(21)แผน?

แผน?

ภิสิงห์ได้แต่หัวเราะด้วยสีหน้าที่ราวกับคิดอะไรบางอย่าง เขามีแผน? มันเป็นแค่การคาดเดาของฉัน เขาจะมีแผนอะไรกันล่ะ

"พี่สิงห์รู้หรือยังคะว่า หว่าหวาจะไปฝึกงานที่บริษัท...."

"บริษัทครอบครัวเทมโป? พี่รู้แล้วแหละ"เขาแทรกพูดขึ้นแล้วยกยิ้มบาง ๆ นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกสงสัยขึ้นมาอีก

"ทำไมพี่ถึงปล่อยให้น้องสาวไปฝึกงานกับบริษัทอื่นล่ะคะ"

"หว่าหวาอยากหาประสบการณ์น่ะ พี่เองก็ไม่เคยขัดใจน้องสาวคนนี้อยู่แล้ว"

"อ๋อค่ะ"ฉันก็แสร้งเข้าใจง่าย ๆ ไปอย่างงั้นเพราะไม่อยากจะเซ้าซี้อะไรมาก

"แกนขอตัวขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ"

"ครับ"พอภิสิงห์ขานรับฉันก็ลุกขึ้นจากโซฟาคว้ากระเป๋าแล้วเดินขึ้นบันไดมายังห้องนอนตัวเอง

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยฉันก็ลงมาจากห้องได้ยินเสียงรถพ่อขับเข้ามาพอดี จึงรีบเดินออกมาแล้วไปช่วยพ่อถือกระเป๋าทำงาน

"ใครมาเหรอ"พ่อเอ่ยถามขณะที่เราสองคนพากันเดินเข้าบ้าน

"พี่สิงห์ค่ะ"

"เขาจีบลูกสาวพ่อ?"ฉันหัวเราะขึ้นทันทีเมื่อพ่อพูดจบ

"ไม่ใช่หรอกค่ะ เขาไม่ได้มาจีบแกน"พ่ออมยิ้มแล้วยกมือลูบที่หัวฉัน

"ถ้าเป็นภิสิงห์พ่อก็ไม่ติดนะ ดูเขาเป็นคนมีความรับผิดชอบ มีงานมีการทำที่มั่นคง.และพ่อคิดว่าเขาต้องมีความสามารถดูแลลูกสาวของพ่อได้แน่"

"ไปกันใหญ่แล้วพ่อ"ถึงฉันจะไม่ได้คิดอะไรกับภิสิงห์แต่คำพูดของพ่อก็ทำให้ฉันเขินอายอยู่เหมือนกัน พอฉันและพ่อเข้ามาในบ้าน

"สวัสดีครับคุณอา"ภิสิงห์รีบลุกจากโซฟาแล้วยกมือไหว้สวัสดีพ่ออย่างนอบน้อม

"สวัสดีครับ ตามสบายเลยนะ"พ่อตอบกลับอย่างเป็นกันเองก็จะเดินเข้าไปในครัวทักทายแม่แล้วขึ้นไปทำธุระส่วนตัวที่บนห้องส่วนตัวของท่าน และเมื่ออาหารใกล้เสร็จเรียบร้อย ฉันก็ขอตัวไปช่วยแม่ยกมา แต่ภิสิงห์ก็ขออาสามาช่วยยกอาหารมาตั้งที่โต๊ะเช่นกัน

"คุณอาสบายดีใช่ไหมครับ"ระหว่างรับประทานอาหาร ภิสิงห์ก็เอ่ยถามพ่อของฉันอย่างสุภาพ

"สบายดี แล้วพ่อเราล่ะ"พ่อก็ย้อนถามกลับ

"คุณพ่อท่านยังแข็งแรงอยู่ครับ....บ่นกับผมอยู่ตลอดว่าอยากอุ้มหลาน"ประโยคแรกคุยกับพ่อ แต่ประโยคหลังกลับหันมาที่ฉัน ทำให้แม่สะกิดพ่อแล้วพากันหัวเราะเบา ๆ

"จีบยัยแกนอยู่เหรอ"อยู่ ๆ แม่ของฉันก็ถามขึ้นมาซะดื้อ ๆ ฉันอยากจะเอาหน้ามุดใต้โต๊ะซะจริง

"แม่..."

