บทที่4

พอโดนดุคนตัวเล็กกว่าเพียงยักไหล่ให้ด้วยความเคยชิน..เล่นเอาคุณสามีหน้าบูดกับกริยาก๋ากั่นของภรรยาตัวร้าย ร่างสูงโปร่งเลือกนั่งโต๊ะตัวหลังสุด..ใบหน้าหล่อเหลาราวกับหยกเนื้อดีเปลี่ยนมาเป็นเรียบเฉย

“อาซาน..เอาเหมือนเดิมใช่มั้ย? ต้มขาไก่น้ำแดง หมูสับผัดหนำเลี๊ยบ ผัดกุ้ยช่ายขาวหมูกรอบ..ข้าวต้มสองชาม?”

"ครับ...เฮีย"เสียงทุ้มต่ำตอบ...ร่างสูงโปร่งเลือกนั่งเก้าอี้ไม้กลม..เวลานี้พระอาทิตย์เริ่มลาลับฟ้า..ดารินทรุดตัวนั่งฝั่งตรงกันข้าม...ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ..เธอสัมผัสถึงความสุขส่งผ่านจากร่างเดิม...ก่อนที่จะทันได้คิดอะไรปากก็เผลอส่งคำถามออกไปจากความทรงจำจางๆ ของร่างเดิม

"ไม่สั่งต้มจับฉ่ายของโปรดของเฮียเหรอ?"มือเรียวสวยของคุณหมอหนุ่มชะงักจากเทน้ำชาใส่ถ้วยเล็ก...ดวงตาสองชั้นหลบในหลุบลง..น้ำเสียงที่ตอบไปติดจะเย็นชา

"ไม่เป็นไร..เฮียกินอะไรก็ได้ สั่งเยอะเปลืองเงิน"ความหวานประแหล่มเข้าจู่โจม..ดารินรู้ความรู้สึกที่เป็นอยู่มาจากเจ้าของร่างเดิม..ริมฝีปากรูปกระจับเม้มแน่น..เธอหาใช่ผู้หญิงที่พึ่งพิงแต่ผู้ชาย..แถมให้เขาเลี้ยงข้าว..แต่มีเพียงเมนูที่เธอชอบก็กระไรอยู่

ร่างเพรียวระหงตัดสินใจเดินไปหาคุณลุงเจ้าของร้าน

"เฮียคะ จินจินขอเปลี่ยนจากผัดกุ้ยช่ายขาวหมูกรอบ เป็นต้มจับฉ่ายแทนได้มั้ยคะ"น้ำเสียงสุภาพ..มาพร้อมรอยยิ้มหวานจับใจ..ดวงตาได้รูปพราวระยับ..เล่นเอาคนขายที่เห็นกันตั้งแต่เล็ก..เผลอทำทัพพีในมือตก..นึกแปลกใจ..หญิงสาวสวยขนาดนี้เลยเหรอ?

"ได้ซิๆ เดี๋ยวเฮียเปลี่ยนให้..ลื้อไปนั่งรอเลย"น้ำเสียงตะกุกตะกักของคนสูงวัย..ได้รอยยิ้มหวานกับคำขอบคุณเป็นรางวัล

ดวงตาคมกริบของคนตัวโตมองตามด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก..มีเพียงรอยยิ้มหยามหยัน..ที่เธอเห็นแล้วขัดใจไปบ้าง

ตอนที่อาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ะ..ภาพความทรงจำของร่างเดิมเริ่มไหลทะลักเข้ามา..ร้านนี้เดิมเป็นร้านที่คุณสามีชอบพามาทาน..และเป็นร้านเดียวที่เขาพามาเดทตั้งแต่แต่งงานกันมา...ส่วนหนึ่งเพราะเขาทำงานยุ่งมาก..อดีตเธอเคยวีนเหวี่ยงเขา..ข้อหาที่เขาไม่พาไปกินร้านอาหารเหลาแพงๆ ชายหนุ่มจะใช้วิธีเงียบ หรือไม่ก็เดินหนี ตอนหลังถึงขนาดไม่ออกมากินข้าวนอกบ้านเป็นเพื่อนเธอ..และแทบจะหลับนอนอยู่ในห้องพักโรงพยาบาล

กว่าเธอจะรู้ตัว..ว่าสูญเสียความน่าเอ็นดูที่พอจะมีบ้างในสายตาของเขา..ความสัมพันธ์ของสามีภรรยาก็เริ่มห่างออกไปแล้ว

