Share
บทที่ 30 สู่อ้อมแขนของฉัน
Related chapter
คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 31 หยุดเพ้อฝัน
“หยุดเพ้อฝันได้แล้ว” แซคคารีตอบด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ ขณะมองดูหญิงสาวตรงหน้าของเขาอย่างเย็นชา “ฉันก็ทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนที่มาเป็นภรรยาของฉันนั่นแหละ เธอไม่ได้พิเศษอะไรเลย” ชาร์ล็อตยิ้มเขิน ๆ ขณะที่เธอพูดว่า “ไม่ต้องพูดให้เสียเวลาหรอก ฉันรู้ตัวเองดี” เธอไม่ใช่คนพิเศษเหรอ? ยิ่งสถานะของบุคคลสูงมากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งใส่ใจในชื่อเสียงมากขึ้นเท่านั้น เธอเอาชนะแซคคารีในที่สาธารณะถึง 2 ครั้ง ชนะเดิมพันถึง 2 ครั้งเลยนะ กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เธอทำให้เขาอับอายขายหน้าในที่สาธารณะถึง 2 ครั้ง ดังนั้น จึงถือว่า นี่เป็นความโชคดีของเธอแล้ว ที่แซคคารีไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรเธอเลย และเธอก็ไม่ได้โง่เขลา ที่จะคิดว่าเธอสมควรได้รับตำแหน่งพิเศษในใจเขา แซคคารีไม่ตอบ เขามองดูเธอขึ้นลง ๆ ด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามอย่างชัดเจน แล้วเขาก็หันหลังเดินออกจากห้องน้ำไป เขาปิดประตูดังปัง ดวงตาสีดำดุจอัญมณีของเขามืดลง ขณะฟังเสียงน้ำในห้องน้ำที่กำลังไหล 'ให้ตายเถอะ!' ชาร์ล็อตไม่มีขาเหรอไง? เธอเดินไม่เป็นเหรอ? ทำไมเขาถึงอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา แล้วทำไมเขาต้องรู้สึกราวกับถูกครอบงำตอนที่เห็นเธอนอนร้องไห้ขดตัวอ
คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 32 เธอยั่วยวนฉันงั้นเหรอ
แซคคารีถือบุหรี่ไว้ตรงริมฝีปาก และมองไปข้างหน้าอย่างไร้ความรู้สึก ดวงตาของเขาลึกราวกับห้วงมหาสมุทร ไม่มีใครกล้าพูดอะไร จนบรรยากาศในห้องโถงเต็มไปด้วยความอึดอัด เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ แต่เวลาแต่ละวินาทีของวิกเตอร์มันยาวนานเหมือนหนึ่งศตวรรษ ประมาณ 8 นาทีต่อมา มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากอีกฟากหนึ่งของประตู เสียงฝีเท้าดังขึ้นเรื่อย ๆ แล้วก็หยุด ประตูถูกผลักให้เปิดออก และชาย 2 คน คนหนึ่งสูงและอีกคนหนึ่งเตี้ยได้ปรากฏตัวขึ้นในห้องโถงและก้าวเข้ามาในสายตาของพวกเขา ทั้งสองคำนับอย่างนอบน้อมต่อแซคคารี และกล่าวว่า “คุณคอนเนอร์ เราได้ยินมาว่าคุณกำลังตามหาเราอยู่เหรอครับ?” วิกเตอร์เหลือบมองชายสองคน และท้องของเขาก็เริ่มปั่นป่วน เขาไม่เคยเห็นใครน่าเกลียดเท่าพวกนี้มาก่อนเลย ไม่เพียงแต่ใบหน้าของพวกเขาจะแปลกประหลาดเท่านั้น แต่มันยังเต็มไปด้วยตุ่มพองสีม่วงแดง จนทำให้เขาได้สัมผัสได้ถึงกลิ่นเหม็นของพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะเว้นระยะห่างกันบ้างแล้วก็ตาม วิกเตอร์รู้ว่าตัวเขาเองไม่ใช่คนที่น่าดึงดูดนัก แต่ความอัปลักษณ์ของคนสองคนนี้ มันข้ามขั้นไปอีกระดับเลยล่ะ แซคคารีทำเป็นชี้ ๆ ไปที่ริกเตอร์ ทำให้วิกเตอร์มีความร
คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 33 เทวดาผู้พิกทักษ์หรือปีศาจ
