ตอนที่ 18 ผู้หญิงที่ไม่คู่ควร

ตอนที่ 18 ผู้หญิงที่ไม่คู่ควร

มื้อค่ำวันหยุดของครอบครัว...คือธรรมเนียมปฏิบัติที่ลลินได้ยินชื่อมาตลอดสามปี แต่ไม่เคยมีสิทธิ์เข้าร่วม จนกระทั่งวันนี้ ที่ธามบอกว่าคุณพ่อของเขาเป็นคนสั่งให้พาเธอมาด้วย

รถยุโรปคันหรูเคลื่อนตัวผ่านประตูเหล็กดัดขนาดมหึมา สู่คฤหาสน์ที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ที่นี่คืออาณาจักรที่สามีของเธอเติบโตขึ้นมา เป็นภาพที่ดูราวกับโลกคู่ขนานกับวัยเด็กของเธออย่างสิ้นเชิง

เธอไม่เคยมาที่คฤหาสน์หลังนี้มาก่อน ลลินรู้ดีว่าคุณหญิงประภาไม่เคยยอมรับการแต่งงาน การที่ธามย้ายออกไปอยู่บ้านหลังใหม่ราคาหลายสิบล้านก็เพื่อตัดปัญหาความขัดแย้ง แต่เมื่อเทียบกับคฤหาสน์หลังนี้แล้ว บ้านของพวกเธอก็ดูเล็กไปถนัดตา

บางที...การถูกเชิญมาในวันนี้ อาจไม่ใช่การยอมรับ แต่เป็นการตอกย้ำให้เธอรู้สำนึกถึงสถานะของตัวเอง

ทันทีที่ลลินก้าวลงจากรถ รถสปอร์ตอีกคันก็แล่นเข้ามาจอดเทียบอย่างพอดิบพอดี

"อ้าว ธาม!" ปาริฉัตรในชุดเดรสแบรนด์เนมส่งเสียงทักทายมาแต่ไกล ก่อนจะปรี่เข้ามาหาธามอย่างรวดเร็ว

ธามทำเพียงยิ้มรับบางๆ แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ ปาริฉัตรก็ชิงควงแขนเขาแล้วชวนคุยอย่างสนิทสนม เดินนำเข้าไปในตัวบ้านราวกับเป็นเจ้าของเสียเอง ทิ้งให้ลลินกลายเป็นคนนอกที่ต้องเดินตามหลังอย่างเงียบเชียบ

สิ่งที่เลวร้ายกว่านั้น คือสายตาดูแคลนที่มารดาของปาริฉัตรกวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า มันเป็นเหมือนคำทักทายเดียวที่เธอได้รับในวันนี้ 

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก แม้ธามจะเอื้อมมือมาบีบมือของเธอไว้ใต้โต๊ะ เป็นสัญญาณบอกว่าเขาอยู่ตรงนี้ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ลลินรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย โดยเฉพาะเมื่อต้องทนฟังบทสนทนาของผู้ใหญ่ทั้งสอง

คุณหญิงประภา และ คุณหญิงรุจา มารดาของปาริฉัตร

"เห็นหนูปาริแล้วก็เสียดายจริงๆ นะรุจา ถ้าได้มาเป็นลูกสะใภ้ฉันก็คงจะดี" คุณหญิงประภาพูดขึ้นลอยๆ แต่จงใจให้ได้ยินกันทั้งโต๊ะ

"นั่นน่ะสิคะคุณพี่" คุณหญิงรุจาช่วยเสริมอย่างรู้งาน "เมื่อก่อนเห็นธามกับยัยปาริตัวติดกันตลอด รุจาเองก็แอบลุ้นให้เราได้ดองกัน"

"อนาคตมันไม่แน่ไม่นอนหรอก สักวันเราอาจจะได้ดองกันจริงๆ ก็ได้ ใครจะไปรู้" คุณหญิงประภายิ้มเยาะ ก่อนจะปรายตามองลลินอย่างเหยียดหยาม

"คุณแม่กับคุณน้าพูดอะไรกันคะ ดูสิคะ คุณลินหน้าเสียหมดแล้ว" ปาริฉัตรแสร้งทำเป็นปรามด้วยท่าทีนางเอกผู้แสนดี แต่คำพูดของเธอกลับยิ่งดึงสปอตไลท์มาที่ลลินมากขึ้น

