บทที่ 1

บทที่ 1

โดย : meowmao

@หน้าโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง

“พี่ไม้! เรียกอะไรดังขนาดนี้เล่า!”

คนถูกเรียกเอ็ดกลับด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก ขณะกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาอย่างรีบร้อน มือยังยกขึ้นกดกระโปรงนักเรียนไม่ให้ปลิวเพราะลมแรง

“อะไรเล่า ก็เห็นเดินช้าจะไปเรียนสายอยู่แล้วเนี่ย”

ใบไม้ยักไหล่ตอบหน้าตาย พร้อมยื่นถุงกระดาษขนาดกลางมาให้

“แล้วพลอยล่ะ? ไม่ออกมารับเองเหรอ?”

ใบไม้มองซ้ายขวาหาคนที่เป็นเจ้าของของที่เขาเอามาให้

“ยุ่งอยู่ ซ้อมดรัมหนักมากกก”

ใบชาตอบ พลางพยักเพยิดหน้าไปทางอาคารเรียนด้านใน

“ไหนของล่ะ?”

เธอแบมือเร่งเร้า

“นี่แน่ะ…ของสำคัญเลยนะ ห้ามหล่นเด็ดขาด”

เขายื่นกล่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ให้ด้วยท่าทางจริงจัง

“ในนี้มีเครื่องสำอางของโปรดพลอยที่พี่สั่งให้มาใหม่ ถ้าตกแตกนะ แกจบเลย”

“โอ้โห ของพลอย แต่ให้ฉันหอบแทนเนี่ยนะ? ไหนล่ะค่าฝาก!”

ใบชาทำหน้าทะเล้นทันที มือยังไม่รับกล่องเสียที

“ยัยเด็กแสบ…”

ใบไม้บ่นงึมงำ ก่อนจะล้วงกระเป๋าแล้วหยิบแบงค์ห้าร้อยบาทออกมา แล้วยื่นให้กับใบชาอย่างเอือมในความง๊กของน้องสาวตัวแสบ

“เอาไป ๆ ขนาดนี้ยังจะต่อมั้ย?”

“จ่ายมาแบบนี้ก็ค่อยพูดกันรู้เรื่องหน่อย!”

ใบชารับเงินก่อนจะคว้ากล่องของพลอยมาอย่างว่องไว

“ช้าแล้ว! ชามีเรียนต่อนะ ไปละ!”

เธอหันหลังกลับทันที วิ่งปรู๊ดไปยังอาคารเรียน

“อย่าทำหล่นนะเว้ย ไอ้ชา!”

เสียงตะโกนไล่หลังของใบไม้ยังดังตามมา

“รู้แล้วน่า!!”

ใบชาตอบกลับเสียงดังลั่น โดยไม่หันกลับมาเลยแม้แต่น้อย

@สนามหญ้ากลางโรงเรียน

“พลอยยย~”

เสียงเล็กใสของใบชาเอ่ยเรียกเพื่อนด้วยน้ำเสียงสดใสปนตื่นเต้น ราวกับสายลมเช้าในวันอากาศดี

พลอยแก้ว สาวน้อยหน้าหวานที่ควบตำแหน่งดาวโรงเรียน หันตามเสียงเรียกอย่างอ่อนโยน ก่อนจะคลี่ยิ้มละมุนออกมาอย่างน่ารักจนคนรอบข้างต้องแอบเหลียวมอง

“อ้าวชา~ มาหาเราได้ยังไงเนี่ย? ชาไม่มีเรียนเหรอ?”

เสียงหวานของพลอยแก้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจปนดีใจ ก่อนจะวางไม้ดรัมเมเยอร์ในมือพิงกับสแตนด์อย่างเบามือ แล้วเดินตรงมาหาเพื่อนด้วยท่าทีเรียบร้อยน่าเอ็นดู

“มีสิ~ แต่แฟนเธอดันเอาของมาให้ ชาเลยต้องรีบวิ่งออกจากห้องมากะทันหันแบบนี้แหละ”

ใบชาพูดพลางทำหน้าบูดใส่เพื่อนสาวอย่างน้อยใจ แต่พลอยแก้วกลับเพียงยิ้มหวานให้ ราวกับเอ็นดูท่าทีงอน ๆ ของน้องสาวแฟนสุดที่รักคนนี้

“ตอนจีบก็ใช้ชา ตอนคบกันก็ยังใช้ชาอีก นี่กะไม่ให้ชาพักหายใจเลยใช่มั้ยพี่ไม้เนี่ย!”