'อะไรนะ?' 'เขาหมายความไปแบบนั้นได้ยังไงกัน? ก็เห็น ๆ อยู่ว่าฉันห่อด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่เบ้อเริ่ม!' นอกจากนี้ วิกเตอร์ยังฉีกเสื้อผ้าของเธอเป็นชิ้น ๆ ผ้าเช็ดตัวผืนนี้เป็นสิ่งเดียวในห้องน้ำที่ใหญ่พอที่จะคลุมทั้งตัวของเธอได้! 'เขาต้องการอะไรจากฉัน?' 'ฉันควรจะอยู่ในอ่างอาบน้ำไปตลอดงั้นเหรอ?' ชาร์ล็อตไม่มีอารมณ์จะเถียงกับแซคคารี เธอเม้มริมฝีปากและเดินไปที่ห้องนอนของเธออย่างขุ่นเคือง แซคคารีชำเลืองมองร่างของเธออย่างเฉยเมย 'ชาร์ล็อต ซิมม่อนส์!' 'เป็นแบบนี้ซะทุกทีไป! เธอก็เหมือนเซเลบคนอื่น ๆ นั่นแหละ โง่เง่า’ พวกเธอทั้งหมดคิดว่า เพียงแค่เปลื้องผ้าและเผยให้เห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของพวกเธอต่อหน้าเขา มันจะสามารถเข้าอยู่ไปในสายตาของเขาได้ มากกว่า 5 นาทีต่อมา ชาร์ล็อตกลับเข้ามาในห้องโถงอีกครั้ง หลังจากสวมเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว แซคคารีตั้งใจจะเหลือบมองเธอในตอนแรก… แต่ดูเหมือนเขาจะละสายตาจากเธอไม่ได้ คราวนี้ชาร์ล็อตสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงลำลอง และรองเท้ากีฬาที่ใส่สบาย ใบหน้าเธอดูสดชื่นและสละสลวย ชาร์ล็อตแปลกใจที่แซคคารีจ้องมาที่เธอนานกว่าปกติ "นายกำลังมองหาอะไรงั้นเหรอ?" แซค
คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 34 ห้องหมายเลข 7
ชาร์ล็อตขึ้นรถ “ตอนนี้ก็บอกฉันมาได้แล้ว ว่าเธอขับรถข้ามแม่น้ำไปได้ยังไง?” แซคคารีถามอย่างสบาย ๆ ขณะที่เขานั่งตรงที่นั่งคนขับ ชาร์ล็อตคงจะลืมไปหมดแล้ว ถ้าเขาไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา เธอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย “แม่น้ำสายนี้เมื่อมองเผิน ๆ อาจดูเหมือนเต็มไปด้วยน้ำ แต่มันมีเสาหินสองเสาที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของแม่น้ำน่ะ พื้นผิวของเสาอยู่ใต้ผิวน้ำประมาณ 20 เซนติเมตร ระยะห่างระหว่างเสาพวกนั้นมันใกล้เคียงกับระยะห่างระหว่างล้อรถยนต์ ฉันใช้เสาพวกนั้นขับรถข้ามแม่น้ำไป” "โอ้?" แซคคารีรำพึง เขาเป็นราชาแห่งการแข่งแดร็ก ที่ขับผ่านทุกภูมิประเทศอันโหดร้ายในรอธเซย์มาแล้ว แต่เขากลับไม่รู้ถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่นี้เลย เด็กสาวที่อ่อนแออย่างเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง? นัยน์ตาของความโศกเศร้าปรากฏขึ้นในดวงตาของชาร์ล็อต ขณะที่เธอรู้ดีว่าแซคคารีกำลังคิดอะไรอยู่ “ไบรสันชอบแข่งมอเตอร์ไซค์ ฉันเข้าร่วมขบวนรถของเขา เพียงแค่ไปเป็นเพื่อนเขา ฉันได้สำรวจทุกซอกทุกมุมของรอธเซย์ระหว่างการขี่มอเจอร์ไซค์ เขากับฉันค้นพบความลับของแม่น้ำสายนั้นโดยบังเอิญเมื่อปีที่แล้ว” แซคคารีรู้สึกไม่สบายใจอย่างประหลาด เมื่อชา
คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 35 ฉันควรลงโทษเธอยังไงดี
