ตอนที่2 สบตา

อาจเป็นเพราะสัญชาตญาณของนักรบ เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาจากมุมหนึ่ง เยี่ยนหยางจงพลันหันศีรษะไปยังทิศทางเป้าหมาย และทันทีที่สบนัยน์ตาสีน้ำหมึกที่ให้ความรู้สึกแน่วแน่ระคนดื้อดึง เขาก็เก็บประกายสังหารลงทันที แต่สิ่งที่ทำให้รองแม่ทัพหนุ่มรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่งก็คือสตรีผู้นั้นมิได้หวั่นไหวหรือหวาดกลัว กลับมองตอบมาด้วยความสงบนิ่ง ไม่แม้จะตกใจที่ถูกเขาจับได้ว่านางลอบพิจารณาตนอยู่

ช่างใจเด็ดนัก!   

ความจริงแล้ว จ้าวกุ้ยอินรู้สึกเย็นเยียบไปทั้งกาย ขนทุกเส้นลุกชัน กระแสสายตาราวคมมีดของเขานั้นบาดลึกถึงกระดูก นางแทบทรุดตัวลงกับพื้น แต่ยังทำใจดีสู้เสือ โดยฝืนมองอย่างสงบนิ่ง ยังโชคดีที่อีกฝ่ายเก็บแววอำมหิตกลับไปแทบจะทันที ทำให้ยามนี้นางยังสามารถปั้นท่าทางสูงส่งได้โดยที่หน้ายังไม่เปลี่ยนสี

ที่แท้ก็เสือร้าย อยู่ให้ห่างไกลเขาเอาไว้จะดีกว่า...

เมื่อคิดได้ดังนั้น จ้าวกุ้ยอินก็คร้านจะสนใจเยี่ยนหยางจงอีก อีกฝ่ายจะเป็นพยัคฆ์ซ่อนลายหรืออะไรก็ช่าง ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับนาง

ในขณะที่จ้าวกุ้ยอินคิดจะเก็บสายตากลับมาแล้วไปช่วยบิดาตรวจตราความเรียบร้อย หางตาก็เหลือบเห็นดรุณีแรกแย้มในอาภรณ์สีเขียวที่ดูสดใสอิ่มเอิบ หากจะเปรียบผู้ที่กำลังก้าวเข้ามา ก็คงเหมือนดั่งดอกเหลียนฮวา[1] ที่กำลังเบ่งบานล่อหลอกหมู่ภมรอยู่กลางน้ำ ทั้งบอบบางและแสนบริสุทธิ์ แน่นอนว่าสตรีที่ให้ความรู้สึกเยี่ยงนี้จะเป็นผู้ใดมิได้นอกจากบุตรีเซวียนผิงโหว “ถางซือเซียน”

นัยน์ตาเรียวสวยหรี่ลง โทสะจาง ๆ แผ่ออกมาอย่างไม่อาจสะกดกลั้น

หากความเกลียดชังสามารถเผาผลาญผู้ใดให้เป็นจุณได้ จ้าวกุ้ยอินก็คงอยากจะทำเช่นนั้นกับถางซือเซียนเป็นคนแรก ที่นางต้องถูกฉินอ๋องหมางเมินมาจนถึงทุกวันนี้ย่อมเป็นเพราะดรุณีท่าทางอ่อนแอ แต่ที่แท้เป็น ‘นางปีศาจตัวหอม’ ที่ใช้กลิ่นกายยั่วยวนบุรุษให้หลงหัวปักหัวปำผู้นี้นี่เอง

มีไม่กี่คนที่รู้ความลับนี้ กลิ่นกายของถางซือเซียนนั้นสามารถทำให้ผู้ที่ดอมดมเกิดความรู้สึกยินดีได้ ด้วยเหตุนี้มู่เลี่ยงหรงจึงโปรดปรานนางยิ่งนัก แต่สำหรับจ้าวกุ้ยอินกลับมองว่าความวิเศษนี้คือเภทภัย คงมีแต่ปีศาจเท่านั้นที่ร่ายมนตร์สะกดผู้คนให้ต่างหลงใหลได้ เพราะไม่ใช่แค่ฉินอ๋องเท่านั้น แม้แต่จ้าวเฟิงเหลยพี่ชายนางก็ถูกนังแพศยาน้อยนี่ล่อลวง จนเป็นเหตุให้บุรุษทั้งคู่ต้องผิดใจกัน

นี่ขนาดยามนั้นนางอายุยังไม่ถึงวัยปักปิ่น ยังก่อความวุ่นวายได้ถึงเพียงนี้ หากนางถึงวัยสาวสะพรั่งจะไม่สร้างความโกลาหลไปทั้งเมืองเลยหรือ...

