All Chapters of ข้าจักพาพวกเจ้าให้พ้นจากความอดอยาก: Chapter 1 - Chapter 10

"พี่รองออกไปหาของป่าตั้งแต่เช้า ยังไม่กลับมาเลย" จินเป่าตอบ น้ำเสียงของเธอเองก็เต็มไปด้วยความกังวลหลิงเหม่ยเม่ยเงียบไปครู่หนึ่ง เธอต้องทำความเข้าใจ กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เธอทะลุมิติมาอยู่ในร่างของหญิงสาวในยุคปี 70 ยุคที่ผู้คนอดอยาก ยากจน และเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ยุคที่อาหารเป็นสิ่งล้ำค่า และการมีชีวิตรอดแต่ละวัน คือความท้าทายอันแสนสาหัสและสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เธอต้องดูแลน้อง ๆ ทั้งสามคนของร่างเดิมให้รอดพ้น จากความอดอยากนี้ให้ได้ เธอต้องปกป้องพวกเขา เธอสาบานกับตัวเองในใจ ก่อนจะค่อยๆ กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง ในความคิดเธอ ภาพของห้องแล็บ ที่ทันสมัยในยุค ใหม่ยังคงฉายชัด ทว่าความเป็นจริงตรงหน้าคือความแร้นแค้นที่น่าหดหู่ ความรู้สึกหิวโหยที่กัดกินอยู่ภายในเริ่มทรมานขึ้นเรื่อยๆ มันไม่ใช่แค่ความอยากอาหาร แต่เป็นความเจ็บปวด ที่แท้จริงจากการที่ร่างกายขาดสารอาหารอย่างหนักเธอไม่เคยสัมผัสกับความหิวแบบนี้มาก่อน ในชีวิตที่แสนสุขสบายในยุคปัจจุบัน การเป็นนักวิจัยพืชพันธุ์ทำให้เธอคุ้นเคยกับความอุดมสมบูรณ์ของพืชพรรณธัญญาหาร แต่ที่นี่...ทุกอย่างกลับตรงกันข้าม เธอเอื้อมมือไปจับม

เธอเหลือบมองน้อง ๆ ทั้งสามที่ยังคงหลับใหลอยู่บนเสื่อฟางเก่าๆ ใบหน้าของพวกเขายังคงซูบผอม แต่ก็ดูสงบขึ้นกว่าเมื่อวาน มากนัก หลิงเหม่ยเม่ยยิ้มบางๆ ในใจ เธอรู้ดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น เมื่อน้อง ๆ ตื่นขึ้นมา หลิงเม่ยเม่ยก็จัดแจงนำบะหมี่เกี๊ยวน้ำชามโตในยุคปัจจุบัน และน้ำดื่มจากที่ระบบจัดให้ออกมาให้พวกเขากินอีกครั้งตามเวลาที่ระบบกำหนด เสียงเคี้ยว เสียงซดน้ำซุปโฮกๆ..ดังขึ้นอย่างมีความสุข ในบ้านที่เคยเงียบอ่อนล้าสิ้นหวัง หลิงห้าวจื่อที่เมื่อวานยังหวาดระแวง วันนี้กลับเป็นคนแรกที่รีบคว้าเกี๊ยวน้ำมาซด “พี่ใหญ่ขอรับ!!...ข้าไม่เคยได้กินอาหารที่อร่อยเช่นนี้มาก่อนเลย อาหารจากเมืองเซี่ยนนี่ มันอร่อยจริงๆ ไหนจะน้ำดื่มนี่อีก” ห้าวจื่อว่า ทำให้หลิงเหม่ยเม่ยนึกขึ้นได้ว่าภาชนะพวกนี้ จะต้องนำปัญหามาให้ เพราะยุค 70 นี้ ของพวกนี้ยังไม่มีให้เห็น “เจ้าของพื้นที่ไม่ต้องกังวล สิ่งของเหล่านั้น ระบบสามารถรับซื้อคืน เพื่อนำไปรีไซเคิลได้ ถ้วยบะหมี่ซื้อคืน ในราคา 1 เหรียญทองแดง ขวดพลาสติกสามารถขายได้ 1 เหรียญเงินต่อ 1 ขวด ถ้าเจ้าของพื้นที่จะขาย กรุณายืนยันการขาย” ทันทีที่ยืนยัน ของหา

