บุรุษไร้สัจจะ 1.2

หญิงสาวต้องพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เพราะไม่อยากให้ผู้ใดมองว่านางอ่อนแอ แต่ก็เป็นเรื่องที่ทำได้ยากยิ่ง เนื่องจากยามนี้จิตใจของนางเต็มไปด้วยความสับสนทุกข์ทรมาน

หลินซูหนานกลับมานั่งที่เก้าอี้ จมอยู่กับความคิดของตนเอง เพียงไม่นาน โจวหยางหลงก็เดินออกมา สภาพของเขาไม่เป็นในแบบที่นางคาดหวังไว้

แม้ว่าจะแต่งกายอย่างรัดกุม แต่ยังคงมีร่องรอยของการกระทำที่ไม่ควรเปิดเผยเท่าใดนัก เนื่องจากมีรอยแดงปรากฏตรงบริเวณลำคอ ซึ่งเป็นสิ่งที่ชัดเจนว่ามีเหตุการณ์บางอย่างเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน

นางรู้ได้ทันทีว่าองค์รัชทายาทเพิ่งกระทำการบางอย่างเสร็จสิ้นเขาคงจะอยู่กับนางกำนัลคนโปรดอย่างที่ได้ยินมา เลยทำให้เขาต้องมาหานางในสภาพเช่นนี้

อีกทั้งสายตาของนางยังเหลือบเห็นบางอย่างผ่านช่องประตู ซึ่งมันทำให้นางตกใจยิ่งขึ้นกว่าเดิม เพราะมีสตรีนางหนึ่งที่นางคุ้นเคยเดินผ่านไป เสื้อผ้าของสตรีผู้นั้นหลุดลุ่ยและผมเผ้ายุ่งเหยิง คงไม่ต้องบอกว่าทั้งสองเพิ่งทำอะไรกันมา

หลินซูหนานพยายามบังคับตัวเองให้สงบ แต่ภายในใจกลับรู้สึกผิดหวัง ผิดหวังที่เคยรักคนคนนี้ แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่ต้องมาคร่ำครวญ นางต้องรับมือกับสถานการณ์ที่ทำให้ตนเองรู้สึกถึงการถูกทรยศและการถูกใช้เป็นเพียงเครื่องมือในการบรรลุเป้าหมายของผู้อื่น ความรู้สึกผิดหวังเสียใจนี้ยิ่งทวีความรุนแรง เมื่อเห็นชายที่รักในสภาพเช่นนี้

หลินซูหนานไม่อยากทนอยู่ที่นี่นานนัก ดังนั้นจึงตัดสินใจเริ่มบทสนทนาเพื่อให้เรื่องนี้จบๆ ไป แล้วนางจะได้กลับจวนเสียที

“องค์รัชทายาทเพคะ พระองค์ได้พิจารณาจดหมายที่หม่อมฉันส่งมาให้หรือไม่เพคะ” นางถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้สงบ แม้ว่าใจจะสั่นสะเทือนมากก็ตาม

โจวหยางหลงที่เดินมานั่งลงตรงข้ามนางยิ้มอย่างเย็นชา พลางตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งว่า

“ข้าได้พิจารณาแล้ว เมื่อข้าได้ตัดสินใจเลือกเจ้าให้เป็นดอกไม้ประดับวังบูรพา เจ้าก็ต้องเป็นเช่นนั้น มิมีสิ่งใดมาเปลี่ยนแปลงได้”

คำตอบของเขาทำให้นางโกรธขึ้นมา หลินซูหนานรู้สึกถึงความไม่มีเหตุผลและความเห็นแก่ตัวของเขาอย่างชัดเจน มือทั้งสองข้างจึงกำแน่นอย่างแค้นเคือง

ก่อนที่นางจะได้กล่าวอะไรเพิ่มเติม โจวหยางหลงก็ไม่รอให้นางได้เอ่ยปาก เขาลุกขึ้นมากระชากตัวนาง แล้วจุมพิตอย่างดุดันป่าเถื่อน

หลินซูหนานทั้งเจ็บปวดและความอับอายที่ถูกกระทำเช่นนี้นางพยายามขัดขืนจนหลุดออกมาได้ จากนั้นก็เผลอตบหน้าโจวหยางหลงไปทีหนึ่ง พร้อมกับกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวอย่างลืมตัว

“ท่านหาสตรีมากมายมาดูแลได้ เหตุใดต้องเป็นข้าด้วย”

โจวหยางหลงที่ถูกผลักออกและถูกตบยกมือลูบแก้มตนเอง ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

“เพราะเจ้าคือสตรีจากตระกูลหลิน และเป็นคนที่เสด็จพ่อของข้าเห็นดีด้วยอย่างไรเล่า หากไม่มีสองข้อที่กล่าวมานี้ หากเจ้าไม่ใช่หมากของข้า เจ้าจะไม่มีทางได้อยู่ใกล้ข้าแม้แต่ชุ่นเดียวหรอกนะ จำใส่หัวเจ้าไว้ด้วย หลินซูหนาน!!” โจวหยางหลงตวาดใส่หน้าหลินซูหนาน ทั้งยังแสยะยิ้มร้ายกาจอย่างไม่คิดที่จะปิดบังตัวตนอีกแล้ว

หลินซูหนานยืดตัวตรงอย่างเย่อหยิ่ง ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด ดวงตาของนางแสดงออกถึงความมุ่งมั่นและความรู้สึกที่ไม่ยอมแพ้ นางรู้ว่าการเจรจานี้คือการตัดสินชะตากรรมของตน และนี่คือโอกาสสุดท้ายที่จะยืนยันความตั้งใจ และความเข้มแข็งของนางที่มี

“หม่อมฉันจะยอมเป็นหมากตัวหนึ่งบนกระดานอำนาจที่พระองค์ต้องการก็ได้เพคะ” หลินซูหนานกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจผสมกับความท้าทาย เพราะอย่างไรนางก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

ก่อนจะกล่าวต่อว่า “แต่พระองค์ต้องสัญญาว่าจะไม่มีใครอื่นมาเทียบเทียมหม่อมฉัน แม้แต่การแต่งตั้งชายารองก็ตาม”

นางมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่กดดัน เมื่อเห็นอีกฝ่ายมองมาเงียบ ๆ จากนั้นจึงกล่าวประโยคสุดท้าย

“พระองค์จะต้องรักษาคำสัญญานี้ มิฉะนั้นหม่อมฉันจะนำเรื่องที่พระองค์พยายามดึงบิดาของหม่อมฉันเข้าไปอยู่ฝั่งเดียวกันกับพระองค์ไปกราบทูลฝ่าบาท”

หลินซูหนานยืนยันด้วยความเด็ดขาดอีกครั้งด้วยสายตาที่กดดันอีกฝ่าย