ตอนที่ 33 สร้างจวน

“ไม่ได้!!!” เสี่ยวเหอปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด

“ชิงชิงเป็นของข้าคนเดียว” นางโกรธมาก

ชิงถิงยิ้มมุมปากอย่างไม่อาจควบคุม เขามองเสี่ยวเหออย่างรักใคร่ ตัวเขาคิดเสมอว่าเสี่ยวเหอเป็นคนอ่อนหวาน แต่ไม่เคยรู้เลยยามนางหึงหวงจะกลายเป็นนางเสือน่ากลัวได้ด้วย

ทางหนึ่งชิงถิงก็รู้สึกพึงพอใจ ให้นางได้ลิ้มรสความทรมานในการหึงหวงบ้างก็ดี นางจะได้รู้ว่าเขาต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้หลายปีมันไม่ใช่เรื่องรื่นรมย์อะไร เขาอยากให้นางหวงแหนเขาจนแทบขาดใจ

“ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าเพียงทดสอบท่านว่าจริงใจหรือไม่ ในเมื่อท่านจริงใจกับข้า ข้าก็จะจริงใจกับท่าน ตัวข้าจะหายไป ขอเวลาไม่นานเกินเดือน” อนุจินยืนขึ้น ด้วยความหยิ่งทะนงในตนเอง

“นี่....นี่เจ้า..เจ้าไม่ต้องรับอนุแล้วใช่หรือไม่?” เสี่ยวเหอหันมาถามชิงถิง

“นั่นสิ เจ้าคิดว่าอย่างไร ข้ายังต้องรับนางเป็นอนุอีกเดือนหนึ่งหรือไม่นะ แล้วข้าต้องเข้าหอตามธรรมเนียมด้วยหรือไม่ ทำเช่นไรดี” เขายิ้มน้อยๆ ลูบหัวเสี่ยวเหอของเขาอย่างรักใคร่

“...” เขาหยอกนางอีกแล้ว เสี่ยวเหอไม่เข้าใจเลยว่า เหตุใดเขามักจะชอบทำให้นางสับสน! เท่านี้นางก็หึงหวงเขาจนเจ็บปวดไปทั้งใจแล้ว เขาชอบให้นางทรมานเพราะหึงหวงเขาหรือไร

อนุจินมองสองสามีภรรยาที่ไม่ได้อายุน้อยแล้วพลอดรักกันอย่างเปิดเผย นางจำต้องเดินออกจากห้องนั้นเพราะทนมองไม่ไหว นางรู้มาว่าสองสามีภรรยาเย็นชาต่อกันเป็นปกติ แต่ดูแล้วข่าวนั่นคงผิดพลาด ดีแล้วที่นางไม่ต้องเป็นศัตรูกับพวกเขา

คืนนั้นชิงถิงจัดการกลืนกินเสี่ยวเหออย่างดุเดือด เขายังคง พูดมาก เช่นเคย

“ข้ารักเจ้า..คิดถึงมาก คิดถึงเหลือเกิน..อ้า..อา..รักเจ้าจนแทบจะขาดใจแล้ว อา อื้อ..รักมาก..อื้อ อา...ข้ารักเจ้า..อ้า เจ้าดีเหลือเกิน..แรงอีก” เขาพรั่งพรูคำรักเสียงแหบพร่า ไปพร้อมๆ กับเสียงเนื้อกระทบเนื้อและเสียงเตียงที่ดังเอี๊ยดอ๊าด ราวกับใกล้พัง

ในขณะที่ท่านรองแม่ทัพอยู่ในห้องหอกับฮูหยิน คนในจวนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เพราะรู้ว่าเขาชอบ พูดมาก

