LOGINพอพูดชื่อลูกสาวกำนันชาญ เพื่อนสนิทของลูกสาว คนเป็นพ่อก็เบาใจ
นายณรงค์พยักหน้ารับรู้ “ถ้ามีแป๋วไปเป็นเพื่อนกัน พ่อก็เบาใจ”
“ผู้จัดการไร่แถวไหนเหรอคะ หนูซอ” นวลปรางแทรกขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ไร่กาแฟที่ลำปางค่ะ”
“ลำปางเชียว!”
เสียงกรวิชญ์แทรกขึ้นมาดังกว่าทุกคนจนออกนอกหน้า ทุกสายตาหันมามองที่เขาเป็นตาเดียว เขาจึงพูดแก้เก้อด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยตามประสาพี่น้อง
“ลำปางมันไม่ไกลไปหน่อยเหรอครับคุณลุง และน้องซอก็เป็นผู้หญิง ไปอยู่ไกลบ้านแบบนี้น่าเป็นห่วงนะครับ”
สำหรับศศิกาญจน์แล้ว บ้านที่แสนอบอุ่นหลังนี้ต่างหากที่เวลานี้ดูจะกลายเป็นสถานที่อันตรายที่สุด หากเธอไม่โยกย้ายพาตัวเองออกไป คงต้องตกเป็นเมียของผู้ชายที่ไม่ได้ชอบขี้หน้าในเร็ววัน...
ไร่ทับตะวัน จ.ลำปาง
บริเวณพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความสมบูรณ์ของธรรมชาติ โอบล้อมด้วยขุนเขา มีรีสอร์ตสวยบรรยากาศดีตั้งอยู่ท่ามกลางไร่กาแฟนับพันไร่ หลากหลายสายพันธุ์ ด้านหลังของรีสอร์ตยังมีสวนผักผลไม้ที่ปลูกแบบออร์แกนิก ปลอดภัยจากสารเคมีร้อยเปอร์เซ็นต์ สามารถเก็บผลผลิตทานจากต้นได้โดยไม่มีอันตรายใดๆ ซึ่งเป็นเหตุผลหลักที่ลูกค้าและนักท่องเที่ยวแวะเวียนมาเยี่ยมชมไม่ขาดสาย นอกจากนี้ยังสามารถเข้าชมโรงคั่วกาแฟ และโรงงานผลิตเมล็ดกาแฟ ตลอดจนผลิตภัณฑ์แปรรูปอื่นๆ ในคราวเดียวกัน
แต่น้อยคนจะรู้ว่าจังหวัดเล็กๆ ที่เงียบสงบ มีไร่กาแฟขนาดใหญ่ได้รับรางวัลชนะเลิศการประกวดกาแฟระดับโลก เพราะไร่ทับตะวันเพิ่งเปิดกิจการรีสอร์ตให้นักท่องเที่ยวเข้ามาชมและพักที่อาณาจักรแห่งนี้ได้เพียงสามปี แต่ก็ทำให้การจองห้องพักถูกจองจนเต็มทั้งปี
และผู้เป็นเจ้าของคือ ‘พ่อเลี้ยงจอมทัพ คาเตอร์’ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงวัยสามสิบปี เลือดผสม ไทย-อเมริกัน ตระกูลของเขามีอิทธิพลและเป็นผู้กว้างขวาง คุณปู่ของเขาแต่งงานกับบุตรสาวผู้มีอิทธิพลในพื้นที่ ท่านทั้งสองช่วยกันสร้างอาณาจักรพันล้านนี้ขึ้นมาแล้วส่งต่อให้บิดาของเขารับช่วง
