3 เพื่อนร่วมทาง

เอรินมองแผ่นหลังสูงใหญ่ด้านหน้าระหว่างเข้าคิวรอกระเป๋าอีกใบที่ลำเลียงลงมาจากเครื่องแล้วหล่อนได้แต่หน้ามุ่ย  ชายหนุ่มคนเดิมคล้องกระเป๋าเป้ล้อเลื่อนใบใหญ่ขึ้นไพล่หลัง มืออีกข้างจับโทรศัพท์มือถือแนบหูคุยกับปลายสายด้วยน้ำเสียงเป็นงานเป็นการ

 “ครับพี่ ผมเพิ่งถึงได้ครู่ใหญ่ กำลังจะจับแท็กซี่ไปโรงแรม ไม่ต้องมารับ ใช่ครับ ผมจองรอยัลเฮาส์การ์ดไว้ ไม่ได้พักโรงแรมพี่ พอดีผมมีธุระต่อ”

เดอะรอยัลเฮาส์การ์ด!

นั่นมันคือโรงแรมระดับห้าดาวสุดหรูริมแม่น้ำเทมส์นี่นา...

สาบานได้ว่าหล่อนไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง เขากำลังจะไปโรงแรมนั้นที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแค่แม่น้ำกั้นกับโรงแรมที่หล่อนพัก

ท่าทางภูมิฐานแต่งกายสะอาดสะอ้านแสดงว่าภูมิหลังคงดีพอดูถึงจะปากร้ายไปหน่อยแต่ก็ดูใจดี เมื่อได้คุยกันยาวหลังจากที่เขาออกจากห้องน้ำมา ทำให้รู้ว่าชายหนุ่มขาวจัดมาดเนี๊ยบคนนี้มีภารกิจคล้ายกันกับหล่อนคือต้องมาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว เพื่อนเจ้าสาวเหมือนกัน

แต่คงไม่บังเอิญขนาดงานเดียวกับหรอก...

  เอรินครุ่นคิดถึงเงินในกระเป๋าแล้วได้แต่ถอนใจ ว่ากันว่าค่าแท็กซี่ลอนดอนแพงมหาโหดขนาดไหน  ถ้าไม่ติดที่รอให้เพื่อนมารับหล่อนจะขอติดรถชายหนุ่มเข้าเมืองด้วยแน่

ร่างบอบบางขยับเข้าใกล้อีกนิด แต่ชายหนุ่มไม่มีทีท่าจะสนใจยังคงคุยโทรศัพท์ต่อ

“ครับ เจอกันวันงานแต่งเลยก็แล้วกัน เสื้อผ้าผมเตรียมพร้อมมาแล้ว ไม่ต้องห่วง บอกแล้วว่าไม่รบกวนพี่ ผมมีธุระต้องจัดการอยู่แล้ว ถือว่ามาทำงานด้วย ขอพักแยก ผมสะดวกมากกว่า”

พูดจบก็หยิบกระเป๋าเดินทางใบย่อมบนสายพาน แล้วเดินลิ่วออกไปโดยไม่หันมามองสักนิด สาวหน้าใสถึงกับทำปากขมุบขมิบ

“อยู่ใกล้กันแค่นี้ไม่เห็นจริงหรือแกล้งไม่เห็น ฉันแทบจะสิงร่างได้แล้วนะ”

หญิงสาวมองตามหลังร่างสูงใหญ่หายลับเข้าไปในกลุ่มผู้โดยสารขาออก ก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินทางล้อเลื่อนไปยังโทรศัพท์สาธารณะ ทันทีที่ติดต่อคนปลายสายได้ เอรินถึงกับอุทานลั่น

“อะไรนะ! ไหนว่าจะมารับฉันไง ทำอย่างกับฉันเก่งมากงั้นแหละ แค่มาเหยียบอังกฤษครั้งแรกก็โดนลอยแพแล้ว”

“ขอโทษทีนะ ฉันกลับไปรับไม่ทันจริงๆ เธอไปรอฉันที่โรงแรมก่อนก็แล้วกัน” ปลายสายตอบกลับเสียงขาดๆ หายๆ

“โอเคๆ งั้นฉันไปรอที่โรงแรมก็แล้วกัน รีบมาเร็วๆ เลยนะ ภาษาอังกฤษฉันยิ่งแม่นซะไม่มีด้วย เดี๋ยว ๆ สิ วี ฟังฉันพูดก่อน!”

เอรินหน้าเสียทันทีที่สายตัดไป วางหูโทรศัพท์ด้วยความอ่อนใจ  วินซ์เพื่อนรักของหล่อนกำลังเดินทางมาจากบาธแต่ยังมาไม่ถึง หล่อนคงต้องหาทางไปที่โรงแรมเองก่อน แต่พ็อกเก็ตมันนี่ที่ติดตัวมาน้อยนิดนี่สิ

หล่อนจะใช้ชีวิตอยู่รอดจนครบเจ็ดวันได้อย่างไร…  

อากาศหนาวเหน็บเกือบเจ็ดองศาเซลเซียสของเดือนเมษายนตกกระทบผิวกายทันทีที่ออกมาด้านนอก เอรินกระชับเสื้อกันหนาวผ้าเนื้อนิ่มเข้าหาตัว ลากกระเป๋าเดินทางพลางกางแผนที่และสอดส่ายสายตาหารถแท็กซี