หลังจากคำบอกรักร้อนแรงของท่านรองแม่ทัพหยุดลง พวกเขาก็นอนพูดคุยกันอย่างอบอุ่น ทางหนึ่งเพราะพวกเขาไม่เคยได้พูดคุยดีๆ เลย พบกันเมื่อไรก็มีแต่เสียงพูดมากของชิงถิง ทางหนึ่งก็เพราะเขาอายุมากแล้ว จึงไม่มีแรงจับนางกลืนกินทั้งคืน

เสี่ยวเหอบอกให้ชิงถิงช่วยเลี้ยงเด็กกำพร้าคนนั้นตามที่เด็กอยากเป็น อยากเรียนก็ให้เรียน อยากฝึกยุทธ์ก็ให้ฝึก อยากออกไปอยู่ลำพังก็ให้ออกไป แต่อย่างน้อยอย่าให้ได้รับอันตรายและหิวโหยก็พอ นางไม่อยากให้เกิดคนที่จำใจต้องทำชั่วอย่างอนุจินหนิงและสาวใช้จื่อรั่วอีก

ชิงถิงยอมรับปาก ไม่นานเสี่ยวเหอก็หลับไปเพราะความเหน็ดเหนื่อย

นางตื่นในวันต่อมา พบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางทางเดินที่จอแจ มีคนล้อมรอบมุงดูนาง เสี่ยวเหอรีบยืนขึ้น รีบปัดเสื้อผ้าแล้วบอกคนพวกนั้นว่าตัวเองไม่เป็นอะไรแล้ว

เมื่อหญิงสาวบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร ผู้คนจึงทยอยแยกย้ายออกไป

เสี่ยวเหอสำรวจบริเวณโดยรอบ สังเกตจากดวงอาทิตย์น่าจะเลยเวลายามเว่ย [1] ไปแล้ว เส้นทางนี้คล้ายกับเพิ่งสร้างขึ้นใหม่ได้ไม่นาน

มีเสียงดังมากมาจากทางหนึ่งราวกับกำลังมีใครสักคนสร้างบ้านอยู่ เสี่ยวเหอจึงลองเดินไปดู เห็นว่าเป็นชิงชิงของนางที่กำลังกำกับผู้คนให้สร้างบ้าน หากดูจากทิศทางแล้ว บริเวณที่นี่น่าจะเป็นจวนหลังใหญ่ในอนาคต ผู้คนที่เดินไปมาเมื่อครู่ ก็คงจะเป็นคนที่มารับจ้างก่อสร้าง

เสี่ยวเหอเดินไปยืนอยู่ข้างๆ เขา รอจนเขาหันมาเห็น

“มาทำอะไรที่นี่” สีหน้าของชิงถิงเรียบเฉย เอ่ยถามเสียงเย็นชา

เสี่ยวเหอได้แต่ยิ้มหวาน ขนาดตัวนางเองเขาก็เป็นเช่นนี้หรือ

“ชิงๆ ข้าเอง”

“..!! เสี่ยวเหอ..เจ้ามาแล้วหรือ” เขาดีใจมาก รวบเอวนางเข้าไปกอดไม่สนใจสายตาใคร

พวกช่างที่ช่วยกันสร้างบ้านอยู่แปลกใจยิ่งนัก ปกติไม่เห็นเขาจะดีใจที่ภรรยามาส่งข้าวส่งน้ำ วันนี้ภรรยามาตัวเปล่า ไม่มีอาหารอะไรสักอย่างกลับดีใจราวกับเจอของล้ำค่าที่สุด

“ข้ากำลังสร้างบ้านหลังใหม่ สร้างในที่ที่เป็นที่พลอดรักของพวกเรา ดีหรือไม่” เขาถาม

เสี่ยวเหอได้แต่พยักหน้ายิ้มดีใจ เมื่อดูจากบริเวณพื้นที่แล้ว บ้านที่เขาสร้างตั้งอยู่ตรงพื้นที่ซึ่งเคยเป็นที่ตั้งของห้างล้อมรอบต้นไม้ใหญ่พอดี