ทว่า บิดาของเขาเสียชีวิตด้วยเหตุการณ์เรือนักท่องเที่ยวล่มกลางทะเลขนอม ขณะเดินทางไปท่องเที่ยวกับเพื่อนที่เดินทางมาจากอเมริกาเมื่อสามปีก่อน นับแต่นั้นมา จอมทัพจึงต้องรับภาระหนักอึ้ง เมื่อทุกสิ่งทุกอย่าง รวมถึงชีวิตคนงานอีกนับพันต้องมาอยู่ในมือเขา ทว่าหลายปีที่ผ่านมา จอมทัพได้พิสูจน์ตัวตนให้ทุกคนได้เห็นว่า เขามีความสามารถมากพอที่จะดูแลไร่ทับตะวัน ไม่ใช่แค่เพราะเขาคือทายาทเพียงคนเดียว
ดวงตาคมเข้มดูมาดมั่น น้ำเสียงเอาจริงเอาจังขณะทำงานอาจทำให้คนงานเกรงกลัว แต่ทุกคนรู้ว่า ลึกๆ แล้วพ่อเลี้ยงจอมทัพเป็นคนใจคอกว้างขวาง ที่ไร่ทับตะวันแห่งนี้จ่ายโบนัสให้แก่คนงานถึงปีละสามเดือน แม้จะมีผู้คนอยากเข้ามาทำงานที่นี่เป็นจำนวนมาก ทว่ามีน้อยคนที่จะผ่านเกณฑ์การคัดเลือกเข้าทำงาน
เช้าวันนี้ พ่อเลี้ยงจอมทัพมีท่าทางหงุดหงิด แววตาคู่คมดูดุดันแข็งกร้าว หลังขึ้นไปพบมารดาที่บ้านใหญ่ ใบหน้าหล่อคมคาย กระตุกยิ้มกับเรื่องที่ได้ยินก่อนหน้า
“ผมฝากคุณแม่ไปบอกลูกสาวเพื่อนคุณแม่ด้วย ถ้าคิดว่าอึดเรื่องบนเตียงได้มากพอ ไม่กลัวตายคาเตียงตั้งแต่คืนเข้าหอ ผมก็ยินดีแต่งด้วย”
ดวงตาอันร้อนแรงของผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่กำยำ หนั่นแน่นไปทุกสัดส่วนพูดและสบสายตามารดาจนท่านยกมือขึ้นลูบอกราวกับจะเป็นลมเสียให้ได้ ใครจะกล้ารับเอาคำของลูกชายไปถ่ายทอด
“ตาจอม ดูแกพูดเข้า”
“ก็มันจริงนี่ครับคุณแม่ คู่นอนของผมแต่ละคน ต้องทน และอึดมาก”
แม่เลี้ยงดอกปีบวัยห้าสิบแปดสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ขณะมองดวงตาพราวระยับของบุตรชาย
“ตาจอม!”
อันที่จริง นางเข้าใจนิสัยบุตรชายดี และไม่อยากจะยื่นมือเข้ามายุ่งในเรื่องส่วนตัว แต่หากนางไม่เป็นผู้ลงมือหาเมียให้ เกรงว่าตระกูลคาเตอร์จะสิ้นสุดสายพันธุ์เพียงเท่านี้ เพราะแม้จอมทัพจะมีคู่นอนสาวสวยผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาที่ไร่ไม่ขาด แต่ก็เป็นที่รู้กันดีว่าลูกชายนางเป็นพวกเบื่อง่าย คู่ขาแต่ละคนสวยระดับนางงาม ทว่า ไม่เกินเดือน ไม่ว่าจะสาวสวยแค่ไหน หรือผ่านเวทีประกวดใดมาบ้างก็ตามก็จะถูกปลดระวาง จึงเกรงว่าหากหากรอให้จอมทัพ ยินยอมพร้อมใจ สร้างสายเลือดใหม่ให้กับตระกูลคาเตอร์ด้วยตนเอง นางหมดลมหายใจไปอีกคนก็ยังไม่ได้มีโอกาสเห็นหน้าหลาน
“ผมขอตัวก่อนนะครับคุณแม่ วันนี้ ผมจะเข้าเมือง และขากลับจะแวะซื้อลูกพลับเกาหลีที่คุณแม่ชอบมาฝากนะครับ”
“เดี๋ยวก่อนสิตาจอม แล้วเรื่องที่แม่ชวนให้แกไปกินข้าวกับน้องเขาเย็นนี้ว่าไง...”