ชาร์ล็อตเลือกห้องที่เธอชอบ เธอได้รับข่าวร้าย ว่าพ่อของเธอติดกับดักของไบรสันและวิกเตอร์หลังจากที่เธอคลอดลูก เธอต้องลากร่างอันบอบบางของเธอไปทุกที่ เหมือนกับเรือลำน้อยที่ลอยอยู่ในพายุรุนแรงกลางทะเลที่หาความสงบไม่ได้ แต่ตอนนี้เธอได้คลายความกังวลเกี่ยวกับพ่อของเธอได้สำเร็จ และในที่สุดจิตใจของเธอก็รู้สึกสบายขึ้นบ้าง ชาร์ล็อตไม่คาดคิดมาก่อนว่าชายผู้ช่วยชีวิตเรือลำน้อยที่โดดเดี่ยวและไร้กำลังอย่างเธอ จะเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอเมื่อไม่กี่วันก่อน เธอเผลอหลับไปทันทีที่หัวถึงหมอน จากนั้นเธอก็ฝัน เธอฝันถึงไบรสัน ในความฝัน เธอกับไบรสันอยู่ในห้องขนาดใหญ่ที่แปลกตา ห้องมืดและไม่มีไฟ ไบรสันกำลังเดินอยู่ข้างหน้าเธอ และหันกลับมายิ้มให้เธอเป็นครั้งคราว “จับมือฉันไว้ ชาร์ล็อต อย่าหลงทางนะ ไม่งั้นฉันจะเสียเธอไปตลอดกาล” ชาร์ล็อตวิ่งตามเขาไป แต่ก็ตามไม่ทันเลย 'ไบรสัน… ไบรซ์!' เธอต้องการเรียกชื่อเขา แต่เธอรู้สึกราวกับว่ามีฟองน้ำติดอยู่ในคอ เธอไม่สามารถส่งเสียงได้ เธอยื่นมือออกไป แต่ก็จับเขาไม่ได้ เธอทำได้แค่วิ่งตามเขา ไบรสันเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้อง ชาร์ล็อตก็เดินตามเข้าไป เขานั่งลงบนเตีย
คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 36 แทรกซึมโดยบังเอิญ
การข่มขู่ของเขามันเหมือนกับลมหายใจที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งพุ่งเข้าหาชาร์ล็อต ชาร์ล็อตนึกถึงการลงโทษของแซคคารีที่ทำกับวิกเตอร์ทันที ใบหน้าของเธอซีดเผือด “ฟะ ฟังฉันนะ… ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉะ ฉันกำลังเดินละเมอ… ใช่แล้ว! ฉันอาจจะเดินละเมอ ถามพ่อของฉันได้เลย ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันกำลังนอนหลับและฝันว่ากำลังเดินอยู่!” ขณะที่เธอพูด เธอสังเกตเห็นมุมปากของแซคคารียกขึ้น แม้แต่ริมฝีปากที่โค้งงอแบบสบาย ๆ ก็ทำให้ชายผู้หล่อเหลาคนนี้ดูสมบูรณ์แบบอย่างที่สุด 'เขายิ้มหรือเปล่านะ?' ยังไงก็เถอะ ไม่นานชาร์ล็อตก็ตระหนักได้ว่า ความคิดนั้นมันโง่แค่ไหน แซคคารีจะยิ้มได้ยังไงล่ะ? เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธจนปากสั่น! “เธอหมายความว่า ฉันดูโง่สำหรับเธองั้นเหรอ?” ริมฝีปากที่เย็นเยือกของแซคคารีผุดขึ้น เขาเน้นทุกคำ และทุกพยางค์มันเคลือบด้วยน้ำค้างแข็งที่สามารถเจาะทะลุกระดูกได้เลย ชาร์ล็อตรู้สึกราวกับว่าเธอกลายเป็นน้ำแข็ง แซคคารีปล่อยเธอ เขาเอามือที่จับเธอออก และมันก็ทำให้เธอล้มลงกับพื้นจนเกิดเสียงสนั่นหวั่นไหว “ฉันจะขังเธอไว้” เขาละสายตาที่เย็นชาและหงุดหงิดออกจากเธอ เขามองตรงไปข้างหน้า “ต่อไปนี้ บ้
คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 37 เธอทำให้ฉันประสาทเสีย
แซคคารีเดินออกจากห้องนอนทันทีขณะที่เขาพูด ชาร์ล็อตใกล้จะเสียสติ และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาที่อ้างว้าง “นายบอกว่า นายจะขังฉัน นายจะขังฉันไว้นานแค่ไหน?” “นั่นมันจะขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของเธอ” แซคคารีตอบ “อาจเป็นสัปดาห์ 1 เดือน 1 ปี… หรืออาจอยู่ไปจนวันตายก็ได้” ขาของชาร์ล็อตหมดแรง และเธอก็ทรุดลงกับพื้น แซคคารีหันกลับมาด้วยการแสดงออกที่เย็นชาและน่ากลัว “ลืมอะไรไปรึเปล่า เธอมีเวลา 10 วินาทีที่จะออกไปจากห้องของฉัน ถ้าเกินมาแค่ 1 วินาที ฉันจะขังเธอเพิ่มไปอีก 1 ปี” ชาร์ล็อตถึงกับพูดไม่ออก ใบหน้าของเธอกระตุก เธอลุกขึ้นยืนในวินาทีต่อมาและรีบพุ่งออกจากห้องของแซคคารี เธอล็อกประตูห้องนอน และขึ้นไปนั่งบนเตียง เธอคว้าตุ๊กตาหมีซึ่งวางอยู่ข้างหัวเตียงอย่างไม่พอใจ จากนั้นเธอก็ใช้นิ้วจิ้มจมูกของตุ๊กตาหมีอย่างแรง “แซคคารี ไอ้คนบ้า! นายมันเป็นคนสุดแสนงี่เง่า! นายมัน ไร้เหตุผล!" … แซคคารีเดินเข้าไปในห้องน้ำ ชุดนอนหลวม ๆ ขนาดใหญ่ของเขาร่อนลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล เผยให้เห็นเรือนร่างที่ผอมเพรียว ล่ำสันอย่างกับนายแบบ เขาเปิดฝักบัว ปล่อยหยดน้ำผลึกละเอียดอ่อนลงบนร่างกาย และปล่อยให้ไหลลงมาตามผิวห
คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 38 ปล่อยเขาไป
เมื่อชาร์ล็อตมาถึงห้องนั่งเล่นที่ชั้นหนึ่ง แซคคารีนั่งอยู่บนโซฟา อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเธอกำลังรีบไปพบพ่อของเธอ เธอจึงไม่ได้สังเกตเห็นเขาตอนที่เธอวิ่งผ่านเขาไป ทั้ง ๆ ที่เขานั่งอยู่ตรงนั้นแท้ ๆ เธอช้าลงเล็กน้อย แต่เธอยังคงเดินไปที่ประตู “พ่อของฉันฟื้นแล้ว ฉันต้องไปโรงพยาบาลเพื่อเจอเขาตอนนี้” แซคคารีตอบอย่างไร้ความรู้สึก เมื่อได้ยินคำพูดของเธอว่า “เธอลืมไปแล้วเหรอ ว่าเธอโดนขังอยู่?” ชาร์ล็อตหยุดทันที เธอตกใจกับคำพูดของเขา ใบหน้าของเธอซีดเผือด และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เธอหันศีรษะไปรอบ ๆ และมองแซคคารีราวกับว่าเธอกำลังจ้องมองปีศาจ “ฟังนะ ถ้านายกำลังพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ฉันยอมรับว่าฉันเป็นคนปีนขึ้นไปบนเตียงของนาย และฉันไม่ได้ตั้งใจจะคัดค้านการตัดสินใจของนายที่จะกักขังฉันเพราะสิ่งที่ฉันทำ แต่วันนี้มันไม่ใช่ พ่อของฉันฟื้นแล้ว ฉันต้องไปหาเขา นายปัดความรับผิดชอบของฉันในฐานะลูกสาวไม่ได้หรอกนะ และนายก็ห้ามไม่ให้ฉันไปเยี่ยมเขาไม่ได้!” “แล้วจะบอกว่าเป็นความผิดของฉันงั้นเหรอ?” ชายคนนั้นตอบขณะที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากโซฟา ร่างสูงของเขาปรากฏ
Latest chapter
- คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 300 คำเชิญของแอนนาลิต้า
- คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 299 ชาร์ล็อต เธอนี่มันหมอดูชัด ๆ
- คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 298 ความฝันหรือว่าเป็นบ้า
- คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 297 ความใจดีของแซคคารี
- คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 296 สะพานสายรุ้ง
- คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 295 แซคคารีอยู่ที่นี่
- คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 294 เขาคือพี่ชายของเธอ
- คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 293 แกริสัน ลาร์สัน
- คลั่งรักสุดใจของนายCEO บทที่ 292 ลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