“มัวแต่นั่งเหม่อ ไม่หิวแล้วหรือยังไง?”คนอายุมากกว่าถอนหายใจ ก่อนจะคีบขาไก่น้ำแดงของโปรดไปให้..ด้วยคิดว่าคนเป็นภรรยาคงเรียกร้องความใส่ใจเหมือนเช่นทุกครั้ง..ดวงตาคู่สวยมองกับข้าวบนชามข้าวต้ม..ทั้งยังพึมพำขอบคุณ

บรรยากาศมื้อเย็นเงียบลงเสียอย่างงั้น..แต่สำหรับลี่ซานแล้วเขาพอใจมาก อย่างน้อยภรรยาตัวแสบไม่ได้ชวนทะเลาะอย่างที่แล้วๆ มา หลังจบมื้ออาหาร สามีตัวโตก็เดินนำเธอกลับบ้านทางเดิม สองข้างทางบ้านเรือนเริ่มทยอยปิดบ้าน ช่างต่างจากยุคสมัยที่เธอจากมาเสียเหลือเกิน 

"กุจแจบ้านละ"คุณหมอหนุ่มหันมาถาม ภรรยาสาวส่ายหน้าหวือ เขาถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะไขกุจแจเข้าบ้าน ดารินเดินตามหน้ามุ่ยทันที เวลานี้บ้านทั้งหลังมีเพียงแสงไฟสลัว ลี่ซานเดินไปที่โต๊ะไม้จีนสลักลายหงส์ ลิ้นชักด้านบนมีกล่องขนาดไม่ใหญ่มาก เขาเลือกหยิบกุจแจบ้านสำรองให้คุณภรรยา

"อย่าทำหายอีกละ"คนตัวโตย้ำคำพูด

"อื่อ รู้แล้ว"

"พูดไม่เพราะเลยนะ"เสียงเข้มแกมดุ

"เจ้าค่ะๆ ไม่ทำหายแล้วค่ะ สัญญา"คนเป็นภรรยาตัวปลอมรับคำ ทั้งยังคว้ากุจแจมาใส่กระเป๋าอย่างดี 

"ไปอาบน้ำได้แล้ว"เสียงเข้มสั่งราวกับเธอเป็นเด็กเล็กที่ต้องได้รับการดูแล...เธอเองก็ได้แต่รับคำเสียงเบา...ก่อนที่ร่างสูงโปร่งผิวขาวจัดจะเดินนำขึ้นชั้นสองของบ้าน

ห้องนอนของเขาและเธอมีขนาดกว้างกว่าที่ดารินคิด เพียงแต่เฟอร์นิเจอร์ในห้อง มีเพียงเตียงนอนขนาดหกฟุต ผ้าปูที่นอนเป็นสีเทาสะอาดสะอ้าน ปลายเตียงมีโต๊ะเครื่องแป้งไม้ บนโต๊ะมีครีมสารพัดอย่าง รวมทั้งเครื่องสำอางกองโต...หญิงสาวเดินเข้าไปหยิบบางชิ้นขึ้นมาดู มันช่างวินเทจเหลือเกิน

ส่วนคุณสามี ที่มีหน้าตาราวกับอดีตคู่หมั้นเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานที่มีเพียงตัวเดียวในห้อง ข้างโต๊ะมีตู้หนังสือขนาดใหญ่ เขาเลือกจะหยิบหนังสือเกี่ยวกับการแพทย์ขึ้นมาศึกษา แล้วเงียบไป หญิงสาวจึงทำได้เพียงแต่เดินไปดูที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะหยิบเสื้อนอนแขนกุดสีขาว กับผ้าถุงที่พับเรียบร้อยอยู่บนชั้น...ดวงตาคู่สวยฉายแววลังเล...นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เธอไม่ได้ใส่ผ้าถุง น่าจะตั้งแต่เรียนรำไทยช่วงประถมมั้ย? 

