บทที่ 2

ณิชากลับเข้าห้องนอน หรือจะเรียกให้ถูกคงเป็นห้องส่วนตัวที่เธอใช้ทำทุกอย่าง ไม่ว่าจะหมกตัวทำงาน เธอสามารถขังตัวเองให้อยู่ในนี้ได้เป็นวันๆ ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ออกไปพบใคร เว้นแต่คนรับใช้เก่าแก่ที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่สมัยพ่อแม่ยังอยู่

ในแต่ละวันถ้าจะออกไปก็เพื่อรดน้ำดูแลซุ้มกล้วยไม้ ซึ่งเป็นงานที่เธอไม่ยอมปล่อยให้อยู่ในมือของใครอื่น นับจากพ่อได้จากไป ณิชาก็เฝ้ามอง ดูแลมันด้วยตัวเองตลอดมา เพราะเป็นสิ่งเดียวที่หล่อเลี้ยงหัวใจของเธอให้คงอยู่

แม้กระทั่งห้องรับประทานอาหารที่จัดไว้อย่างหรูหราสมเกียรติที่ครอบครัวเคยใช้ประจำ ณิชาก็ไม่เฉียดใกล้มานานแล้ว เพราะมันได้กลายเป็นห้องหนึ่งที่เจ้าของคนใหม่กับแขกไม่ซ้ำหน้าของเขาใช้ประจำแทบทุกวัน ใช้จนเกินคุ้มทีเดียว

โต๊ะรับประทานอาหารสำหรับณิชาจึงเปลี่ยนเป็นโต๊ะม้าหินอ่อนในห้องครัวเก่า...สถานที่ที่มีคนรับใช้เก่าแก่ห้อมล้อมเธออยู่ ที่แห่งเดียวที่ไม่ทำให้เธอรู้สึกว่าเหลือตัวคนเดียวโดดเดี่ยว

หญิงสาวหยิบผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าแล้วเข้าห้องน้ำ ชำระร่างกายอย่างไม่อ้อยอิ่ง ตลอดเวลาที่ทำธุระส่วนตัว หัวใจยังไม่อาจกลับเข้าสู่ปกติ เหตุปะทะคารมกับผู้ชายคนนั้นยังตรึงอยู่ในหัว ไม่บ่อยนักหรอกที่เธอจะยอมเข้าใกล้เขา และครั้งนี้ณิชาก็ได้รับสัญญาณเตือนชัดเจน...มันมาพร้อมรังสีอันตรายจากกายของเขาเอง 

ยิ่งเข้าใกล้ ยิ่งรับรู้เรื่องของไรวินทร์มากขึ้น ก็ยิ่งทำให้ณิชาจมอยู่กับความเครียด มองไม่เห็นทางออกของปัญหา 

การจะให้เขาออกไปจากบ้าน มันไม่ง่ายหรอก หล่อนไม่เห็นทางอื่น...นอกจากรอให้เขาจากไปเอง

แต่จะด้วยเหตุผลอะไรล่ะ เมื่อบ้านเป็นของเขา เขามีสิทธิ์ครอบครองเต็มๆ เธอต่างหากที่กลายเป็นผู้อาศัย หรืออาจต่ำต้อยกว่าตรงที่การอยู่ของเธอเป็นการดึงดันไม่ยอมย้ายออกไปเอง

จะเรียกตัวเองว่าเป็นกาฝากได้ไหม

 ณิชาหลับตา รับรู้ถึงหยาดน้ำใสจากดวงตาที่เอ่อท้นออกมาปนกับสายน้ำ 

ทำไมชีวิตต้องจนมุมอย่างนี้ด้วยนะ อีกกี่วันกี่ปี ถึงจะเห็นแสงสว่างกัน

น้ำเย็นกระทบผิวกายขาวผ่อง ไหลลู่ตามส่วนโค้งเว้าของเรือนกายเป็นสาย ขณะที่เจ้าของร่างยังยืนนิ่ง จมอยู่กับความคิด พลันสีหน้าหม่นหมองก็เพิ่มความเคร่งเครียดขึ้น...เงินก้อนสุดท้ายที่เคยคิดจะใช้เป็นทุนรอนในอนาคต เงินก้อนเดียวที่เหลืออยู่ก็หายไปแล้ว...หายไปพร้อมกับผู้ชายที่พร่ำบอกว่าเข้าใจและเห็นใจในสิ่งที่เธอต้องเจอ 

พีระ...ผู้ชายที่บอกจะอยู่เคียงข้าง ช่วยทำให้ฝันของเธอเป็นจริง แต่แค่ไม่ถึงขวบปีจากนั้น เธอก็ได้เห็นธาตุแท้ของเขาว่าเป็นคนอย่างไร ถ้อยคำที่บอกเป็นการสัญญา แท้จริงก็แค่ลมปาก ไม่มีความหมายอะไรเลย แต่เธอกลับโง่พอที่จะหลงเชื่อตาม 

ณิชาเชื่อไปได้อย่างไรว่าลูกชายของนายตำรวจใหญ่แห่งเมืองเชียงราชคนนั้นจะรักมั่นถึงขั้นเสียสละความฝันของตัวเองเพื่อให้ความฝันของเธอเป็นจริง แล้วยังไงล่ะ หลังจากพ่อของเธอเสียชีวิตไม่ถึงเดือน เธอก็เสียทั้งหัวใจรักและเงินก้อนใหญ่ไปพร้อมเขาอีก

‘นิดก็รู้ว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว พีชจะบอกทางบ้านให้ยอมรับนิดยังไงดี พีชหาเหตุผลไม่ได้จริงๆ ...หรือนิดคิดให้ได้ล่ะ’

คำพูดก่อนเขาจะหันหลังจากไปยังก้องอยู่ในหัว...

