บทที่ 3 คนลึกลับ

          เช้าวันต่อมา

          แสงแดดอ่อนโยนยามเช้าเล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอน ร่างเล็กค่อย ๆ ลืมตาตื่นจากภวังค์แห่งฝัน ก่อนจะลุกพรวดขึ้นนั่งเมื่อภาพเมื่อคืนมันแวบเข้ามาในหัวสมอง

          “โอ๊ย!”

          เธอรู้สึกเจ็บหน่วงตรงกลางหว่างขาขึ้นมาเพียงเพราะขยับร่างกายอย่างฉับพลัน

          “ตื่นแล้วเหรอ”

          ชายหนุ่มยืนอยู่มุมห้องที่เป็นกระจกใสซึ่งตรงนั้นสามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ได้กว้างไกล นัยน์ตาคมไล่สำรวจร่างเล็กแล้วลอบยิ้ม ก่อนจะนั่งลงตรงโซฟาทรงโมเดิร์นซึ่งตั้งอยู่ใกล้ ๆ กัน เรียวขายาวขยับเป็นท่านั่งไขว่ห้าง จากนั้นเขาก็ยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ

          ทั้งสบายใจแล้วก็สบายตัวเลยล่ะ เพราะเมื่อคืนเขาได้ปลดปล่อยไปหลายน้ำ

          ดาริณช้อนตามองคนร้ายกาจที่กระทำรุนแรงกับเธอทั้งคืนราวกับสัตว์ป่าหิวโหย เธอตั้งท่าจะลุกจากเตียงนอนแต่ต้องหยุดชะงักกลางคันเมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองยังเปลือยกายล่อนจ้อน

          หญิงสาวกระชับผ้าห่มคลุมตัวจากนั้นก็เอ่ยเสียงแข็ง

          “ฉันจะกลับบ้าน”

          “ใครห้าม”

          ไม่มีใครห้ามแต่จะให้เธอเดินแก้ผ้าไปรึไงกัน หญิงสาวทำท่าทางฮึดฮัดใส่เจ้าของห้อง ก่อนจะพูดโวยวายตามนิสัยของเธอ

          “ตาไม่มีดูเหรอ นายจะให้ฉันเดินแก้ผ้าไปรึไง”

          แล้วชุดที่ใส่เมื่อคืนก็ไม่รู้ว่าตอนนี้มันอยู่ที่ไหน จำได้แค่ว่าล่าสุดถูกถอดกองไว้ในห้องน้ำชั้นล่าง

          “หึ!”

          เจ้าขุนแค่นหัวเราะแล้ววางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ ก่อนจะลุกจากโซฟาแล้วหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่ตรงนั้นเดินไปหาเธอ

          เขาโยนถุงกระดาษลงตรงหน้าคนที่นั่งเอาผ้าห่มคลุมตัวอยู่บนเตียง จากนั้นก็พูดขึ้นว่า

          “เสื้อผ้าแล้วก็ชุดชั้นใน ฉันให้คนไปซื้อมาให้เมื่อเช้า แล้วนั่นยาคุมฉุกเฉิน กินซะ!”

          หญิงสาวรีบหยิบถุงกระดาษขึ้นมาเปิดดู เธอค่อนข้างแปลกใจที่เขารู้ขนาดเสื้อชั้นในของเธอเป็นอย่างดี จากนั้นก็หยิบแผงยาคุมฉุกเฉินแบบสองเม็ดขึ้นมาแล้วช้อนตามองร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่เบื้องหน้า

          “ดูนายจะช่ำชองเรื่องผู้หญิงจังเลยนะ”

          “ใช่ฉันช่ำชอง”

          ตอบกลับทันควันแล้วนั่งลงบนเตียงเดียวกันกับเธอ จับใบหน้าสวยให้หันมาทางเขาแล้วพูดต่ออีกว่า

          “ช่ำชองรึเปล่าเมื่อคืนเธอก็น่าจะรู้ดีนะ”

