แผนพิษและทางรอด

ความรู้สึกของเหม่ยหลินพังทลายลงในพริบตาเมื่อได้ยินคำสารภาพของขันทีจาง และเห็นผงสีดำในมือของหลี่เฟยหาน โลกทั้งใบราวกับหมุนคว้าง ภาพความฝันที่เธอสร้างขึ้นเพื่อครอบครัว กำลังจะพังทลายลงเพราะการทรยศหักหลังครั้งนี้

"ไม่จริง... เจ้าโกหก!" เหม่ยหลินตะโกน ดวงตาแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด "หลี่เฟยหาน! ลูกบอกแม่มา! ลูกทำอะไรลงไป!?"

หลี่เฟยหานตัวสั่นงันงก ใบหน้าเล็กๆ ของเขาซีดเผือด น้ำตาไหลพราก "ท่านแม่... ลูก... ลูกถูกบังคับขอรับ! ขันทีจาง... เขา... เขายื่นเงินให้ลูก... บอกว่าจะให้ลูกกับพี่ๆ สบาย... แล้ว... แล้วถ้าลูกไม่ทำ... เขาจะฆ่าท่านแม่... ฆ่าพี่ใหญ่... ฆ่าท่านชิวลี่ฮวา..." เสียงของเขาขาดหายไป พร้อมกับร่างที่ทรุดลงนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น

ขันทีจางหัวเราะอย่างชั่วร้าย "ฮ่าฮ่าฮ่า! ช่างเป็นภาพที่น่ารันทดใจนัก! เจ้าแม่เจียงผู้ยิ่งใหญ่ กำลังจะถูกลูกชายของตัวเองฆ่า!" เขาก้าวเข้ามาใกล้ ยกผงสีดำในมือของหลี่เฟยหานขึ้นดู "ดูสิ! ผงพิษ 'ฝุ่นมรณะ' ชนิดรุนแรงที่สุด! แม้แต่เซียนก็ยากจะรอด! องค์จักรพรรดิจะได้สวรรคตอย่างสงบในวันนี้ และเจ้า... จะต้องเป็นแพะรับบาป! ฮ่าฮ่าฮ่า!"

"เจ้ามันปีศาจ!" เหม่ยหลินกัดฟันแน่น ความเจ็บปวดจากคำสารภาพของลูกชาย และความโกรธแค้นต่อขันทีจาง ทำให้เลือดในกายเธอเดือดพล่าน แต่เธอก็ยังคงพยายามรวบรวมสติ เธอรู้ว่าเธอต้องคิดให้เร็วที่สุด เธอต้องช่วยองค์จักรพรรดิ และพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง

ในขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขึ้นจากทางเข้าห้องครัว หลี่เฟยหลง และ ชิวลี่ฮวา ที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็รีบวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ดวงตาของหลี่เฟยหลงก็เบิกกว้างด้วยความตกใจและโกรธแค้น

"ท่านแม่! หลี่เฟยหาน!" หลี่เฟยหลงตะโกน ก่อนจะพุ่งเข้าหาขันทีจางด้วยความรวดเร็ว

"บังอาจ!" ขันทีจางตวาด เขามีฝีมือด้านการต่อสู้ไม่น้อย และมักจะพกมีดสั้นติดตัวเสมอ เขาชักมีดออกมาปัดป้องการโจมตีของหลี่เฟยหลงอย่างรวดเร็ว

ชิวลี่ฮวารีบเข้าไปประคองหลี่เฟยหานที่กำลังร้องไห้ไม่หยุด "หลี่เฟยหาน! เกิดอะไรขึ้น!?"

เหม่ยหลินมองการต่อสู้ระหว่างหลี่เฟยหลงกับขันทีจาง ใบหน้าของขันทีจางเต็มไปด้วยความมั่นใจ ในขณะที่หลี่เฟยหลงนั้น แม้จะได้รับการฝึกฝนมาบ้าง แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นจะต่อกรกับขันทีจางได้ง่ายๆ หากการต่อสู้ยืดเยื้อ หลี่เฟยหลงจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบแน่นอน

"หยุดเดี๋ยวนี้!" เหม่ยหลินตะโกนสุดเสียง ทำให้การต่อสู้หยุดชะงักลงชั่วขณะ

ขันทีจางมองเหม่ยหลินด้วยสายตาเย้ยหยัน "โอ้โห! จะช่วยลูกชายของเจ้าอย่างนั้นรึ! แต่สายไปแล้ว! ซุปพิษนี่ใกล้จะเสร็จแล้ว! และองค์จักรพรรดิก็จะเสวยมันในไม่ช้า!"

