บทที่ 43 ราชโองการสามฉบับ

“โม่เจารับราชโองการ เราในนามโอรสสวรรค์ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นภายในงานเทศกาลริมฝั่งแม่น้ำเหอแล้ว โม่เจาในฐานะผู้ดูแลคดีนี้สามารถรับผิดชอบในการไต่สวนคดีนี้ได้เป็นอย่างดี ข้าขอยกย่อมชมเชยเจ้าที่เจ้าไม่เลือกปฏิบัติ ทำการไต่สวนเพื่อมอบความเป็นธรรมให้แก่ผู้ร้องเรียนโดยไม่คำนึงถึงตำแหน่งหน้าที่ของผู้ถูกร้องเรียน อีกทั้งสามารถสืบสาวราวเรื่องได้อย่างรวดเร็วและเป็นธรรมเราขอชื่นชมเจ้าว่าเจ้าคือแบบอย่างของขุนนางที่ดีที่ขุนนางทุกคนควรยึดถือเป็นแบบอย่าง”

“จ้าวซีเฉิงรับราชโองการ จากหลักฐานต่างๆ ที่อยู่ในมือเราล้วนชี้ความผิดไปที่เจ้า เป็นบุรุษแต่กลับคิดรังแกสตรี แถมยังมีเรื่องที่เจ้าเคยใช้วิธีนี้บีบบังคับสตรีจากสกุลจี้ให้แต่งงานกับเจ้าอีก เราผิดหวังในตัวเจ้ามากในฐานะที่เจ้าเป็นหลานชายต่างสกุลของเราเจ้าจึงสมควรจะได้รับโทษมากกว่าผู้อื่น เราขอสั่งปลดเจ้าจากตำแหน่งรองเจ้ากรมอากร รับโทษโบยอีกห้าสิบไม้จากกรมอาญา ส่วนสตรีสกุลจี้หากนางอยากกลับบ้านเดิมเราก็ขอสั่งให้เจ้ายินยอมปล่อยนางกลับไปและจงคืนสินเดิมให้แก่นางทั้งหมด”

“จ้าวฉีรับราชโองการ ท่านเป็นถึงอัครเสนาบดีฝ่ายขวาของเราไม่ควรจะเข้ามาข้องเกี่ยวต่อคดี ราชโองการนี้คือราชโองการตำหนิที่ท่านไม่ควบคุมความประพฤติของบุตรและธิดาให้ดี ใช้ตำแหน่งและอำนาจในทางที่ไม่สมควรหวังว่าท่านจะสำนึกผิดในเรื่องนี้ด้วย… จบราชโองการ”

เมื่อท่านราชเลขาธิการอ่านราชโองการจบเขาก็นำม้วนราชโองการทั้งสามม้วนนำไปมอบให้แก่ผู้รับราชโองการทั้งสามคน ราชโองการสามฉบับ มีทั้งราชโองการยกย่อง ราชโองการลงโทษ และราชโองการตำหนิ จ้าวฉีจ้องมองท่านราชเลขาธิการด้วยสายตาเยือกเย็น การที่เขาได้รับราชโองการตำหนิเช่นนี้นอกจากจะเป็นการตบหน้าเขาทางอ้อมแล้ว ยังเป็นการย้ำเตือนให้เขาเห็นว่ายามนี้โอรสสวรรค์เริ่มคิดจะลงดาบต่อเขาและคนสกุลจ้าวอีกครั้งหนึ่งแล้ว

“ลำบากท่านราชเลขาธิการแล้ว”

“เรื่องนี้ถือเป็นหน้าที่ของข้า อันที่จริงคนที่ควรจะอัญเชิญราชโองการมาควรจะเป็นหลีกงกง แต่เมื่อข้าได้ยินว่าบุตรสาวของข้ามาก่อเรื่องที่นี่ข้าก็เลยกราบทูลขออาสาอัญเชิญราชโองการมาที่นี่ด้วยตนเองเพื่อจัดการกับลูกสาวที่ไม่รู้จักวางตัวของข้า” เมื่อท่านราชเลขาธิการเอ่ยจบก็หันไปตำหนิบุตรสาวของตนในทันที

“สามีของเจ้าต่างหากเล่าที่เป็นคนผิด หากเขาไม่ไปตามเทียบเชิญจะเกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร คิดจะลงไม้ลงมือก็ควรจะทำกับสามีของเจ้าสิ คุณหนูสกุลจ้าวคือคนที่เจ้าสามารถลงไม้ลงมือได้หรือ” เมื่อท่านราชเลขาธิการเอ่ยถึงเรื่องนี้สีหน้าของจ้าวฉีก็พลันซีดลงในทันทีส่วนจ้าวซีอินนั้นแทบจะสิ้นสติไปแล้ว

“เรื่องในวันนี้แม้แต่ท่านที่อยู่ข้างกายฝ่าบาทก็ยังรู้ เช่นนั้นยามนี้ฝ่าบาทคงจะทรงทราบเรื่องของบุตรสาวของข้าแล้วกระมัง” จ้าวฉีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจะดีนัก

“ย่อมรู้! แถมยังรู้อย่างละเอียดมากเสียด้วยเพราะตอนที่นางข้าหลวงนำข่าวนี้ไปเล่าในตำหนักทั้งข้าและองค์รัชทายาทที่นั่งฟังอยู่ด้วยยังแทบจะทนฟังไม่ไหว ท่านเสนาบดีจ้าวข้าต้องขอโทษแทนบุตรสาวของข้าด้วย ..แต่ก็นะบุตรสาวของท่านเองก็ไม่สมควรจะทำเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ล้วนเป็นสามีของบรรดาคุณหนูที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง เลี่ยงได้ก็ควรจะเลี่ยง” ราชเลขาธิการเฒ่าเอ่ยพลางส่ายศีรษะแล้วหันไปตำหนิบุตรสาวอีกครั้ง

“เจ้ามันไม่ได้เรื่อง รีบกลับจวนเพื่อไปสำนึกตนเสีย” เมื่อท่านราชเลขาธิการเอ่ยเช่นนี้บุตรสาวของเขาก็ย่อกายคารวะบิดาและโม่เจาด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้วหันไปส่งสายตาอาฆาตแค้นให้แก่จ้าวซีอินอีกครั้งแล้วจึงได้เดินจากไปในทันที

“ในเมื่อจบเรื่องของข้าแล้วข้าก็คงต้องขอตัวกลับก่อน ขอคารวะอำลาทุกท่าน” เมื่อเอ่ยจบท่านราชเลขาธิการก็พาบุตรสาวของตนกลับจวนในทันที

แม้ว่าบุตรสาวของท่านราชเลขาธิการจะเดินจากไปแล้วแต่สตรีคนอื่นๆ ยังคงรั้งอยู่เพื่อร้องเรียนจ้าวซีอิน โม่เจาจึงให้คนของตนไปช่วยพวกนางเขียนคำร้อง ส่วนตัวเขานั้นก็หันไปไต่สวนต่อด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เบิกตัวอู๋มู่จือออกมา เบิกตัวจ้าวซีเจ๋อออกมาด้วย” เมื่อโม่เจาเอ่ยเช่นนี้จ้าวซีเฉิงก็พลันมีสีหน้าซีดเซียว จ้าวซีเจ๋อคือญาติผู้น้องที่เป็นลูกน้องคนสนิทของเขา ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือว่าเรื่องใหญ่จ้าซีเจ๋อผู้นี้ล้วนเป็นคนออกหน้าแทนเขาแทบจะทุกอย่าง เดิมทีเขาคิดจะผลักความรับผิดชอบทั้งหมดไปให้ลูกน้อง แต่คิดไม่ถึงว่าลูกน้องที่โม่เจาเอ่ยถึงจะหมายถึงจ้าวซีเจ๋อผู้นี้

“นายท่าน คุณชาย ข้าทนรับการโบยตีไม่ไหวแล้วจริงๆ ข้าจึงได้สารภาพออกไปหมดแล้ว พยานห้าคนที่ใต้เท้าโม่หามาคือคนที่อยู่ในบริเวณที่คุณชายและคุณหนูพูดคุยเพื่อวางแผนทำลายชื่อเสียงคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงจริงๆ พวกท่านได้โปรดช่วยยอมรับความผิดของตนเองด้วยเถิด อย่าได้โยนความผิดให้ข้าต้องทนรับผิดแต่เพียงผู้เดียวเลย” จ้าวซีเจ๋อเอ่ยพลางร้องโอดโอยออกมา

“จ้าวซีเจ๋อ!” จ้าวซีเฉิงคำรามออกมาด้วยความโมโห ส่วนจ้าวซีอินในยามนี้ร้องไห้จนบนใบหน้าอันงดงามของนางเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเมื่อรวมกับสภาพเสื้อผ้าหน้าผมอันรุงรังและไม่เรียบร้อยทำให้นางดูไม่เหมือนคุณหนูสกุลใหญ่ที่ชอบวางตัวสูงส่งอย่างเช่นในกาลก่อนอีกแล้ว

“อันที่จริงข้ามีเรื่องจะต้องสอบถามคุณหนูรองแต่ด้วยสภาพเช่นนี้ของท่านคงยังไม่เหมาะนักอีกทั้งยามนี้หลักฐานทุกชิ้นก็ชี้ความผิดไปที่พวกท่านข้าจึงขอตัดสินโทษคุณชายใหญ่และลูกน้องของเขาก่อน ส่วนความผิดของคุณหนูนั้นคงค่อยไต่สวนเพื่อตัดสินโทษกันภายหลัง” คำพูดของโม่เจาทำให้เฉียวซื่อส่ายหน้า

