บทที่ 15

วันต่อมา

เข็มไปรอรับคริสที่สนามบินไม่นานคริสก็ลงจากเครื่องเดินตรงเข้ามาหาเธอ คริสกำลังจะสวมกอดเข็มแต่เธอกลับเบี่ยงตัวหลบเลี่ยงจากวงแขนกว้างไม่ยอมให้ชายหนุ่มสวมกอดเหมือนเช่นทุกครั้งที่เคยผ่านมา คริสชะงักไปชั่วครู่ด้วยความแปลกใจ

"เข็มคุณเป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"เปล่าค่ะ เรากลับกันเถอะ" เดินนำหน้าชายหนุ่มออกไป

"เข็มคุณโกรธหรืองอนผมเรื่องอะไรหรือเปล่า" คริสเดินตามหลังร่างบางไปติดๆ

"ไปคุยกันที่บ้านดีกว่าค่ะ" หันไปตอบชายหนุ่ม

"ครับ" คริสรับคำ

พอทั้งสองคนกลับถึงบ้านคริสก็เข้าไปกอดจูบนัวเนียเข็มทันทีด้วยความรักใคร่ เข็มพยายามห้ามปรามและผลักชายหนุ่มออกไม่ให้รุกรานเธอไปมากกว่านี้ เพราะเธอยังคงมีคำถามคาใจในตัวเขาอยู่

"ทำไมล่ะเข็ม คุณเป็นอะไร" คริสเริ่มหัวเสียที่หญิงสาวเปลี่ยนไปชั่วข้ามวันแบบนี้

"คุณมีเรื่องอะไรจะบอกเข็มไหมคะ"

"ไม่มี เข็มคุณเป็นอะไรทำไมถึงถามแบบนี้" คริสเริ่มเป็นกังวล

"ลูซี่คือใครคะ"

"คุณได้ยินชื่อนี้มาจากไหนเข็ม" คริสตกใจ

"ก็เธอเป็นคนบอกรักคุณเมื่อวานไม่ใช่เหรอคะ ฉันได้ยินเต็มสองหูเลยทางโทรศัพท์" เข็มพูดพลางยืนหันหลังให้ชายหนุ่มทันที คำว่า"ลูซี่รักคุณนะคะ" ยังคงก้องอยู่ในหูของเธอ

"มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะเข็ม คือเธอเป็นเพื่อนของผมเอง" เดินเข้าไปสวมกอดร่างบางทางด้านหลังไว้

"ถ้าคุณมีคนรักอยู่แล้ว ก็บอกเข็มมาตรงๆ เถอะค่ะ อย่าหลอกกันต่ออีกเลย"

"เข็มอย่าคิดมากเลยนะ มันไม่มีอะไรเลย ผมรักคุณคนเดียวนะ คุณก็เห็นว่าผมเลิกควงผู้หญิงพวกนั้นตั้งนานแล้ว ผมไม่มีใครอีกแล้วนอกจากคุณคนเดียว ผมรักเข็มนะ" หอมแก้มเนียนฟอดหนึ่ง

"แล้วทำไมเป็นเพื่อนกัน ถึงได้บอกรักแบบนั้นล่ะคะ"

"คือเธอคิดถึงผมเราไม่ได้เจอกันนานแล้ว เธอก็เลยบอกรักแกล้งผมทีเผลอไปอย่างนั้นเองอย่าคิดมากเลยนะ"

"จริงเหรอคะ คุณไม่ได้โกหกเข็มอยู่นะ"

"ครับ ผมพูดความจริงทุกอย่างเชื่อใจผมนะที่รัก ผมไม่มีทางทำให้คุณเสียใจอย่างเด็ดขาด"

"ค่ะ" เข็มสวมกอดร่างหนาเอาไว้แน่น

"งั้นผมขอชื่นใจหน่อยนะ" ช้อนอุ้มร่างบางขึ้นตรงไปที่ห้องนอนทันที

ทั้งสองร่างเปลือยเปล่าแสดงความรักต่อกันผ่านทางภาษากายอย่างเร่าร้อนร้อนแรงพายุพิศวาสก่อตัวขึ้นลูกแล้วลูกเล่าไม่นานก็สงบลงด้วยความอิ่มเอมใจ ทั้งคู่นอนกกกอดแนบชิดกันอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข

"ผมรักคุณนะเข็ม" ยกมือบางขึ้นมาจูบเบาๆ

"เข็มก็รักคุณค่ะ" ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสาก

"เข็มอยากไปเที่ยวหรือพักผ่อนที่ไหนบอกผมมาได้เลยนะ"