เหม่ยหลินมองไปที่หม้อซุปแห่งชีวิตอมตะที่กำลังเดือดปุดๆ อยู่บนเตา เธอมองผงสีดำในมือของหลี่เฟยหาน แล้วความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในสมองของเธอ

"ขันทีจาง!" เหม่ยหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและแววตาที่คมกริบ "ข้าจะยอมสารภาพความผิดทั้งหมด! และจะบอกสูตรซุปแห่งชีวิตอมตะให้เจ้า! หากเจ้าปล่อยครอบครัวของข้าไป!"

ขันทีจางเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ "โอ้! เจ้าจะยอมสารภาพอย่างนั้นรึ! ช่างง่ายดายนัก! แต่เจ้าคิดว่าจะรอดไปได้รึ! เมื่อความผิดทั้งหมดตกอยู่ที่เจ้า! ครอบครัวของเจ้าก็ไม่มีค่าแล้ว!"

"ถ้าข้าตาย! เจ้าก็จะไม่ได้สูตรอาหารไป!" เหม่ยหลินตอบอย่างท้าทาย "สูตรอาหารของข้าถูกเก็บไว้ในใจของข้า! และข้าจะไม่ยอมให้ใครได้ไปเด็ดขาด!"

ขันทีจางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ความโลภเข้าครอบงำจิตใจของเขามากกว่าความแค้น เขาต้องการสูตรซุปแห่งชีวิตอมตะเพื่อตัวเอง เพื่ออำนาจที่แท้จริงในวังหลวง

"ดี! งั้นข้าจะให้โอกาสเจ้า! จงบอกสูตรซุปแห่งชีวิตอมตะมาเดี๋ยวนี้! แล้วข้าจะพิจารณาปล่อยครอบครัวของเจ้าไป!" ขันทีจางกล่าว

แผนซ้อนแผน: การชิงไหวชิงพริบ

เหม่ยหลินยิ้มบางๆ เธอรู้ว่าขันทีจางกำลังติดกับดักที่เธอวางไว้

"ก่อนที่ข้าจะบอกสูตรให้เจ้า" เหม่ยหลินกล่าว "เจ้าต้องให้ข้าปรุงซุปถวายองค์จักรพรรดิด้วยมือของข้าเอง! เพื่อให้แน่ใจว่าองค์จักรพรรดิจะได้รับซุปที่อร่อยที่สุดก่อนที่จะ..." เธอหยุดคำพูดไว้ และมองไปที่ผงพิษในมือของหลี่เฟยหาน "ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้นกับพระองค์"

ขันทีจางหัวเราะเสียงดัง "ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้าคิดจะเล่นตลกกับข้าอย่างนั้นรึ! เจ้าจะเอาซุปพิษไปให้องค์จักรพรรดิเสวยเองอย่างนั้นรึ!?"

"ข้าจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของข้า!" เหม่ยหลินตอบอย่างหนักแน่น "หากซุปที่ข้าปรุงมีพิษ...ข้าจะยอมรับโทษทัณฑ์ทุกประการ! และถ้าข้าตาย...เจ้าก็ไม่มีวันได้สูตรอาหารไป!"

ขันทีจางพิจารณาข้อเสนอของเหม่ยหลิน เขารู้สึกว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะทำให้เหม่ยหลินติดกับดักอย่างสมบูรณ์แบบ เพราะไม่ว่าอย่างไร ซุปก็จะต้องมีพิษอยู่แล้ว และเหม่ยหลินก็จะถูกจับได้คาหนังคาเขา เขาจะได้สูตรอาหาร และจะกำจัดเหม่ยหลินได้อย่างง่ายดาย

"ดี! ข้ายอมรับข้อเสนอของเจ้า!" ขันทีจางกล่าวอย่างลำพองใจ "แต่หากเจ้าคิดจะเล่นตุกติก...เจ้าจะไม่มีวันได้เห็นหน้าลูกๆ ของเจ้าอีกเลย!"

