บทที่ 42 แพศยา

จ้าวฉียังไม่ทันได้เอ่ยปากคัดค้านก็มีสตรีกลุ่มหนึ่งที่ทั้งโวยวายทั้งด่าทอและยื้อยุดฉุดกระชากสตรีผู้หนึ่งเข้ามาในศาลาว่าความ เมื่อจ้าวฉีเพ่งมองดีๆ ก็พลันหน้าเสีย จ้าวซีอินถูกสตรีกลุ่มหนึ่งทั้งดึงทึ้งทั้งตบตีมาตลอดทาง เสื้อผ้าของนางหลุดลุ่ยกรุยกรายไม่สามารถปกปิดร่างกายได้เลยสักนิด เขาจ้องไปโดยรอบเพื่อหาผู้คุ้มกันของจ้าวซีอินแต่กลับไม่เจอผู้ใดทั้งสิ้น จึงได้ส่งเสียงออกไปเพื่อกำราบสตรีกลุ่มนั้น

“นี่พวกเจ้าทำอันใดกัน เหตุใดจึงได้ฉุดกระชากลากถูบุตรสาวของข้าท่ามกลางที่สาธารณะเช่นนี้” เมื่อจ้าวฉีเอ่ยถามเช่นนี้สตรีเนื้อตัวอวบอ้วนที่กำลังกระชากผมของจ้าวซีอินและเป็นคนที่ออกแรงมากที่สุดลากนางเข้ามาในเขตศาลาว่าการก็ถุยน้ำลายออกมาแล้วชี้หน้าจ้าวฉีอย่างไม่คิดจะเกรงกลัว

“ถุย! ที่แท้บิดาของนางแพศยานี่ก็มีหน้าตาเช่นนี้นี่เอง ข้าเคยได้ยินกิตติศัพท์ของท่านมานานแล้วท่านมหาเสนาบดีฝ่ายขวาผู้ยิ่งใหญ่ ท่านมีทั้งอำนาจและตำแหน่งใหญ่โตได้รับความไว้วางพระทัยจากฝ่าบาทเป็นอย่างสูง ขุนนางภายใต้อาณัติของท่านมีมากกว่าครึ่งผู้คนต่างให้ความเคารพยำเกรงท่าน แม้แต่คนในราชวงศ์ก็ยังต้องให้เกียรติท่าน แล้วเหตุใดคนเช่นท่านจึงได้อบรมสั่งสอนบุตรสาวจนกลายเป็นสตรีแพศยาเช่นนี้กันเล่า” เมื่อสตรีผู้นั้นเอ่ยจบก็ฟาดฝ่ามือลงไปบนใบหน้าของจ้าวซีอินอีกหนึ่งที ส่วนสตรีรอบกายก็พากันยื้อแย่ง

“ข้าจะขอตบนางบ้าง”

“ไม่! เจ้าให้ข้าตบนางให้ถนัดอีกสักหน่อยเถิด”

“พวกเจ้าถอยไป! ข้าเองก็จะตบนางอีกสักทีเช่นกัน” บรรดาสตรีที่ติดตามมาด้วยเกิดการยื้อแย่งเพื่อจะลมตบตีจ้าวซีอินอีกครั้ง

“หยุดนะ! พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้” จ้าวฉีตวาดก้องพลางหันไปส่งสายตาให้คนของตนไปช่วยจ้าวซีอินออกจากเงื้อมมือของพวกนางทำให้เกิดการลงไม้ลงมือกันอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้กลายเป็นบรรดาสตรีกลุ่มนั้นทั้งตบตีทั้งจิกข่วนคนของจ้าวฉี จวบจนสตรีเนื้อตัวอวบอ้วนถูกถึงมือออกนางก็เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน

“พวกเจ้าคิดจะลงมือกับข้าหรือ เช่นนั้นก็เชิญลงมือเลย ข้าคือบุตรสาวของท่านราชเลขาธิการเช่นนั้นพวกเรามาลองดูสิว่าหากข้าถูกทำร้าย ท่านพ่อของข้าจะไปร้องเรียนจนถึงพระเนตรพระกรรณของฝ่าบาทหรือไม่” เมื่อสตรีผู้นั้นเอ่ยเช่นนี้คนของจ้าวฉีก็หันไปหาจ้าวฉีด้วยสีหน้าจนใจ

