การผจนภัยในป่าลึก

ชีวิตในวังหลวงของเหม่ยหลินดำเนินไปอย่างราบรื่น เธอได้เรียนรู้เรื่องราวของราชสำนักและปรับตัวเข้ากับวิถีชีวิตใหม่ได้อย่างรวดเร็ว ลูกๆ ของเธอก็มีความสุขและเติบโตขึ้นอย่างแข็งแรง แต่ลึกๆ ในใจของเหม่ยหลิน ยังคงมีความคิดถึงวันวานที่เธอได้ออกไปหาวัตถุดิบด้วยตัวเอง ได้สัมผัสธรรมชาติ และได้ค้นพบสิ่งใหม่ๆ อยู่เสมอ

วันหนึ่ง ขณะที่เหม่ยหลินกำลังปรุงอาหารอยู่ในครัวหลวง องค์จักรพรรดิก็เสด็จมาเยี่ยมพร้อมด้วยท่าทางที่ดูครุ่นคิด

"ท่านแม่เจียง" องค์จักรพรรดิเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ข้ามีเรื่องอยากจะปรึกษาท่าน"

"เพคะฝ่าบาท" เหม่ยหลินก้มศีรษะ

"ช่วงนี้ข้ารู้สึกว่าร่างกายของข้าเริ่มอ่อนล้าลงไปบ้าง" องค์จักรพรรดิกล่าว "แม้ซุปแห่งชีวิตอมตะของท่านจะวิเศษเพียงใด แต่ข้าก็รู้สึกว่ามันยังขาดอะไรบางอย่างไป"

เหม่ยหลินครุ่นคิด เธอเข้าใจความรู้สึกขององค์จักรพรรดิ ในบางครั้ง แม้แต่อาหารที่วิเศษที่สุดก็อาจต้องการ "สิ่งพิเศษ" เพื่อเติมเต็ม

"หม่อมฉันเข้าใจเพคะฝ่าบาท" เหม่ยหลินตอบ "บางที...สิ่งที่ฝ่าบาทต้องการอาจจะไม่ใช่ยาบำรุง แต่เป็น 'รสชาติ' ของธรรมชาติที่แท้จริงเพคะ"

องค์จักรพรรดิทรงเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนใจ "รสชาต