ มือแนบกับด้ามมีดเงิน ข้างเธอคือเดรย์วาน ที่นิ่งราวเงามืด ไม่มีเสียงหายใจแม้แต่น้อย “เงียบแบบนี้นานไป ข้าระแวงนะ” เธอพูดเบา ๆ โดยไม่หันไปมองเขา “ข้าชินกับการเงียบ” เดรย์วานตอบเสียงต่ำ “แต่เจ้าสิ...ทำไมใจสั่น?” ลีแอนน์หันขวับ “ข้าไม่ได้สั่น ข้าแค่...หงุดหงิดที่ต้องฟังเจ้าพูด” เขายิ้มมุมปาก “หงุดหงิดยังดีกว่าตาย” เงาของบางสิ่งเคลื่อนผ่านยอดไม้ด้านบน ลีแอนน์เงียบกริบ เดรย์วานกระซิบ “มีอย่างสองตัว เคลื่อนไหวเร็ว แต่ไม่ใช่พวกนักฆ่า…สายล่อหรือยาม” เธอพยักหน้า “งั้นข้าจะลอบเข้าใกล้ ส่วนเจ้าล่อมันออกไป” เดรย์วานหัวเราะเบา ๆ “ไว้ใจข้าแล้วหรือ?” “ไม่...แต่ถ้ามีใครต้องตายก่อน ข้าก็ไม่อยากให้เป็นข้า” เธอตอบหน้าตาย แล้วพุ่งตัวแทรกเงาไม้หายไปในความมืด เดรย์วานถอนใจสั้น ๆ ทางอีกด้านของป่า “เคลื่อนไหวเร็วเกินมนุษย์…” เสียงหนึ่งกระซิบจากกิ่งไม้สูง สิ่งมีชีวิตร่างสูงเพรียว ผิวซีด มีกรงเล็บโผล่ออกมาจากนิ้วมือ สายตาของมันจับจ้องการเคลื่อนไหวของเดรย์วาน อีกตัวหนึ่ง ยืนเงียบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ มันพูดเสียงเย็นเยือก “กลิ่นเลือดบริสุทธิ์…เดรย์วาน?” เสียงตะขอโลหะกระทบเปลือกไม้ “แจ้งคาร์เซียเบล…เขามาแล้ว” ตัดกลับ – ใจกลางป่า ลีแอนน์แทรกตัวผ่านแนวพุ่มไม้ ก่อนหยุดกะทันหัน ร่างหนึ่งยืนรออยู่กลางทาง — สูง ผิวซีด ตาสีแดงเลือด แสยะยิ้ม “เจ้ามาช้าไปหน่อย นักล่าสาว…” เสียงของ เวย์ลันท์ ดังเบาเหมือนเสียงลมหายใจของคนตาย กลางป่ามืด... มีเพียงเสียงใบไม้เสียดสีและกลิ่นเลือดจาง ๆ ที่ถูกลมพัดปลิวมาตามทาง ลีแอนน์ยืนนิ่ง เบื้องหน้าคือเวย์ลันท์ แวมไพร์นักเชือดผู้มีรอยยิ้มโรคจิตฉาบอยู่บนใบหน้า กรงเล็บของมันยาวราวใบมีด ผิวหนังมีรอยแผลเป็นเหมือนผ่านสงครามมานับครั้งไม่ถ้วน “ข้ารอเจ้ามานานนัก...ลีแอนน์ เวิร์น” เสียงมันแหบต่ำเหมือนกระซิบลงโลง หญิงสาวไม่ตอบ เธอเพียงปลดมีดคู่จากข้างเอว มือแน่น ดวงตาไม่ไหวเอน “ข้าว่าเราจะได้สนุกกัน” เวย์ลันท์ย่อตัว ก่อนพุ่งเข้าใส่ — เร็ว! เหมือนลูกธนูที่หลุดจากสาย ฉึก! ลีแอนน์เบี่ยงตัวหลบ แล้วสวนกลับด้วยมีดซ้ายฟันเฉียดหน้ามัน เลือดสีดำกระเด็นติดหน้าเธอเล็กน้อย เวย์ลันท์หัวเราะ “เลือดเจ้า...ยังหอมเหมือนเมื่อก่อน” ลีแอนน์กัดฟัน “เจ้าจำข้าได้?” “ข้าเคยเห็นเจ้าตอนยังตัวเล็ก ๆ ตอนที่...