ขันทีจางสั่งให้ลูกน้องของเขาจับตัวหลี่เฟยหลง ชิวลี่ฮวา และหลี่เฟยหยางไว้เป็นตัวประกัน เหม่ยหลินมองลูกๆ ของเธอด้วยความกังวล แต่เธอก็ส่งสายตาบอกให้พวกเขามั่นใจในตัวเธอ

เหม่ยหลินเดินไปที่เตาปรุงซุป เธอหยิบวัตถุดิบบางอย่างขึ้นมา เธอมองไปที่ผงพิษในมือของหลี่เฟยหาน แล้วเธอก็หันไปมองขันทีจางที่กำลังจับจ้องเธออย่างไม่คลาดสายตา

"ก่อนอื่น...ข้าต้องเพิ่มส่วนผสมสำคัญลงไปก่อนเจ้าค่ะ!" เหม่ยหลินกล่าว

เธอหยิบ "เมล็ดมังกรราตรี" ซึ่งเป็นสมุนไพรหายากที่เธอเก็บไว้เป็นความลับ และเคยศึกษาจากตำราโบราณว่ามีสรรพคุณในการ ล้างพิษ บางชนิดได้ เธอบดเมล็ดมังกรราตรีอย่างรวดเร็ว และโรยลงไปในหม้อซุปอย่างแนบเนียน โดยที่ขันทีจางไม่ทันสังเกตเห็น จากนั้นเธอก็ใช้ตะหลิวคนซุปอย่างรวดเร็ว เพื่อให้ผงเมล็ดมังกรราตรีละลายหายไปในซุปอย่างสมบูรณ์

"เอาล่ะ...ตอนนี้ก็ถึงเวลาเพิ่ม 'ผงวิเศษ' ที่ลูกชายของข้าเตรียมไว้แล้วสินะเจ้าคะ" เหม่ยหลินกล่าว พลางหันไปมองหลี่เฟยหาน

หลี่เฟยหานสั่นสะท้าน เขายื่นผงพิษในมือให้เหม่ยหลินอย่างลังเล

เหม่ยหลินรับผงพิษมา เธอแกล้งทำเป็นโรยผงพิษลงในหม้อซุปอย่างช้าๆ แต่ความจริงแล้ว เธอแอบซ่อนผงพิษไว้ในอุ้งมือของเธอ และแทนที่ด้วยผงสมุนไพรบำรุงชนิดอื่นที่เธอเตรียมไว้ก่อนหน้านี้อย่างแนบเนียน เธอใช้ความรวดเร็วและไหวพริบทั้งหมดที่เธอมี เพื่อให้การกระทำของเธอเป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด

"เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะขันทีจาง" เหม่ยหลินกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

ขันทีจางหัวเราะอย่างลำพองใจ "ฮ่าฮ่าฮ่า! ดีมาก! เจ้าทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยม! ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องชดใช้ความผิดของเจ้าแล้ว!"

เปิดโปงความจริงและบทสรุปของขันทีจาง

ซุปแห่งชีวิตอมตะที่ถูก "ปรุงพิษ" โดยเหม่ยหลิน ถูกนำไปถวายองค์จักรพรรดิ ขันทีจางยืนอยู่ข้างๆ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสะใจ เขามั่นใจว่าองค์จักรพรรดิจะต้องสวรรคตในไม่ช้า และเหม่ยหลินจะต้องถูกประหารชีวิต

องค์จักรพรรดิเสวยซุปแห่งชีวิตอมตะด้วยความเอร็ดอร่อย พระพักตร์ของพระองค์ดูสดชื่นและมีชีวิตชีวาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"อร่อย! ซุปของท่านแม่เจียงช่างมีรสชาติล้ำลึกและหอมหวานยิ่งนัก!" องค์จักรพรรดิเอ่ยชมด้วยความจริงใจ

ขันทีจางถึงกับตกใจ เขามององค์จักรพรรดิด้วยความไม่เชื่อสายตา องค์จักรพรรดิไม่ได้แสดงอาการผิดปกติใดๆ เลย! ซุปนั้นไม่มีพิษ!