สาวยุค202x ถอนหายใจอย่างละเหี่ยใจ ก่อนที่จะจัดแจงไปอาบน้ำแต่งตัว

ตอนที่เธอทำอะไรเสร็จ คนเป็นสามียังคงนั่งศึกษาตำราแพทย์โดยไม่เปลี่ยนท่า เพิ่มเติมมีเพียงแว่นสายตา..ที่สวมใส่แล้ว..ส่งผลให้ชายหนุ่มดูภูมิฐานกว่าปกติขึ้นอักโข จากการคาดคะเนเขาน่าจะอายุราวยี่สิบกว่า ในขณะที่ตัวเธออายุเพียงสิบเก้าปี สถานะของเธอกับเขาตอนนี้..ย่อมแตกต่างจากสถานะของเธอกับคู่หมั้นหนุ่ม ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน..กริยาบางอย่างของหญิงสาวจึงแฝงไปด้วยความเกรงใจโดยไม่รู้ตัว

อาจเพราะเธอจ้องนานเกินไป เขาเลยหันมามองอย่างติดจะรำคาญนิดๆ 

"นอนก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องรอ"เขาสั่ง จินเยว่รับคำเสียงเบา ร่างบอบบางปีนขึ้นเตียงไปนอนด้านในสุด...คนตัวโตถอนหายใจอย่างระอา ก่อนจะวางหนังสือในมือลง

"ไม่กางมุ้งหรือยังไง?"

"อ๋อ กางยังไงละคะ"คนเป็นภรรยาถามพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง ในชีวิตแม้ช่วงวัยที่เกิดมาจะลำบาก แต่ม๊ะม๊าของเธอก็แทบไม่เคยปล่อยให้เธอนอนตากยุง บ้านหลังน้อยมีมุ้งลวดรอบห้องนอน คนเป็นสามีเห็นท่าทางไม่ได้ความยิ่งหงุดหงิด เขาลุกขึ้นมากางให้เธออย่างเสียไม่ได้ ดวงตาเย็นเยียบเต็มไปด้วยความดูถูก...เล่นเอาคนตัวเล็กเม้มปากแน่น เธอแอบมองวิธีการก่อนจะจดจำทุกอย่างไว้ขึ้นใจ พรุ่งนี้จะได้ไม่รบกวนเขาอีก

ตอนที่ชายหนุ่มขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกัน..ดารินเองก็ยังนอนไม่หลับ ทุกอย่างในวันนี้เต็มไปด้วยความสับสน การเปลี่ยนแปลงในชีวิตมากกว่าที่แล้วๆ มา...ทำให้ผู้บริหารสาวชักคิดหนัก..วางแผนจะแก้ตามหน้างานไปทีละเรื่อง

ทางด้านลี่ซานเองออกเวรมาก็เหนื่อยแสนเหนื่อย ยังต้องมาเจอปัญหาภรรยาตัวร้ายผู้ชอบก่อเรื่องจนเขาแยกไม่ออกว่าอันไหนเรื่องจริง อันไหนเรื่องเล่น ร่างสูงโปร่งพลิกไปพลิกมาเพื่อกล่อมตัวเองหลับ นึกอิจฉาคนต้นเรื่องที่นอนหลับสนิทราวกับชีวิตนี้ไม่เคยต้องพบเจอปัญหาอะไรเลย

ใบหน้านวลสวยไร้เครื่องสำอางหนาเต๊อะ ยังคงงดงามราวกับรูปปั้น แต่เจ้าหล่อนก็หาใช่คนที่เขาต้องการจะแต่งงานด้วยไม่...สำหรับคนเป็นหมอแล้วภาพลักษณ์ภายนอกของผู้หญิง เวลาแก่ตัว...หรือปลงสังขารย่อมไม่ต่างกัน...ยิ่งคิดถึงนวลเนื้อนางที่เคยสัญญากันเอาไว้ว่าเขาจะไปขอ.. ยิ่งรู้สึกผิด และนึกรังเกียจผู้หญิงที่นอนอยู่เคียงข้าง 

แม้แต่ยามนอน เจ้าหล่อนก็ยังห่มผ้าห่มไม่เรียบร้อย จนเขาต้องตามมาห่มตอนกลางคืนให้ทุกคืน...ครั้งนี้ก็เช่นกัน...ร่างสูงโปร่งของคนเป็นสามีขยับผ้าห่มยัดเข้าไปตรงปลายเท้าของหญิงสาว..กันเธอนอนดิ้น

ไม่ได้นึกห่วง หรือรักใคร่ เพียงแต่กลัวเธอจะเป็นหวัดเท่านั้น พอเช็กสภาพของภรรยาตัวแสบว่าเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวยกยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะนอนหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ทิ้งให้สาวเจ้านอนตัวแข็งทื่อ...ความรู้สึกอบอุ่นเริ่มซึมลงกลางใจ...ไม่นึกแปลกใจว่าทำไมร่างนี้ถึงรักหลงสามีมากขนาดนั้น