"พอเถอะครับคุณแม่ เรื่องมันก็นานมาแล้ว" ธามพูดตัดบทด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ตอนนี้ผมกับภรรยามีความสุขกันดี"

ลลินหันไปมองหน้าสามีด้วยแววตาซาบซึ้ง แต่ยิ่งเขาปกป้องเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระที่นำความลำบากใจมาให้เขามากเท่านั้น

"ก็แม่เสียดายนี่นา ธามกับหนูปาริเหมาะสมกันจะตาย" คุณหญิงประภายังไม่ยอมจบ

ลลินได้แต่นั่งเงียบเหมือนคนเป็นใบ้ ก้มหน้างุดไม่สบตาใคร เธอหวาดกลัวว่าหากพูดอะไรออกไป จะยิ่งทำให้ธามต้องทะเลาะกับแม่ของเขาหนักกว่าเดิม เธอจึงเลือกที่จะเป็นของแปลกที่ไร้ตัวตนบนโต๊ะอาหารนี้ต่อไป

"ผมอิ่มแล้ว ขอตัวพาลินกลับก่อนนะครับ"

ในที่สุดธามก็ทนไม่ไหว เมื่อเห็นว่าใบหน้าของภรรยาซีดเผือดจนน่าเป็นห่วง แต่ดูเหมือนเขาจะสังเกตเห็นช้าไป...เพราะเมื่อลลินเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา ดวงตาคู่นั้นก็แดงก่ำและมีน้ำคลอหน่วยจนแทบจะไหลออกมาอยู่รอมร่อ ภาพนั้นทำให้หัวใจของธามกระตุกวูบ เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ

ความเงียบที่อยู่ภายในรถ บ่งบอกความรู้สึกของคนทั้งสองได้อย่างชัดเจนกว่าคำพูดนับพันคำ ลลินเอาแต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่พูดไม่จามาตลอดทาง จนกระทั่งรถขับเข้ามาจอดสนิทที่หน้าบ้าน เธอก็เพียงหันมายิ้มให้สามีบางๆ เป็นรอยยิ้มที่ดูเจ็บปวดเหลือเกิน

"ลินมีงานด่วนต้องรีบเคลียร์ ขอตัวไปทำงานที่ห้องหนังสือก่อนนะคะ" เธอใช้การงานมาเป็นข้ออ้างเพื่อที่จะได้ปลีกตัว

ธามทำได้เพียงพยักหน้ารับช้าๆ เขารู้ดีว่าเธอไม่ได้ต้องการทำงาน แต่ต้องการเวลาอยู่กับตัวเองตามลำพัง และเขาก็ไม่มีสิทธิ์จะรั้งเธอไว้

เมื่อย้อนคิดกลับไป ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดก็คือเขาเอง เขามีส่วนผิดเต็มๆ ที่ตั้งกำแพงในใจสูงลิ่ว มองเธอเป็นนางมารร้ายที่ครอบครัวยัดเยียดมาให้ ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอไม่เคยทำอะไรให้เขาลำบากใจเลยสักครั้ง

ตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ลลินก็อยู่แบบเจียมเนื้อเจียมตัวมาตลอด มีแต่เขา...ที่คอยทำร้ายความรู้สึกของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทันทีที่บานประตูห้องทำงานปิดลง ลลินก็ปล่อยให้น้ำตาที่อั้นไว้ทะลักออกมา เธอทรุดตัวลงพิงบานประตู ร้องไห้โฮจนตัวโยน ความจริงที่เพิ่งเผชิญมามันโหดร้ายเกินกว่าที่เธอจะรับไหว เธอไม่มีวันเข้ากับครอบครัวของเขาได้...ไม่มีวัน

ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่เง่าที่สุดในโลกที่ปล่อยให้หัวใจมีความหวัง

...กลับมาทำไมนะลลิน... เธอถามตัวเองในใจ ...ทำไมถึงต้องกลับมา...เพื่อให้ตัวเองต้องเจ็บปวดแบบนี้อีกทำไม...