ข้าเชือดแม่เจ้ากลางหมู่บ้าน” มือของเธอสั่นไปชั่ววูบ แต่ในวินาทีนั้น — เธอก็พุ่งใส่มันทันที เพล้ง! เพล้ง! เสียงมีดปะทะกรงเล็บดังสนั่นไปทั่วป่า สองเงาร่างเคลื่อนไหวเร็วเกินตามองทัน จนกระทั่ง... ฉัวะ! เวย์ลันท์เฉือนเข้าที่ต้นแขนของลีแอนน์ เลือดสีแดงสดพุ่ง เธอถอยหลังไปสามก้าว หอบหายใจ เหงื่อแตกซึม เวย์ลันท์เลียเลือดปลายนิ้ว “เจ้า...หวาดกลัว และโกรธ...อารมณ์มนุษย์นี่มันชวนติดใจนัก” ลีแอนน์เช็ดเลือด “ข้าอาจจะกลัว...แต่ข้าก็ฆ่าเป็น” เธอกระชับมีด แล้วตะโกนลั่น “ข้าไม่ใช่เด็กคนนั้นอีกแล้ว!” ฟึ่บ! เงาหนึ่งพุ่งลงมาจากต้นไม้ เดรย์วาน กระแทกใส่เวย์ลันท์เต็มแรง “ข้าไม่ให้เจ้าแตะต้องเธออีก” เขากระซิบ แล้วใช้มือฟาดเข้าใบหน้าของแวมไพร์นักเชือด เลือดดำพุ่งกระจาย เวย์ลันท์หงายหลังชนต้นไม้ ก่อนยิ้มอย่างบ้าคลั่ง กลับมาที่สนามรบ ลีแอนน์และเดรย์วานยืนเคียงข้าง เธอบาดเจ็บ แต่ไม่ถอย เขาเยือกเย็น...แต่พร้อมฆ่า เวย์ลันท์หัวเราะสุดเสียง ก่อนค่อย ๆ ถอยเข้าสู่เงามืด “ข้าจะกลับมา…พร้อมคนที่เจ้า ‘ลืม’ ไปแล้ว” เสียงฝีเท้าสองคู่กระแทกผืนป่าชื้นน้ำค้าง ลีแอนน์เดินเซน้อย ๆ ขณะกดผ้าพันแผลแน่นกับต้นแขน เลือดหยดเป็นทางบนดินแต่เธอไม่ปริปากร้อง เดรย์วานเดินตามหลัง พูดเสียงต่ำ “เจ้าควรหยุดพัก ข้ายังแบกเจ้าไหว” “ข้าไม่ใช่คนเจ็บจนเดินไม่ได้” เธอกัดฟันตอบโดยไม่หันไปมองเขา “แต่เลือดเจ้ากำลังเรียกสิ่งที่อยู่ลึกกว่าแวมไพร์ทั่วไป...ข้าสัมผัสได้” เสียงเขาราบเรียบ เย็นชาอย่างน่าขนลุก กลับถึงบ้านไม้เก่า ออร์เรน นั่งรออยู่แล้ว “เจ้าโดนเวย์ลันท์ทำร้าย?” เขาถามทันทีเมื่อเห็นเลือดที่ไหลซึมจากแขนของเธอ ลีแอนน์ไม่พูด เธอเดินไปหยิบเหล้าขวดเล็ก แล้วเทลงแผลโดยไม่สะทกสะท้าน เสียงซู่ของแอลกอฮอล์ทำให้ฟินน์ที่นั่งอยู่มุมห้องหันขวับ “เจ้าทำเหมือนแค่โดนข่วนจากแมวบ้าน” เขาบ่น แต่เดินมาเปิดกล่องปฐมพยาบาล ออร์เรนมองหน้าเดรย์วาน “เจ้าอยู่ตรงนั้น แล้วปล่อยให้เธอเจ็บแบบนี้?” “เธอไม่ยอมให้ข้าปกป้อง...เธอเลือกสู้คนเดียว” เดรย์วานตอบเรียบ ๆ ลีแอนน์มองหน้าเขา “ข้าไม่ใช่เหยื่อ และข้าไม่เคยขอให้ใครมาช่วย” บรรยากาศหนักอึ้งจนฟินน์ต้องกระแอม “โอเค ๆ ก่อนจะหักคอกันเอง...พวกเจ้าควรดูนี่” เขาหยิบอุปกรณ์ฉายภาพขึ้นมา เปิดภาพที่ได้จากกล้องรอบป่า ภาพเบลอ ๆ ของเวย์ลันท์ยืนคุยกับร่างหญิงคนหนึ่งที่คลุมผ้าดำทั้งตัว ข้างหลังมีร่างแวมไพร์จำนวนมากยืนเรียงราวทหาร นั่นใคร?” ลีแอนน์ถามเสียงแหบ ออร์เรนขมวดคิ้วแน่น “...คาร์เซีย เบล” “ราชินี...ตัวจริงกำลังเคลื่อนไหวแล้ว”