"ครับ ผมกำลังจีบออร์แกนอยู่"ยังไม่ทันได้พูดอะไร ภิสิงห์ก็แทรกพูดขึ้น ใบหน้าสวย ๆ ของฉันก็เกิดเห่อร้อนขึ้นมาทันที

"ยังไงผมต้องขออนุญาตคุณอาทั้งสองด้วยนะครับ"ภิสิงห์ยังพูดต่อด้วยน้ำเสียงสุภาพ

"น้องยังเรียนไม่จบนะ"พ่อเอ่ยแล้วมองมาที่ฉันสลับกับภิสิงห์

"ผมรอได้ครับ"สิ้นเสียง พ่อของฉันก็ยกยิ้มอย่างพึงพอใจ

"อาอนุญาต...."

"พ่อ"ฉันทักท้วงสั้น ๆ พ่อจึงหันมาที่ฉันแล้วคลี่ยิ้ม

"....แกไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะแกน พ่อก็ไม่ได้ขัดขวางถ้าแกจะมีแฟน"พูดจบ ท่านก็หันไปที่ภิสิงห์

"อาขอแค่เรื่องเดียว อย่าเพิ่งทำอะไรที่มันไม่เหมาะไม่ควร เพราะน้องยังเรียนไม่จบ อาไม่อยากให้..."

"ผมเข้าใจครับ"ภิสิงห์คงพอเข้าใจความหมายที่พ่อจะพูดจึงแทรกพูดขึ้นมา ทำให้พ่อพยักหน้าแล้วยกยิ้มให้อย่างชอบใจ

หลายวันที่ผ่านมาฉันกับหว่าหวาไม่ค่อยได้พูดคุยกันเลย ไม่ได้ไปไหนต่อไหนด้วยกันเหมือนเคย เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเธออาจจะกำลังมีความรักเข้าแล้ว และผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาก็คือเทมโป บางทีฉันก็หวังว่าเทมโปคงจะไม่ทำกับหว่าหวาเหมือนผู้หญิงคนอื่น ที่พอได้สมใจแล้วก็เขี่ยทิ้ง.แม้ว่าภายในใจจะรู้สึกเจ็บ และเสียใจอยู่บ้าง แต่ฉันจะต้องหักห้ามใจตัวเองให้ได้

ช่วงนี้ฉันจึงมีเวลาที่เป็นอิสระ พอเลิกเรียนกลับบ้านภิสิงห์ก็มักจะมารอฉันที่บ้านทุกวัน บางวันก็หิ้วของมาฝากพ่อแม่ฉันมาเต็มไม้เต็มมือจนพ่อแม่ห้ามไม่ให้ซื้ออะไรมาฝากอีก ตอนนี้ฉันกับภิสิงห์ก็เริ่มสนิทสนมและรู้ใจกันมากขึ้นกว่าเดิม

ครืนนนน ครืนนนนน รหว่างที่ฉันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจึงหยิบขึ้นมาดู ก็ต้องตกใจหัวใจเต้นถี่เมื่อเห็นปลายสายที่โทรเข้ามา

"เทมโป"ฉันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เกือบอาทิตย์แล้วที่เขาไม่ได้โทรมา แต่ทำไมวันนี้เขาถึงได้โทรมานะ ฉันคิดสักพักจ้องมองหน้าจอที่ยังดังอยู่ตลอด ก่อนจะตัดสินใจกดรับ

"ฮาโหล"

(ทำไมรับช้าจังว่ะ)ปลายสายส่งเสียงมาอย่างไม่สบอารมณ์

"ทะ เทมโปมีอะไรเหรอ.."ฉันเอ่ยถามน้ำเสียงสั่น ๆ

(มาให้เอาหน่อย)คำพูดของเขาทำให้หัวใจฉันเต้นถี่และแรงขึ้น

"ทะ เทม..."