เรียวปากอิ่มของหญิงสาวเม้มแน่น หัวใจบีบรัดตามอารมณ์ที่พุ่งสูง

ในตอนนั้นเธอยังหน้ามืดตามัว เศร้าเสียใจที่ผู้ชายลวงโลกคนนั้นตีจาก จนไม่ทันเอะใจถึงเงินก้อนเดียวที่เขาหยิบยืมใช้เป็นทุนรอนไปเรียนภาษาในประเทศอังกฤษเมื่อตอนเรียนจบวิทยาลัยกันหมาดๆ 

กว่าจะนึกได้ กว่าจะตั้งตัวทัน เธอก็ควานหาตัวผู้ชายคนนั้นทั่วเชียงราชไม่เจอแล้ว

ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอทั้งโง่และซื่อให้นายพีระหลอกอย่างง่ายดาย...ณิชากำมือแน่น ปล่อยให้เล็บจิกเนื้อจนรู้สึกเจ็บ

“ผู้ชายน่ารังเกียจทุกคน!”

ให้ตายยังไง เธอจะไม่ยอมตกอยู่ในสภาพผู้หญิงจนตรอก ไร้อนาคตและหมดเนื้อหมดตัวนานแน่!

“คุณนิดตื่นแล้วหรือคะ ดูสิ วันนี้ป้ามีขนมจีนแกงไตปลาของโปรดคุณนิดด้วย ไว้มื้อเที่ยงค่อยกินนะคะ” 

เสียงเจื้อยแจ้วของป้าสดใส แม่ครัวเก่าแก่ที่ถูกปลดระวางโดยเจ้าของบ้านคนใหม่กระวีกระวาดมาตั้งโต๊ะ เมื่อเห็นว่าคุณหนูของตนได้มานั่งประจำโต๊ะม้าหินอ่อนในห้องครัวแล้ว

ณิชามองอาหารเช้าตรงหน้าอย่างสงสัย แล้วเงยหน้าถาม

“ทำไมล่ะป้า กินขนมจีนแกงไตปลาตอนนี้ไม่ได้เหรอ อร่อยกว่าข้าวต้มหมูถ้วยนี้ตั้งเยอะ นิดอยากกินแล้ว” 

“โธ่ เช้าขนาดนี้กินของรสจัด เดี๋ยวแสลงท้องค่ะ รับเป็นข้าวต้มก่อนดีกว่า อีกอย่างป้ายังไม่ได้เตรียมผักลวกกะทิให้คุณนิด จะกินให้อร่อย ต้องใจเย็นๆ ให้เวลาป้าเตรียมของโปรดให้พร้อมดีกว่าค่ะ”

“งั้นก็ได้ค่ะ ขอผักลวกกะทิเยอะๆ นะคะ นิดชอบผักบุ้ง ถั่วฝักยาว โอ๊ย! แค่คิดก็น้ำลายไหล”

คำสาธยายถึงอาหารสุดโปรดของคุณหนูกับแม่ครัวใหญ่ทำให้เด็กรับใช้ชาวเชียงราชแท้ๆ ต้องมองอย่างสงสัย แค่ผักพื้นๆ นำมาต้มลวกกะทิ คุณนิดจะอยากกินขนาดนี้เลยหรือ

หากพ้อหวานนั่งสงสัยได้ไม่นาน ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงงวดของหญิงชรา

“ไป ช่วยป้าล้างผัก รีบทำให้เสร็จ ใกล้เที่ยงต้องช่วยคุณหริเตรียมมื้อเที่ยงให้คุณไรวินทร์อีก วันนี้เธอมีแขกมาบ้าน”

พ้อหวานลุกจากเก้าอี้มุมห้องทันที รี่ไปทำงานตามที่แม่ครัวชราสั่งอย่างไม่อิดออด หากถ้อยคำนั้นทำให้คนที่ตักข้าวต้มเข้าปากต้องชะงักมือ

เรียวปากสวยเบ้ออกเมื่อได้ยินชื่อของคนคนนั้น 

เชอะ! มาอยู่ไม่นานก็มีแขกเข้าบ้านทั้งกลางวันกลางคืนเชียว อยากรู้นักว่าแม่สาวทรงสะบึมคนไหนที่ได้รับเกียรติจากนายไรวินทร์ให้เข้าบ้านตั้งแต่ตะวันยังส่องตรงหัว นอกจากแม่พวกที่ขนมามั่วสุมตอนกลางค่ำกลางคืน แล้วจากไปก่อนดวงอาทิตย์ขึ้น!