ตอนที่6

บ้านเช่า A

ย่านสลัม......

ขวัญเอย กมลวรรณ…

พรึบ

“บ้านหลังนี้แหละหนู…”

“ในย่านนี้ก็เหลือแค่หลังนี้หลังเดียว…”เสียงทุ้มต่ำของคุณป้าวัยห้าสิบต้นๆเอ่ยขึ้น ฉันก็ละสายตาจากบ้านไม้สองชั้นที่ด้านบนเป็นไม้ด้านล่างเป็นปูนกลับมามองหน้าป้าเจ้าของบ้านเช่าหลังนี้และอีกหลายๆหลังที่อยู่ในซอยนี้

“สองห้องนอน…หนึ่งห้องน้ำ…หนึ่งห้องครัว…”

“หนึ่งห้องนั่งเล่น….”ป้าเจ้าของบ้านเช่าเอ่ยต่อ

“เดือนละสองพันห้า…น้ำไฟต่างหาก…”

“สองพันห้าเหรอคะ?”ฉันเอ่ยทวนคำพูดของป้าเจ้าของบ้านเช่าไปด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแววตาเป็นประกาย เพราะมันถูกมากสองพันห้าน้ำไฟตั้งหากเนี่ย ได้บ้านทั้งหลังเลยนะ มันถือว่าถูกแสนถูกมาก

หาถูกกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วจ้ะ

“ใช่จ้า…จ่ายล่วงหน้าสองเดือนเข้าอยู่ได้ทันที…”

“ถ้าเธอไม่เอา…แถวนี้ก็คงจะไม่ให้เช่าแล้วล่ะ…เหลือแต่หอ…”

“แต่ค่าเช่าก็น่าจะแพงเพิ่มจากของฉันเป็นอีกเท่าตัว…”

“งั้นตกลงค่ะ…หนูตกลง^_^”ฉันรีบตอบทันที ป้าเจ้าของบ้านก็ฉีกยิ้มกว้างให้ฉัน

“งั้นไปที่บ้านฉันไปเซ็นสัญญากัน…”

“อ้อได้ค่ะ^_^”ฉันพยักหน้ารับคำป้าเจ้าของบ้านพร้อมกับเดินตามหลังป้าเขาไปต้อยๆและทอดสายตามองไปรอบๆบ้านหลังที่ฉันตกลงเช่ามีรั้วรอบขอบชิดด้านในอุดมสมบูรณ์ไปด้วยต้นไม้และดอกไม้นานาชนิด ฉันรู้สึกชอบและถูกชะตา คนที่เงินน้อยอย่างฉันไม่มีสิทธิ์เรื่องมากหรอกนะ ออกจากบ้านมาโดยมีเงินติดตัวแค่หนึ่งหมื่นบาท ไม่รู้ว่าฉันจะบริหารเงินน้อยๆแบบนี้ได้ยังไง เพราะเมื่อก่อนเงินหนึ่งหมื่นคือต่อวันที่ฉันใช้ แต่นี่ฉันกลับต้องใช้เงินหมื่นประทังชีวิตไปจนไม่รู้ถึงเมื่อไหร่

19:00น.

บ้านเช่าA

พรึบ

“น้องเอยแน่ใจนะคะ…ว่าอยู่ได้?”เสียงทุ่มละมุนเอ่ยออกมาอย่างสุภาพและเต็มไปด้วยความเป็นห่วงจากผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งที่ใส่สูทเต็มยศหน้าตาหล่อเหลาอย่างคุณแฟนสุดหล่อของฉันที่มีดีกรีเป็นถึงท่านประธานบริษัทส่งออกจิวเวลรี่ชื่อดังของเมืองไทยเลยนะ

“แน่ใจสิคะ…แค่นี้สบายๆค่ะ^_^”ฉันหันไปมองหน้าพี่คีรีที่เขาทำหน้าเหยเกและมองไปรอบๆตัวบ้านหลังน้อยหลังนี้ ที่มีเฟอร์นิเจอร์ครบครันตัวบ้านก็ยังมองไม่เก่ามากนักนะเหมือนได้รับการดูแลอย่างดีเลยล่ะ ถึงมันจะเล็กกว่าห้องนอนฉันมากก็เถอะ

“พี่ว่า…น้องเอยไปอยู่คอนโดดีกว่าไหมคะ…”

“เดี๋ยวพี่จะดูแลน้องเอยเองทั้งค่าเทอมค่าขนม…รวมถึงค่า”

พรึบ

“พี่คีรีคะ…”ฉันเดินไปจับมือพี่คีรีและเอ่ยเรียกเขา เขาก็หยุดพูดและจ้องมองหน้าฉัน

“เอยไม่อยากรบกวนพี่คีรี…และอีกอย่าง…เอยไม่อยากให้คุณแม่รู้ด้วยค่ะ…ว่าเอยอยู่ที่ไหน…”

“แต่น้องเอยคะ…”พี่คีรีจะเอ่ยแย้งฉัน แต่ฉันกลับชิงพูดซะก่อน

“ถ้าพี่คีรีอยากช่วยเอยจริงๆเนี่ย…พี่คีรีช่วยเก็บเรื่องที่พักของเอยเป็นความลับด้วยนะคะ…”

“อย่าให้คุณแม่รู้เด็ดขาดว่าเอยอยู่ที่ไหน…”

“พี่คีรี…รับปากเอยได้ไหมคะ?”ฉันทำสีหน้าและแววตาที่ดูจริงจังจ้องมองเข้าไปในตาของพี่คีรี เขาก็ทำสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมรับปากฉัน

“ครับ…ก็ได้ครับ…พี่จะไม่บอกเรื่องที่พักกับคุณน้า…”

“ขอบคุณมากค่ะ^_^”ฉันเอ่ยขอบคุณพี่คีรีไป เขาก็ยิ้มอ่อนให้ฉัน ฉันก็ยิ้มให้เขาก่อนจะปล่อยมือเขาให้เป็นอิสระและหันมาหยิบกระเป๋าและของของฉันที่เอามาจากบ้านของฉันขึ้นมาถือไว้เพื่อจะเตรียมขนย้ายขึ้นห้องนอนของฉันที่อยู่ชั้นบน

พรึบ

“พี่ยกขึ้นไปข้างบนเลยนะคะ?”พี่คีรีเอ่ยบอกในขณะที่สองมือของเขาถือกระเป๋าเดินทางของฉันทั้งสองข้าง ฉันก็ยิ้มและพยักหน้าเป็นคำตอบให้เขา

“ห้องทางด้านซ้ายที่เปิดประตูไว้นะคะ^_^”ฉันเอ่ยบอกพี่คีรีไปแบบที่คุณป้าเจ้าของบ้านเช่าบอกฉันมา ซึ่งฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันห้ามเลือกห้องนอนด้วย ทั้งๆที่บ้านนี้ก็มีฉันอยู่แค่คนเดียว?

“อ้อ…โอเคครับ^_^”พี่คีรียิ้มรับคำฉันก่อนจะยกกระเป๋าเต็มสองมือของเขาและเดินขึ้นบันไดไป ฉันก็หันมาหยิบของของที่จะเอาขึ้นไปบนห้องมาถือไว้และเดิมตามหลังพี่คีรีขึ้นบันไดไป

พรึบ

ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆ

“พี่ขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ…”