“จะรั้งรออีกทำไมเล่าเจ้าคะท่านเจ้ากรม ฝ่าบาทเองก็ทรงมีราชโองการมาแล้วว่าทรงสั่งปลดคุณชายใหญ่สกุลจ้าลงจากตำแหน่งรองเจ้ากรมอาญา เพราะฉะนั้นคุณหนูรองที่เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดย่อมจะต้องถูกโบยตีไม่น้อยไปกว่ากัน” คำพูดของเฉียวซื่อทำให้จ้าวฉีหรี่ตา

“นี่ผิงกั๋วกงฮูหยินต้องการชีวิตของบุตรสาวข้าหรือ โบยตีห้าสิบทีสำหรับบุรุษก็นับว่าเป็นการลงโทษที่ร้ายแรงแล้ว แต่สำหรับบุตรสาวของข้าห้าสิบครั้งก็คือการเอาชีวิตของนางแล้ว”

“แล้วตอนที่นางหมายปองชีวิตของบุตรสาวของข้าเล่า วางแผนผลักให้นางตกน้ำ วางแผนจับคู่ให้นางโดยเลือกคนไม่ได้เรื่องอย่างคุณชายอู๋ผู้นี้ ท่านคิดว่านางไม่สมควรตายหรือ” เมื่อเฉียวซื่อเอ่ยเช่นนี้ทุกคนที่มามุงดูก็ต่างพิพากษ์วิจารณ์จ้าวซีอินกันยกใหญ่ โม่เจาที่ยืนฟังอยู่จึงได้ยกมือขึ้นแล้วส่งเสียมห้ามปรามทุกคน

“ทุกท่านโปรดอยู่ในความสงบด้วย ในเมื่อฝ่าบาททรงมีราชโองการลงอาญาแก่คุณชายใหญ่สกุลจ้าวแล้วข้าเองก็พร้อมจะสนองต่อราชโองการด้วยการโบยตีคุณชายใหญ่ห้าสิบไม้ เพื่อไม่ให้ผู้อื่นคิดเอาเป็นเยี่ยงอย่าง ส่วนคุณหนูจ้าวนั้นข้าจำเป็นต้องลงโทษนางเพื่อวันหน้าจะได้มีผู้ใดคิดเอาเป็นเยี่ยงอย่างเช่นกัน แต่จะให้โบยตีห้าสิบไม้นับว่าเป็นการลงโทษที่รุนแรงจนเกินไป ข้าจึงตัดสินโทษให้นางถูกโบยตีสามสิบไม้”

“ส่วนเรื่องที่นางหลับนอนกับสามีของผู้อื่นนั้น เรื่องนี้เป็นเรื่องของพฤติกรรมส่วนตัว ข้ารับเรื่องร้องเรียนเอาไว้แล้วและจะส่งใบร้องเรียนเหล่านี้ให้ท่านเสนาบดีจ้าวนำไปตัดสินโทษกันเอาเอง ในฐานะที่นางเป็นบุตรสาวแต่กลับทำตัวไม่เหมาะสมย่อมเป็นเรื่องที่ผู้อาวุโสในสกุลของนางควรเป็นผู้กำหนดโทษ” เมื่อโม่เจาเอ่ยเช่นนี้ทุกคนก็ต่างพยักหน้า

“คุณชายอู๋คิดจะเอาเปรียบสตรีอื่น แม้ว่าจะทำไม่สำเร็จแต่ให้รับโทษโบยตีสามสิบไม้ จ้าวซีเจ๋อแม้ว่าจะถูกบงการอีกทีแต่เขาก็ยังกล้าลงมือทำทั้งที่รู้ว่าเป็นเรื่องที่ผิดให้ลงโทษโบยตีอีกสามสิบไม้” โม่เจาเอ่ยพลางจ้องมองอู๋มู่จือและจ้าวซีเจ๋อด้วยสายตาเย็นชา

“นี่ข้ายังต้องถูกโบยตีอีกหรือ” พวกเขาทั้งสองคนต่างโวยวายออกมาพร้อมกันแต่เมื่อเห็นสายตาของโม่เจาแล้วก็ต่างก้มหน้าลงเพื่อยินยอมรับโทษแต่โดยดีแม้ว่าเมื่อคืนนี้พวกเขาทั้งสองจะถูกโบยตีและทรมานจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้วก็ตามที

“ข้าตัดสินลงโทษเช่นนี้ผิงกั๋วกงฮูหยินพอใจหรือไม่” โม่เจาเอ่ยพลางหันไปถามเฉียวซื่อด้วยสีหน้าราบเรียบนางหันไปจ้องมองจ้าวฉีอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ยิ้มออกมา

“แม้อยากจะให้ท่านลงโทษให้มากกว่านี้ แต่ก็ช่างเถิดเรื่องนี้คงต้องอยู่ที่ท่านเสนาบดีจ้าวแล้วว่าจะจัดการกับบุตรสาวที่ประพฤติตนเสื่อมทรามเช่นนี้อย่างไร” เมื่อเฉียวซื่อเอ่ยเช่นนี้จ้าวฉีก็พลันจับจ้องนางด้วยสายตาไม่พอใจแต่นางกลับไม่คิดจะสนใจและไม่คิดจะเกรงกลัวเขาเลยสักนิด