"คุณว่างด้วยเหรอคะ"

"ว่างสิ สำหรับคุณผมว่างอยู่แล้ว"

"งั้นเราไปทะเลกันดีไหมคะ"

"เอาสิ ผมตามใจคุณอยู่แล้ว"

"ขอบคุณนะคะ" ส่งยิ้มกว้างให้ชายหนุ่ม

"เข็มรู้ไหมผมไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อนเลย"

"เข็มดีใจนะคะ ที่เข็มทำให้คุณมีความสุข" ซบหน้าเข้าหาอกกว้างกำยำ

"ขอบคุณนะที่คุณยอมเปิดใจให้ผู้ชายอย่างผม"

"อย่าขอบคุณเข็มเลยค่ะ เข็มต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณที่ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อเข็ม"

"ถึงยังไงผมก็ต้องขอบคุณเข็มอยู่ดีที่อยู่ข้างๆ ผมมาจนถึงวันนี้" จูบหน้าผากมนเบาๆ

"คะ ว่าแต่ทำไมคุณถึงกลับเร็วจังเลยคะ ไม่อยู่เยี่ยมพ่อกับแม่นานๆ หน่อยเหรอ"

"ผมคิดถึงคุณ อีกอย่างธุระของผมก็เสร็จแล้วด้วย"

"ค่ะ" สวมกอดร่างหนาพร้อมกับหลับตาลง

ช่วงดึกของวันภูมิกับปรางกำลังนั่งดื่มด้วยกันในมุมวีไอพีในผับชื่อดังของชายหนุ่ม โดยมีแพทนั่งมองทั้งคู่อยู่ห่างๆ ด้วยความแปลกใจเธอนึกว่าภูมิจะหยุดที่น้ำแล้ว แต่วันนี้เขากับควงผู้หญิงอีกคน แพทพยายามจะไม่สนใจภูมิอีกแล้วแต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ ถึงเธอจะเป็นได้แค่เพื่อนก็ตามเถอะ

"ภูมิแพทขอนั่งด้วยคนสิคะ" เดินเข้าไปหาคนทั้งคู่

"เอาสิ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปมองหญิงสาวอีกคนข้างกาย

"จะไม่แนะนำผู้หญิงคนใหม่ให้แพทรู้จักหน่อยเหรอคะ"

"นี่ปรางเป็นลูกค้าบริษัทผมเอง" ภูมิหันไปทางปรางที่นั่งเบียดเขาอยู่

"ค่ะ ท่าทางคงจะเป็นแค่ลูกค้าจริงๆ นะคะ นั่งเบียดกันซะขนาดนั้น" แพทจ้องมองคนทั้งสองสลับกันไปมาด้วยความไม่พอใจ

"ปราง นี่แพทเพื่อนผมเอง" ภูมิไม่ลืมที่จะแนะนำให้ปรางรู้จักกับแพท

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" ปรางแสร้งส่งยิ้มให้แพท

"เธอคงจะถ่างขาให้ภูมิเขาแล้วสินะ ถึงได้มานั่งเสนอหน้าอยู่ข้างๆ แบบนี้"

"แพทคุณพูดอะไรให้เกียรติปรางเขาด้วย ผมกับปรางเราไม่เคยมีอะไรกัน" ภูมิรีบปฏิเสธทันควัน

"แปลกนะคะ ที่ยังไม่เคยมีอะไรกัน มันผิดวิสัยของคุณนะคะภูมิ" แพทยิ้มเย้ยปราง

"ผมว่าคุณรีบกลับไปที่โต๊ะของคุณจะดีกว่านะ"

"ทำไมคะ กลัวเสียคะแนนหรือไง"

"ถ้าคุณไม่หยุดก่อกวน ผมจะให้คนลากตัวคุณออกไปเอง" ภูมิพูดข่มขู่

"ใจเย็นๆสิคะ แพทยังพูดไม่จบเลย"

"อะไรอีก"

"แล้วยัยเลขาหน้าจืดของคุณล่ะ เอาไปทิ้งไว้ที่ไหนแล้ว ไม่พามาด้วยเหรอคะ หรือว่าเบื่อแล้ว คุณก็เหมือนกันนะระวังจะถูกเขี่ยทิ้ง เพราะภูมิเขาขี้เบื่อแถมยังกินไม่เลือกอีก" แพทหันไปทางปรางแล้วก็ลุกเดินออกไปทันที