พวกเขาเดินทางไปยังตลาดในเมือง ซึ่งเป็นตลาดเล็กๆที่มีชาวบ้านนำของป่าและพืชผักที่ปลูกเองมาวางขาย หลิงเหม่ยเม่ย ตรงไปที่ร้านขายยาสมุนไพรที่ใหญ่ที่สุดในตลาด ซึ่งเป็นของเถ้าแก่หลี่ ผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพร"เถ้าแก่! ข้ามีของดีมาให้ท่านดู" หลิงเม่ยเม่ยกล่าว ด้วยน้ำเสียงมั่นใจ เธอค่อยๆ เปิดผ้าที่คลุมตะกร้าออก เผยให้เห็นเห็ดหลิงจือ ดอกใหญ่และโสมร้อยปีที่ยังคงสดใหม่ เมื่อเถ้าแก่หลี่ได้เห็นสิ่งของที่อยู่ในตะกร้า ก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจและดีใจ"โอ้! นี่มันเห็ดหลิงจือธรรมชาติ! และโสมร้อยปี! แม่นางคนนี้ช่างโชคดีนัก ว่าแต่เจ้าไปหามาจากไหนกันนี่! ของล้ำค่าเช่นนี้ ช่างหาได้ยากยิ่ง!" เขาแทบจะกระโจนเข้ามาดูสมุนไพรเหล่านั้นด้วยความตื่นเต้น " ข้าไปเจอมาในป่าลึก บนภูเขาน่ะ" หลิงเหม่ยเม่ย ตอบอย่างใจเย็น "ท่านสนใจจะรับซื้อหรือไม่?" เถ้าแก่หลี่ยิ้มกว้าง "แน่นอนสิ! ข้าจะให้ราคางามที่สุดเท่าที่เจ้าจะหาได้ ในตลาดนี้เลยล่ะ!" หลังจากต่อรองราคากันเล็กน้อย เถ้าแก่หลี่ก็ตกลงซื้อเห็ดหลิงจือและโสมในราคาที่สูงลิ่ว ทำให้หลิงเม่ยเม่ยได้เงินมาจำนวนมากพอที่จะซื้อของให้น้อง ๆ ได้อย่างสบาย ขณะที่หลิงเม่

"พวกท่านออกไปจากบ้านของพวกเราเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่ออกไป ก็อย่ามาหาว่าพวกข้าไม่สุภาพ!" ป้าสะใภ้และย่าตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของหลิงเหม่ยเม่ยและหลิงห้าวจื่อพวกนางไม่เคยเห็นเด็กสองคนนี้กล้าต่อต้านมาก่อน "แกกล้าขู่พวกเราหรือ!" ป้าสะใภ้พยายามจะพุ่งเข้ามาทำร้าย หลิงเหม่ยเม่ย แต่หลิงเหม่ยเม่ยกลับใช้ศิลปะป้องกันตัวที่เธอเคยเรียนมาจากโลกปัจจุบัน เธอหลบหลีกการ โจมตีได้อย่างคล่องแคล่ว และใช้จังหวะที่ป้าสะใภ้เสียหลัก ตอนที่นางผลักเธอเมื่อพลาดเป้าหน้าแกจึงคะมำไถไปกับพื้น"พี่ใหญ่!" หลิงห้าวจื่อร้องด้วยความตกใจ แต่ก็แฝงไปด้วยความชื่นชม หลิงเหม่ยเม่ยในโลกปัจจุบัน เธอเป็นนักวิจัยพืชพันธุ์ก็จริง แต่เธอก็เป็นคนที่ชอบออกกำลังกายและเรียนศิลปะป้องกันตัวมาแทบทุกแขนง ไม่ว่าจะเป็นคาราเต้ เทควันโด หรือแม้แต่การต่อสู้แบบประชิดตัว เธอจึงไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น"พวกท่านกลับไปซะ! ก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน!" หลิงเหม่ยเม่ยกล่าวเสียงเย็นยะเยือก แววตาของเธอ เต็มไปด้วยความเด็ดขาด ป้าสะใภ้และย่ามองหน้ากันด้วยความหวาดกลัวพวกเธอไม่คิดว่าหลิงเหม่ยเม่ยจะกล้าต่อต้าน ถึงเพียงนี้ และท่าทางของเธอก็ดูน่าเกรงขามอย่

อ๋องอี้ ซึ่งกำลังเดินตรวจตราโรงเรียนอยู่พอดี ก็หันมามองเช่นกัน เมื่อเขาเห็นหญิงสาวก้าวลงจากรถม้า ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความตะลึงงัน หลิงเหม่ยเม่ยในชุดที่สง่างาม รูปร่างที่เพรียวบาง ใบหน้าที่สวยคมราวกับภาพวาด ผิวพรรณที่เปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล และแววตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกสะกด เขาเคยได้ยินชื่อเสียงของ "คุณหนูหลิง" ที่ทั้งสวย และทำอาหารอร่อย แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นความงาม ที่น่าหลงใหลเช่นนี้ด้วยตาตัวเอง อ๋องอี้เป็นเชื้อพระวงศ์ผู้สูงศักดิ์ เขามีความเฉลียวฉลาด สุขุม และมีวิสัยทัศน์กว้างไกล แม้จะตะลึงในความงาม ของหลิงเหม่ยเม่ย แต่เขาก็รักษามารยาทและเก็บกิริยาได้อย่างดีเยี่ยม เขาก้าวเข้ามาหาหลิงเหม่ยเม่ยด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ "ไม่ทราบว่าคุณหนูมีธุระอันใดหรือ" อ๋องอี้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "คารวะท่านอ๋อง" หลิงเม่ยเม่ยย่อกายคำนับอย่างงดงาม "ข้าหลิงเม่ยเม่ย มาพร้อมกับน้อง ๆ เพื่อขอสมัครเข้าเรียน ที่สำนักศึกษาเหวินอี้แห่งนี้เพคะ" อ๋องอี้ มองไปที่น้อง ๆ ทั้งสามคนของหลิงเหม่ยเม่ย หลิงห้าวจื่อที่ดูเติบโตขึ้นมากและมีแววตา ที่ฉายแววเฉลียวฉลาดขึ้นอย่างเห