ของขวัญอันล้ำค่า

บัดนี้ จินเป่าและหงส์เป่าอยู่ในฐานะที่สูงส่งกว่าบรรดา คุณหนูจากตระกูลขุนนางเหล่านั้นไปแล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าดูถูกหรือกลั่นแกล้งพวกเธออีกต่อไป ในงานเลี้ยง ดวงตาของจินเป่าและหงส์เป่า ฉายแววความสุข พวกนางสวมชุดที่สวยงามปราณีต ได้รับการดูแลอย่างดี และมีรอยยิ้มบนใบหน้าตลอดเวลา หลิงเหม่ยเม่ยมองภาพน้อง ๆ ที่มีความสุขด้วยความอบอุ่นในหัวใจ  เธอรู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้ของอ๋องอี้ คือของขวัญอันล้ำค่าที่สุดสำหรับครอบครัวของเธอ

ท่ามกลางแขกเหรื่อมากมาย  คุณหนูที่โดดเด่นคนหนึ่งในงานคือ รั่ว ม่านอี้ บุตรสาวของเสนาบดีกรมคลัง นางเป็นหญิงสาวที่งดงามและเติบโตมาในตระกูล ที่ร่ำรวยและมีอำนาจ  และเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มหลายคน และมักจะเป็นที่หนึ่งในหมู่คุณหนูทั้งหลายเสมอ  รวมถึงเป็นคนที่เคยชินกับการเป็นที่สนใจและได้รับการปฏิบัติอย่างพิเศษ 

เธอเองก็เป็นหนึ่งในนักเรียนของโรงเรียนสตรีในวัง และเป็นหนึ่งในผู้ที่เคยดูถูกจินเป่าและหงส์เป่า  เมื่อรั่วม่านอี้ ได้เห็นภาพของเด็กหญิงสองคนนั้น ที่นางเคยดูถูกเหยียดหยาม  บัดนี้กลับได้รับการยกย่องให้มีฐานะเทียบเท่าเชื้อพระวงศ์ ดวงตาของเธอก็ลุกวาวด้วยความ ไม่พอใจปนความอิจฉาริษยาอย่างรุนแรง  เธอไม่อาจยอมรับได้ว่าเด็กที่ต่ำต้อยกว่าจะได้รับเกียรติยศเช่นนี้ไป

"ท่านพ่อ! ท่านต้องทำอะไรสักอย่างนะเจ้าคะ!"   รั่ว ม่านอี้ รีบกลับไปฟ้องเสนาบดีรั่วผู้เป็นบิดาในทันทีที่งานเลิก          "เด็กพวกนั้นไม่คู่ควรที่จะได้รับเกียรติยศ เช่นนี้เลยเจ้าค่ะ!"  เสนาบดีรั่วเป็นขุนนางที่ฉลาดแกมโกง ภายนอกดูเหมือนภักดีต่อราชวงศ์ แต่แท้จริงแล้วเขามีใจคิดคด ทรยศ และซ่องสุมกำลังเพื่อก่อการใหญ่ อยู่เบื้องหลังมานานแล้ว เขามีเครือข่ายใต้ดินมากมาย และกำลังมองหาโอกาสที่จะขยายอำนาจและอิทธิพล ของตนเองอยู่เสมอ                            

การที่อ๋องอี้กระทำการเช่นนี้  ยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าอ๋องอี้  เริ่มมีอำนาจและเป็นที่นิยมชมชอบในหมู่ประชาชนมากเกินไป       ซึ่งอาจเป็นภัยต่อแผนการของเขาได้

"ไม่ต้องห่วงลูกรัก"   เสนาบดีรั่วลูบหัวบุตรสาว ด้วยรอยยิ้มเย็นชา "เรื่องนี้พ่อจะจัดการให้เอง อ๋องอี้ผู้นั้น กำลังขัดขวางหนทางของพ่อมากเกินไปแล้ว"  ไม่กี่วันต่อมา อ๋องอี้ก็ได้รับเชิญให้ไปตรวจราชการ ที่ชายแดน ซึ่งเป็นเส้นทางที่ค่อนข้างเปลี่ยวและห่างไกลจากเมือง หลิงเม่ยเม่ยรู้สึกไม่สบายใจตั้งแต่แรก             