"คุณอย่าไปสนใจคำพูดของแพทเลยนะ" ภูมิรีบหันไปคุยกับปรางทันทีที่แพทออกไป

"ฉันไม่สนใจหรอกค่ะ ฉันสนใจแต่คุณเท่านั้น มันอยู่ที่คุณแล้วล่ะค่ะ ว่าพร้อมที่จะจริงจังและหยุดที่ฉันไหม"ปรางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"เออ คือผมยังไม่รู้เลย" ภูมิตอบไม่เต็มปาก

"ปรางพอจะรู้ค่ะ ว่าคุณมีข่าวมั่วผู้หญิงมาโดยตลอดตั้งแต่ที่ถูกแฟนเก่าทิ้งไป มันอยู่ที่คุณแล้วค่ะว่าจะคบกับปรางเป็นเพื่อนหรือแฟน"

"ผมยอมรับนะว่าผมสนใจคุณ แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะหยุดที่ใครเลยตอนนี้" ภูมิพูดออกไปตรงๆ

"ค่ะ ฉันเข้าใจ" ปรางยิ้มรับ

ภูมิกับปรางนั่งดื่มไปด้วยกันไปอีกสักพักปรางก็เริ่มเมาหนัก เธอพยายามแนบกายสาวเข้าหาชายหนุ่มอยู่ตลอดเวลา ซึ่งมันช่างต่างกันกับตอนที่เธอมีสติไปโดยสิ้นเชิง มือบางยกขึ้นปัดป่ายไปตามร่างหนาแล้วค่อยๆ ยื่นใบหน้าเนียนเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าสากหมายจะจู่โจมชายหนุ่ม แต่ภูมิกลับหันหน้าหนีไปอีกทาง ภูมิพยายามกดความต้องการภายในกายให้อยู่ลึกที่สุด เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ทั้งๆที่มีสาวสวยพร้อมพลีกายให้เขาอยู่ตรงหน้าแล้วแต่กลับปฏิเสธ

ภูมิจึงพาปรางออกมาจากผับตรงไปที่รถคันหรูคู่ใจ ชั่งใจอยู่นานว่าจะพาเธอกลับบ้านไปในสภาพที่เมาแบบนี้ไหม ถ้าแม่ของเห็นคงจะไม่สบายใจแน่ภูมิคิดในใจ สุดท้ายภูมิก็ตัดสินใจพาปรางไปที่คอนโดของตนเอง พอถึงห้องภูมิก็ประคองปรางลงนอนบนเตียงพร้อมกับใช่ผ้าชุบน้ำพอหมาดๆ เช็ดหน้าให้เธอพร้อมกับห่มผ้าให้

จากนั้นภูมิก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเองเป็นชุดนอนแล้วตรงไปล้มตัวลงนอนบนโซฟา ที่คืนเขาไปนอนกับน้ำเพราะกลัวปรางจะลุกขึ้นมากลางดึกแล้วจะตกใจเพราะแปลกที่ก็เท่านั้นเอง พอเช้าเขาจะไปส่งปรางกลับบ้านเอง

เช้าวันใหม่น้ำออกจากห้องเพื่อจะไปทำงานแต่เช้าเหมือนเช่นทุกวัน ประจวบเหมาะกับที่ภูมิกับปรางก็ออกมาจากห้องข้างๆพร้อมกันพอดี น้ำหันไปเห็นเข้าก็แอบตกใจเล็กน้อยมองคนทั้งสองสลับกันไปมา ที่ภูมิหายไปทั้งคืนก็เพราะเหตุนี้เอง ทั้งๆที่เขาหาความสุขจากผู้หญิงข้างกายได้เสมอ แล้วเขาจะเก็บเธอไว้อีกทำไมเธอไม่เข้าใจน้ำแอบคิดในใจ ส่วนปรางก็มองน้ำด้วยความแปลกใจที่เห็นเธออยู่ที่คอนโดแห่งนี้

"เธอพักอยู่ที่นี่เหรอน้ำ" ปรางถามขึ้น

"ค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ" น้ำหันหลังให้คนทั้งคู่แล้วเดินตรงไปที่ลิฟต์ทันที

ภูมิกับปรางจึงเดินตามหลังน้ำเข้าไปในลิฟต์พร้อมกัน ระหว่างที่อยู่ในลิฟต์ปรางก็เกาะแขนภูมิแสดงความเป็นเจ้าของ ส่วนภูมิก็หันไปมองน้ำที่ยืนอยู่ข้างๆ โดยที่เธอไม่แม้แต่จะเหลือบหางตามามองเขาเลยสักนิดแต่กลับเมินหน้าหนีเหมือนเขาไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นเลย มันยิ่งทำให้เขากระวนกระวายใจเพราะตอนนี้เธอคงจะเข้าใจผิดเขาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

