ตอนที่ 2 ตื่นเต้น

ตอนที่ 2 ตื่นเต้น

กุ๊กไก่คอยปลอบเธอตลอดส่วนลูกเกดติดงานจึงมาให้กำลังใจเธอไม่ได้

"แกทำบุญมาเยอะ สวรรค์คงเห็นใจส่งคนดีคนหล่อมาให้อยู่หรอกแก อย่าคิดมากนะ เขาให้ทำไรก็ทำตามให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ เราไม่ได้ฆ่าใครตายไม่ต้องกลัว"

คำปลอบของกุ๊กไก่ได้ผลนาชารู้สึกดีขึ้นจริง ๆ ถึงเธอจะไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนเพราะคิดว่าจะเก็บไว้ให้แฟนวันแรกของการแต่งงาน แต่เรื่องถูกจูบถูกลูบคลำนาชาก็เคยผ่านมาบ้างถึงจะนานแล้วก็เถอะ

ที่ผ่านมาไหว้พระสวดมนต์แทบทุกวันขอผู้ชายหน้าตาธรรมดา ไม่ซาดิสต์หากเป็นไปได้ก็กำลังวังชาน้อย ๆ จะได้โดนครั้งเดียวแล้วจอดไม่ต้องทรมานทั้งคืน

ได้เวลาแล้วโมเดลลิ่งมารับเธอโดยมีกุ๊กไก่มาเป็นเพื่อน  พี่คนสวยเป็นสาวประเภทสอง ก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับลูกค้าคนนี้เลย รู้แต่ว่าเขาเป็นมหาเศรษฐีรวยหุ้นคนหนึ่ง

เมื่อมาถึงโรงแรมตามนัดหมายโมเดลลิ่งยื่นซองเอกสารให้เธอ ในนั้นมีผลการตรวจสุขภาพของนาชาอีกทั้งยังมีรูปถ่ายของเธออีกหลายใบพร้อมกับประวัติส่วนตัวของเธอ

"น้องชาไม่ต้องห่วงนะคะ คนนี้สะอาดรับรองเขายังตรวจโรคให้น้องมั่นใจด้วยแถมรวยสุด ๆ "

นาชารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อคิดว่า คนคนนี้อย่างน้อยเขาก็ไม่เห็นแก่ตัว ยังไปตรวจร่างกายให้เธอสบายใจ คงเป็นเพราะนาชาได้ระบุไว้ในเงื่อนไขว่าเขาต้องมีผลตรวจเลือดให้เธอเช่นกันเธอจึงจะยินดีขายความบริสุทธิ์ให้เขา

ก่อนที่พนักงานโรงแรมจะพาขึ้นไปหาหนุ่มใหญ่นิรนามผู้นั้น นาชาขอเวลาเล็กน้อยหญิงสาวกดโทรศัพท์หาแม่ทันทีเพื่อขอกำลังใจแม้ในใจจะรู้สึกผิดบาปกับสิ่งที่ตนเองกระทำแต่ในสภาวะตอนนี้เธอไม่มีเวลาที่จะคิดเรื่องอื่นนอกจากหาเงินรักษาแม่ของเธอเท่านั้น

“หนูกำลังมาทำงานค่ะแม่ วันนี้เป็นยังไงบ้างคะ”

“ดีขึ้นเยอะแล้ว ระวังตัวด้วยนะลูก”

เสียงปลายสายของแม่ดูดีขึ้นทำให้นาชารู้สึกว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ถูกต้องแล้วทั้งหมดเพราะความจำเป็นเธอไม่ได้ทำผิดอะไร

นาชาบอกรักแม่แล้ววางสาย พนักงานต้อนรับจึงพูดว่า

“คุณผู้หญิงเชิญขึ้นไปด้านบนได้เลยนะคะ พนักงานจะพาไปพบท่านค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

 นาชากำมือของตนเองแน่นในใจเต้นตุบตับด้วยความกลัวแต่ในเมื่อตัดสินใจแล้วตอนนี้เธอไม่อาจจะถอยหลังได้อีกต่อไป