ทว่า เจ้าของแผ่นหลังกว้างก็เดินไปไกลแล้วเพราะตั้งใจว่าจะรีบเข้าไปทำธุระในเมือง
ศศิกาญจน์ได้ยินจอมทัพพูดแบบนั้นพร้อมมองตรงมาก็รีบลดเมนูลง แล้วมองคนตรงหน้าที่กินดุจริงๆ อาหารมากมายบนโต๊ะถูกเขาจัดการเกือบเกลี้ยงทุกจานแล้วยังพูดอีกว่าหิว นี่เธอกำลังเผชิญกับตัวอะไร“พ่อเลี้ยง...” พอนึกขึ้นได้ศศิกาญจน์ก็ถึงกับชะงัก “กินอาหารไปตั้งเยอะ ยังไม่อิ่มอีกเหรอคะ”จอมทัพพูดแก้เก้อ เขาไม่ได้หิวข้าว ที่หิวก็คือคนน่าอร่อยตรงหน้าต่างหาก“ช่วงนี้ พี่หิวบ่อย” แล้วแก้เก้อด้วยการขอให้ศศิกาญจน์ช่วยสั่งของหวานเหมือนของเธอให้เขาอีกถ้วยจอมทัพกินขนมหวานที่ศศิกาญจน์สั่งมาเหมือนแบบเดียวกับเธอ พร้อมลอบมองใบหน้าหวานๆ ก่อนจะสะดุดตากับนิ้วนางข้างขวาที่มี ‘แหวนคลัดดาห์’ ซึ่งเป็นเครื่องประดับดั้งเดิมของชาวไอริช แหวนชนิดนี้มีลักษณะเป็นรูปมือทั้งสองข้าง โอบประคองหัวใจ เป็นตัวแทนแห่งมิตรภาพ ความรัก และความภักดีจอมทัพรู้สึกคุ้นตากับแหวนวงนี้ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก แม้ว่าแหวนคลัดดาห์จะมีมากมาย แต่แหวนคลัดดาห์วงนี้มีเพชรรูปหัวใจสีฟ้าซึ่งหาได้ยาก และเขาต้องเคยเห็นแหวนวงนี้ที่ไหนมาก่อน พอเห็นศศิกาญจน์สว
อีกฟากเป็นเวลาใกล้เที่ยง จอมทัพเหลียวมองคนนั่งข้างๆ พลางเอ่ยขึ้น เพราะคนที่ต้องใช้ทั้งแรงและสมองในการทำงานอย่างเขาต้องกินให้อิ่มท้อง จะได้มีเรี่ยวแรงทำงาน“ใกล้เที่ยงแล้ว ซอหิวไหม”ศศิกาญจน์มองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ เมื่อเช้าเธอกินอาหารได้ไม่กี่คำ อาจเป็นเพราะมีเรื่องเครียดๆ ในหัว พอถูกเขาสะกิดเรื่องอาหารเที่ยง น้ำย่อยในกระเพาะก็ร้องประท้วงว่าหิวแล้ว หญิงสาวจึงไม่ทันจะตอบร่างกายมันก็ตอบแทนไปก่อนจอมทัพได้ยินเสียงน้ำย่อยก็นึกขำ แต่ยังตีหน้าขรึม ไม่พูดอะไรออกมา เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะเขิน“เดี๋ยวข้างหน้าจะผ่านร้านอาหาร เป็นร้านอร่อยแถวนี้ แวะกินอะไรกันหน่อย กินเสร็จเราจะได้เข้าไร่กัน”“ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณหิว เดี๋ยวฉันลงไปกินเป็นเพื่อน”จอมทัพเหลือบมอง ใบหน้าหล่อขรึมขึ้น “บอกแล้วไงว่าให้เรียกผมว่าพี่ แล้วแทนตัวเองว่าซอ มันดูสนิทกันมากว่า จะได้ไม่มีใครสงสัย”เธอไม่อยากต่อล้อต่อเถียงจึงพยักหน้ารับ “ได้ค่ะ ต่อไปซอจะเรียกคุณว่าพี่”“พูดง่ายๆ แบบนี้น่ารักมาก แต่พี่จะไม่ให