พอลิฟต์เปิดออกน้ำก็รีบเดินไปที่รถของตนเองแล้วขับแล่นออกไปทันที ส่วนภูมิก็ไปส่งปรางถึงที่บ้าน จากนั้นเขาก็ตรงเข้าบริษัทด้วยความรวดเร็ว ภูมิเดินไปหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานของน้ำ ที่เจ้าตัวกำลังก้มหน้าทำงานอยู่ น้ำจึงเงยหน้าขึ้นไปมองชายหนุ่มที่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จาอะไรเลยสักคำ

"คุณมีอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ"

"เปล่า ฉันแค่จะมาบอกว่าฉันกับปรางเรายังไม่มีอะไรกัน เธออย่าเข้าใจผิดก็แล้วกัน"

"แล้วคุณมาบอกฉันทำไมคะ มันเรื่องของคุณฉันไม่จำเป็นต้องรับรู้หรอก เพราะมันไม่สำคัญ"

"จริงสินะ เธอมันก็แค่คู่นอน ฉันจะบอกหรือไม่บอกมันก็ไม่มีความหมายอะไรหรอก เพราะถึงยังไงเธอก็เกลียดฉันอยู่ดี" พูดจบภูมิก็เดินเข้าไปในห้องหน้าตาเฉย

น้ำได้แต่มองตามหลังร่างหนาจนหายลับเข้าไปในห้อง เธอไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มจะมาบอกเธอทำไมเขาจะทำอะไรที่ไหนกับใครมันก็เรื่องของเขาเธอไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่แล้ว อยากจะไปให้พ้นๆ จากเขามากกว่า ด้านภูมิพอเข้าไปในห้องก็ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความหงุดหงิดใจที่น้ำทำหมางเมินไม่รู้สึกหึงหรือรู้สึกอะไรกับเขาเลย เขามันเลวมากจนเธอไม่คิดที่จะสนใจในตัวเขาเลยเหรอทั้งๆ ที่เธอกับเขาก็นอนร่วมเตียงกันแทบจะทุกคืน

แพทที่แอบมองดูภูมิกับน้ำคุยกันอยู่ห่างๆ พอเห็นภูมิหายเข้าไปในห้องก็ตรงเข้าไปหาน้ำที่โต๊ะทันทีด้วยความเย่อหยิ่งเหมือนเช่นเคย พอน้ำเห็นหญิงสาวก็แอบถอนหายใจเบาๆ ทีหนึ่ง ถ้าจะให้เดาคงจะไม่พ้นเข้ามาหาเรื่องเธออีกตามเคยน้ำคิดในใจ

"ไงจ้ะน้ำ สบายดีนะ"

"ค่ะ"

"แต่ฉันว่าไม่นะ ฉันถามเธอจริงๆ เถอะ เธอยอมเหรอที่ภูมิเขาควงผู้หญิงคนใหม่ทั้งๆ ที่ยังมีเธออยู่"

"ทำไมฉันต้องยอมหรือไม่ยอมด้วยฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน เขาจะมีใครที่ไหนมันก็เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับฉัน"

"เธอแน่ใจนะว่าไม่ได้คิดอะไรกับภูมิ" แพทถามย้ำหยั่งเชิง

"ค่ะ"

"ดี งั้นถ้าฉันจะขอให้เธอช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม"

"อะไร" น้ำขมวดคิ้วเข้าหากัน

"คุยตรงนี้ไม่ได้หรอก เจอกันเย็นนี้ก็แล้วกัน เอาเบอร์โทรศัพท์ของเธอมาด้วยเดี๋ยวฉันจะโทรหาเอง"

"ไม่! ฉันช่วยอะไรคุณทั้งนั้นแหละ"

"เธอไม่อยากรู้เหรอว่าใครเป็นคนวางยาเธอในผับ" แพทยิ้มเป็นต่อ

"หมายความว่ายังไง คุณรู้เหรอว่าเป็นใครแล้วคุณรู้ได้ยังไง" น้ำถามด้วยความอยากรู้

"ถ้าอยากรู้ก็เอาเบอร์มาสิ แล้วเจอกันตอนเย็น"

"ก็ได้" น้ำรีบบอกเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองกับแพททันที

คล้อยหลังแพทเดินออกไปน้ำก็นั่งแทบไม่ติดไม่รู้ว่าแพทจะให้เธอทำอะไรและใครกันที่วางยาเธอในคืนนั้น เธอร้อนใจอยากจะรู้มันซะเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ ระหว่างที่น้ำกำลังนั่งกระวนกระวายใจอยู่ เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานก็ดังขึ้น เธอจึงรีบรับสายทันที

"เข้ามาหาฉันหน่อย" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"ค่ะ"

น้ำเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานของภูมิพร้อมกับจ้องมองไปที่ใบหน้าคมที่กำลังก้มหน้าเซ็นต์เอกสารอย่างเผลอไผลด้วยความลืมตัว พอภูมิเงยหน้าขึ้นก็สบสายตาเข้ากับดวงตากลมโตของเธอพอดี น้ำจึงรีบหันหน้าหนีหลบสายคู่คมนั้นไปทางอื่น

"มานั่งตรงนี้สิ" ภูมิตบลงที่หน้าขาแกร่งของตนเอง

"ไม่ค่ะ ฉันขอตัวไปทำงานต่อจะดีกว่า"

"ถ้าเธอไม่อยากจะเจ็บตัวก็มานั่งลงดีๆ" ภูมิข่มขู่หญิงสาวตรงหน้า

"คุณแต่นี่มันในห้องทำงานนะ เดี๋ยวคนอื่นก็เข้ามาเห็นหรอก"

"ไม่มีใครเข้ามาเห็นหรอกน่า ถ้าฉันไม่อนุญาต"

"คุณแต่ว่า"

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นแหละ รีบเข้ามาสิ" ภูมิเอ่ยแทรกขึ้น

น้ำได้ยินอย่างนั้นก็จำใจเดินเข้าไปนั่งลงบนหน้าขาแกร่งของชายหนุ่ม ทันทีที่สะโพกอวบหย่อนลงบนขาร่างบางก็ถูกท่อนแขนแกร่งโอบเอวรัดพร้อมกับจูบหอมแก้มเนียนไปฟอดหนึ่งโดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันได้ตั้งตัว น้ำพยายามดิ้นขัดขืนแต่สุดท้ายก็ยอมนั่งนิ่งๆ เพราะมันไม่เป็นผล

"คุณปล่อยฉันได้แล้ว" น้ำจ้องมองใบหน้าสากที่ใกล้กันแค่ลมหายใจ

"ทำไมกลัวฉันเหรอ" พูดพลางยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเนียน

"คุณอย่านะ ในนี้มันไม่เหมาะ"

"แล้วที่ไหนดีล่ะ ในรถหรือม่านรูดดี"

"เมื่อไหร่คุณจะเบื่อฉันสักที"

"เธอคิดเหรอว่าฉันจะเบื่อเธอง่ายๆ ได้กินฟรีๆ ไม่ต้องเสียอะไรเลยมีแต่ได้กับได้ คุ้มเกินคุ้มเลยล่ะเธอว่าไหม" ภูมิพูดออกไปด้วยความสนุกปาก

"คุณเห็นฉันไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอ" น้ำพูดด้วยความน้อยใจ

"ไม่รู้สิ ก็เธอไม่เรียกร้องอะไรจากฉันเองนี่ หรือเธออยากได้เงิน"

"ไม่ ฉันมีเงินมากพอแล้ว "

"แล้วเธออยากได้อะไรล่ะ บอกมาสิ"

"อิสระ" น้ำตอบทันควันโดยไม่ต้องคิด

"อิสระงั้นเหรอ เธอก็มีอยู่แล้วนี้ฉันไม่ได้ห้ามเธอไปไหนมาไหนสักหน่อย เว้นแต่คุยกับผู้ชายคนอื่นนอกจากฉันก็แค่นั้น"

"คุณคงจะสนุกมากเลยสินะ ที่เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่น"

"ฉันว่าเธอกำลังเข้าใจอะไรผิดนะ"

"หมายความว่ายังไง"

"ผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาหาฉันก็เพราะมีเงินแลกเปลี่ยนกับความสนุกชั่วข้ามคืนเท่านั้น"

"แล้วคุณปรางล่ะ"

"ก็ไม่รู้สิ ฉันยังไม่ได้คิดเลย"

"แต่ดูเธอจะสนใจคุณมากเลยนะ ฉันว่าคุณกับเธอก็เหมาะสมกันดีนะ ว่าไหม"

"แล้วเธอล่ะ เคยสนใจฉันบ้างไหม" ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แก้มเนียน

"ไม่! "

"ฉันว่าแล้วเธอจะต้องพูดแบบนี้ งั้นถ้าฉันจะคบปรางอีกสักคน เธอคงไม่ว่าอะไรนะ"