"ไปเถอะชา ฉันไม่ได้รอนะแกถ้ามีอะไรผิดปกติก็รีบโทรมานะ"

กุ๊กไก่บอกกับเธอทั้งยังดึงเพื่อนไปกอด นาชากอดตอบแล้วพูดเสียงเบาพยายามบังคับไม่ให้สั่นเพราะไม่ต้องการให้กุ๊กไก่ไม่สบายใจ

"ขอบใจมากเพื่อน"

นาชากับกุ๊กไก่กอดกันแน่น ความรู้สึกของกุ๊กไก่นั้นเหมือนตัวเองเพิ่งมาส่งลูกสาวเข้าหอคืนแรกทำให้ตื่นเต้นไม่น้อย

มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมารับนาชาแล้วพาเธอขึ้นลิฟต์นาชาทั้งตื่นเต้นทั้งประหม่าหญิงสาวจับมือตนเองแน่น

เดินตามผู้หญิงคนนั้นไปโดยไม่พูดอะไรจวบจนลิฟต์พาเธอมาถึงชั้นสิบ ผู้หญิงคนนั้นจึงหันมาบอกเธอ

"ถึงแล้วค่ะ ฉันจะพาคุณไปส่งที่หน้าห้องนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ"

นาชาเดินตามผู้หญิงคนนั้นจนมาหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นกดกริ่งหน้าห้องแล้วหันมาบอกนาชา

"ฉันไปก่อนนะคะตามสบายค่ะ"

นาชาโค้งศีรษะเบา ๆ พร้อมกับยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้น นาชาเดินไปอีกเล็กน้อยหยุดอยู่ที่หน้าประตู ความรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะเข้าห้องเชือดที่น่าหวาดหวั่นคล้ายว่าตัวเองกำลังอยู่ในหนังสยองขวัญเรื่องหนึ่ง

ทั้งหวาดกลัวและสั่นไปหมดขณะที่มือของนาชามีเหงื่อซึมจนเปียกชื้น

 เธอสำรวจตนเองวันนี้แต่งตัวด้วยชุดเดรสสีขาวสายเดี่ยวเข้ารูปกับกระเป๋าถือสีดำใบเล็ก ๆ รอคนมาเปิดประตูด้วยใจระทึก

กระทั่งประตูถูกเปิดออกนาชาปรับสีหน้าให้เรียบเฉย ตั้งใจจะยกมือไหว้เขาเพราะในใจตั้งธงมาแล้วว่าเขาคงมีอายุมากเหมือนพวกเสี่ยแก่ ๆ ทั่วไปแน่ ๆ

แต่เพียงเห็นหน้าเขานาชาก็ต้องอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง เขาเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมหล่อเหลาอีกทั้งรูปร่างของเขาก็ราวกับนายแบบ นาชายกมือขยี้ตาตัวเองคิดว่าอาจตาฝาด จนกระทั่งเสียงทุ้มของเขาดังขึ้น

"เชิญครับคุณนาชา"

นาชายังคงก้าวขาไม่ออก เขาเบี่ยงตัวไปด้านข้างแล้วผายมือให้ หญิงสาวจึงได้กล่าวสวัสดีออกไปเบา ๆ ในใจก็รู้สึกสับสนเป็นอย่างยิ่ง

เขาหล่อขนาดนี้แค่กระดิกนิ้วคงมีผู้หญิงพร้อมกระโดดขึ้นเตียงทำไมถึงยอมจ่ายเงินล้านเพื่อมาซื้อเธอด้วย

นาชาตามเขาไปช้า ๆ ขายังสั่นอยู่เล็กน้อย ในใจคิดว่าอย่างน้อยการได้ฟิเจอริ่งกับผู้ชายหล่อขนาดนี้เป็นครั้งแรกเธอก็ไม่เสียใจแล้ว  ในใจอยากจะแอบถ่ายรูปเขาแล้วส่งไปให้เพื่อน ๆ ดูใจจะขาด

