ประกาศสถานะ

วันหนึ่ง อ๋องอี้ส่งเทียบเชิญพิเศษมายังหลิงเหม่ยเม่ย  เขาจัดงานเลี้ยงสำคัญระดับสูง  เพื่อต้อนรับทูต  จากแคว้นเพื่อนบ้าน และตัดสินใจเชิญหลิงเหม่ยเม่ย  เข้าร่วมในฐานะ นักธุรกิจผู้มีวิสัยทัศน์และมีส่วนช่วย ในการฟื้นฟูเศรษฐกิจของเมืองหลวง   นี่เป็นโอกาสสำคัญที่เธอจะได้ก้าวเข้าสู่สังคม  ชั้นสูงอย่างเต็มตัว  หลิงเหม่ยเม่ยตื่นเต้นกับงานเลี้ยงนี้ เป็นอย่างมาก เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่แค่การเข้าร่วมงานเลี้ยง ธรรมดาๆ แต่เป็นการประกาศสถานะ  และบทบาทของเธอในสังคม

 เธอตัดสินใจใช้เงินจากระบบ เพื่อซื้อชุดราตรีที่สวยงามและทันสมัยที่สุดเท่าที่จะหาได้ในยุคนี้  ชุดนั้นทำจาก  ผ้าไหมเนื้อดี สีครามเข้ม ปักลวดลายดอกโบตั๋นสีเงิน อย่างประณีต การออกแบบเรียบหรูแต่สง่างาม  เน้นรูปร่างที่เพรียวบางของเธอให้เด่นชัดและงดงามยิ่งนัก   และยังช่วยขับผิวพรรณ ที่เปล่งปลั่งให้ดูโดดเด่นยิ่งขึ้น 

ในวันงานเลี้ยง หลิงเหม่ยเม่ยปรากฏตัวในชุดราตรีสีครามเข้ม เธอเดินเข้ามาในห้องโถงจัดเลี้ยงด้วยท่าทางสง่างามและมั่นใจ  ผมเผ้าถูกเกล้าขึ้นอย่างเรียบง่ายแต่ดูมีรสนิยม  ประดับด้วยปิ่นปักผมเงินฝังอัญมณีเล็กน้อย ใบหน้าของเธอแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา  แต่ก็เพียงพอที่จะขับเน้นความงามตามธรรมชาติของเธอให้โดดเด่น

การปรากฏตัวของเธอสร้างความตะลึงให้กับแขกในงาน ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอด้วยความประหลาดใจและชื่นชมเสียงซุบซิบดังขึ้นเซ็งแซ่  หลายคนแทบจำไม่ได้ว่าหญิงสาวผู้งดงามตรงหน้าคือ "คุณหนูหลิงคนอ้วน" ที่เคยเป็นที่พูดถึงเมื่อหลายเดือนก่อน

อ๋องอี้ที่ยืนต้อนรับแขกอยู่ด้านหน้าห้องโถง ถึงกับยืนนิ่งไปชั่วขณะ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงในความงามของหลิงเหม่ยเม่ย  เขามองเธอด้วยแววตา ที่เต็มไปด้วยความชื่นชมและเสน่หาที่ไม่อาจซ่อนเร้นได้  เขาก้าวเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นและสายตา  ที่สื่อความหมาย    

 "คุณหนูหลิง... เจ้าช่างงดงามยิ่งนัก ในค่ำคืนนี้" อ๋องอี้กล่าวเสียงแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าคำพูดของเขาจะทำลายมนต์สะกดแห่งความงามตรงหน้า  หลิงเหม่ยเม่ยรู้สึกเขินอายเล็กน้อย ใบหน้าของเธอขึ้นสีระเรื่อ  "ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ"  หลังจากนั้นไม่นาน เสียงดนตรีอันไพเราะก็ดังขึ้น  อ๋องอี้ยื่นมือมาเชิญหลิงเหม่ยเม่ยเต้นรำท่ามกลางสายตาของแขกเหรื่อมากมาย  ที่ถึงแม้ว่าการเต้นรำยังเป็นเรื่องสมัยใหม่เกินไป 

แต่งานนี้คือการรวมตัวของนักธุรกิจนานาอารยะ  จึงค่อนข้างจะมีความหลากหลายในงาน หลิงเหม่ยเม่ยรับมือของเขาไว้ และก้าวเท้าเข้าสู่จังหวะการเต้นรำอย่างสง่างาม  พวกเขาสนทนากันอย่างลึกซึ้งและเปิดใจมากขึ้นในคืนนั้น ข้าไม่เคยคิดเลยว่า เจ้าจะสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ ถึงเพียงนี้" อ๋องอี้กล่าวพลางมองดวงตาของเธอ "เจ้าทำให้ข้าประหลาดใจอยู่เสมอ"                                                                                                                           