"มันเรื่องของคุณ ปล่อยฉันได้แล้ว"

"ได้ ฉันจะปล่อยแต่หลังจากนี้นะ" พูดจบริมฝีปากหนาก็ประกบจูบริมฝีปากบางทันที พร้อมกับบดขยี้ริมฝีปากนุ่มด้วยความหื่นกระหายในรสจูบ

"อื้อ" น้ำได้แต่เปล่งเสียงเบาๆ อยู่ในลำคอเท่านั้น พยายามดิ้นขัดขืนแต่มือหนากลับกอดรัดเธอแน่นขึ้นแนบชิดกายหนุ่มมากยิ่งขึ้น พอลิ้มลองรสจูบสมใจแล้วภูมิก็ถอนริมฝีปากออกช้าๆ ให้ร่างบางได้หายใจ

"แค่นี้ก็ได้พอหอมปากหอมคอ ไว้ฉันจะจัดหนักให้เธอคืนนี้ก็แล้วกัน "

"ถ้าคุณพอใจแล้ว ก็ปล่อยฉันสิ"

ภูมิค่อยๆ คลายอ้อมแขนออกจากร่างบางตามที่หญิงสาวต้องการ ทันทีที่เธอเป็นอิสระก็รีบลุกเดินออกไปจากห้องทันที ภูมิได้แต่มองตามหลังร่างบางด้วยความรู้สึกหลากหลายจนบอกไม่ถูก เขาจะไม่มีวันรักผู้หญิงคนไหนอีกเด็ดขาด เพราะที่ผ่านมาเขาก็เจ็บปวดมากพอแล้ว ส่วนที่เขากำลังเป็นอยู่มันก็แค่ความหลงกับสิ่งใหม่ๆ เท่านั้น

ด้านคริสกับเข็มพอไปถึงรีสอร์ทริมทะเลทางภาคใต้ก็พากันออกไปเดินเล่นในช่วงเย็นริมชายหาดทั้งคู่จับจูงมือกันเดินเรียบหาดไปเรื่อยๆ ท่ามกลางลมพัดโชยมาเป็นระลอกทำให้ผ่อนคลายมากขึ้น มือหนาโอบเอวบางพาไปนั่งลงบนชิงช้าใต้ต้นไม้ใหญ่พร้อมกับไกวไปมาให้เธอ เสียงหัวเราะของคนคู่ดังก้องไปทั่วบริเวณอย่างมีความสุข

"เดี๋ยวค่ำนี้เรามานั่งดินเนอร์กันริมหาดดีไหม" ถามพลางยื่นหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากบางเบาๆ ทีหนึ่ง

"ค่ะ" เข็มส่งยิ้มให้คริส

"ผมพามาเที่ยวแล้ว จะมีรางวัลพิเศษไหมนะ"

"คุณถามใครเหรอคะ" เข็มแกล้งหันซ้ายหันขวา

"เข็มแกล้งผมเหรอ"

"เปล่าสักหน่อยค่ะ" ทำเฉไฉหันไปมองทะเล

"จะเอาแบบนี้ใช่ไหมได้" พูดพลางช้อนอุ้มร่างบางขึ้นจากชิงช้าด้วยความรวดเร็วโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว

"คุณจะทำอะไรคะ"

"จะกินเมีย"

"ไม่เอาค่ะ ปล่อยเข็มลงเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"ถ้าผมยอมปล่อยแล้วจะให้รางวัลไหมล่ะ"

"ให้สิคะ"

"ก็ได้" ยอมปล่อยร่างบางยืนลงบนพื้นทรายทันที

"บอกมาเลยค่ะ จะเอารางวัลอะไร"

"จะเอาเมีย"

"คุณอะ หื่นตลอดเลยนะคะ ไม่เหนื่อยบ้างเลยเหรอ"

"ไม่เหนื่อยแล้วก็ไม่มีทางที่จะเหนื่อยด้วย เมียสวยขนาดนี้ใครจะอดใจไหว"

"เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลย ไม่ต้องเรียกเมียหรอกค่ะ"

"ก็เข็มเป็นเมียผมแล้ว ทำไมผมจะเรียกไม่ได้ล่ะ"

"ก็ได้ค่ะ เข็มตามใจคุณ" ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากทีหนึ่ง

"งั้นเรากลับห้องพักกันเถอะ"

"ค่ะ"

ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงห้องพักทันทีที่ประตูห้องปิดลงคริสก็เข้าจู่โจมบอกรักเข็มผ่านทางภาษากายบทแล้วบทเล่าอยู่บนเตียงนุ่มกว้างภายในห้อง ไม่ยอมห่างกันสองร่างต่างก็แนบชิดติดกันอยู่ตลอดเพื่อตักตวงความสุขจากกันและกันอย่างสุขสม

ทางด้านน้ำหลังจากเลิกงานก็แยกย้ายกันกับภูมิเพราะวันนี้เธอขับรถมาเอง น้ำรีบขับรถตรงไปยังร้านอาหารที่แพทนัดหมายไว้ทันที เพื่อพูดคุยในสิ่งที่แพทต้องการ ทั้งคู่นั่งตรงข้ามกันอยู่ในมุมหนึ่งของร้าน

"คุณมีอะไรก็รีบๆ พูดมาเลยดีกว่า" น้ำเปิดประเด็นขึ้น

"ช่วยตัดต่อภาพฉันกับภูมินอนด้วยกันปล่อยลงโซเซียลหน่อยสิ"

"ฉันไม่ทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นแน่ คุณถามผิดคนแล้ว" น้ำส่ายหน้า

"ที่เธอไม่กล้าทำเพราะว่าเธอติดใจภูมิไปแล้วใช่ไหม"

"เปล่า แต่มันผิดกฏหมายคุณเข้าใจไหม"

"ถ้าเธอไม่ทำเธอก็อย่าหวังว่าจะได้รู้ว่าใครวางยาเธอ แต่ถ้าเธอตกลงทำตามที่ฉันต้องการหลังจากที่ปล่อยภาพแล้ว ฉันจะบอกเธอเองว่าใครวางยาเธอสนใจไหม"

"แล้วถ้าภาพถูกปล่อยออกไป คุณจะได้อะไร" น้ำถามกลับ

"แหม ถามมาได้ก็ได้ภูมิกลับคืนมาสิจ้ะ แถมยังได้กำจัดผู้หญิงที่จ้องจะงาบภูมิด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย เธอว่าไหม"

"แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นไปอย่างที่คุณหวังนะ "

"ทำไม"

"ฉันว่าคุณภูมิเขาดูจะสนใจคุณปรางมากเลยนะ ฉันว่าคุณอย่าเสี่ยงเลยจะดีกว่า" น้ำพูดไปตามที่คิด

"ไม่ลองก็ไม่รู้สิจ้ะ ว่าไงตกลงเธอจะทำไหม"

"เออ คือฉัน"

"ฉันดูออกนะ ว่าเธอไม่อยากจะอยู่ใกล้ภูมิเขาสักเท่าไหร่ ฉะนั้นก็ยกภูมิให้เป็นของฉันคนเดียวเถอะ โอกาสมาถึงแล้วเธอจะไม่คว้าไว้หน่อยเหรอ และที่สำคัญเธอจะได้รู้ว่าใครเป็นคนวางยาเธอด้วย"

"ตกลงฉันจะทำ แต่มีข้อแม้นะ"

"ข้อแม้อะไร "

"ฉันจะตัดต่อแค่ภาพอย่างเดียวนะ แต่ฉันจะไม่ปล่อยภาพเองเด็ดขาดตกลงไหม"

"โอเคตกลง ตัดต่อให้เนียนด้วยล่ะ ให้สมกับเป็นช่างภาพฝีมือดีหน่อยก็แล้วกัน" แพทยิ้มมุมปากแล้วลุกเดินออกไปทันที

คล้อยหลังแพทออกไปน้ำก็ลุกตามออกไปเช่นกัน เธอรู้ดีว่าสิ่งที่กำลังจะทำมันผิดแต่ถ้าเธอไม่ทำเธอก็จะไม่รู้ว่าใครเป็นคนวางยาเธอในผับคืนนั้น ถึงเธอจะไม่ค่อยมั่นใจในตัวแพทเท่าไหร่ก็เถอะว่าเธอจะบอกความจริงแต่เธอก็จะลองเสี่ยงดู

พอน้ำกลับมาถึงคอนโดก็เดินตรงไปยังห้องของตนเอง เจอภูมิกำลังยืนพิงหน้าประตูจ้องมองมาที่เธอจนน้ำรู้สึกกลัวขึ้นมาไม่ได้แต่ก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

"เธอไปไหนมาฉันรอตั้งนาน"

"ฉันไปหาแม่ที่บ้านมา" พูดพลางเปิดประตูเข้าห้องไป

"งั้นเหรอ ฉันสั่งอาหารไว้แล้วเดี๋ยวทานด้วยกันนะ"