(รีบมาอย่าให้ต้องหงุดหงิด!)สิ้นเสียงเทมโปก็ตัดสายไป

ฉันพ่นลมหายใจแล้วจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์ก่อนที่จะว่างลงแล้วอ่านหนังสือต่อ ใช่แล้วฉันไม่ไปตามที่เขาสั่ง อีกอย่างพรุ่งนี้ฉันต้องเตรียมตัวเข้าไปฝึกงานแล้วด้วย

เช้าวันต่อมา

ฉันตื่นแต่เช้ารีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะได้นั่งรถไปบริษัทกับพ่อ แต่ทว่าพอลงมาจากห้องก็พบว่ารถพ่อไม่อยู่แล้ว

"แม่..พ่อไปทำงานแล้วเหรอ"ฉันเดินไปถามแม่ซึ่งกำลังเตรียมอาหารเช้าให้ฉันในครัว

"ใช่ เห็นบอกว่ามีประชุมเช้าน่ะเลยออกไปก่อน"ฉันผงกหัวรับอย่างเข้าใจ

ขณะที่ฉันกำลังทานมื้อเช้าอยู่เสียงรถยนต์ก็ขับมาจอดที่หน้าบ้าน จึงลุกขึ้นแล้วเดินออกมาดู ก็พบว่าเป็นรถของภิสิงห์ซึ่งเขาไม่ได้มาคนเดียวมีหว่าหวาที่นั่งมาด้วย

"แกน"เธอลงจากรถแล้ววิ่งมาสวมกอดฉันราวกับคิดถึงกันหนักหนา

"ทำไมเธอมากับพี่สิงห์ได้ล่ะ"ฉันถามด้วยความสงสัย

"หว่าหวาอยากจะเข้างานวันแรกพร้อมกับแกนไงล่ะ เลยให้พี่สิงห์มารับแกนไปที่บริษัทด้วยกัน"ฉันฟังพร้อมกับมองหน้าเพื่อนสาวสลับกับพี่ชายของเธอ

"ช่วงนี้แกนโอเคใช่ไหม"หว่าหวาคว้ามือทั้งสองฉันมากุมแล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าสดใส

"โอเค?"

"ก็ไม่ต้องเป็นเบ้ให้เทมโปไง ดีใช่ไหมล่ะ"ฉันย่นคิ้วงามมองเพื่อนคนสวยด้วยความสงสัย

"หมายความว่ายังไง"

"คิกคิก"หว่าหวาไม่ตอบได้แต่หันไปหัวเราะกับพี่ชายของตน

"เข้าบ้านก่อนค่ะ"ฉันเลิกที่จะสงสัยแล้วชวนทั้งคู่เข้าบ้าน

หว่าหวาและภิสิงห์สวัสดีทักทายแม่ฉันอย่างเป็นกันเอง และแม่ฉันก็จัดมื้อเช้าเพิ่มให้ทั้งสองคนด้วย

จนกระทั่งทานมื้อเช้าเสร็จพวกเราก็ลาแม่ไปทำงาน

"จริง ๆ แล้วเทมโปก็นิสัยโอเคนะ"อยู่ ๆ หว่าหวาก็พูดถึงชายหนุ่มคนเมื่อวานที่โทรให้ฉันไปทำเรื่องอย่างว่ากับเขา

"อย่าบอกนะว่าชอบ"อันนี้ภิสิงห์เป็นคนถาม

"ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหนิ"ตุ่บ ตุ่บ ตุ่บ นั้นเป็นเสียงหัวใจของฉัน

"ถ้าหว่าหวาได้เป็นแฟนกับเทมโปจริง ๆ แกนก็ไม่จำเป็นต้องไปทำตามคำสั่งเขาอีก...."เธอพูดกับพี่ชายก่อนจะหันมาที่ฉัน

"....เพราะหว่าหวาจะทำให้เทมโปหลงจนงอหัวไม่ขึ้นเลย หว่าหวาพูดอะไรเทมโปจะต้องเชื่อทุกอย่าง คิกคิก"

"เหอะ...ใครกันแน่ที่จะหลง"ภิสิงห์หัวเราะออกมาก่อนที่จะพูดขึ้น

"นายนั้นมันหลงใครคนนึงไปแล้ว"สิ้นเสียง ทั้งฉันและหว่าหวาก็ต่างพากันขมวดคิ้วจ้องไปที่ภิสิงห์เป็นตาเดียวก่อนที่เอ่ยขึ้นพร้อมกัน

"ใคร/ใคร"