ใบชาบ่นอุบอิบอย่างไม่จริงจังนัก ท่าทางขี้บ่นปนขี้เล่นของเธอเรียกเสียงหัวเราะจากพลอยแก้วได้อย่างง่ายดาย

“พลอยหัวเราะชาเหรอ?”

ใบชาหรี่ตาใส่พลอยแก้วอย่างจับผิด ริมฝีปากเม้มแน่นเหมือนจะเอาเรื่อง แต่ดวงตากลับแพรวพราวไปด้วยความขี้เล่น

“เปล่านะ ๆ เราแค่เอ็นดูชาเฉย ๆ”

พลอยแก้วรีบยกมือโบกไปมา พลางส่ายหน้าปฏิเสธแทบจะพร้อมกันอย่างลุกลี้ลุกลน ท่าทางดูทั้งน่าเอ็นดูและน่าหยิกในเวลาเดียวกัน

“แล้วไป… อะ นี่ของที่พี่ไม้ฝากมาให้”

ใบชาว่า พลางยื่นกล่องเล็ก ๆ ตรงหน้าให้เพื่อนสาวด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่สายตากลับซ่อนความล้อเลียนเอาไว้

พลอยแก้วรับกล่องนั้นไปอย่างแผ่วเบา ก่อนจะก้มหน้ายิ้มบาง ๆ อย่างขัดเขิน

“เขินจัง…”

เสียงหวานเอ่ยเบา ๆ ขณะสองแก้มเริ่มขึ้นสีระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่

“งั้นชาไปก่อนนะ รบกวนพลอยนานแล้ว”

ใบชาว่าพลางยกมือขึ้นโบกเบา ๆ ให้เพื่อนสาวด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

พลอยแก้วเองก็ยิ้มหวานตอบ ก่อนจะโบกมือกลับอย่างอ่อนโยน ดวงตายังเปล่งประกายอ่อนละมุนเหมือนจะบอกว่า “ขอบคุณนะ” โดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำใด

@ห้องเรียน

“ไปไหนมาเนี่ย ครูใกล้จะเช็กชื่อแล้วนะ!”

เสียงขมิ้นเอ่ยถามขึ้นทันที เมื่อเห็นเพื่อนสาววิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาในห้องเรียนด้วยท่าทางเร่งรีบ

“เอาของไปให้พลอยมาน่ะ”

ใบชาตอบพลางทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่ง ก่อนจะหยิบหนังสือเรียนออกมาวางบนโต๊ะอย่างคล่องแคล่ว นิ้วเรียวกรีดเปิดหน้าหนังสือไปยังบทเรียนของวันนี้ด้วยความเคยชิน

“อีกแล้วเหรอ?”

ขมิ้นเอ่ยถามพร้อมกับทำสีหน้าเซ็งจัด เหมือนจะชินกับบทบาท “คนกลาง” ของเพื่อนสนิทเข้าไปทุกที

“แล้วพี่คีย์ล่ะ? เขาได้ติดต่อแกมามั้ย?”

คำถามของขมิ้นที่เอ่ยชื่อหนึ่งขึ้นมา ทำให้ใบชาชะงักไปทันที…

ชื่อที่เธอพยายามหลีกเลี่ยง ชื่อที่เธอแทบจะลืมไปแล้วว่าเคยมีอยู่ในความทรงจำของเธอด้วยซ้ำ

“ก็ตั้งแต่ปีก่อน…ก็ไม่มีการติดต่อมาอีกเลยนะ”

ใบชาตอบเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงมองหนังสือตรงหน้า ราวกับต้องการซ่อนบางอย่างไว้ใต้เงาตัวอักษร

ทันทีที่พูดจบ ภาพในอดีตก็ย้อนกลับเข้ามาในหัว

หลังจากวันนั้นวันที่ใบไม้กลับมาจากไปหาคีย์ เขาไม่ได้พูดถึงพี่คีย์อีกเลย และที่หนักไปกว่านั้นคือคำพูดเด็ดขาดที่บอกให้เธอเลิกพูดถึงชื่อของเขาอีก

แค่คิดถึงวันนั้น หัวใจก็หนักอึ้งขึ้นมา

แววตาของใบชาหม่นลงอย่างห้ามไม่อยู่ แม้เธอจะพยายามเก็บอารมณ์ไว้มากแค่ไหน แต่กับขมิ้น เพื่อนสนิทที่รู้จักกันดียิ่งกว่าใคร ไม่มีทางหลุดพ้นสายตาไปได้แน่นอน