"อืม ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนก็แล้วกัน"

"ไปสิ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

ใช้เวลาไม่นานน้ำก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าตู้เสื้อผ้ากำลังจะเปิดตู้เธอก็ถูกมือหนารวบร่างเข้าไปกอดแนบกายเสียก่อน

"คุณ!" น้ำสะดุ้งตกใจจนตัวโยน

"เธอเป็นอะไร ทำไมถึงต้องตกใจขนาดนั้นด้วยทำอย่างกับไม่เคยถูกฉันกอด"

"เปล่า ก็คุณเล่นมาเงียบๆ เป็นใครก็ต้องตกใจทั้งนั้นแหละ" น้ำพยายามเก็บอาการ

"อาหารยังไม่มาเลย เรามาทำอย่างอื่นฆ่าเวลากันก่อนดีกว่า " มือหนาล้วงเข้าไปจับบีบเคล้นเต้าเต่งตึงทั้งสองข้างอย่างหื่นกระหาย

"คุณไม่เอา" จับดึงมือหนาออกจากหน้าอกของตนเอง แต่ร่างหนากลับไม่ยอมปล่อยแถมยังดึงกระชากผ้าออกจนผ้าเช็ดตัวหลุดล่วงลงที่พื้นเผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่าทั้งตัว

"ไงจะยอมได้หรือยัง ฉันเห็นหมดแล้ว" ใช้สายตาโลมเลียมองไปทั่วเรือนร่างบาง

"คนบ้า!" น้ำทำหน้างอก้มลงจะหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันตัวเอง แต่กลับถูกร่างหนาจู่โจมลากไปที่เตียงเสียก่อน จากนั้นก็เหมือนเช่นเคยเธอตกเป็นของเขาอีกครั้งตามที่ชายหนุ่มต้องการ

หลังจากจบบทพิศวาสที่ภูมิเป็นคนปลุกขึ้นทั้งสองคนก็มานั่งทานมื้อเย็นด้วยกันไปเงียบๆ น้ำคิดไม่ตกในสิ่งที่เธอกำลังจะทำกับผู้ชายตรงหน้าเธอรู้ดีว่าถึงชายหนุ่มจะมีข่าวกับผู้หญิงคนไหนเขาก็ไม่สนใจหรืออยากจะรับผิดชอบอะไรอยู่แล้ว ยิ่งถ้ามันไม่เป็นความจริงเขาก็จะยิ่งไม่ใส่ใจใดๆ เธอไม่รู้ว่าแพทจะให้เธอทำไปทำไมทั้งที่ก็รู้ดีว่าภูมิไม่สนใจเธออย่างแน่นอนเพราะเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น ส่วนปรางนั้นเธอไม่รู้ว่าถ้าหากภาพถูกปล่อยออกไปเธอจะคิดยังไงกับภูมิ จริงๆ แล้วเธอไม่อยากจะทำแต่ความอยากรู้เรื่องวางยามันมีมากกว่าความถูกต้องเหลือเกินในตอนนี้

"วันนี้เธอดูแปลกๆ นะ" ภูมิเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ เพราะหญิงสาวเหมือนพยายามจะหลบสายตาของเขาอยู่ตลอดเวลา

"ฉันว่าไม่นะ คุณนั้นที่แปลกอยู่ๆ ก็มาจับผิดฉัน"

"ถ้าไม่ให้จับผิด จะให้ฉันจับอย่างอื่นไหมล่ะ" ภูมิยิ้มเจ้าเล่ห์

"บ้า!" น้ำก้มหน้าทานอาหารตรงหน้าต่อ

หลังทานอาหารเสร็จภูมิก็กลับเข้าไปในห้องของตัวเองแล้วกลับเข้ามาในห้องของน้ำพร้อมกับโน๊ตบุ๊คหนึ่งเครื่อง ระหว่างที่นั่งทำงานไปเงียบๆ ก็ได้ยินเสียงน้ำกับเข็มคุยกันผ่านทางโทรศัพท์อยู่ใกล้ๆ ตามประสาผู้หญิง คริสพึ่งจะบอกกับเขาเองว่าพาอนาคตแม่ของลูกไปเที่ยวทะเล เขาไม่เคยคิดเลยว่าเพื่อนที่สนิทที่สุดจะเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ แต่สำหรับเขานั้นไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นอย่างแน่นอน อย่างมากก็แค่ทานข้าวนอนร่วมเตียงเท่านั้นมันก็มากเกินพอแล้ว

โปรดติดตามตอนต่อไป.....