ตอนที่ 3

 “งั้นวันเสาร์ให้พี่ไปหานะขอค้างสักคืนโมจะให้พี่นอนด้วยไหมละ”

“พี่ตั้มจะมาหาจริงๆนะคะโมคิดถึงพี่มากๆเลย แต่จะมาถูกเร้อ”

“โหดูถูกพี่ซะละพี่จำทางได้น่าคราวก่อนที่พี่มากับโมไง ถ้าพี่ไปถูกให้รางวัลพี่ไหมละ”

“ได้ค่ะพี่อยากได้อะไรโมก็ให้พี่หมดละค่ะต้องมาจริงๆนะคะ”

“ได้สิจ้ะเมียของพี่”

“บ้าพี่ตั้มชอบเรียกโมแบบนี้อะ เขินนะยังไม่แต่งงานกันสักหน่อยนะ”

“ก็โมเป็นเมียของพี่จริงๆนี่นา พี่รักของพี่นี่ครับงั้นวันเสาร์ผัวจะรีบไปหาเมียนะจ้ะ”

“อืมๆได้ค่ะ รักพี่นะคะดูแลตัวเองด้วยนะคะตั้งใจทำงาน โทรหาโมบ่อยๆด้วยนะคะ ถ้าโทรไมติดแสดงว่าคลื่นที่นี่อาจจะไม่ดีนะพี่ตั้ม และห้ามไปมีคนอื่นเด็ดขาด เข้าใจ๊”

“จ้ะเมียจ๋า มีเมียสวยน่ารักแบบนี้ พี่จะไปหาที่ไหนได้อีกละจ้ะ รักโมนะคะ ฝันดีจ้ะ”

“รักพี่นะคะ ฝันดีค่ะพี่ตั้ม”

วางสายเสร็จแล้ว โมก็เดินเล่นรอบๆบ้านและโรงเรียนมองดูดาวไปเรื่อยจนหนำใจ ก่อนจะขึ้นมาบนบ้าน เปิดคอมฟังเพลงโปรดในเครื่อง เล่นเน็ตที่ใช้แอร์การ์ดเชื่อมต่อแบบกากๆไม่ค่อยจะได้ และนั่งพิมพ์ไดอารี่เกี่ยวกับเรื่องราวของวันนี้ ก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เตียงหลับสบายไปเลยคืนนั้น

ตื่นเช้ามาวันอังคารวันใหม่เกือบตี5 โมเปิดครัวใช้กระทะไฟฟ้าทำกับข้าวสองอย่างไว้ถวายพระส่วนนึง ไว้ทานส่วนนึง ตักใส่ถุง และหุงข้าวด้วยหม้อข้าวที่เพิ่งซื้อมา ก่อนจะรอพระสงฆ์จากวัดที่เดินผ่าน เธอถวายของทำบุญ เพื่อขอให้ตัวเองเจอแต่สิ่งดีๆที่นี่ และขอให้พระคุ้มครองด้วย ก่อนที่โมจะรีบเอากุญแจไปเปิดห้องเรียนและห้องต่างๆตามหน้าที่ ก่อนจะกลับบ้านไปอาบน้ำล้างตัวเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนจะมาเตรียมตัวใส่ชุดราชครูที่เธอและครอบครัวต่างภูมิใจ เห็นว่าจะ 7โมงเช้าละก็รีบไปทานข้าวที่ทำไว้ เธอนั่งกินตรงโต๊ะไม้ชั้นล่างที่ใกล้ห้องครัว ก่อนจะเห็นน้าชดกำลังเดินผ่านหน้าบ้าน ถามว่า

“ครูโมตื่นแต่เช้าเลยนะครับ น้าเดินไปดูเห็นว่าเปิดห้องไว้ให้หมดแล้ว ขอบใจนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะน้าชด หนูบอกแล้วไงว่ามันเป็นหน้าที่หนูค่ะ มาๆๆนั่งทานข้าวด้วยกันนะคะโมทำเผื่อไว้มาเร็วๆ”

น้าชดก็เดินมานั่งที่โต๊ะ โมก็รีบตักข้าวใส่จานให้น้าชดอย่างไว กับข้าวสองอย่างที่โมทำนั้น มีไข่เจียวกับเขียวหวานหมู น้าชดก็นั่งทานด้วยกัน

“อื้อหืออร่อยจังเลยนะครู ไม่เคยทานของอร่อยแบบนี้มานานละนะ”