“แล้วเจ้าลงมือทำร้ายบุตรสาวของข้าเสียจนเป็นเช่นนี้เจ้าไม่คิดว่าข้าจะไปร้องเรียนจนถึงพระเนตรพระกรรณของฝ่าบาทบ้างหรือ” เมื่อจ้าวฉีเอ่ยเช่นนี้สตรีที่มีพละกำลังมากผู้นั้นก็เหวี่ยงร่างของจ้าวซีอินอย่างรุนแรงจนนางลงไปนอนกองอยู่บนพื้น สภาพของนางทำให้บุรุษทุกคนที่อยู่ในศาลาว่าความแห่งนั้นรีบย้ายสายตาของตนเองออกไปจากร่างงามเพื่อความเหมาะสมในทันที แต่แน่นอนว่าบรรดาบุรุษที่เป็นชาวบ้านย่อมไม่คิดจะละสายตาอยู่แล้วพวกเขาถึงกับเป่าปากออกมาอย่างคึกคะนอง

“อย่าดูนะ ผู้ใดกล้าจ้องมองน้องสาวของข้า ข้าจะควักลูกตาของพวกเจ้าออกให้หมด” จ้าวซีเฉิงเอ่ยพลางถอดเสื้อคลุมตัวนอกของตนเองไปปิดบังร่างกายที่เกือบจะเปลือยเปล่าของน้องสาวเอาไว้

“ดู! เชิญดูกันไปเถิดหญิงกลางเมืองเช่นนี้หากคุณชายใหญ่คิดจะควักลูกตาให้ครบทุกคนผู้ชายในเมืองหลวงแห่งนี้ก็คงจะต้องตาบอดกันไปเกือบครึ่งเมืองแล้วกระมัง” คำพูดของสตรีนางนั้นทำให้จ้าวซีอินร้องไห้โฮออกมาในทันที

“นางแพศยานี่ชอบวางท่าว่าตนเองเป็นสตรีมีความสามารถ ส่งเทียบเชิญบุรุษทั่วหล้าที่มีชื่อเสียงให้ไปประชันบทกวีกับนาง ที่แท้ก็แค่อยากยั่วยวนบุรุษของผู้อื่นเพียงเท่านั้น ความสามารถอันใดของนางนั้นสู้คุณหนูสามที่ยังเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งยังไม่ได้เลย” เมื่อสตรีผู้นั้นเอ่ยเช่นนี้เสียงอื้ออึงของคนที่มาดูก็ต่างวิพากษ์วิจารณ์กันไปจนทั่ว

“ข้าว่าแล้วว่าข่าวลือนี้ไม่น่าจะใช่ข่าวเท็จ” เสียงสตรีผู้หนึ่งที่อยู่ทางด้านนอกเอ่ยออกมาเสียงดัง สตรีอีกคนที่แย่งกันรุมตบตีจ้าวซีอินก็เอ่ยขึ้น

“วันนี้นางส่งเทียบเชิญมาให้สามีของข้าตั้งแต่เช้า บอกว่าวันนี้นางจัดการประชันบทกวีกะทันหันเพื่อจะได้ถกกันถึงเรื่องความสามารถที่แท้จริงของคุณหนูจวนผิงกั๋วกง เพราะสามีของข้าอยากรู้เรื่องการขับขานโคลงบททวนอักษรเมื่อคืนนี้เขาจึงได้รีบไปตามเวลานัดหมายอย่างเร่งรีบ ส่วนข้าเองเพราะข้องใจในความสามารถคุณหนูรองสกุลจ้าวเช่นกันข้าก็เลยออกจากบ้านเพื่อจะติดตามสามีไปด้วย”

“คิดไม่ถึงว่าเมื่อข้าเข้าไปในห้องรับรองของจะเห็นว่ามีบุรุษหลายคนกำลังห้อมล้อมนางอยู่ เพียงแต่กลับไม่ใช่การประชันหรือถกเถียงเรื่องบทกวีเลยสักนิด แต่กลับห้อมล้อมกันทำเรื่องฉาวโฉ่มั่วโลกีย์ที่ยากจะทนดูได้ เมื่อคิดว่าที่ผ่านมาสามีของข้าก็เคยได้รับเทียบเชิญเช่นนี้มาโดยตลอด แถมเขายังกระตือรือร้นเป็นอย่างยิ่งข้าก็เลยตะโกนเรียกให้ทุกคนในโรงน้ำชาให้ขึ้นมาดูความแพศยาของนาง” เมื่อสตรีผู้นั้นเอ่ยเช่นนี้จ้าวซีอินก็หันไปเอ่ยกับบิดาของนางด้วยสีหน้าคั่งแค้น