“แกอย่าโทษตัวเองเลยนะ ชา…”

เสียงของขมิ้นแผ่วลงเมื่อเห็นเพื่อนสนิทเงียบไปอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นหม่นเศร้าจนเธอเองยังรู้สึกหน่วงในใจไปด้วย

“พลอย…เขาเป็นคนเลือกเอง เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของแกเลยสักนิด แกช่วยพี่คีย์มาก็ตั้งเยอะแล้วนะ”

คำพูดของขมิ้นไม่ได้กล่าวขึ้นมาลอย ๆ แต่เต็มไปด้วยความจริงใจจากคนที่เฝ้ามองเรื่องราวทั้งหมดอย่างใกล้ชิด

ปีกว่าแล้ว…ที่พลอยแก้วเริ่มคบกับใบไม้ ปีกว่าแล้ว…ที่ ‘คีย์’ หายไปจากชีวิตของใบชา และใบไม้อย่างไร้ร่องรอย

ทั้งที่ก่อนหน้านั้น ทั้งสามคนแทบไม่เคยแยกจากกันเลย เป็นเหมือนเงาของกันและกัน เป็นเพื่อน เป็นครอบครัว…และมากกว่านั้นสำหรับใครบางคน

ขมิ้นมองเพื่อนสนิทตรงหน้า แม้ใบชาจะไม่พูดอะไรอีก แต่ความเงียบของเธอ กลับพูดแทนใจได้มากกว่าคำใด ๆ ทั้งสิ้น

“ขมิ้นก็รู้นี่ว่าเรา…ทำอะไรลงไป”

เสียงของใบชาเบาลงแทบกลืนหายไปกับลมหายใจ

“ถ้า…วันนั้นเราเลือกที่จะช่วยพี่คีย์ มากกว่าพี่ไม้… บางที พลอยอาจจะเลือกพี่คีย์ก็ได้”

คำพูดนั้นเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่สายตาของใบชากลับไม่ละจากหนังสือเรียนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อยราวกับพยายามหลบสายตาเพื่อนสนิท และซ่อนบางอย่างที่ซุกซ่อนอยู่ในหัวใจมานาน

ขมิ้นมองหน้าเพื่อนสนิท ก่อนจะถอนหายใจอย่างแผ่วเบาเธอรู้จักใบชาดี ดีพอจะเข้าใจทุกถ้อยคำ แม้เพื่อนจะไม่พูดออกมาตรง ๆ ก็คบกันมาตั้งแต่อนุบาล ขมิ้นไม่จำเป็นต้องถาม

เพราะเธอรู้อยู่เต็มอกว่า…

เพื่อนของเธอคิดอย่างไรกับ ‘คีย์’ คนที่เคยเป็นทั้งเพื่อนสนิทของพี่ชาย และ…บางทีอาจจะเป็นมากกว่านั้นสำหรับหัวใจของใบชา

“ชา ฟังฉันนะ…”

ขมิ้นพูดพลางเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่เพื่อนสนิทอย่างแผ่วเบา น้ำเสียงจริงจังและเต็มไปด้วยความห่วงใย

“แกไม่ผิดเลย อย่าโทษตัวเองอีกได้มั้ย”

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะพูดต่อในสิ่งที่เพื่อนควรได้ยิน

“แกแค่…รักพี่คีย์ ก็แค่นั้น มันไม่ผิดสักนิดที่แกเลือกจะช่วยพี่ไม้มากกว่า เพราะตอนนั้นแกเองก็เจ็บนี่ชา เจ็บที่ต้องเห็นคนที่ตัวเองรัก ไปชอบคนอื่น และต้องคอยช่วยทั้งพี่ไม้กับพี่คีย์ให้เขาได้ใกล้ชิดกับพลอย ทั้ง ๆ ที่หัวใจแกมันแหลกมาตลอดหลายปีแล้ว”

เสียงของขมิ้นแผ่วลงเล็กน้อย ทว่ากลับแน่นหนักด้วยความรู้สึก เธอมองใบหน้าที่เศร้าหม่นของใบชาอย่างปวดใจ

“ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ แกก็เป็นแบบนี้ตลอด…”

เธอว่าต่อเบา ๆ “แกโทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งที่สิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เป็นความผิดของแกเลยสักนิดเดียว”