          หญิงสาวปัดมือของเขาออกอย่างแรงแล้วถลึงตาใส่ ทั้งโกรธทั้งโมโหแต่ก็พูดมากไม่ได้ในเมื่อเรื่องที่เกิดขึ้นสาเหตุเกิดจากตัวเธอเองทั้งนั้น ถือซะว่าเมื่อคืนทำทานให้ไอ้บ้าเจ้าขุนละกัน

          “เอาผ้าเช็ดตัวมาให้ฉันด้วย” เธอแว้ดเสียงออกคำสั่ง

          เจ้าขุนแค่นยิ้ม จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวก่อนจะกลับมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวสะอาดสะอ้าน

          เขาโยนผ้าเช็ดตัวให้เธอ

          คนเปลือยกายเงยหน้ามองเขาตาเขียวปั้ด ไอ้บ้าเจ้าขุนมันไม่อ่อนโยนกับเธอเลยสักนิด

          หลังนุ่งผ้าเช็ดตัวเรียบร้อยดาริณก็เดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปในห้องน้ำ เธอใช้เวลาเป็นชั่วโมงกับการทำอะไรอยู่ในนั้น คนนั่งรอรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่าน

          ให้ตายเถอะยัยดาริณอาบน้ำนานเป็นบ้า

          เจ้าขุนลุกจากโซฟาแล้วเดินไปยืนอยู่หน้าห้องน้ำจากนั้นเขาก็เคาะประตูเรียกเธอ

          “เธอจะอาบน้ำเอาโล่รึไง”

          “...” ไร้เสียงตอบกลับจากคนด้านใน

          “ดาริณ!!!”

          “เออ! เสร็จแล้วกำลังจะออกไปแล้ว”

          ตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ปกติเธอก็ใช้เวลาประมาณนี้ในการอาบน้ำไม่รู้เขาจะโวยวายอะไรนักหนา

          ไม่นานนักหญิงสาวก็เปิดประตูออกมาก่อนจะปั้นหน้าบูดบึ้งเดินผ่านเขาไป

          “เสร็จแล้วก็ตามออกมานะ ฉันจะรออยู่ที่โต๊ะอาหารข้างล่าง”

          พูดจบร่างสูงก็เดินออกไปจากห้อง

          ดาริณเบ้ปากใส่เขาจากทางด้านหลังก่อนจะทำปากขมุบขมิบล้อเลียน

          ไอ้คนกวนประสาท นอกจากจะไม่อ่อนโยนยังชอบตะคอกใส่เธออีก

          เจ้าของเพ้นท์เฮ้าส์ลงมานั่งรอหญิงสาวตรงโต๊ะอาหาร ตรงหน้าของเขามีอาหารมากมายซึ่งจัดวางไว้บนจานที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา

          คนมาทีหลังเดินตึงตังลงบันไดก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

          “กินข้าวซะ เสร็จแล้วฉันจะไปส่งที่บ้าน”

          “ฉันกลับเองได้ย่ะ”

          “ก็ดี รู้จักพึ่งพาตัวเองก็ดี”

          เธอมุ่ยหน้าใส่ไอ้คนปากร้าย

          แววตาดุดันจ้องเขม็งมาทางเธอ ดาริณจึงเชิดหน้าใส่เขาแล้วหันมาสนใจอาหารบนโต๊ะ เธอเพิ่งสังเกตว่าอาหารทุกอย่างล้วนเป็นของที่เธอชอบทานทั้งนั้น ครั้นจะคิดว่าทั้งหมดนี้คือเมนูที่คนตรงหน้าตระเตรียมไว้ให้ก็คงเป็นไปได้ยาก

          บังเอิญแหละ

          คนอีกฝั่งละสายตาจากหญิงสาวแล้วหันมาสนใจอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า ริมฝีปากหยักยกยิ้มเล็กน้อย

          บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความเงียบงัน มีเพียงเสียงกระทบกันเบา ๆ ของช้อนกับจานข้าวเท่านั้น

          หลังทานอิ่มใบหน้าเง้างอก็หันไปทางร่างสูง เธอแบมือต่อหน้าเขาทำให้เจ้าขุนรู้สึกงวยงง

          “อะไร?”

