“ดี อย่างน้อยอาจจะพอทุเลาความโกรธของใต้เท้าเมิ่งได้บ้าง ข้าต้องกลับเข้าเมืองหลวงแล้วพวกเจ้าตั้งใจทำงานให้ดี หากการเพาะปลูกกลับมาทำได้อีกครั้ง อย่างไรเสียเงินทองย่อมแบ่งปันให้พวกเจ้าเช่นเดิม”“ขอรับ /เจ้าค่ะ”เมื่อติงจื้อหยุนกลับออกจากหมู่บ้านก็ไม่หันหลังไปมองอีก แต่พอจะเดาได้ว่าชาวบ้านในตอนนี้ กำลัง
“นั่นมันเงินส่วนตัวของกระหม่อม มิใช่เงินของชาวบ้านพ่ะย่ะค่ะ คนของท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้ว โปรดคืนมันให้กระหม่อมเถิดพ่ะย่ะค่ะ”“ติงจื้อหยุนหนอติงจื้อหยุน คนของข้าคอยจับตาดูเจ้าตั้งแต่รถม้าของเจ้า วิ่งเข้าไปภายในหมู่บ้านจิ่นเผิงแล้ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขาทั้งสิ้น อย่าได้คิดหา
เพราะคนรอบกายของพระองค์มีแต่ยอดฝีมือ เรื่องที่คิดจะส่งคุณหนูเมิ่งแต่งเข้าตำหนักบูรพา กระหม่อมก็มีส่วนรู้เห็น และเตรียมแผนการไว้ แต่มีเรื่องสมรสพระราชทานเสียก่อน ส่วนเรื่องที่หมู่บ้านจิ่นเผิงเพิ่งทำได้สองปีกว่าเท่านั้น ส่วนหลักฐานที่ท่านอ๋องต้องการ กระหม่อมเก็บไว้บางส่วนและซ่อนไว้ในช่องลับ ซึ่งอยู่ใ
ก้งเจี้ยพาสหายกลับไปที่หมู่บ้านเว่ยเฟิงอีกครั้ง ซึ่งวันนี้บรรยากาศช่างแตกต่างกับเมื่อวานนี้ยิ่งนัก ทุกคนล้วนทำงานด้วยรอยยิ้ม เด็กเล็กเด็กโตวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน เมื่อทุกคนเห็นก้งเจี้ยกับสหายก็ส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรพอถามถึงกู่เหวินเหยียนชาวบ้านก็บอกว่าอยู่ที่ทุ่งนา วันนี้เหล่าบุรุษในหมู่บ้านต่าง
“นี่พวกเราได้รับความช่วยเหลือจากชินอ๋องเชียวหรือรึ ชางเป็นบุญของหมู่บ้านนี้ยิ่งนักที่ท่านอ๋องเสด็จมาเยือน จากนี้ไปพวกข้าจะตั้งใจทำการเพาะปลูกให้ดี งานสานตะกร้าด้วยเช่นกัน ขอบพระทัยท่านอ๋องที่เมตตา ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งฮ่องเต้ผู้ปราดเปรื่อง และพระอนุชาที่เก่งกาจปกป้องคุ้มครองแผ่นดินแคว้นฉู่”“ขอบพระทัยท
“เจ้าพูดถูกพวกขุนนางมักชอบโอ้อวดของแพง และเป็นของหายากต่อกันแค่หนึ่งร้อยตำลึงจะเหมาะได้อย่างไร ข้าจะขายหนึ่งร้อยห้าสิบตำลึง เจ้าคอยดูเถิดเสี่ยวชิงแค่สิบกล่อง เพียงเจ้ากระพริบตาก็ขายหมดแล้วล่ะ”“อ่อ ข้าลืมบอกเจ้าว่าก่อนที่จะมาเมืองหลวง ข้าให้พี่เต๋อหลินส่งจดหมายไปบอกพี่หลี่เหลียงกับสหาย ว่าข้าต้องการ
“นี่เจ้าไปสั่งอาหารรอข้า ส่วนผลไม้ข้าจะซื้อมาเผื่อเอง”“ตกลงเจ้ารีบไปต่อแถวเร็วเข้า คนเริ่มจะเยอะแล้วไปเร็ว ๆ ๆ”“อะไรกันเนี่ยแค่ชั่วพริบตาแถวก็เริ่มยาวเสียแล้ว ข้าต้องไม่อยู่ด้านหลังสุด”“กล่องไม้แสนสวยนั่นจะต้องเป็นของข้า ไม่ว่าจะขายแพงแค่ไหน ข้าต้องได้มาครอบครองข้าจะเอาไปง้อภรรยา”“คนด้านหน้าอย่า
เซียวหนิงหลงที่เดินทางจากแดนใต้ เพื่อกลับมาช่วยพระบิดาทำงาน และช่วยรับผิดชอบงานในส่วนของรัชทายาท ตอนนี้กำลังหยุดพักอยู่ที่เมืองหย่งโจว รอให้ม้าของตนกับตันเจียงได้พักเหนื่อย แม้จะยังมีน้ำจากบ่อวิเศษเหลืออยู่ก็ตามเพราะสัปดาห์ก่อนหน้าเขาได้รับจดหมาย ที่พระบิดาได้เขียนบอกเล่าสถานการณ์ ที่เกิดขึ้นกับหมู
เป๊าะ!! “ยินดีต้อนรับแขกที่มาเยือนยามวิกาล ไม่ทราบว่าพวกเจ้ามีกิจธุระอันใดที่นี่หรือ ถึงได้พาคนมาเยอะแยะถึงเพียงนี้”“พวกข้าจะมีกิจธุระหรือไม่ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า หลีกไปถ้าไม่อยากเจ็บตัว พวกข้าแค่ต้องการพาคนไปจากที่นี่เท่านั้น ไม่ต้องการทำร้ายใคร”“อ้ออ คนที่เจ้าต้องการคงจะเป็นเยี่ยเกาจงนั่นกระมัง คน