ร่างสูงใหญ่เหลือบมองคนข้างก่อนจะส่ายหัวแรงๆ “เป็นไปไม่ได้”บังเอิญศศิกาญจนได้ยินเลยหันมาถามเขา “อะไรเป็นไปไม่ได้คะ”“ยุ่ง” เขาตอบกลับเหมือนรำคาญ ทำเอาคนถามชักสีหน้างอง้ำสะบัดหน้าหนีกลับไปมองถนนจอมทัพลอบถอนหายใจ ดูท่าจะไม่ดีแล้ว เขาเป็นคนไม่เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ นอกจากเรื่องที่พิสูจน์ได้ แล้วเหลือบมองคนนั่งข้างที่สะบัดหน้าหนีไปเหมือนงอนเขา ที่เธออยู่ในหัวของเขาตลอดเวลาก็คงเพราะ เขานึกอยากตักตววงความสุขในเรื่องเซ็กซ์กับเธอมากกว่ามั้ง ตั้งแต่แรกเห็นต้องยอมรับว่าศศิกาญจน์เป็นสเปคของเขาเลย อกเป็นอก เอวเป็นเอว หน้าตาก็สวยหวาน น่ารัก น่าฟัดขนาดนี้‘ถ้าต้องจ้างเป็นแสน แขนไม่ได้จับ ไม่ใช่เขาหรอก’ความคิดที่วุ่นวาย สับสน อาจเพราะเขาจ่ายไปหนัก เธอน่าจะมีของแถมอะไรให้เขาบ้าง แต่พอเห็นอีกฝ่ายเงียบใส่“เดี๋ยวกลับไปที่ไร่พี่จะพาซอเข้าไปในไร่ ให้คนงานรู้จัก คนงานมันจะได้รู้ไงว่าพี่มีเมียแล้ว ไอ้พวกนี้กระจายข่าวไว แค่ไม่กี่วันเขาก็รู้กันทั้งจังหวัด คราวนี้ผู้หญิงคนนั้นจะได้ เลิกเข้ามายุ่งในชีวิตพี่ซะท
ศศิกาญจน์กรีดร้องอยู่ในอก อยากจะชกหน้าเข้าให้สักที นอกจากปากเสียแล้ว ในหัวคงมีแต่เรื่องแย่ๆ มองเธอลบมาก คนอะไรในหัวคงคิดเรื่องดีๆ เหมือนชาวบ้านไม่เป็น ดวงหน้าหวานสวยยิ่งตาขุ่นเขียวขึ้นไปอีก หญิงสาวถอนหายใจแรงๆ พยายามข่มอารมณ์ก่อนจะอธิบาย“พ่อเลี้ยงแสนเป็นเพื่อนของข้าวสวย เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เราเคยเจอกันสองครั้ง ตอนที่พ่อเลี้ยงแสนไปเยี่ยมข้าวสวยที่หอพัก ก็เท่านั้นค่ะ แล้วก็เพิ่งมาเจอกันอีกครั้งที่นี่” เธอเล่าไปตามความจริง ไม่ได้ปกปิดอะไรจอมทัพแอบโล่งอกเบาๆ ก่อนจะหัวเราะในลำคอ ที่มุมปากปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย คิ้วหนาเลิกสูงเมื่อนึกหน้าน้องสาวพ่อเลี้ยงแสนชัยออก อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเมียกำมะลอของเขาจริงๆ นั่นละ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง แต่ถึงยังไงก็ไม่ปรารถนาให้มันมาใกล้ผู้หญิงของเขาอยู่ดี“ก็แล้วไป ในเมื่อไอ้พ่อเลี้ยงแสนเป็นแค่พี่ชายของเพื่อนเธอ งั้นก็ไม่ต้องเจอกันบ่อยหรอก เพราะมันเป็นแค่พี่ชายเพื่อน ไม่ใช่เพื่อนของเธอสักหน่อย จริงไหม”ศศิกาญจน์มองเขากลับด้วยแววตาไม่เข้าใจ “เดี๋ยวนะคะ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ซอรับงานเล่