"เป็นไปได้อย่างไร!" ขันทีจางอุทานออกมาด้วยความตกใจ

"เป็นไปได้สิเจ้าค่ะขันทีจาง" เหม่ยหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาด "เพราะซุปที่ข้าปรุงนั้น ไม่มีพิษแม้แต่น้อย!"

ขันทีจางถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาหันไปมองเหม่ยหลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและความอับอาย

"เจ้า...เจ้าโกหก! เจ้าเล่นตลกกับข้าอย่างนั้นรึ!" ขันทีจางตะโกน

"ข้าไม่ได้โกหกเจ้าค่ะ" เหม่ยหลินตอบ "ข้าเพียงแค่แสดงให้เจ้าเห็นว่า ความชั่วร้ายนั้นไม่มีวันเอาชนะความดีได้!"

ในขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าดังขึ้น พร้อมกับร่างของ ท่านราชครูจ้าว และ ทหารองครักษ์ ที่ก้าวเข้ามาในท้องพระโรง

"ขันทีจาง! เจ้าสารภาพความผิดของเจ้าเดี๋ยวนี้!" ท่านราชครูจ้าวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงก้องกังวาน "เจ้าบังอาจวางแผนปลงพระชนม์องค์จักรพรรดิ! เจ้าจะต้องรับโทษทัณฑ์สถานหนัก!"

ขันทีจางถึงกับหน้าถอดสี เขาพยายามจะวิ่งหนี แต่ก็ถูกทหารองครักษ์จับตัวไว้ได้ในพริบตา

"ไม่! ไม่จริง! ข้าไม่ได้ทำ!" ขันทีจางตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

"เจ้ายังจะปฏิเสธอีกอย่างนั้นรึ!" ท่านราชครูจ้าวกล่าว "ข้าได้ยินแผนการชั่วร้ายของเจ้าทั้งหมดแล้ว! และเจ้าหลี่เฟยหานก็เป็นพยาน! รวมถึงผงพิษในมือของเจ้าก็คือหลักฐานมัดตัวเจ้า!"

ขันทีจางถึงกับเงียบไป เขาได้แต่กัดฟันแน่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความอับอายที่สุด

องค์จักรพรรดิทรงฟังเรื่องราวทั้งหมดด้วยความตกใจและไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน พระองค์ไม่คิดเลยว่าขันทีคนสนิทที่พระองค์ทรงไว้วางใจจะกล้าทรยศพระองค์ถึงเพียงนี้

"จับตัวขันทีจางไป! และสอบสวนให้ละเอียด!" องค์จักรพรรดิมีราชโองการด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธและผิดหวัง "หากพบว่าเขากระทำความผิดจริง จะต้องได้รับโทษประหารชีวิต!"

ทหารองครักษ์ลากตัวขันทีจางออกไปจากท้องพระโรง เสียงของเขาที่กรีดร้องด้วยความโกรธแค้นและเจ็บปวดดังไปทั่ววังหลวง

องค์จักรพรรดิทรงหันมามองเหม่ยหลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งและชื่นชม พระองค์ทรงลุกขึ้นจากบัลลังก์ และเดินเข้ามาหาเหม่ยหลิน

"ท่านแม่เจียง" องค์จักรพรรดิกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น "ท่านไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตข้าไว้เท่านั้น แต่ท่านยังได้เปิดโปงความชั่วร้ายในราชสำนัก และได้สอนบทเรียนอันล้ำค่าให้กับข้าด้วย"

เหม่ยหลินก้มศีรษะลงอย่างนอบน้อม "เป็นพระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สุดมิได้เจ้าค่ะฝ่าบาท"

"ข้าจะแต่งตั้งท่านเป็น "เชฟหลวงแห่งแผ่นดิน"!" องค์จักรพรรดิมีราชโองการ "และจะพระราชทานยศถาบรรดาศักดิ์ให้แก่ท่านและครอบครัว เพื่อเป็นการตอบแทนความดีความชอบของท่าน!"

เสียงเฮลั่นและเสียงปรบมือดังสนั่นไปทั่วท้องพระโรง เหม่ยหลินมองลูกๆ ของเธอที่กำลังยิ้มกว้างด้วยความสุข หลี่เฟยหลง ชิวลี่ฮวา หลี่เฟยหาน และหลี่เฟยหยาง ต่างโผเข้ากอดเหม่ยหลินด้วยความดีใจ