“ท่านพ่อมีคนเล่นงานข้า” นางเอ่ยพลางหลั่งน้ำตาออกมา ส่วนจ้าวฉีที่ฟังอยู่ถึงกับมีสีหน้าเขียวคล้ำ

“เจ้าไปที่โรงน้ำชาแห่งนั้นได้อย่างไร” เสียงของจ้าวฉีทำให้จ้าวซีอินหวาดกลัวจนตัวสั่น

“ข้าส่งเทียบเชิญตามปกติ วันนี้พอได้เวลาข้าก็ออกจากจวนไปนั่งรอพวกเขาที่ห้องรับรองพิเศษของโรงน้ำชา แขกที่ข้าเชิญมาก็ทยอยเข้ามาตามปกติ แต่คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ พวกเขาก็เปลี่ยนไปแม้แต่ผู้คุ้มกันของข้าพวกเขาก็เปลี่ยนไปเช่นกัน สาวใช้ของข้าก็พลอยถูกพวกเขาย่ำยีด้วย ท่านพ่อท่านต้องช่วยแก้แค้นให้ข้านะเจ้าคะ” จ้าวซีอินเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา แต่บรรดาสตรีที่ยืนอยู่กลับไม่สนใจ

“จะแก้แค้นอันใด พวกข้านี่สิสมควรจะแค้นเจ้า หน็อย! ใช้ข้ออ้างว่าประชันบทกวีที่แท้ก็แอบนัดสามีของพวกข้ามาหาความสำราญ นังผู้หญิงแพศยาหากวันนี้เจ้าไม่ถูกตีให้ตายพวกข้าไม่ขอยอมแพ้อย่างแน่นอน” เสียงสตรีหลายคนดังขึ้น ส่วนจ้าวฉีที่พึ่งจะคิดได้ว่ายามนี้เขากำลังมีเรื่องกับผู้ใดอยู่ก็หันไปจ้องมองเฉียวซื่อด้วยสายตาอันดุดันในทันที

“ท่านจ้องมองข้าเช่นนี้ด้วยเหตุใด อย่าได้คิดว่าข้าเป็นเพียงสตรีไร้อำนาจและยศศักดิ์ ข้าเป็นถึงฮูหยินจวนผิงกั๋วกงยศศักดิ์ของสามีของข้ายังสูงกว่าท่านอยู่ถึงขั้นหนึ่ง หากเทียบถึงคุณธรรมข้าผู้นี้ก็ไม่เคยประพฤติตนผิดประเพณีเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่แต่ในจวนเป็นอย่างดี ออกมาข้างนอกก็แค่เพียงไหว้พระขอพรเพื่อแม่สามีเพียงเท่านั้น วันนี้ที่ข้ามายืนอยู่ตรงนี้ก็แค่เพียงต้องการทวงคืนความเป็นธรรมให้แก่บุตรสาวของข้าที่ถูกบุตรชายและบุตรสาวของท่านให้ร้าย” คำพูดของเฉียวซื่อทำให้จ้าวฉีเม้มปากแน่ ส่วนบรรดาสตรีที่ลากตัวจ้าวซีอินมาถึงกับชี้หน้าเขา

“ก็เพราะมีบิดาเช่นนี้อย่างไรเล่า บุตรชายและบุตรสาวของเขาจึงได้มีความประพฤติเช่นนี้” คำพูดนี้ของสตรีผู้นั้นทำให้จ้าวฉีหันไปจ้องมองนางด้วยสายตาอันแข็งกร้าวในทันที ยังไม่ทันได้เอ่ยอันใดออกมาท่านราชเลขาธิการของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ก็อัญเชิญราชโองการมาที่ศาลาว่ากลางด้วยตนเอง

“โม่เจา เจ้ากรมอาญารับราชโองการ จ้าวซีเฉิงรองเจ้ากรมอากรรับราชโองการ อัครเสนาบดีจ้าวฉีรับราชโองการ” เมื่อท่านราชเลขาธิการเอ่ยเช่นนี้ทุกคนในศาลาว่าการก็พากันคุกเข่าลงเพื่อน้อมรับราชโองการในทันที