บทล่าสุด
The Witcher นักล่าเเวมไพร์ #เหยื่อล่อ
ค่ำคืนถัดมา – ริมเขตแดนหมู่บ้านมนุษย์สายลมอ่อนพัดเอากลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเนื้อย่างลอยคลุ้งไปทั่วแสงไฟจากคบเพลิงกระพริบไหวกลางทุ่งหญ้าโล่งหน้าเขตป่าลีแอนน์คลุมผ้าคลุมสีดำ มองจากเงาไม้ไกล ๆ ด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะมือขวากำด้ามมีดเงินแน่น ขณะที่สายตาเฝ้าสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้ากลางลานโล่ง มีแวมไพร์แต่งกายดูดีราวพวกขุนนาง ยืนอยู่ในกลุ่มมนุษย์ราวสิบกว่าคนพวกมนุษย์หัวเราะ พูดคุย ดื่มไวน์…โดยไม่รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น “มัน...กำลังล่า”ลีแอนน์พึมพำเบา ๆ กับตัวเองชายแวมไพร์คนหนึ่งยื่นถ้วยไวน์ให้หญิงสาวชาวบ้านเธอยิ้มรับ ดื่มไปคำใหญ่ ก่อนร่างจะเริ่มโงนเงนแวมไพร์ผู้นั้นโน้มตัวลง กระซิบข้างหูเธอ “เจ้าเหนื่อยไหม ให้ข้าช่วยพักผ่อนตลอดกาลดีไหม?”ทันใดนั้น...ฟันเขี้ยวโผล่พ้นจากริมฝีปากเขาฝังเขี้ยวลงบนคอเธออย่างไม่ลังเลหญิงสาวสะดุ้ง ดิ้นเล็กน้อย…ก่อนเสียงจะเงียบไปเลือดไหลเป็นทางลงสู่พื้นหญ้าแวมไพร์เลียริมฝีปาก ก่อนหันไปพูดกับเพื่อนร่วมเผ่า“เลือดสด ๆ ยังหอมเหมือนเดิม”ลีแอนน์กัดฟันแน่น หัวใจเต้นเร็ว มือสั่นเล็กน้อยแต่เธอยังไม่ขยับออกจากเงามืดอีกด้านของลาน มีเด็กชายคนหนึ่งถู
The Witcher นักล่าเเวมไพร์ #4 การปะทะกันของมนุษย์เเละเเวมไพร์
ค่ำคืนถัดมา – ป่าทางเหนือลมเย็นพัดแรง ใบไม้สั่นไหวเป็นจังหวะกลิ่นดินชื้นและเลือดเก่า ๆ ลอยฟุ้งมาตามสายลมลีแอนน์ก้มตัวแฝงกายในพุ่มไม้ มือแนบกับด้ามมีดเงินข้างเธอคือเดรย์วาน ที่นิ่งราวเงามืด ไม่มีเสียงหายใจแม้แต่น้อย“เงียบแบบนี้นานไป ข้าระแวงนะ”เธอพูดเบา ๆ โดยไม่หันไปมองเขา“ข้าชินกับการเงียบ” เดรย์วานตอบเสียงต่ำ“แต่เจ้าสิ...ทำไมใจสั่น?”ลีแอนน์หันขวับ“ข้าไม่ได้สั่น ข้าแค่...