จ้าวกุ้ยอินเชื่อมาตลอด ว่าอีกไม่นานกลิ่นจรุงจิตที่ติดกายถางซือเซียนจะต้องนำโชคร้ายมาสู่บุรุษที่เกี่ยวข้องกับนางแน่นอน แต่แทนที่จ้าวเฟิงเหลยจะตาสว่าง กลับทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้อีกฝ่ายมาเป็นจวิ้นหวางเฟย[2] พี่ชายของตนเองช่างโง่เขลาเหลือเกิน ระหว่างเชื้อพระวงศ์สายตรงกับอี้ซิ่งอ๋อง[3]อย่างตระกูลจ้าว นางปีศาจจอมยั่วย่อมหมายตำแหน่งฉินหวางเฟยอยู่แล้ว

ใบหน้าประณีตละเมียดละไมแขวนรอยยิ้มหยัน เมื่อเห็นถางซือเซียนตรงเข้าไปหาเยี่ยนเยว่ฉีแล้วพูดคุยกันอย่างสนิทสนม นังปีศาจน้อยคงคิดประจบประแจงว่าที่พระชายาเพื่อจะได้แต่งเข้าจวนฉินอ๋องได้โดยง่าย

เอาเถอะ...เรื่องแบบนี้ก็มีให้เห็นจนชินตา ในเมื่อความพยายามเอาตัวเข้าแลกแบบที่ผ่านมาไร้ผล ถางซือเซียนเองก็พลาดตำแหน่งฉินหวางเฟย จึงมีแต่ต้องทำเช่นนี้เท่านั้น จะว่าไปก็น่าสมเพชยิ่งนัก

ระหว่างที่กำลังเยาะหยันคู่แข่งของตนเองอยู่ในใจ คนสนิทของบิดาก็เข้ามาแจ้งกับนางว่าฉินอ๋องขอให้ช่วยจัดที่นั่งของตระกูลเยี่ยนกับถางซือเซียนในส่วนของประธาน ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ดีที่สุดในโรงละคร

แม้จะไม่ชอบใจ แต่ก็ไม่อาจทำอันใดได้ ผู้แทนพระองค์เอ่ยปาก นางมีแต่ต้องทำตามเท่านั้น

จ้าวกุ้ยอินเชิดหน้า เก็บความขุ่นเคืองไว้ภายใน แล้วออกคำสั่งให้คนจัดที่นั่งใหม่ตามความประสงค์ของประธานในคืนนี้ แน่นอนว่านางจำต้องสวมหน้ากากสตรีสูงศักดิ์ที่แสนสง่างามเอาไว้ เพราะเมื่อตนเองเดินออกไปที่ตรงนั้น ย่อมมีสายตาสอดรู้สอดเห็นมองมาอย่างไม่ต้องสงสัย

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลังจากได้รับคำยืนยันว่าจัดที่นั่งให้แขกกิตติมศักดิ์เรียบร้อยแล้ว ร่างอรชรในชุดสีแดงเพลิงจึงเคลื่อนไปยังกลุ่มบุรุษและสตรีที่โดดเด่นเบื้องหน้า

ชั่วขณะที่จ้าวกุ้ยอินก้าวสู่ห้องโถงใหญ่ ฉินอ๋องไม่ได้เหลือบแลผู้มา เพราะถูกดึงดูดความสนใจทั้งหมดเอาไว้โดยคู่หมั้นคนงามของตนเอง ทว่าในตาเหยี่ยวเฉียบคมคู่หนึ่งกลับเคลื่อนไปหยุดบนเงาร่างสวยสง่าราวนางพญาของจ้าวกุ้ยอินอย่างอดใจมิได้

แม้เยี่ยนหยางจงจะเฝ้าบอกตนเองว่าสตรีในใต้ล้าล้วนเหมือนกันหมด แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดเขาจึงไม่อาจละสายตาจากสตรีที่มีนัยน์ตาดุจนางม้าป่าผู้นี้ได้ลง

รองแม่ทัพหนุ่มพลันย้อนคิดถึงวันงานชมดอกเหมยในวังหลวงที่ผ่านมา ภาพเงาร่างงดงามเคลื่อนไหว สะบัดผ้าพลิ้วแผ่ว แต่ละท่วงท่าอ่อนช้อย ทว่าแข็งแรงมีพลัง ทำให้ดูทรงเสน่ห์ยามร่ายรำอย่างยิ่ง

นางพรายในชุดระบำสีขาวยังคงประทับในห้วงคำนึง ถึงวันนั้นนางไม่แม้แต่จะเหลือบแลเขา แต่แววตาเจือความเศร้าสร้อยที่เล็ดลอดออกมาเพียงชั่วขณะหนึ่ง กลับทำให้เขาอยากค้นหาสตรีว่าเย่อหยิ่งจองหองที่น้องชายให้เขาพึงระวังมีโฉมหน้าแท้จริงเป็นอย่างไรกันแน่

จ้าวกุ้ยอินปรับอารมณ์ เก็บแววอาฆาตโกรธขึ้งไว้ภายใน แล้วแขวนรอยยิ้มงดงามบนใบหน้าสวยได้รูปแทน นางเยื้องกรายเข้าไปหามู่เลี่ยงหรง พร้อมแจ้งจุดประสงค์ว่าบิดาให้ตนมานำทางเขาและผู้ติดตามไปยังที่นั่ง มู่เลี่ยงหรงไม่ได้มากวาจา เพียงพยักหน้าแล้วเดินตามนางไปยังที่นั่งประธาน