“ถ้าวันนั้นเราช่วยพี่คีย์…” ใบชาเอ่ยเสียงเบา น้ำเสียงสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะกัดริมฝีปากแน่น

“บางที…พี่คีย์อาจจะยังอยู่ตรงนี้ก็ได้…” เธอเงยหน้าขึ้นมองเพดานราวกับจะกลั้นหยาดน้ำตาที่เริ่มคลอในดวงตา

“ไม่ใช่…หายไปแบบนี้ ย้ายโรงเรียนแบบไม่ทันตั้งตัว ไม่แม้แต่จะบอกลากันสักคำ…”

น้ำเสียงของเธอแผ่วลงเรื่อย ๆ ก่อนจะเอ่ยปิดท้าย

“ถ้าเรารู้จักยับยั้งชั่งใจกว่านี้… รู้จักคิดให้รอบคอบกว่านี้… เรื่องพวกนั้นคงไม่เกิดขึ้นหรอก”

“พี่คีย์น่ะ… ชอบพลอยก่อนพี่ไม้แท้ ๆ”

เสียงของใบชาขาดห้วงเล็กน้อยเมื่อพูดถึงชื่อที่เธอพยายามลืม

เธอหลุบตามองต่ำ ก่อนจะพึมพำประโยคถัดมาอย่างแผ่วเบา

“แต่สุดท้าย… คนที่ได้หัวใจพลอยไป กลับไม่ใช่พี่คีย์…”

ดวงตาคู่นั้นคลอไปด้วยหยาดน้ำใส ความเจ็บที่เก็บงำไว้ไม่อาจปิดบังได้อีก

“ถ้าวันนั้นเราไม่ยุ่งอะไรเลย… ปล่อยให้มันเป็นไปตามทางของมัน… บางทีทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้”

“พอแล้ว ฉันไม่คุยเรื่องนี้แล้วนะ มันคืออดีต… ปล่อยให้มันเป็นอดีตไปน่ะ ดีแล้ว” ขมิ้นพูดพลางบีบมือเพื่อนเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มปลอบใจ

“ตอนนี้เรามาตั้งใจเรียนกันดีกว่า อีกไม่กี่อาทิตย์ก็ต้องเริ่มเตรียมสอบแล้วนะ แกจำได้ใช่มั้ยว่าเราสองคนต้องติดคณะเดียวกัน สาขาเดียวกัน มหาลัยเดียวกันให้ได้! เค๊?” น้ำเสียงหนักแน่นแต่แฝงความห่วงใยทำให้ใบชาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ

“อื้อ…”

เสียงตอบรับเบา ๆ จากใบชาแทนคำสัญญา เธอไม่พูดอะไรอีกต่อไป เพียงแค่หยิบปากกาขึ้นมาเปิดหน้าหนังสือให้ตรงกับบทเรียน ก่อนจะพยายามตั้งสมาธิกับสิ่งที่ครูสอนอยู่ด้านหน้า

แม้ในใจยังคงเจ็บแปลบอยู่บ้าง… แต่อย่างน้อย ก็ยังมีเพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ เสมอ

สองอาทิตย์ต่อมา

“โห้ยยย! ข้อสอบโคตรจะยาก!”

เสียงบ่นอุบของขมิ้นดังลั่นทันทีที่ก้าวพ้นประตูห้องสอบ สีหน้าบูดเบี้ยวอย่างไม่ปิดบังอารมณ์ ทำเอาใบชาที่นั่งฟังเพลงอยู่ล่างตึกต้องถอดหูฟังออกทันที

“เฮ้ย แก! เป็นไรรึเปล่า ขนาดนั้นเลยเหรอ?” ใบชาถามพร้อมลุกขึ้นยืนมองเพื่อนสนิทที่เดินหน้าหงิกเข้ามาใกล้

“ไม่ใช่แค่ยากอะ มัน ยากมากกกกกกกก! ตัวเลือกก็หลอกตลอด กว่าจะเลือกได้แต่ละข้อหัวแทบแตก!” ขมิ้นโอดครวญพลางฟุบหน้าลงกับไหล่ใบชาอย่างหมดแรง

“โอ๋ ๆ แกเก่งอยู่แล้วน่า อย่างน้อยก็ทำเต็มที่แล้วใช่มั้ยล่ะ?” ใบชาพูดปลอบใจพลางลูบหลังเพื่อนเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“เต็มที่สิ…แต่ไม่เต็มคะแนนอะดิ ฮืออออ” ขมิ้นยังไม่วายประชดตัวเอง พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ไม่เป็นไรน่า ยังมีอนาคตให้สู้ต่อเว้ย!” ใบชาตบไหล่เพื่อนเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ

“เอ้อ แล้วนี่สอบเสร็จแกมีไปไหนต่อปะ?” ขมิ้นที่เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ก็รีบเอ่ยถามเพื่อนทันที สีหน้ากึ่งมีเลศนัย

“ก็ว่าจะกลับไปนอนพักเอาแรง ทำไมอะ แกมีอะไร?”