‘ที่พลอดรักหรือ เขาช่างรู้จักใช้คำ คิกๆ’ เสี่ยวเหอคิด

แดดเริ่มร้อนแล้วเขาจึงพานางไปดื่มชากินอาหาร หลังจากทานข้าวเสร็จ ชิงถิงก็พานางกลับเรือนหอของทั้งสองคน วันนี้เป็นช่วงเวลาที่ทั้งสองคนมีอายุยี่สิบสองปี ชิงถิงบอกว่าพวกเขาเพิ่งแต่งงานกันได้ไม่กี่ปี ที่

แท้เรือนหอหลังเก่าก็อยู่ใกล้ๆ บ้านท่านพ่อของชิงถิงหลังเดิม เขาเล่าว่าตอนนี้ตัวเขาได้คุมทหารกองพันแล้ว จึงมีเงินสร้างจวนหลังใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิม เขาจึงเลือกสร้างที่นี่

“พี่สาวของเจ้า พี่หลันเหมยแต่งงานแล้วนะ เจ้ารู้หรือไม่?” ชายหนุ่มเล่าเรื่องราวความเป็นไปที่คิดว่าภรรยาจะสนใจ

“แต่งแล้วหรือ! แต่งกับผู้ใด!” เสี่ยวเหอดีใจโลดเต้น

หากจะมีใครสักคนที่นางต้องการและหวังจากใจจริงให้มีความสุขก็คงเป็นพี่หลันเหมยของนาง คนที่ยอมรับคมมีดแทนนาง คนที่ถึงขั้นเอาตัวเองไปเป็นตัวแทนของนาง เพื่อให้นางได้อยู่กับชิงถิง เสี่ยวเหอเฝ้าขอให้พี่สาวได้พบความสุขที่ดี

“กับขุนนางผู้หนึ่ง เป็นบัณฑิตที่เพิ่งจะได้เป็นทั่นฮวา [2] และมารับตำแหน่งเล็กๆ ในตัวอำเภอ ได้ยินว่าขุนนางผู้นั้นตั้งใจแน่วแน่จะไม่แต่งงานจนกว่าจะสอบได้ เมื่อสอบได้แล้ว อายุก็ล่วงเลยไปเกือบจะสามสิบปี จึงได้เริ่มหาภรรยาเอกเอาตอนแก่

แต่ทั้งพ่อแม่ แม่สื่อหามาแล้วหลายคนก็ยังไม่พบที่ถูกใจ จนครั้งหนึ่งได้ไปดูพี่หลันเหมยต่อบทกลอนในงานต่อบทกลอนของเหล่าบัณฑิตและคุณหนูจากที่ต่างๆ

เขารู้สึกถูกใจพี่หลันเหมยอย่างมาก ไม่สนใจเรื่องข่าวลือร้ายๆ หรืออายุที่มากกว่าหญิงสาวทั่วไป ยินดีจะแต่งกับพี่สาวของเจ้าอย่างถูกต้องตามธรรมเนียม ได้ส่งแม่สื่อมาเมื่อไม่กี่เดือนก่อน

และเพิ่งจะจัดงานแต่งไปเมื่อสามวันที่ผ่านมา เสียดายเจ้าไม่ได้เข้าร่วม” เขาค่อยๆ เล่าให้เสี่ยวเหอฟังอย่างตั้งใจ ใบหน้ายิ้มเล็กน้อย บ่งบอกว่าเขารู้สึกยินดีจากใจ

---

[1] ยามเว่ย คือเวลา 13.00-14.59 นาฬิกา

[2] การสอบเคอจวี่ คือ ระบบการสอบเข้าเป็นขุนนางของจีนโบราณ คนที่สอบได้ขั้นหนึ่งจะเรียกว่า จ้วงหยวน ขั้นสองจะเรียกว่า ปั่งเหยี่ยน ขั้นสามจะเรียกว่า ทั่นฮวา