EP8...กำลังเอากันสินะ?

“เธอน่ารักออก...เธอน่ารักออก...แล้วทำไมไม่เห็นมีใครจีบเลยอ่ะ”

สำหรับความคิดของเธอ การถูกผู้ชายจีบ มันช่วยการันตีว่าผู้หญิงคนนั้นสวย น่ารัก มีเสน่ห์ น่าหลงใหล จนผู้ชายอยากได้ไปครอบครอง

แต่ถ้าไม่เคยมีใครมาจีบ ก็แสดงว่าไม่มีผู้ชายคนไหนอยากได้ อยากเอา อยากอึ๊บ

“น่ารักกับผีอ่ะสิ ถ้าน่ารักจริงๆก็ต้องมีคนจีบบ้างสิวะ ..ทำไมไม่มีเลยล่ะ ..เฮ่อ ไม่อยากเชื่อเลย ในประเทศไทยมีผู้ชายอยู่เป็นสิบล้านคน แต่ไม่มีใครชอบฉันเลย ไม่มีเลยสักคน อนาถแท้”

คิดแล้วก็เศร้า ทดท้อใจ มองไปทางไหนก็มีแต่ความมืดหม่น...

“กามเทพมองไม่เห็นฉันเหรอ ฉันอ้วนขนาดนี้ น่าจะมองเห็นนะ...เฮ้อ...ในโลกใบนี้ ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากได้แฟนอวบ ๆ อ้วน ๆ บ้างหรือวะ...ไม่! มันก็ต้องมีสิ ต้องมี ต้องมีอยู่แล้ว แค่เรายังหาไม่เจอเท่านั้น”

คิริมาพยายามพูดปลอบใจตัวเองเพื่อให้มีแรงฮึดสู้และมีความหวังต่อไป ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นเซลฟี่ใบหน้าอันงดงามของตัวเองไปเกือบห้าสิบรูป

“รูปไหนดี ๆ ๆ สวยๆทั้งนั้นเลย รูปนี้ก็ดี แต่รูปนี้ดีกว่า หน้าดูผอมดี อ๊ะ...”

ระหว่างกำลังตกแต่งโปรไฟล์ในแอฟ Tinder เธอชะงักเกือบทำโทรศัพท์หล่นจากมือ เมื่อฝาผนังห้องที่กั้นระหว่างห้องของเธอกับแทนตะวันโดนกระแทกดังตึง

ตึง!!!

“เสียงไร???” เธอตาโต อดคิดถึงฉากสยิวไม่ได้ เลยอดใจไม่ไหว ก้าวลงจากเตียงเดินย่องไปยังฝาผนังจุดเกิดเหตุ แนบหูข้างขวากับฝาผนังห้องจนชิดแน่นแล้วตั้งใจฟังยิ่งกว่าตอนเรียนหนังสือซะอีก !

“หะ!...” เธอได้ยินเสียงหัวเราะหวานใสของหญิงสาวดังแว่วมาก่อนจะเป็นเสียงฝีเท้าวิ่งไล่จับกันตึงตัง แล้วตบท้ายด้วยเสียงเตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดๆเหมือนคนกำลังต่อสู้กันอยู่บนเตียง

“อ้อ! กำลังเอากันสินะ?” หัวใจของคิริมาหล่นตุ๊บ ลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ต่อมน้ำตาร้อนผ่าวเหมือนโดนไฟเลีย ก่อนน้ำใสกิ๊งจะตกลงอาบแก้มแดงแจ๋จนเปียกฉ่ำ

“แค่คืนเดียว...หลังจากนี้เราจะไม่ร้องอีกแล้ว” เธอสัญญากับตัวเองก่อนจะหยิบหูฟังมาเสียบเข้าสองหู แล้วเปิดเพลงจากโทรศัพท์ให้ดังที่สุด เพื่อจะได้กลบเสียงอิโรติกจากห้องของเพื่อนรักให้หมดสิ้น

“อ๊าพี่แทน โอ๊วส์พี่แทน อ๊า...”

แต่เกือบทั้งคืนเลยล่ะ...ที่ยัยเด็กปีสองมันร้องครางดังลั่น ส่งเสียงโหยหวนอย่างกับชะนีเรียกผัว ราวกับจะเยาะเย้ยเธออย่างนั้นแหละ

“ร้องอย่างกับโดนเชือด!” เธอยอมรับว่าอยากตบยัยน้องพลอยชมพูจนแทบทนไม่ไหว อยากถีบประตูแล้วเข้าไปจับสองคนนั้นแยกออกจากกัน แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์จะทำอย่างนั้น เพราะเธอเป็นแค่เพื่อนรัก ไม่ใช่เมีย เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะหึงด้วยซ้ำ

“ฉันน่าจะไปเคาะประตูห้องนั้น แล้วลากอีนั่นออกมาตบให้รู้แล้วรู้รอด” ข้อหาที่ร้องครางเสียงดังน่ารำคาญ...ซึ่งน่าจะเป็นเหตุผลเดียวที่ทำได้ แต่ถ้าทำ เธอกับแทนตะวันได้ตัดขาดความเป็นเพื่อนอย่างแน่นอน เพราะงั้น.. “ฉันควรจะ...นอน!”

เธอเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็เกือบตีห้าแล้ว จึงรีบลงจากเตียง ถอดเสื้อผ้าวิ่งเข้าห้องน้ำ ชำระร่างกายด้วยน้ำอุ่น สวมชุดนักศึกษาเรียบร้อย แล้วรีบออกจากห้องตอนหกโมงเช้า เพื่อจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับสองคนนั้น

ใช่แล้ว...เธอตั้งใจจะเลี่ยงสองคนนั้น!!

แต่พระเจ้าช่วยกล้วยทอด สวรรค์อยากจะแกล้งกันรึยังไงก็ไม่รู้ เพราะประตูห้องของพวกเราดันเปิดออกมาแทบจะพร้อมกันเลยน่ะสิ !

“อะ!!!...” เธออึ้งไปเลย แทนตะวันเองก็อึ้งเหมือนกันที่ต้องเผชิญหน้ากับเธอ ในขณะที่เขากับน้องพลอยชมพูเดินออกจากห้องมาพร้อมกัน

แน่นอน...เธอรู้สึกโกรธและหึงเอามากๆเลยล่ะ แต่จำต้องพยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติที่สุด เพื่อไม่ให้พวกเขารู้ว่าหัวใจของเธอกำลังเจ็บปวดรวดร้าวแค่ไหน

“อ้อ พี่คิม สวัสดีค่ะ” ยัยพลอยยกมือไหว้ แต่ยิ้มไม่จริงใจ อย่างเห็นได้ชัด...ใช่แล้ว เพื่อนผู้หญิง ก็ถือว่าเป็นศัตรูเหมือนกัน...สำหรับแฟน...จริงมั้ย?