แต่ถ้า...มันไม่ใช่เรื่องโกหกล่ะ

“ไอ้ดิว นี่มึงไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่องบ้างหรือไงวะ” พิรามถามเมื่อเห็นเพื่อนรักที่อพยบมาขอนอนที่บ้านเขาอยู่พักใหญ่แล้ว

ดิฐกรถอนหายใจหนักๆ ก่อนเงยหน้าจากโทรศัพท์ที่ไม่มีข้อความหรือใครโทรมาหลายวันแล้ว หลังจากวันที่เจอเธอที่ร้านอาหารญี่ปุ่น มิรันดาก็หายเงียบไปเลย

ทั้งที่เมื่อก่อนข้อความของเธอ หรือการโทรจิกเขาวันละหลายรอบมันทำให้เขาแสนจะรำคาญ หลายครั้งที่งานกำลังยุ่งๆ แต่อีกฝ่ายก็ส่งข้อความเข้ามาถี่ยิบ เพื่อถามคำถามเดิมๆ

กินข้าวหรือยัง

เย็นนี้อยากกินอะไร

วันนี้พี่จะกลับกี่โมง

ทำไมไม่รับสาย ทำไมไม่ตอบไลน์...

และอีกสารพัดคำถามที่เธอจะส่งมาให้เขาทั้งวัน แรกๆ ก็ขยันตอบหรอก แต่หลังๆ มันก็น่าเบื่อที่ต้องมาตอบคำถามอะไรซ้ำๆ ซากๆ ทุกวี่ทุกวัน

แต่มาตอนนี้โทรศัพท์เขามันว่างเปล่าข้อความสุดท้ายที่เธอส่งมาตั้งแต่ตอนวันเกิดเขา

“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ” พิรามถามเมื่อเห็นสีหน้าปั้นยากของเพื่อนรัก

“นี่อย่าบอกนะว่ายังไม่คืนดีกับเมียอีกเหรอ”

“เปล่า...เราเลิกกันแล้วต่างหาก” คำตอบที่แสนเนือยนั้นทำคนฟังอ้าปากค้าง

“หา! เลิกกันแล้วเนี่ยนะ ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ก็ไหนว่าแค่ห่างกันสักพักไง”

คนถูกถามถอนหายใจอีกเฮือกกับคำถามนั้น

“เขาไปเห็นฉันตอนกินข้าวกับเพื่อนที่ทำงานหลายวันก่อน”

“เพื่อนผู้หญิงเหรอ!”

“อืม...” ดิฐกรพยักหน้ายอมรับ

“ไอ้เชี่ย! พีคสัส แล้วไงต่อวะ แล้วน้องมี่เขาไม่อาละวาดแกตายห่าเหรอ นี่มันฉากสยองขวัญของหนุ่มๆ เลยนะมึง”

“ก็เกือบๆ ไม่อาละวาดแค่ทวงเงินฝากร่วมกัน กูโมโหก็เลยโอนให้จบๆ ไป”

“เหอะ แล้วไงวะ ตอนนี้มึงก็โสดแล้วสิ มึงอยากเลิกกับเขาอยู่แล้วนี่ สมใจแล้วสินะ” พิรามประชดแกมสมน้ำหน้า

มีเมียสวยแสนดีขนาดนั้นมันยังไม่พอใจ อยากขอเลิกกับเขาอีก

“เขายอมไปดีๆ แล้วมึงมานั่งหน้าเหี่ยวทำไมล่ะ มึงควรจะดีใจหรือไม่ก็ไปเที่ยวฉลองความโสดสิวะ”

คำพูดของเพื่อนถูกทุกอย่าง แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกอย่างที่มันว่า ช่วงแรกๆ ที่เป็นอิสระเขาก็ดี๊ด๊าฉลองความโสดด้วยการออกเที่ยวหัวราน้ำ ไม่ก็ชวนเจนิสาไปกินข้าว ดูหนังฟังเพลงเพื่อสานสัมพันธ์ครั้งใหม่ มันเป็นแบบนั้นอยู่เพียงไม่กี่วัน เขาก็เริ่มเบื่อหน่าย ขี้เกียจเที่ยว ไหนจะอาการแปลกๆ ที่เกิดขึ้นหลังจากเลิกรากับมิรันดาไปอีกล่ะ

พูดถึงก็มาเลยเชียว

“อุ๊บ!”

ชายหนุ่มปิดปากก่อนจะผลุนผลันวิ่งหน้าตั้งตรงไปทางห้องน้ำเพื่อเอาของเก่าในท้องออกจากปากจนหมดไส้หมดพุง อาเจียนอยู่พักใหญ่ๆ ความปั่นป่วนในร่างกายก็ทำเขาหมดแรงหน้ามืด นั่งกอดโถชักโครกอย่างหมดสภาพ

“กินน้ำเย็นๆ ก่อนไอ้ดิว แกเป็นอะไรวะ ไปหาหมอไหม ฉันเห็นแกอ้วกแตกแบบนี้มาพักใหญ่แล้วนะ”

พิรามเอ่ยพลางยื่นแก้วน้ำเย็นให้อีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง ตอนแรกก็คิดว่ามันแฮงค์เหล้าเลยอาเจียน แต่หลังๆ ไม่เห็นมันกินเหล้า แต่ก็ยังอ้วกอยู่ดี เช้าครั้ง เย็นครั้ง บางทีก็แถมกลางวันและก่อนนอนอีกครั้ง