"ข้าก็ไม่เคยคิดว่าชีวิตของข้าจะมาถึงจุดนี้ได้เพคะ" หลิงเหม่ยเม่ย ตอบด้วยน้ำเสียงจริงใจ "ข้าเพียงแค่พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้น้อง ๆ ของข้ามีชีวิตที่ดีขึ้น มีอาหารกินอิ่มท้องไม่หิวโหยมีการศึกษาที่ดีเพื่ออนาคตของพวกเขาภายภาคหน้า"

"เจ้าเป็นคนที่มีจิตใจที่งดงามและเข้มแข็ง อย่างแท้จริงคุณหนูหลิง" อ๋องอี้กล่าว "ข้าชื่นชมเจ้าจากใจจริง" ความรู้สึกที่ทั้งคู่มีให้กัน เริ่มเผยความรู้สึกในใจออกมาอย่างชัดเจนในคืนนั้น การเต้นรำจบลง แต่ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นในใจของทั้งคู่กลับเพิ่งเริ่มต้นขึ้น  อย่างไรก็ตาม หลังงานเลี้ยง  ความสัมพันธ์ของหลิงเม่ยเม่ยและอ๋องอี้ก็เริ่มเป็น ที่จับตามองและพูดถึงในหมู่สังคมชั้นสูง

 ข่าวลือเรื่องความใกล้ชิดของพวกเขากระจายไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งสร้างความไม่พอใจให้กับบางคน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนตระกูลรั่ว นอกจากนี้ ยังมีข่าวลือที่แพร่สะพัดในหมู่ขุนนางชั้นสูงว่า อ๋องอี้มีคู่หมั้นที่ถูกกำหนดไว้แล้วตามธรรมเนียมราชวงศ์  ซึ่งเป็นบุตรีของตระกูลขุนนางเก่าแก่ที่มีอำนาจและบารมี 

การที่อ๋องอี้แสดงออกถึงความสนใจในตัวหลิงเหม่ยเม่ย  อย่างเปิดเผยเช่นนี้ จึงเป็นเรื่องที่ผิดธรรมเนียมและอาจสร้างปัญหาให้กับเขาได้ หลิงเหม่ยเม่ยได้ยินข่าวลือเรื่องคู่หมั้นของอ๋องอี้ จากจินเป่าและหงส์เป่า ซึ่งได้ยินมาจากเพื่อนๆ        ในโรงเรียนสตรีในวัง หัวใจของเธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์ของเธอกับอ๋องอี้ไม่ง่ายนัก 

“ท่านพี่!..ข้ากับหงส์เป่า ได้ยินมาว่า พ่อบุญธรรม มีพระคู่มั่นที่องค์จักรพรรดิ ทรงเลือกให้แล้ว ท่านพี่อย่าคิดมากเลยนะ” “ขอบใจมากนะ หงส์เป่า…จินเป่าที่เป็นห่วงและนำข่าวนี้มาบอก พี่เองก็ตั้งใจจะกลับบ้านของเรา ส่วนบ้านหลังนี้พี่ยกให้เจ้าดูแล ไว้ให้เจ้าโตขึ้นอยากทำธุระกิจอะไร  พี่จะมาช่วยวางแผนจัดการให้ ส่วนร้านอาหารนั้นพี่จะยกให้พี่รอง หรือไม่ถ้าพี่รองไม่สะดวก ก็อาจจะให้เช่า แล้วพี่จะกลับไปอยู่เงียบๆ ที่บ้านของเราที่หมู่บ้านของท่านพ่อกับท่านแม่”

“แล้วพี่ใหญ่จะไปเมื่อไหร่หรือเจ้าคะ ?”ไปพรุ่งนี้ตอนเช้ามืดพี่เตรียมของไว้แล้ว ว่าพลางชี้มือไปที่กองสัมภาระ         พร้อมกับมอบกุญแจให้ทั้งคู่ อยากกลับบ้านเมื่อไหร่ก็กลับ คิดถึงพี่ก็ไปเยี่ยมได้ตลอดเวลา” “ท่านพี่พูดจริงๆนะเจ้าคะว่าอยากกลับเมื่อไหร่ก็กลับน่ะ”   “พี่เคยหลอกพวกเจ้าหรือ”