ใบชาตอบเพื่อนพลางเอามือเท้าคางนึกถึงหลายวันที่ผ่านมา เหมือนสมองจะยังไม่ฟื้นจากความเหนื่อยล้าหลังสอบเสร็จใหม่ ๆ

แต่เสียงของขมิ้นก็ดึงเธอกลับมา

“โนค่ะ! ยังไม่ถึงเวลาพัก เพราะฉันอยากไปเซอร์เวย์ห้างแถวมหาลัยที่เราจะไปยื่นกันเร็ว ๆ นี้” ขมิ้นพูดพลางกอดอกอย่างภูมิใจ ราวกับว่าตัวเองสอบติดเรียบร้อยแล้ว

“โอ้โห… ยังกะขึ้นทะเบียนนักศึกษาปีหนึ่งแล้วอะ” ใบชาหัวเราะออกมาเบา ๆ แต่แววตาก็เต็มไปด้วยความเอ็นดูในความมั่นใจของเพื่อน

“แน่นอนค่ะ! คนจะดัง ต้องวางแผนชีวิตให้เป๊ะ!” ขมิ้นเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยอย่างขำ ๆ ก่อนจะเดินเอามือโบกไปมาอย่างนางงาม

“ก็ได้ ไปเซอร์เวย์ห้างก็ไป แต่ขอแวะกินของหวานก่อนนะ หิว!” ใบชาลุกขึ้นยืนบิดตัวเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยิ้มร้าย ๆ ใส่เพื่อนสนิท

“เออ! เห็นด้วย! พรุ่งนี้ค่อยกลับมานอยด์เรื่องสอบ วันนี้กินให้สุดก่อน!” ขมิ้นตอบพลางคว้าแขนใบชาไว้ แล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากตึกเรียนไปพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ ท่ามกลางบรรยากาศเย็นย่ำของเย็นวันสอบที่เพิ่งจบลง

“ว่าแต่แกมั่นใจจังเนอะว่าเราสองคนจะติดที่มหาลัยนี่น่ะ”

ใบชาถามพลางเดินออกมาที่หน้าโรงเรียนอย่างครุ่นคิด ก็แหม…มหาวิทยาลัยที่เธอกับขมิ้นเล็งไว้น่ะ ขึ้นชื่อเรื่องสอบเข้ายากสุด ๆ แทบจะทุกคณะ เพราะเป็นหนึ่งในสถาบันอันดับต้น ๆ ของประเทศ ยิ่งคณะที่เธอกับเพื่อนสนิทอยากเข้าด้วยแล้วล่ะก็ ว่ากันว่าเป็นคณะที่มีอัตราการแข่งขันสูงเป็นอันดับสองของมหาวิทยาลัยเลยทีเดียว

“โถ่ชา~ แกเชื่อเซ้นส์ฉันหน่อยสิ เซ้นส์ฉันไม่เคยพลาดนะ!” ขมิ้นพูดอย่างมั่นใจ พร้อมกับยื่นมือมาหยิกแก้มเพื่อนสนิทเบา ๆ เพื่อคลายความกังวลของอีกฝ่าย

“ยังไงเราสองคนก็ต้องสอบติดนิติศาสตร์มอนี้ได้แน่นอน! ขนาดพี่ไม้ของแกยังสอบติดหมอที่นี่ได้เลย แล้วทำไมเราจะทำไม่ได้ล่ะ?”