หงุดหงิดที่ต้องฟังเจ้าพูด”เขายิ้มมุมปาก“หงุดหงิดยังดีกว่าตาย”เงาของบางสิ่งเคลื่อนผ่านยอดไม้ด้านบน ลีแอนน์เงียบกริบเดรย์วานกระซิบ“มีอย่างสองตัว เคลื่อนไหวเร็ว แต่ไม่ใช่พวกนักฆ่า…สายล่อหรือยาม”เธอพยักหน้า“งั้นข้าจะลอบเข้าใกล้ ส่วนเจ้าล่อมันออกไป”เดรย์วานหัวเราะเบา ๆ“ไว้ใจข้าแล้วหรือ?”“ไม่...แต่ถ้ามีใครต้องตายก่อน ข้าก็ไม่อยากให้เป็นข้า”เธอตอบหน้าตาย แล้วพุ่งตัวแทรกเงาไม้หายไปในความมืดเดรย์วานถอนใจสั้น ๆ ทางอีกด้านของป่า“เคลื่อนไหวเร็วเกินมนุษย์…”เสียงหนึ่งกระซิบจากกิ่งไม้สูงสิ่งมีชีวิตร่างสูงเพรียว ผิวซีด มีกรงเล็บโผล่ออกมาจากนิ้วมือสายตาของมันจับจ้องการเคลื่อนไหวของเดรย์วานอีกตัวหนึ่ง
The Witcher นักล่าเเวมไพร์ #3 ผู้ล่า
เช้าตรู่...ไอเย็นยังจับอยู่บนกระจกหน้าต่าง แสงอาทิตย์แรกของวันลอดผ่านม่านบาง ๆ เข้ามาในบ้านไม้กลิ่นสมุนไพรจาง ๆ ยังลอยอยู่ในอากาศจากการทำแผลเมื่อคืนลีแอนน์ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเธอนั่งจิบชาสมุนไพรเงียบ ๆ อยู่ตรงเก้าอี้ไม้ใกล้หน้าต่าง สายตาเหลือบมองเดรย์วานที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเบาะรอยแผลที่หัวไหล่พันผ้าไว้อย่างเรียบร้อยเขาหลับสนิท ไม่มีท่าทางเจ็บปวดอีกเสียงนกร้อง...เงียบสงบกว่าที่เธอคาดในเช้าแบบนี้แต่แล้ว“ก็อก ๆ ๆ”เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามที หนักแน่นแต่ไม่เร่งรีบลีแอนน์ชะงัก มือที่ถือแก้วชาหยุดกลางอากาศเดรย์วานลืมตาช้า ๆ หันมามองเธอโดยไม่พูด“ข้าไม่ได้รอใคร” เธอพูดเบา ๆเสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แทรกเสียงผู้ชาย“ข้าไม่ได้มาตามหาปัญหา ขอคุยแป๊บเดียว ลีแอนน์!”เธอขมวดคิ้วทันที“เสียงนั่น...ซาเวล”เดรย์วานยันตัวลุกขึ้นช้า ๆ“เขาเป็นใคร?”“คนรู้จักเก่า...พ่อค้าเร่ที่ไม่ได้มาแบบธรรมดา เขาเป็นพวกที่ ‘เห็น บางอย่าง”ลีแอนน์ตอบ ขณะเดินไปเปิดประตูทันทีที่บานประตูเปิดออกชายวัยประมาณสามสิบ สวมเสื้อคลุมยาวเก่า ๆ มีขนนกผูกติดไหล่ตาสีน้ำผึ้งของเขากวาดมองเข้ามาในบ้านอย่างไม่ไว้ใ
The Witcher นักล่าเเวมไพร์ #2 คนเเปลกหน้า