          “กุญแจรถของฉันล่ะ”

          ลืมไปเสียสนิทว่าเมื่อคืนเขาเป็นคนขับรถเธอมาที่นี่

          ชายหนุ่มเดินไปหยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ ทีวีแล้วเดินกลับมา เขาเพ่งพิศร่างเล็กตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จากนั้นก็จูงแขนเธอออกจากห้องโดยไม่พูดไม่กล่าว

          “อะไรของนายอีกเนี่ย นายจะพาฉันไปไหนอีก”

          “ไปส่งเธอที่บ้านไง”

          “ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะกลับเอง”

          พูดพลางสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม

          เจ้าขุนหันขวับกลับมาดวงตาไล่สำรวจเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอีกครั้งก่อนจะพูดว่า

          “ขับไหว? โดนจัดหนักทั้งคืนขนาดนั้นแค่เดินก็ยังจะไม่ไหวอยู่แล้ว”

          “ปากนายนี่นะ”

          ดวงตากลมโตทอประกายความโมโห เขาพูดคำหยาบคายออกมาได้ไม่รู้สึกกระดากอายบ้างรึไงกัน

          รู้สึกเหนื่อยหน่ายใจขี้เกียจต่อปากต่อคำกับยัยดาริณชะมัด

          ชายหนุ่มถอนหายใจพรืด จากนั้นก็จูงแขนเธอออกจากห้องโดยไม่สนใจเสียงบ่นแว้ด ๆ ที่ดังอยู่ข้างหู ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าลูกน้องที่ยืนคุมเชิงอยู่หน้าประตูเพ้นท์เฮ้าส์แล้วออกคำสั่ง

          “ให้คนขับรถตามไปรับกูด้วย”

          “ครับนายน้อย”

          ชายชุดดำโค้งศีรษะรับคำสั่งเจ้าขุนจึงจูงมือหญิงสาวไปที่ลิฟต์ ดาริณเดินตามเขาด้วยความจำยอม

          ขณะอยู่ในลิฟต์หญิงสาวก็คอยสำรวจคนข้างกายพร้อมกับคิดสงสัย เธอรู้จักกับเจ้าขุนเมื่อตอนเข้าเรียนปีหนึ่งซึ่งรู้จักผ่านทิวเขาอีกที

          ทิวเขาเป็นเพื่อนสนิทกับเธอตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย นอกจากทิวเขาแล้วก็ยังมี ‘วายุ' อีกคน

          หลังเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายทั้งสามคนได้เข้าศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน เพียงแต่ทิวเขาและวายุเลือกเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ ส่วนเธอเลือกเรียนคณะนิเทศศาสตร์ ถึงแม้จะอยู่คนละคณะแต่ทั้งสามคนก็ยังสนิทสนมกันเหมือนเดิม

          ทิวเขาแนะนำให้เธอรู้จักกับเจ้าขุนและ 'ออสติน' ซึ่งเป็นเพื่อนใหม่ในคณะวิศวกรรมศาสตร์ ในตอนนั้นเจ้าขุนดูเป็นคนนิ่ง ๆ ค่อนไปทางเย็นชา ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาสักเท่าไหร่เวลาอยู่ต่อหน้าเธอ

          เธอไม่เคยรู้เลยว่าเจ้าขุนเป็นลูกเต้าเหล่าใคร รู้แต่ว่าฐานะทางบ้านของเขาไม่ธรรมดาไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถขับรถหรูและใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างนี้

          แต่สิ่งที่เธอเห็นวันนี้มันยิ่งทำให้เธอสงสัยในตัวชายหนุ่ม นอกจากเจ้าขุนจะร่ำรวยเขายังดูลึกลับอีกต่างหาก