ทั้งที่หล่อนควรประหยัดเสียแต่ต้นมือ รู้ว่าไม่ง่ายอย่างที่คิดแต่ในเมื่อใจริจะเป็นมัคคุเทศก์ และยังกล้าหาญออกนอกประเทศด้วยตัวเอง หล่อนก็ต้องทำให้ได้ แต่พอคำนวณเงินในกระเป๋าก็ได้แต่นั่งทอดอาลัย คิดไม่ตกว่าจะไปแท็กซีหรือรถไฟฟ้าใต้ดิน แค่มองเส้นทางสถานีรถไฟฟ้าถ้าขึ้นแล้วไม่หลงคงเป็นบุญโข ทั้งกระเป๋าสะพาย กระเป๋าเดินทางน้ำหนักมากเอาการนั่นอีก เด็กสาวมองป้ายบริการแท็กซี่ก็ได้แต่ถอนใจหนักหน่วงอีกรอบ

“แพงขนาดนี้เชียว” 

พลันสายตาเหลือบไปเห็นชายหนุ่มคนเดิม ความคิดใหม่ก็ผุดขึ้นมาทันที หญิงสาวลากกระเป๋าพะรุงพะรังกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาเป้าหมาย ทันได้ยินเขาเจรจากับคนขับรถแท็กซี่พอดิบพอดี

“ไปเดอะรอยัลเฮาส์การ์ด”

เอรินยิ้มหมายมาด พอชายหนุ่มเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งรอคนขับแท็กซีลำเลียงกระเป๋าเดินทางใส่กระโปรงท้ายเสร็จและกำลังจะปิดประตู ก็ถึงกับสะดุ้งเพราะมีมือเล็กๆ มาเคาะกระจกไม่หยุด จนต้องลดกระจกลงมาถาม

“มีอะไร”

“ได้ยินว่าคุณจะไปรอยัลเฮ้าส์การ์ด ฉันขอติดรถไปด้วยคนได้ไหมคะ”

“ได้ไง” ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น สีหน้างุนงง “มาขอขึ้นแท็กซี่กับผมนี่นะ”

เอรินพยักหน้าแล้วรีบเปิดประตูรถพาตัวเองพร้อมกระเป๋าสองใบขึ้นมานั่งเคียงข้างที่เบาะหลังอย่างทุลักทุเล

“นี่มันอะไรกัน!” ชายหนุ่มเขยิบชิดอีกฝั่งแล้วตวาดเสียงดุ “อย่ามาทำเนียนนะคุณ... ลงไป!”

“ฉันขอแชร์ค่ารถกับคุณนะคะ... ฉันขอร้อง” หล่อนยกมือไหว้ หน้าซีดเมื่อเห็นสีหน้าหวาดระแวงของชายหนุ่ม “เรารู้จักกันตั้งแต่บนเครื่อง คุณยังหลับพิงไหล่ฉันตั้งนาน แล้วยังทำน้ำลายยืดใส่ปกเสื้อฉันด้วย ดูสิคะ ดูๆ”

เอรินแบะปกเสื้อเชิ้ตให้ดู ชายหนุ่มเมินหน้าหนี และโวยใส่ทันที

“แค่นี้เอง ไม่ได้แปลว่าคุณจะมาตีสนิทกับผมได้นะ”

“ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนใจดี ดูจากรูปร่างหน้าตา ลักษณะท่าทางออร่าจับขนาดนี้ คุณต้องเป็นคนดีแน่ๆ เลยนะคะ” หล่อนทำตาปริบๆ เมื่อเขาเงียบจึงพูดต่ออีก  “ไหนๆ คุณก็ต้องผ่านทางนั้น ฉันขอลงแค่ทางผ่านหัวมุมถนนยอร์คก็ได้”

“รู้ได้ยังไงว่าผมจะไปทางนั้น” เขาถามกลับมองอย่างจับผิด

 “ฉันไม่ใช่พวกสิบแปดมงกุฎหรอกค่ะ พอดีเพื่อนฉันมารับไม่ทันก็เลยให้ฉันไปรอเธอที่โรงแรมก่อน”

“ผมถามว่าคุณรู้ได้ยังไงว่าผมจะไปทางนั้น หรือว่าเป็นพวกสตอล์กเกอร์”

“เปล่านะคะ! ฉันได้ยินคุณคุยโทรศัพท์แค่นั้นเอง” เอรินยิ้มหวานส่งให้ พร้อมทำท่ายกหูโทรศัพท์ว่าหล่อนรู้เพราะได้ยินเขาคุย

ชายหนุ่มถอนใจเมื่อรู้คำตอบพลันปรายตามองด้วยสายตาตำหนิอีกหน “เสียมารยาทมาก แต่ก็เอาเถอะถือว่าช่วยลูกนกลูกกา คราวหน้าคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีก มิจฉาชีพมันเยอะ คุณอาจจะไม่ปลอดภัย” 

“ถ้าเป็นคนอื่นฉันคงไม่กล้า แต่ฉันนึกแล้วว่าคุณใจดีรังสีความใจดีมันแผ่ซ่าน ขอบคุณนะคะคุณอธิปก” เอรินกะพริบตาปริบเอาใจ

“รู้ได้ยังไงว่าผมเป็นใคร”