เสียงลมหายใจยังหนักหน่วงลีแอนน์และเดรย์วานยืนหยัดท่ามกลางซากศพแวมไพร์ที่พวกเขาสังหารแต่ความเงียบหลังการสู้รบกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียด“เจ้าคิดว่าข้าควรไว้ใจเจ้าได้หรือ?”ลีแอนน์ถามเสียงแข็ง ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยเดรย์วานหันมายิ้มบาง ๆ“ข้าเองก็ไม่ไว้ใจเจ้า…แต่นี่ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกัน”“ข้าไม่ใช่คนไว้ใจง่าย”เธอก้าวไปเก็บมีดที่ตกลงพื้นอย่างระมัดระวัง“เช่นเดียวกัน ข้าโดนทรยศมาหลายครั้ง”เขาตอบ ก่อนชำเลืองมองไปทางเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นจากซอยข้าง ๆ“เจ้าคิดว่าพวกมันยังไม่หมด?”ลีแอนน์ถามเดรย์วานกดปืนเข้าที่เอว“ใช่…พวกมันไม่ใช่แวมไพร์ธรรมดา พวกมันคือพวกที่มีฝีมือและโหดเหี้ยมกว่าที่ข้าเคยเจอ”“งั้นเราจะสู้กับพวกมัน?”เธอถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ถ้าอยากมีชีวิตรอดคืนนี้…ข้าคิดว่าเราคงต้องร่วมมือกัน”เดรย์วานตอบ พร้อมชำเลืองมองหน้าเธอความร่วมมือที่ไม่เต็มใจเกิดขึ้นในชั่วพริบตาลีแอนน์รู้ดีว่า ถึงจะไม่ไว้ใจ แต่ก็ต้องพึ่งพาเดรย์วาน“ข้าไม่เคยชอบใครมาคุมข้า”เธอพูด ลีแอนน์ผลักประตูบ้านไม้เก่า เปิดเข้ามาช้า ๆกลิ่นไม้แห้งและสมุนไพรอ่อน ๆ ต้อนรับเธอกลับสู่ความคุ้นเคยที่นี่คือบ้านของเ
The Witcher นักล่าเเวมไพร์ #1ค่าหัวคืนเเรก
เสียงฝีเท้าดังสะท้อนในตรอกแคบ พื้นอิฐเปียกชื้นไปด้วยฝนที่เริ่มโปรยกลิ่นคาวเลือดแตะปลายจมูกตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาร่างของหญิงสาวสวมเสื้อคลุมสีดำมืดแนบตัว มีดเงินเหน็บอยู่ข้างเอวบาดแผลที่ไหล่ยังสดใหม่ แต่สีหน้าเธอกลับนิ่งสนิทเงาบางอย่างพุ่งลงมาจากหลังคาโดยไม่มีเสียงเตือนกรงเล็บสีดำฉีกอากาศหวิดโดนใบหน้าเธอฉัวะ!คมมีดของเธอสวนขึ้นทันควันเลือดสีดำทะลักออกจากต้นแขนของแวมไพร์มันถอยกรูดไปหนึ่งก้าว ดวงตาแดงฉานจ้องมาอย่างเคียดแค้น“เจ้ากล้าฟันข้า…” มันคำราม เสียงแหบต่ำ“มนุษย์ต่ำชั้นอย่างเจ้า…”หญิงสาวก้าวเข้าหาไม่ลังเล“หากข้าไม่ฟัน เจ้าคงได้กินหัวข้าไปแล้ว” เธอพูดเสียงเย็นมือข้างหนึ่งหมุนมีดเล่นคล้ายรำคาญ“บอกมาสิ เจ้าเป็นพวกของคาร์เซียหรือไม่”“ข้าไม่ฆ่าพวกที่หนีจากฝูง...แต่ข้าก็ไม่ไว้ใจนัก”แวมไพร์หัวเราะในลำคอ เสียงเหมือนของคนกำลังจะขาดใจ“ข้า…ไม่มีฝูงอีกแล้ว เจ้าก็เช่นกันไม่ใช่หรือ ”เธอกระตุกยิ้มแล้วก็ไม่พูดพร่ำ เธอกระโจนเข้าใส่อีกครั้งมีดเงินเฉือนลงที่ลำคอของมัน รวดเดียวจบร่างของแวมไพร์ล้มกระแทกพื้น เสียงเนื้อกระทบหินดังก้องหญิงสาวก้าวเข้าไป ย่อตัวลง ใช้มีดเล่มเดิมควักเขี้ยวออ