แม้คำพูดของเพื่อนจะฟังดูปลุกใจและให้ความหวัง แต่ในใจของใบชากลับอดคิดไม่ได้ว่า เธอไม่ได้เก่งเหมือนพี่ชายสักหน่อย…

“โอ๊ย! เจ็บนะ ยัยบ้า!” ใบชาร้องออกมาพลางปัดมือเพื่อนออกเบา ๆ ก่อนจะลูบแก้มตัวเองป้อย ๆ ด้วยสีหน้าบูดบึ้งแบบแกล้ง ๆ

“สรุปว่ายังไงแน่ ไปจริงใช่ไหมเนี่ย?” ขมิ้นหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหันมาถามย้ำกับเพื่อนอีกครั้งด้วยแววตาเป็นประกาย

“ก็ไปสิ! ขี้เกียจกลับบ้านด้วย กลับไปก็ไม่มีใครอยู่ด้วยนี่นา”

ใบชาพูดพร้อมกับพยักหน้ารัว ๆ อย่างมั่นใจให้กับเพื่อนสนิท

“พี่ไม้พาพลอยไปเที่ยวอีกแล้วแน่ ๆ”

ขมิ้นพูดพร้อมกับทำหน้าเบื่อ ๆ เหมือนเจอเรื่องเดิมซ้ำ ๆ ของพี่ชายเพื่อน

“แล้วจะรออะไรล่ะ ก็ช่วงนี้พลอยว่างพอดีด้วย แบบนี้คงยาวแน่ ๆ เลย ไม่เข้าใจเหมือนกันว่านักศึกษาแพทย์ปี 2 เค้าไม่เรียนกันจริง ๆ หรือไง ถึงได้เที่ยวกันบ่อยขนาดนี้”

ใบชาบ่นพลางทำหน้าเซ็งปนหงอยเล็กน้อย ความน้อยใจที่เก็บไว้ในใจค่อย ๆ เผยออกมาผ่านสีหน้าและน้ำเสียง ก่อนหน้านี้เธอเคยเป็นคนที่พี่ไม้พาไปเที่ยวบ่อย ๆ ไม่ว่าจะร้านอาหาร ร้านหนัง คาเฟ่ หรือแม้แต่ทริปเล็ก ๆ ก็มักมีเธอร่วมอยู่เสมอ แต่ตั้งแต่พี่ชายสอบติดหมอ ชีวิตก็เปลี่ยนไป เธอเริ่มถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวบ่อยขึ้น และทุกครั้งที่พอมีเวลา พี่ไม้ก็มักเลือกใช้มันกับพลอยแก้วแทน

“ช่างเขาเถอะ คนกำลังมีความรักอะเนอะ”

ขมิ้นพูดพร้อมยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนเพื่อนเบา ๆ

“แกไปกับฉันก็ได้ เค๊? อย่างน้อยก็ยังมีฉันอยู่ตรงนี้นะ” ขมิ้นพูดพร้อมบีบแขนเพื่อนเบา ๆ อย่างปลอบใจ

“จ้าจ้า แล้วตกลงจะไปกันกี่โมงล่ะ?” ใบชาตอบกลับพร้อมแกล้งทำเสียงประชดเล็กน้อย ก่อนจะเป็นฝ่ายเปลี่ยนเรื่องไปเอง เพราะเธอรู้ดีว่าไม่ควรเก็บเรื่องเก่า ๆ มาคิดให้เปลืองใจอีกต่อไป

“ถ้ากินขนมกันเสร็จแล้ว งั้นไปเลยดีมั้ย?” ขมิ้นเอ่ยพลางหันมามองเพื่อนด้วยแววตาตื่นเต้นเล็ก ๆ

“ก็ดีนะ” ใบชาพยักหน้าทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนดูพร้อมเต็มที่อยู่แล้ว

“งั้นปะ ไปกันนน~” ขมิ้นพูดพลางเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ราวกับกลัวว่าร้านขนมเจ้าประจำหน้าโรงเรียนจะปิดหนีหายไปเสียก่อน

“รีบขนาดนี้ เดี๋ยวก็ลื่นล้มหรอก แม่คนติดขนม!” ใบชาตะโกนแซวเพื่อนที่เร่งฝีเท้าไปข้างหน้า ก่อนจะหัวเราะคิกกับท่าทางกระตือรือร้นราวกับเด็กของขมิ้น

“ขนมร้านนี้คือกำลังใจของชีวิตเลยนะเว้ย!” ขมิ้นหันมาตอบทั้งรอยยิ้มตื่นเต้นในแววตา พลางชูสองนิ้วประกอบท่าทางอย่างภาคภูมิใจ

ใบชาส่ายหัวพลางยิ้มมุมปาก รู้ดีว่าไม่มีอะไรจะหยุดขมิ้นกับของหวานได้เลยจริง ๆ

End part