เธอเสนอที่จะร่วมเดินทางไปด้วยโดยอ้างว่าจะนำอาหารและสมุนไพรไปมอบให้ชาวบ้านในพื้นที่  อ๋องอี้เห็นว่าเธอมีเจตนาดีและมีประโยชน์ในการช่วยจัดหาเสบียง จึงอนุญาตให้เธอร่วมขบวนไปด้วย                                                     ระหว่างทางกลับจากชายแดน ขบวนของอ๋องอี้ ถูกซุ่มโจมตีโดยกลุ่มนักฆ่าชุดดำจำนวนมาก พวกมันปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันราวกับเงา  ที่โผล่มาจากพื้นดิน ลูกธนูอาบยาพิษพุ่งเข้าใส่ขบวนคุ้มกันอย่างแม่นยำ

เสียงดาบกระทบกันดังสนั่นไปทั่วป่า  องครักษ์ของอ๋องอี้พยายามเข้าป้องกันอย่างสุดกำลัง แต่อ๋องอี้ก็ไม่ได้ยืนนิ่งอยู่เฉยแม้ภายนอกเขาจะดูเป็นผู้คงแก่เรียนและเชี่ยวชาญด้านอักษรศาสตร์  แต่แท้จริงแล้ว เขายังเป็นยอดฝีมือด้านการต่อสู้  กระบี่ในมือของเขาพลิ้วไหวราวกับสายน้ำ สกัดกั้นการโจมตีของนักฆ่าได้อย่างคล่องแคล่ว  ท่วงท่าสง่างามแต่แฝงไว้ด้วยพลังที่น่าเกรงขาม เขาสังหารนักฆ่าไปได้หลายคนด้วยความเด็ดขาด หลิงเม่ยเม่ยเห็นสถานการณ์ที่เริ่มจะเสียเปรียบ จำนวนนักฆ่ามีมากเกินกว่าที่องครักษ์และอ๋องอี้ จะรับมือได้ไหว 

เธอรู้ดีว่านี่คือสถานการณ์ความเป็นความตาย  เธอจึงไม่ลังเล   ที่จะใช้ของวิเศษจากระบบ เธอพยายาม  หลบหามุมที่ปลอดภัย จากสายตาขององครักษ์และอ๋องอี้ ก่อนจะเรียกใช้ระบบอย่างเงียบๆ  "ระบบ! มีอาวุธที่ใช้ป้องกันตัวในสถานการณ์เช่นนี้หรือไม่!"  เธอคิดในใจอย่างรวดเร็ว "มีแน่นอนท่านเจ้าของระบบ อาวุธปืนพกสั้นพร้อมกระสุนหนึ่งแม็กกาซีน  หนึ่งตำลึงเงิน ท่านสนใจหรือไม่"  เสียงระบบดังขึ้น

"ซื้อ!" หลิงเหม่ยเม่ย ตอบทันควัน ปืนพกสั้นรูปร่างแปลกตาที่ไม่เคยมีมาก่อนในยุคนี้ ปรากฏขึ้นในมือของเธอทันที          เธอกระชับมันไว้แน่น มือยังคงสั่นเล็กน้อย ด้วยความประหม่าที่ต้องใช้มันจริงๆ แต่ด้วยความรู้  ด้านการใช้อาวุธปืนที่เธอเคยฝึกมาในโลกเดิม  เพื่อใช้ในการป้องกันตัวจากสัตว์ป่าเวลาออกภาคสนาม  เธอจึงคุ้นเคยกับมันดี  เธอเล็งปากกระบอกปืนไปยังเป้าหมาย   คือนักฆ่าที่กำลังจะพุ่งเข้าโจมตีอ๋องอี้

"ปัง! ปัง! ปัง!" เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วป่า นักฆ่าหลายคนล้มลงไปในทันที ร่างของพวกมันกระตุกก่อนจะแน่นิ่งไป เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ อ๋องอี้ที่กำลังต่อสู้อยู่ถึงกับชะงักงัน เขาหันมามอง  หลิงเหม่ยเม่ยด้วยความตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้าง  ด้วยความไม่เข้าใจในอาวุธประหลาดที่เธอใช้  มันส่งเสียงดังสนั่นและสามารถสังหารคนได้ในพริบตาในระยะไกล ไม่เหมือนอาวุธใดๆ ที่เขาเคยเห็นมาก่อนในชีวิต

นักฆ่าที่เหลือต่างก็ตกใจกับเสียงและอานุภาพของปืน  พวกมันไม่เคยเจออาวุธเช่นนี้มาก่อน  ความหวาดกลัว  เข้าครอบงำ พวกมันพยายามจะล่าถอย แต่หลิงเหม่ยเม่ยไม่ปล่อยโอกาส  เธอเล็งและยิงออกไปอย่างต่อเนื่อง สังหารนักฆ่า ไปจนหมดสิ้นภายในเวลาอันรวดเร็ว