“ซอเพิ่งดื่มน้ำผึ้งนี่คะ” เธอตอบอุบอิบจอมทัพอมยิ้ม ความหวานที่เขาได้รับมานั้นมีน้ำผึ้งเจือปนในโพรงปากอย่างที่ศศิกาญจน์บอกจริงๆ ความรู้สึกหวานหอม อิ่มเอมจากความน่ารักน่าใคร่ของเมียทำให้เขาอยากจูบให้หายหมั่นเขี้ยว อยากฝากฝังตัวตนเข้าไปในกายสาวให้สมอยาก อยากทำรักเธอแรงๆ ตรอกตรึงให้เธอรู้ว่าร่างกายนี้เป็นของเขาคนเดียว“งั้นผมจะเป็นราหูอมจันทร์แล้วนะครับ” เขาบอกเสียงทุ้มพร่า ดวงตาเป็นประกายแวววาว มือหนาค่อยๆ บรรจงถอดเสื้อผ้าของเมียรักออกจนเหลือแต่กายเปลือยเปล่า ผิวขาวเนียนราวกับนมสดทำให้จอมทัพมองตาวาวศศิกาญจน์อายหน้าแดงก่ำจนต้องรีบยกมือปกปิดทรวงอกคู่งามเอาไว้แต่ก็ถูกเขาดึงออกแล้วยึดไปไว้เหนือหัว กลายเป็นว่าจากท่าทางนี้เท่ากับเปิดเผย แอ่นหยัดให้เขาได้จ้องมองและเท่ากับเสนอให้เขาได้ลองลิ้มชิมรสอย่างถนัดถนี่“อย่าค่ะ” ร่างเล็กบิดเร่าด้วยความอาย แต่นั่นเท่ากับเป็นการยั่วย้ายส่ายทรวงอกดึงดูดสายตาพร่ามัว“อายเหรอ ไม่ต้องอายเราเป็นผัวเมียกันแล้ว ฉันเคยเห็นซอมาแล้วทั้งตัว” เขาบอกแล้วก้มลงมอบจุมพิตหวานล้ำที่กลีบปากอิ่มอย่างอดใจไม่ไหว จากนั้นให้รางวัลด้วยกาลากไล้ลมหายใจร้อนๆ ลงมาตามลำคอ ไหปลาร้า แล
ศศิกาญจน์นึกถึงคำพูดแม่หมอที่ทำนายทายทักว่า เธอได้พบโซลเมต แล้วยังเลือกได้ไพ่อัศวินขี่ม้า นั่นหมายความว่าผู้ชายคนนั้นจะมาช่วยแก้ไขปัญหามืดดำในชีวิตที่เธอกำลังเผชิญอยู่ ซึ่งก็คงเป็นสองแม่ลูกที่กำลังจะพยายามฮุบสมบัติทุกชิ้นของบิดา โดยเฉพาะพี่เลี้ยงของเธอ มันไม่อยากได้แค่สมบัติ เธอรู้ดีอยู่แก่ใจนายณกรณ์หวังจะฮุบตัวเธอไปเป็นสมบัติด้วย และผู้ชายลักษณะรูปร่างสูง ผิวขาว ที่แม่หมอบอกคนนั้นจะต้องเป็นใครไปไม่ได้...‘ใช่แหละ...พ่อเลี้ยงแสนชัย’เพราะจำได้ว่า พอเดินออกมาจากร้านที่รับทำนายโชคชะตาเธอก็บังเอิญเจอเขาเข้าพอดี“ต้องใช่เขาแน่ๆ”“เธอบ้าหรือเปล่า ยิ้มคนเดียวพูดคนเดียว”เสียงเข้มดังขึ้นมาทำลายความคิด ศศิกาญจน์เหลือบตามองไปที่คนกุมพวงมาลัยไว้แน่น แต่จอมทัพหันมามองที่เธอเต็มๆ จนคนตัวเล็กรับรู้ถึงพลังบางอย่างที่จับจ้องมา เจ้าของดวงหน้าเรียวสวยรู้สึกว่าเขามองเธอแปลกๆ“ไม่ได้บ้าค่ะ มีคนบอกว่าซอกำลังโชคดีต่างหาก...”คนถามอยากรู้แต่เก็บอาการเอาไว้แล้วถามเสียงเรียบ“โชคดีเรื่องอะไร”