ในที่สุดคนทั้งหมดก็นั่งลงในตำแหน่งที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้

เยี่ยนหยางจงยังคงลอบพิจารณาโฉมสะคราญในชุดสีแดงเพลิงอยู่เงียบ ๆ

จ้าวกุ้ยอินเปล่งปลั่ง ผิวนวลขาวผ่องดุจน้ำค้างแข็งในฤดูหนาว อวบอิ่มงดงามราวหยางกุ้ยเฟยสมคำร่ำลือ ถึงแม้ภายนอกจะดูเหมือนสตรีอ่อนแอทั่วไป แต่ดวงตาคู่นั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยแววดื้อรั้นดุจนางม้าป่า ช่างพยศดุดันยากจะกำราบ

ยิ่งมอง...เขายิ่งแทบไม่เชื่อว่าหญิงสูงศักดิ์จะให้ความรู้สึกเช่นนี้ได้

และแล้วความรู้สึกหนักอึ้งสายหนึ่งก็ผ่านเข้ามาในห้วงคิด ทำให้เยี่ยนหยางจงตัดสินใจดึงสายตากลับ พยายามบอกตนเองว่ารูปลักษณ์ตรงหน้านั้นก็เป็นแค่สิ่งลวงตา

สตรีงดงามมีแต่จะนำความโชคร้ายมาสู่ท่าน เสียงของเยี่ยนจิ้นหลิงในห้วงจำดังสะท้อนไปมาราวกับหลอกหลอน ด้วยเหตุนี้เขาจึงพยายามอยู่ให้ไกลจากเหล่าหญิงงามทั้งหลายเสมอ ทว่าสำหรับธิดาจ้าวอ๋องผู้นี้...

“น่าเสียดาย...” เสียงถอนหายใจแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“พี่ใหญ่ นางไม่คู่ควรให้ท่านคิดถึงด้วยซ้ำ” เยี่ยนจิ้นหลิงเอ่ยเสียงเย็น “บางอย่างภายนอกดูดี ทว่าภายใน...เน่าเฟะ”

“ข้ารู้...” แม้จะตอบเช่นนั้น แต่นัยน์ตาคมปลาบกลับไหววูบชั่วขณะหนึ่ง เพราะรู้สึกค้านในใจ

เยี่ยนจิ้นหลิงไม่ได้สนใจนักว่าพี่ชายจะมีความคิดเช่นไร เพราะสิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือสวัสดิภาพของเยี่ยนเยว่ฉีในอนาคต เขาโบกพัดหยกม่วงในมือไปมา นัยน์ตาที่ปกติจะฉายแววขี้เล่น บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นจิ้งจอกหิวโซที่กำลังจ้องตะครุบเหยื่อ

“พี่ใหญ่...ท่านรู้หรือไม่ข้ามิได้ล้อเล่นกับท่านพ่อ” จู่ ๆ จิ้งจอกสีเงินก็พูดโพล่งขึ้นมา

“เจ้าประสงค์เช่นนั้นจริง ๆ หรือ” เยี่ยนหยางจงหรี่ตา คิดถึงสิ่งที่ของน้องชายเอ่ยกับบิดาก่อนออกจากจวนมา ว่าอยากให้วันนี้มีคน ‘ตาย’ จริง ๆ

เยี่ยนจิ้นหลิงยกยิ้ม แล้วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมายื่นให้เยี่ยนหยางจง รอจนกระทั่งผู้เป็นพี่ชายหน้าเปลี่ยนสี จึงหัวเราะเบา ๆ แล้วเอ่ยถามเหมือนเป็นเรื่องสนุก “ท่านกล้าลงมือหรือไม่เล่า”

“ถ้าข้าไม่กล้า...” เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกหวั่นใจกับสิ่งที่น้องชายร้องขอให้ทำตาม

“จุ๊ ๆ พี่ใหญ่ ล้อจิ้นหลิงเล่นใช่หรือไม่ คำตอบนั้นท่านน่าจะรู้ดีกว่าผู้ใด”

“ร้ายแรงหรือไม่”

“ก็น่าจะร้ายพอ ๆ กับที่ท่านเคยลิ้มรส”

“...” เยี่ยนหยางจงนิ่งอึ้ง อดคิดถึงเรื่องในอดีตไม่ได้ ยามนั้นเขาเป็นเพียงชายหนุ่มเลือดร้อนที่เลือกทำตามหัวใจ โดยไม่สนคำทัดทานของน้องชาย เป็นเหตุให้ตนเองได้รับความเจ็บปวดอันแสนสาหัสมาแล้ว

หากครานี้เขาเลือกเชื่อความรู้สึกของตัวเองอีก ผลลัพธ์ที่ตามมาจะเป็นเช่นไร แล้วที่ว่า ‘ร้ายแรง’ จะร้ายแรงปานใด

เมื่อคู่สนทนานั่งนิ่ง ไม่เอ่ยอะไรอีก เยี่ยนจิ้นหลิงก็หันหน้ากลับไปยังเวที เผยรอยยิ้มที่มุมปาก

“งิ้วใกล้แสดงแล้ว”