“ท่านแม่ทัพข้าน้อยเสียงอวิ๋นขอรับ”“เสียงอวิ๋น เข้ามาแล้วปิดประตูซะ”“ขอรับ” แอ๊ดด กึก“มีเรื่องอันใด ยามนี้เจ้าต้องดูแลการฝึกอยู่ที่ค่ายทหารมิใช่หรือ ถ้าเกิดปัญหาแค่ส่งทหารมาแจ้งให้ข้าทราบก็พอกระมัง”“เมื่อยามเว่ยข้าน้อยได้รับจดหมายที่มาจากใต้เท้าเยี่ย จึงนำมันมาให้ท่านแม่ทัพโดยตรง เรื่องนี้ข้าน้อย
ขุนนางฉ้อฉลถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง ซึ่งเป็นตำแหน่งขุนนางขั้นสูง ขุนนางบางกลุ่มที่เพิ่งจะรวมตัว และคิดจะสร้างอำนาจให้ตนเอง จำต้องหยุดความคิดนั้นเอาไว้ทันที เมื่อการประหารเจ็ดชั่วโคตรของตระกูลฉุนเกิดขึ้นต่อจากตระกูลเหลียวกลุ่มอำนาจตระกูลใหญ่ยังถูกตรวจสอบ เพื่อค้นหาหลักฐานที่ซุกซ่อนไว้ออกมาจนได้ แล้วพวกตนท
ฉุนจิ้งหานและคนในตระกูลเดินพ้นประตูมาได้ไม่เท่าไหร่ ทั้งก้อนหิน ผักเน่า ๆ ต่างลอยมากระทบตามร่างกายทันที เพราะชาวบ้านที่ได้ยินการประกาศถึงความผิดของฉุนจิ้งหาน ทำให้พวกเขารับไม่ได้กับเรื่องที่สนับสนุนให้มีการก่อกบฏโป๊ะ โป๊กก โอ๊ยยย“ขุนนางชั่วคิดจะทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนกันหมด แต่ตนเองกับครอบครัวอยู
“กระหม่อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ไปจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จเถิด ในที่สุดขุนนางชั่วในราชสำนักก็ถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง เจ้าเองก็อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยเล่า เกิดเจ็บป่วยขึ้นมาประเดี๋ยวงานที่ยังค้างอยู่จะไม่เสร็จเอาได้”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”ซ่งจูเก๋อที่ถูกคนสนิทปลุกขึ้นมากลางดึก ย่อมตกใจระคนแปลกใจที่ชิ
“ขอรับท่านพ่อ”“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“ฉุนจิ้งหาน เจ้ามันร้ายเงียบจริง ๆ แม้แต่เปิ่นหวางยังมองข้ามเจ้า หลังจากนี้คงต้องตรวจสอบให้ถี่ถ้วนมากกว่าเดิมเสียแล้ว”ชุนชานกับปาเซี่ยไม่อยู่เฝ้าเฉย ๆ พวกเขาช่วยกันแยกของมีค่า ที่เป็นของเก่าแก่ของราชวงศ์แยกไว้ต่างหากกับทองคำแท่ง เซียวหนิงหลงไปพบแม่ทัพเสวี่ยบอกเล่า
จนสะดุดตาเข้ากับกล่องไม้ใบที่วางอยู่บนชั้นข้างผนังห้อง มันมีแม่กุญแจล็อคไว้อย่างดี ชุนชานจึงถือออกมารอให้ชินอ๋องมาถึง ค่อยให้เจ้านายเปิดด้วยตนเอง จากนั้นจึงได้สำรวจดูเครื่องประดับและของตกแต่งอีกหลายอย่าง ที่ควรจะอยู่ในวังหลวงมากกว่าอยู่ที่นี่อีกหลายชิ้น ปาเซี่ยที่ใช้ความเร็วจนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
ชุนชานกับปาเซี่ยคอยติดตามจับตาดู การกระทำในแต่ละวันของฉุนจิ้งหาน ว่าไปที่ใด นัดเจอกับผู้ใดบ้างหรือไม่ หรือแม้กระทั่งยามที่ทำงานอยู่ ได้เรียกใครเข้าไปพบเป็นการส่วนตัวไหม ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาฉุนจิ้งหานยังคงทำเช่นเดิมไม่มีสิ่งใดผิดปกติแต่ในเย็นวันหนึ่งในยามซวี ฉุนจิ้งหานได้ออกจากจวนตรงไปยังร้านขา
“ลูกพี่ท่านจะเสียงสั่นไปทำไม ก็แค่เด็กหนุ่มหน้านิ่งเพิ่งจะเริ่มฝึกวรยุทธ์กระมัง ที่แม่ทัพหลู่พูดเช่นนั้นเพราะเกรงใจ ที่เป็นบุตรชายของชินอ๋องก็เท่านั้น ถ้าอายุน้อยเท่านี้ฝีมือเก่งกว่าระดับแม่ทัพ คงสังหารคนได้มากมายแค่เพียงกระพริบตาแล้วล่ะ ลูกพี่อย่าไปเชื่อข่าวลือให้มากจะดะ ฉัวะ!! อ่ะ มะ ไม่จริง ตุบ”