เขาให้นาชานั่งลงบนโซฟารับแขกทั้งยังมองเธอด้วยสายตาคมชวนให้ตกหลุมรักโดยไม่ละสายตาออกจากตัวเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว

ทว่าสายตานั้นไม่ได้แทะโลมเลยแม้แต่น้อย กลับเคร่งขรึมและเย็นชาอยู่มาก

 นาชาก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดกับสายตาคมสีน้ำตาลของเขาที่มองนาชาคล้ายมองพนักงานใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานเป็นครั้งแรก

เท่านั้นยังไม่พอเขายังขอแฟ้มประวัติที่เธอถือมา นิ้วมือเรียวสวยของเขาพลิกดูไปเรื่อย ๆ อ่านข้อความอย่างละเอียดจนบรรทัดสุดท้าย

นาชาทั้งแปลกใจและไม่เข้าใจว่าการซื้อขายกันแบบนี้ทำไม่ต้องเขียนประวัติเหมือนจะไปสมัครเข้าทำงานบริษัทด้วย เขียนกระทั่งโรงเรียนอนุบาลจนถึงมหาวิทยาลัย ไม่พอยังให้เธอใส่เกรดเฉลี่ยลงไปอีกพร้อมแนบหลักฐานใบวุฒิการศึกษา

 ถึงจะดูทั้งบ้าทั้งเพี้ยนแต่เพื่อเงินหนึ่งล้านบาทนาชาก็ยินยอมเตรียมตามที่เขาต้องการ

“เพราะผมอยากได้ของดีจริง ๆ จึงต้องดูประวัติว่าคุณไม่ได้ด่างพร้อยอะไร เงินหนึ่งล้านบาทไม่ได้มากมายแต่ผมเป็นนักธุรกิจทำอะไรก็ต้องนึกถึงผลกำไรเป็นอย่างแรก”

เขาอธิบายเล็กน้อยนาชาเองก็เข้าใจเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้เป็นนักธุรกิจเต็มตัวจริง ๆ เธอเองก็ไม่พูดอะไรจนกระทั่งเควิลพูดต่อ

“คุณเป็นดาวเด่นตั้งแต่เด็กเลยนี่ กิจกรรมของคุณนี่มากจริง ๆ ชอบทำอะไรที่สุดล่ะ”

“คะ”

นาชายิ่งไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้แต่เมื่อเขาถามจริงจังเธอจึงตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน

"คงจะเป็นเชียร์ลีดเดอร์มั้งคะ"

"ทำไมล่ะชอบเด่นในฝูงชนเหรอ"

ใบหน้านาชาแดงเล็กน้อยเมื่อถูกกล่าวหาแบบนั้น หญิงสาวเม้มปากแล้วตอบเชิงประชด

"ใช่ค่ะชอบโดดเด่น ยิ่งเด่นยิ่งดีค่ะ"

เควิลพยักหน้า คล้ายเข้าใจ หึ เป็นผู้หญิงอย่างที่คิดจริง ๆ หน้าตาใสซื่อแต่ในใจก็คงจะแรดไม่น้อย

"ผมเข้าใจแล้ว ดื่มเหล้าหรือเปล่า ในประวัติเขียนว่าดื่มสุราได้บ้างตามงานสังสรรค์"

นาชาตอบอย่างผ่อนคลาย

"ก็มีบ้างค่ะ แต่ดื่มแล้วหลายครั้งเมาแล้วชอบรั่ว ทำให้คนอื่นลำบากค่ะ ฉันก็เลยไม่ค่อยอยากดื่มเท่าไหร่"

"ดีวันนี้ก็ดื่มให้พอดี ลืมตัวแค่พอดี ผมอยากให้เรื่องระหว่างเราซึ่งเป็นครั้งแรกของคุณทำให้คุณจดจำไปจนวันตาย ผมไม่ต้องการให้คุณเมาจนลืม"