“จริงเหรอคะ ไม่ได้แกล้งชมหนูใช่ไหมดีใจจัง โมก็พอทำทานได้น่ะค่ะแม่เคยสอนทำหลายๆอย่างค่ะ”

“อร่อยจริงๆจ้ะน้าชดชมจากใจเลย”

“งั้นต่อไปนี้น้าชดไม่ต้องไปทานข้าวที่ไหนแล้วนะคะ มาทานข้าวที่บ้านหนูนี่ละเช้า กลางวัน เย็นโอเคนะคะห้ามปฏิเสธด้วย หนูอยากมีเพื่อนกินด้วยน่ะค่ะ”

“โหน้าเกรงใจแย่ รบกวนครูโมแย่เลย”

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ อ้อน้าชดถ้าอยู่กันสองคนก็เรียกหนูว่าหนูโมก็ได้ค่ะ”

“ได้ครับหนูโม” แล้วพวกเขาก็ทานข้าวนั่งคุยกันอย่างอร่อย น้าชดก็มองเด็กสาวหน้าใสตรงหน้าอย่างอิ่มอกอิ่มใจ เธอช่างใจดี น่ารักซะเหลือเกิน เพราะโมนั้นไม่ได้แต่งหน้าแต่งตาแต่อย่างใด หน้าสดไร้เครื่องสำอางยังดูสวยใสไร้มนทิล

กินกันเสร็จทั้งสองก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน น้าชดก็จัดการหน้าที่ตัวเอง ส่วนโมนั้นก็รออยู่หน้าโรงเรียนรอรับเด็กๆที่เดินทางมาที่โรงเรียน จนถึงเวลาเคารพธงชาติ ร้องเพลงชาติ ก่อนที่ ผอ.จะมาแนะนำตัวให้เด็กทั้งโรงเรียนให้รู้จัก เด็กๆบางคนที่เคยอยู่ปีก่อนก็จำครูโมได้หมด เมื่อวานตอนแจกของเด็กๆก็เข้ามากอดครูโมกันยกใหญ่

แล้วก็ได้เวลาสอนหนังสือ ครูโมได้ประจำอยู่ห้อง ป.5 เด็กๆนั้นดีใจกันมากๆที่เห็นครูโมมาสอนที่นี่ โมปรับตัวกับคนที่นี่ได้รวดเร็วมากๆ เป็นที่รักของทุกๆคนรวมทั้งครูและชาวบ้านเหล่านั้นด้วย เพราะโมเป็นกันเอง พูดเก่ง พูดจาไพเราะ แถมยังชอบซื้อขนมมาแจกเด็กๆบ่อยๆ เพราะเด็กบางคนมื้อกลางวันก็ไม่ได้มีกินเหมือนคนอื่นๆเขาโมก็พาไปที่บ้านเอาอาหารที่ทำไว้ตอนเช้ามาให้เด็กกินด้วย ทั้งที่เธอเองก็ยังไม่ได้ทานเช่นกัน โมคิดเสมอว่า เราน่ะเมื่อไหร่ก็กินได้แต่เด็กบางคนเขาทนอดเหมือนเราไม่ได้นะ ยิ่งทำให้เด็กๆเหล่านี้รักครูโมสุดๆ ตั้งใจเรียนกันมากๆ

เวลาผ่านไปถึงวันศุกร์ช่วงเย็นๆเกือบทุ่ม โมทำกับข้าวเสร็จก็รีบจัดแจงใส่ปิ่นโตเพื่อจะเอาไปทานที่บ้านน้าชด เพราะโมได้บอกน้าชดไว้แล้วว่าจะเอาไปทานที่นั่นด้วยกัน

“น้าชดโมมาแล้วค่ะ”

“เข้ามาเลยครับหนูโม” เธอดันประตูเข้ามาก็เห็นว่าน้าชดนั่งดูทีวีอยู่ และใส่กางเกงตัวเดียว ส่วนโมนั้นใส่เสื้อยืดขาสั้นโชว์ขาขาวๆ

“มาทานข้าวด้วยกันนะน้าชด” เธอวางปิ่นโตลงกับพื้นกลางบ้าน และมองไปรอบๆห้องของน้าชด

“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่เข้ามาห้องน้าชดเนี่ย น้าชดอยู่คนเดียวคงเหงาแย่เลยสิคะ”

“ไม่เหงาหรอกครับ น้าตัวคนเดียวไม่มีลูกเมียใช้ชีวิตแบบนี้ละดีแล้วหนูโมเอ้ย”