บทนำ

บทนำ 

“น้องพลอยเป็นแฟนกับพี่นะคะ” เสียงของ ใบไม้พี่ชายของใบชาดังขึ้นท่ามกลางสายตาของผู้คนรอบข้าง ช่อดอกไม้ถูกยื่นไปตรงหน้าของสาวน้อยผู้แสนอ่อนหวานอย่างพลอยแก้ว ร่างบางยิ้มออกมาอย่างเขินอาย ก่อนจะตอบตกลงเสียงใส เพราะลึก ๆ ก็แอบมีใจให้กับชายหนุ่มรุ่นพี่ตรงหน้า…

“ค่ะพี่ไม้… พลอยยอมเป็นแฟนกับพี่ค่ะ”

เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นทันทีจากกลุ่มเพื่อนที่ยืนล้อมวงชมความน่ารักของทั้งคู่ ราวกับนี่คือฉากจบแสนหวานของนิยายวัยใส ทว่าท่ามกลางความสุขของคนกลุ่มนั้นดันมีใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของตึก… ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว

คีย์มองภาพนั้นด้วยแววตาเย็นเฉียบ  มือกำของขวัญกับช่อดอกไม้แน่นจนสั่น ของทั้งสองสิ่งถูกบดขยี้ด้วยมือของเขาเองของที่ตั้งใจเตรียมเอามามอบให้กับหญิงสาวที่เขาหลงรักมานานแสนนานโดยที่ไม่รู้มาก่อนเลยว่าจะถูกเพื่อนสนิทแย่งไปหน้าตาเฉย

เขาไม่ควรมาเห็น… แต่ก็มาเห็นจนได้

เขาไว้ใจ ใบชาน้องสาวของเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิต ให้ช่วยนัดสาวน้อยที่เขาเฝ้าชอบมานานมาพบกันในวันนี้ เขาตั้งใจจะสารภาพความรู้สึกที่เก็บงำมานานทั้งหมดแก่เธอ…

แต่สิ่งที่ได้เห็นกลับเป็นภาพคนที่เขารัก… ตอบตกลงเป็นแฟนกับเพื่อนสนิทของเขาเองไปแล้ว…ความรู้สึกทั้งหมดที่กักเก็บมานานแตกสลายลงเพียงชั่วพริบตาเดียว

“ใบชา… เธอหักหลังฉัน…” เขาเอ่ยออกมาเสียงต่ำราวกระซิบ แต่เจ็บปวดยิ่งกว่าตะโกน แล้วทุกอย่างในมือก็หล่นลงบนพื้น เขาย่ำเหยียบมันก่อนจะเดินจากไป…จากไปพร้อมกับหัวใจที่แตกสลายยิ่งกว่าความรู้สึกตั้งไม่รู้กี่เท่า

ไม่รู้ว่าควรจะหาคำไหนมาบรรยายความเจ็บปวดนี้ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาถูกสองพี่น้องนี่รุมหลอกมาโดยตลอดเลยสินะ…ใบชา ชื่อนี้เขาจะจำไปจนตาย หากได้พบเจอเธออีกในวันข้างหน้าสาบานว่าเธอจะต้องได้รับความเจ็บปวดแบบเขาอย่างที่เธอจะไม่มีวันลืม…

“ชา แกเป็นอะไร อยู่ดี ๆ ก็เดินหนีออกมาทำไม?” ขมิ้น เพื่อนสนิทคนเดียวของใบชา เดินตามมาอย่างเป็นห่วงก่อนจะเอ่ยปากถามเพื่อนสาวไป

ใบชากัดปากแน่น หันไปถามอย่างไม่แน่ใจ 

“ขมิ้น… แกว่าพี่คีย์…จะมาไหม?” เธอพูดเสียงเบา ราวกับกลัวว่าคำตอบจะเป็นจริง 

จริง ๆ คนที่ควรอยู่ตรงนั้น ควรจะเป็นพี่คีย์… ไม่ใช่พี่ชายของเธอ 

“ถ้าจะมาสารภาพรักกับพลอย เขาก็คงบอกแกก่อนแล้วล่ะมั้ง” ขมิ้นพยายามพูดให้เพื่อนสบายใจ 

แต่ใจของใบชายังเต้นระรัวด้วยความกังวล  เธอรู้ดีว่า ถ้าคีย์มาเห็น… เขาจะไม่มีวันให้อภัยเธอไม่มีวันแน่นอน…

หลายวันต่อมา

วันนั้นทั้งวันคีย์ไม่มาหา ไม่ทัก ไม่โทรหาเธออีกเลย เธอทักไปก็ไม่อ่าน… ไม่ตอบ ความเงียบของเขาเริ่มกลายเป็นความกลัวของร่างบางขึ้นมาอย่างไม่อาจจะหักห้ามได้

จนกระทั่ง… 

“ชา!! รู้ยังว่าไอ้คีย์มันย้ายโรงเรียนไปแล้ว!” ใบไม้พี่ชายนิสัยนิ่งขรึมรีบวิ่งหน้าตื่นมาบอกน้องสาวด้วยความตกใจ

ใบชาหันมาด้วยสีหน้าช็อกอย่างไม่เชื่อหู “เป็นไปได้ยังไง… ทำไมพี่คีย์ถึงไม่บอกอะไรเราเลย…”

ใบไม้ถอนหายใจเล่าให้ฟังว่าเขาเพิ่งไปหาคีย์ที่บ้าน และพบว่าคีย์ย้ายไปอยู่คอนโดใกล้มหาวิทยาลัยใหม่ เตรียมสอบเข้ามหาลัยก่อนใครเพื่อน โดยไม่พูดอะไรกับใครแม้แต่น้อย

“เขาต้องเห็นแน่ ๆ …วันนั้น…” ใบชากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“เห็นอะไร?” ใบไม้เริ่มจับความผิดปกติของน้องสาวได้เมื่อได้ยินน้องสาวพึมพำบางอย่างออกมา

“เห็นพี่…ขอพลอยเป็นแฟน…” ใบชาพูดเท่านั้นก่อนจะเล่าความจริงทุกอย่างให้กับผู้เป็นพี่ฟัง

เมื่อความจริงทั้งหมดถูกเปิดออกมา ใบไม้ถึงกับนิ่งไปก่อนจะลูบหน้าตัวเองอย่างเครียดสุดขีดเพราะไม่คิดว่าเรื่องที่น้องสาวเล่านั้นจะใหญ่ขนาดนี้…คีย์เกลียดการถูกหักหลังมากที่สุด…

“ชา… นี่เธอไม่คิดจะบอกพี่เลยเหรอว่าคีย์มันชอบพลอยมาตลอด?” 

ใบชาตอบเบา ๆ “พี่คีย์ขอไว้ว่าไม่ให้บอกใคร…”

“พี่จะไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง!” ใบไม้ไม่รอช้า รีบคว้ากุญแจแล้วเดินออกไปจากบ้านทันที ทิ้งให้ใบชานั่งจมอยู่กับความรู้สึกผิดเพียงลำพัง 

“พี่คีย์…ชาขอโทษ…” น้ำตาเริ่มไหลลงมาเงียบ ๆ อย่างไม่มีเสียงใดหลุดออกมา นอกจากคำขอโทษของใบชา…

เธอไม่เคยคิดเลยว่า… การไม่พูดอะไรเลย จะเท่ากับ “หักหลัง” ใครบางคนได้ขนาดนี้ แถมคนคนนั้นดันเป็นคนที่เธอรู้สึกเกินคำว่าเพื่อนพี่ชายไปอีก…