“ไม่รู้ว่ะ มวนท้องแปลกๆ มันพะอืดพะอมเหม็นไปหมดเลย กินอะไรก็ไม่ได้ อ้วกออกหมด” ดิฐกรตอบอย่างอ่อนแรง ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือด และออกจะซูบไปจากที่เคย

“ลองไปให้หมอตรวจหน่อยก็ดีนะ”

“อืม กูไปมาแล้ว แต่หมอบอกปกติดีทุกอย่าง”

“ปกติบ้าอะไร อ้วกแตกเหมือนคนท้องแบบนี้ อาการนี้กูเคยเห็นพี่สาวเป็นตอนแพ้ท้อง เหมือนมึงเด๊ะๆ เลย”

“แพ้ท้องเนี่ยนะ” ดิฐกรทวนคำอย่างสะดุดใจ เมื่อคิดถึงอดีตคนเคยรักขึ้นมา

‘มี่ท้องลูกพี่’

ไม่มั้ง...ก็ไหนเธอบอกว่ามันเป็นแค่การโกหกลองใจเท่านั้นไง

แต่ถ้า...มันไม่ใช่เรื่องโกหกล่ะ

ถ้ามิรันดาเกิดท้องขึ้นมาจริงๆ เล่า

“เหลวไหลน่า...”

“มึงว่าไงนะ”

“เปล่าๆ ไม่มีอะไร งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้กูกลับไปนอนคอนโดแล้วกัน แต่วันนี้ไม่ไหวว่ะ ขอนอนที่นี่เอาแรงอีกคืนแล้วกัน”

ว่าแล้วร่างสูงก็เดินสะโหลสะเหลออกจากห้องน้ำไปนอนแผ่หราที่โซฟากลางห้องอย่างหมดสภาพโดยมีสายตาของเพื่อนที่มองมาอย่างสงสารระคนสมน้ำหน้า

นี่แหละน้า มีเมียดีๆ แทนที่จะสำนึก แต่ดันทิ้งเขาได้

สภาพ...

///

“พี่มี่ไปกินข้าวด้วยกันไหมคะ”

เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องออกปากชวนคนที่กำลังรัวนิ้วพิมพ์งานง่วนทั้งที่เป็นเวลาพักกลางวัน

“ดาวไปก่อนเลยจ้ะ พี่ขอทำรายงานส่งหัวหน้าก่อน จะใช้ตอนบ่ายสองนี้แล้ว” มิรันดาตอบพลางรัวปลายนิ้วพิมพ์งาน

“สั่งงานก็สายแต่จะเอาบ่าย พี่วินี่ก็จริงๆ เลย พี่มี่ก็ยอมตลอด ทำไมไม่ปฏิเสธไปบ้างล่ะคะ งานพี่ก็ล้นมือจะตาย นี่งานเขาแท้ๆ ยังต้องมานั่งรีบเร่งทำให้อีก”

ดาวบ่นอุบแทน เธอทำงานแผนกเดียวกับมิรันดามานาน ถึงเข้ามาทีหลัง แต่ก็รู้เห็นทุกอย่างดี

“ทำไงได้ล่ะดาว ก็เราเป็นลูกจ้างเขานี่ แล้วหัวหน้าสั่ง พี่จะขัดได้เหรอ ยังไงเราก็แผนกเดียวกัน”

“มันก็จริงอยู่ แต่บางทีก็เกินไปนี่คะ เขารับงานนี้มาเป็นอาทิตย์แล้ว มีเวลาตั้งเท่าไหร่ พอใกล้ต้องส่งงาน ตัวเองไฟลนก้นทำไม่ทันก็เอามาโยนให้ลูกน้องแล้วมาเร่งแบบนี้ ใช้ได้ที่ไหน แล้วพอเอางานไปส่งคนที่ได้หน้าก็เขาอีก พวกเรามันก็แค่ปิดทองหลังพระ โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง”

“บ่นไปก็เท่านั้น ในเมื่อยังหางานใหม่ที่ดีกว่านี้ไม่ได้ เราก็ต้องก้มหน้าทำกันต่อไปแหละดาวเอ๊ย”

มิรันดาถอนหายใจ สิ่งที่เพื่อนร่วมงานพูดมาจริงทุกอย่าง แต่ตอนนี้เธอยังมีโครงการใหญ่ในท้องที่ต้องใช้เงินอีกมาก ไหนจะค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันต่างๆ ที่มารอทุกเดือนอีกล่ะ

เมื่อก่อนมีดิฐกรคอยช่วยซัพพอร์ตมาตลอด แต่ตอนนี้พอเลิกกันแล้วเธอก็ต้องรับภาระคนเดียวเต็มๆ อย่างหนักหน่วง เธอจึงไม่พร้อมจะตกงานตอนนี้

ผัวก็เสียไปคนแล้ว จะมาเสียงานอีกไม่ได้

“เฮ้อ...มนุษย์เงินเดือนแบบเรานี่นะพี่ ถูกหวยรางวัลที่หนึ่งสักทีก็ดีสิ จะได้หลุดพ้นจากวงจรชีวิตหนอนชาเขียวแบบนี้สักที”

พอพูดถึงหวย มิรันดาก็นึกขึ้นได้